18 November 2014

Ja ik weet het, enorm flauwe humor.

Gisteren was dus de grote dag.
In het week-end hebben dan beiden de student uitgehangen en elkaar opgevraagd.  Eigenlijk na een eerste
studieronde bleven er nog een twintagtal vragen over die we echt wel moesten blokken.  De rest was eigenlijk
algemene kennis en zou iedereen moeten weten, zoals wie is de huidige president, welke oceaan ligt aan de oostkust
of nog wie waarvoor is Martin Luther King bekend.
Tussendoor hebben we ook nog een house warming bij een collega van Ine.  Ze is er paar maanden geleden ingetrokken
en dus tijd om ingedoopt te worden.  Het was gezellig al sloeg bij mij na paar uur toch de jetlag van Ghana toe (ja oude vent).

Zondag kunnen we lekker de laaste 20 vragen erin rammen want het regent toch met bakken.
We worden de Maandag om 730 verwacht en dat wordt dus vroeg opstaan.  Het interview vindt plaats in kantoor niet ver van
Stone Mountain (ja daar heeft Yvonne heel goede herinneringen aan), zonder vekeer of regen al een uurtje karren.  Op maandag-
morgen en regen gaan we toch wel een uurtje langer onderweg zijn.  Aldus om 530 zijn we stipt weg, ikke fier op Ine dat ze op
tijd klaar is.  Het miezert wat tot net voor de oprit van de autostrade.  Begint nu toch wel flink te regenen dus ruitewissers opzetten.
Hm ruitewissers opzetten.  Ja ik weet dat het vroeg is maar die ruitewissers hebben geen zin.  Ine gelooft me niet en begint aan de
knopjes te prutsen maar er beweegt helemaal niets.  Dan maar vlug afdraaien op parking van Dunkin Donuts want dit is echt wel te
gevaarlijk om verder te rijden. 

Ine kijkt nog een keer en guess what: de ruitewissers gaan niet omdat ze er gewoon niet opzitten.  Toen Ine naar luchthaven reed paar

weken terug was er een steen tegen de ruit gevlogen en die voorruit werd vorige week vervangen.....  Ik begin luidop te lachen, maar Ine vindt

het duidelijk minder leuk.  Soit omdraaien terug naar huis en veranderen van tuttut.

Gelukkig is het verkeer ok en komen toch nog ruim op tijd aan bij de immigratiedienst.  We hebben zelfs nog tijd om koffietje te gaan slurpen bij

de Starbucks.  Stip om 7.30 am melden we ons aan, we krijgen een nummertje en mogen boven op tweede verdieping wachten.  We zijn met een

twintigtal en het is een vrolijke bende van Aziaten tot Mexicanen over Europeanen tot ik weet niet welke nationaliteit.  Alle leeftijden en de meesten

behoorlijk gespannen voor wat komen gaat.  De interviews starten en we zien verschillende ambtenaren nummertjes roepen, de ene al meer

enthousiaster dan de andere.  Eentje lijkt echt wel een oude brom-grootma en ik grap tegen Ine: die wil ik hebben voor mijn interview.  Onze

nummertjes zijn blijkbaar niet bij de eerste ronde, dus we wachten en na half uurtje begint alles opnieuw.  Ine wordt eerst geroepen en ik eventjes

later door jawel, lap die oude grootmoe die duidelijk een Maandagmorgen humeur heeft.  Ik word kantoortje binnen geloodst net naast die van Ine

en hoor Ine lachen en bulderen.  Het is bij de buren duidelijk veel gezelliger.....  Er worden een aantal standaardvragen afgerammeld over onze

aanvraag, en daarna de grote test.  Eerst zinnetje lezen (where is the White House? goe gelezen Bart, tick in de box) en daarna neerschrijven: The

White House is in Washington D.C. (ze had al aangevinkt dak kon schrijven nog vooraleer ik klaar was).  En dan beginnen we aan de 10 vragen,

na 6 stopt ze want we hebben ze allemaal juist en hop na 20 minuten krijg ik pre-approved letter mee.  Ook Ine is dan al klaar en heeft zelfde brief.

Beiden geslaagd en nu maar wachten op finale uitnodiging voor de plechtige ceremony waar we trouw zullen zweren aan de vlag.

Onderweg naar huis krijgt Ine telefoon van de plaatselijke car-glass man dat er geen ruitewissers in zijn truck ligt, misschien liggen ze nog op de

motor zelf.   Really????  Eens thuis zijn we benieuwd, nemen een zaklamp en ja hoor daar liggen ze op de bodemplaat de 2 ruitewissers.  De volgende

morgen is het euvel verholpen, Ine kan er nu gelukkig ook mee lachen.

Het weer doet hier ondertussen rare dingen.  Eerst is het erg koud voor de tijd van het jaar en zijn er vriestemperaturen in alle 50 staten van US.  Een

paar dagen later is het uitzonderlijk warm en rijden we cabrio naar huis.  Nog weekje werken en dan is het Thanksgiving, tijd voor korte trip naar

Jamaica, ja man.  Hopelijk is ons hotel klaar want we hebben een spiksplinter nieuw hotel geboekt maar we zagen dat de opening al twee keer werd

uitgesteld.  Ja Man, geen stress man.!

Oktober 2014,

Even kjken of we ganse maand in 1 blog krijgen.

Ine die heeft het tamelijk druk nu definitief bekend is dat ze nieuwe global rol zal krijgen binnen
het bedrijf.  Aldus op dit moment doet ze zowel haar huidige job en is ze in training voor haar
nieuwe rol.
Tussendoor gaat ze met bedrijf ook nog eens klussen.  Bedrijf doet nl. liefdadigheidsproject
waarbij een huis verbouwd wordt voor kansarm gezin en dus gaat Ine ganse dag kabouterklus
gaan spelen.

Lang geleden maar we krijgen nog eens alle buren samen en het was onze beurt om de gasten
te ontvangen.  Zoals altijd geweldig leuke avond.

Een ander probleempje deze maand was mijne tuttut want engine warning begon te branden (tweede
keer dit jaar).  De kosten waren niet van de poes en ook de restwaarde viel behoorlijk tegen.  Aldus
op internet wat aan het shoppen gegaan om te kijjken wat we zoal allemaal aan vervanging kunnen krijgen.
Ik kom toch altijd terug bij mijn eerste liefde: de infinity cabrio.  Het is een hard-cover wat wil zeggen, eens
hij open ligt kan je helemaal nikske kwijt in de koffer (zelfs geen brood).  Dus als ik moet reizen zal het met
Ine haar auto worden.  Het model is pas sinds 2010 op de markt en nu beginnen er pas een paar pre-owned
op de markt te komen.  Heel veel wit en zwart (weet niet wat al die Amerikanen met saai kleur hebben) en gezien
dit een beetje een sportwagen is wil ik beetje flashy kleur.  We vinden een hel-blauwen 2011 met niet teveel miles
op de teller.  Ine bellen of hij er nog staat en dan vlug na het ontbijt richting dealer. Test-ritje (was niet echt nodig,
wist da die het zou worden) en dan beginnen onderhandelen over de prijs.  Eens klaar met de prijs beginnen we
aan de onderhandelingen voor overname prijs.  En eens we totaal plaatje hebben kunnen we beginnen te kijken
wat er van fianciering mogelijk is.  Eens da allemaal achter de rug is kunnen we aan het papierwerk beginnen (waar
men nog aantal keer probeert om allerhande extra's aan te smeren, maar we wonen hier nu 5 jaar dus neen dank U).
Na 5 uur rijden we buiten met nieuwe tuttut: byby A4, welcome Infinity.

In Oktober is er ook Taste of Atlanta.  Dit evenement gaat door in Midtown Atlanta en er zijn zowat 100 restaurants
die meewerken.  Het gaat van fastfood tot meer gespecialiseerde koks.  Het weer is geweldig: 20 graden, zonnetje.
We zijn niet alleen en nemen onze 20 bonnen in ontvangst en daar gaan we.  We proberen vooral restaurants die
we nog niet kennen.  De desserts vallen wat tegen maar leuke dag en voor herhaling vatbaar!, al moets je somes wat
geduld hebben (10 tot 20 minuten aanschuiven was niet abnormaal).

Moet ook nog even terug naar September want we hadden een brief van Uncle Sam ontvangen inzake onze
naturalisatieproces (wat een woord, is eentje voor Rad van fortuin).  De eerste stap is onze vingerafdrukken laten
afnemen.  We moeten er om 8 uur 's morgens zijn en dus met Atlanta verkeer is dat een beetje gokken.  Vertrek je
op tijd dan ben je er veel te vroeg,vertrek je iets later rij je jezelf vast in het verkeer.  Soit we waren ruim op tijd en foto's
en vingerafdrukken netjes afgenomen en na half uur staan we terug op straat.
Begin Oktober ontvangen we brief nummer 2 met onze afspraak voor het grote interview.  Had net trip naar Ghana
gepland, dus dat maar via KLM omgeboekt want dit is de belangrijkste stap in ganse proces.  Meer hierover in November.

Eind Oktober mag ik nog eens buiten spelen naar Myanmar, wat een behoorlijk lange trip is.  Eerste stop is tot Tokio,
dan overstappen op vluchtje naar Singapore (en die tweede vlucht is net zover als Atlanta naar Brussel). Na 12 uur
Singapore gaat het dan verder naar Myanmar (prachtig land by the way).
We komen een week later terug en de volgende morgen kus ik Ine een veilige trip want zij vertrekt voor het eerst naar
Canada.  Als onderdeel van haar training mag ze fabriek gaan bezoeken. 
En dit ga je niet geloven: Ine komt terug en ikke vertrek naar Ghana zodat we op tijd terug zijn voor de grote dag van
ons interview.  Dit was dus eventjes 3 weken naast elkaar leven.

Nog berichtje aan de koutstaaltjes:  we hebben 1 vogelhuisje al kunnen meebrengen en het is in 1 stuk aangekomen.
De bedoeling is dat nummer 2 in December mee komt.

Kabouter klus


Stress bij Kabouter koken, dessert wordt met liefde gemaakt


Ja we zijn niet alleen op taste of Atlanta


Proeven


WC met internet, begrijp niet hoe da werkt...


Nieuwe speelgoed, de Sint is vroeg dit jaar