Vandaag was de 10 °verjaardag van Brechje(mijn metekind). Hier is ze nog jarig , in België is het al voorbij.

Het is steeds een raar gevoel  om te leven in een “andere dag”. Morgenvroeg probeer ik met haar te skypen J

Vandaag ging ik na de eerste consultaties naar beneden. Eerst hielp ik de spastische kinderen naar buiten brengen om een luchtje te scheppen maar ik werd al snel overvallen door Angelito (uit de kleuterklas) . Hij is een mini- ‘downtje’ van 10 jaar met een heel ernstige hartafwijking. Hij moet  eigenlijk dringend geopereerd worden want  de druk in zijn longen begint te stijgen en dat voorspelt dat binnen afzienbare tijd zijn hartje begint te falen , met alle gevolgen vandien. (opzwellen , kortademig worden enz) .Maar  de mama  wil het niet toestaan omdat hij mogelijks in de operatie zou in blijven… ‘en zie hoe goed hij nu is’ . Het dramatische is dat ze inderdaad zo’n kind hebben zien gaan: ‘dag mama’ en nooit meer wakker geworden. Hoe overtuig je zo’n mensen dan?  Hun argument is : “als God het zo wil, dan zij het zo.” Ik argumenteerde tgo Inge ( omdat ik het vooruitzicht zo vreselijk vind), kunnen we dan niet zeggen : “Als God het wil dat hij de operatie overleeft, dan zij het zo..” Maar ja , waarschijnlijk is dat toch buiten de angst van de mama gerekend. Het voelt voor die mensen waarschijnlijk zo dat , als hem iets overkomt tijdens de operatie, zijzelf het doodsvonnis tekenden…

Enfin, voorlopig is Angelito nog steeds de spring-in-t-veld. Hij begon te rollebollen (na een dikke knuffel) en nog een tweede kleine jongen sprong mee bovenop me. Liefst wild. En dan nog eens ronddraaien. Het werkte aanstekelijk want David, een andere jongen van 7 jaar met syndroom van Down , die anders nogal stilletjes is , deed direct mee , wilde ook rondgedraaid worden , steeds opnieuw.  Toen ik het genoeg vond, speelden we met van die zelfrijdende autootjes. Dat hadden ze nog niet opgemerkt, dat als je achteraan op het autootje drukt en het achteruit rijdt , het vanzelf wegrijdt… David en ik lieten het rijden tussen onze benen. We hadden wat toeschouwers. En ook dat werkte aanstekelijk: Mykel, een jongetje van een jaar of 5 , met slappe , gespalkte beentjes ,liet zich  van zijn loopfietsje glijden en kwam tussen mijn benen het spelletje verder spelen.

Ik ben geen orthopedagoog maar ik merk wel dat het zo belangrijk is om interesse bij de kinderen te wekken, het helpt hen vooruit in hun motoriek ,in hun engagement  om vooruit te geraken en vooral : ze hebben plezier.  Het vraagt veel creativiteit… daar moet ik over nadenken….

En later in het klasje met de spastische kinderen. Sylvana, de opvoedster liet hen kijken door rode folie, en bij Kevin (12j) een soort kiekeboe spelletje doen. Daar moest hij steeds om lachen. Nadien vroeg ze mij om te helpen. Met scheerschuim hun gevoel stimuleren en ondertussen moest ik zijn spastische polsjes en vingertjes bewegen. Hij begon steeds weer te huilen .Waarom, was het omdat ik het deed ? even lachen met de folie naar Sylvana, erna weer huilen… Je moet bij die kinderen zoveel signalen in de gaten houden, gokken wat er scheelt , door gissen en missen. Ze kunnen niets zeggen alleen soms lachen en huilen en soms enkele geluiden maken…Sylvana dacht dat hij misschien verstopt zat , wat scheelde er toch, hij had al zoveel gehuild… Dan maar even naar boven , naar dokter Inge … is het zijn blaas, wat windjes? Urinezakje geplakt ,terug beneden  wat paracetamol gegeven… en toen etenstijd.

Ik gaf hem zijn soep en zijn drinken. Vreselijk , het is precies de processie van Echternach. Door de  spasticiteit kunnen ze moeilijk slikken. Geef je zijn eten  met  zijn hoofd mooi rechtop dan loopt alles er weer uit. Ligt zijn hoofd achterover tegen zijn stoel dan  gaat alles er beter in , (soms ‘maar’ de helft er weer uit ) maar dan volgen tussendoor  die (verslikkings-)hoestbuien… Je kunt je wel voorstellen hoe vaak ik zelf slikte, steeds herhaalde ‘traga, traga (slik) ‘ .  Na veel geduld was zijn potje op. En stilletjesaan  ontspande zijn gezichtje , keek hij me recht aan en lachte enkele malen na elkaar.  Op dat moment zie je een engeltje !

In de namiddag bij Patricio (de kinesist) die een week terug is uit België samen met Pedro.Ik probeerde zijn interview van gisteren wat uitschrijven .Toen kwam Andrea voor kinebehandeling, een normaal begaafd meisje van 12 jaar,door vroeggeboorte 1 spastisch been , al 7x geopereerd. Maar steeds veel klachten , in haar been, in haar rug door scheef lopen door de verkorting in het geopereerde been. Ze kreeg onlangs een soort rondom haar lenden en Re been gedraaide elastiek , om haar spastische been wat naar buiten te draaien , maar het help niet… Inge vreest voor zo’n ‘overbehandeld’ kind. Een kind dat de tijd niet krijgt om kind te zijn, wiens tijd gevuld wordt met medische aandacht en therapie.

Ze herinnerde zich een uitspraak van een dove patiënte die nu een cochleair implant kreeg: “ik had geen tijd om vrienden te maken…” gans haar kinderleven bestond uit therapie…

 En dan in de bib. Even meegeholpen met Paulina met m.i. overbodig , ellenlang huiswerk. Ze moest alles kopiëren van een taak uit de klas, zowel wat goed als wat slecht was…Over de scholing hier is ook nog 't een en 't ander te zeggen...Inge zegt dat ze hier de kinderen in het staatsonderwijs echt niet leren nadenken.... Gennesis (7 j) wil Engels van mij leren. Alison en Sandy doen mee. Nadien spelen we nog een spelletje. Emmerson (9j) , de vlotte broer van Gennesis J , vertelt en toont mij  vanalles. Demonstreert mij zelfs hoe hij danst , echt schattig… Veel kinderen zijn hier zo lief , zo aanhankelijk…er wordt hier ook heel veel geknuffeld J

PS Elise: Alison en Gennesis missen jou heel erg. We hebben besloten om jou  een brief te schrijven ik zal die met Karl meegeven als hij met kerstdag komt 

10-11-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Deze avond ging ik een wandelingetje doen om de randen van Zámbiza wat verder te verkennen. Ik ben steeds op zoek naar de natuur die hier zo overweldigend zou moeten aanwezig zijn maar die verdoezeld wordt door het straatvuil , de vuilstortingen op allerlei plaatsen langs de berghellingen, de vele  overal   halfafgebouwde woningen. Overal wordt er gebouwd, de afstand tussen het dorp en het oprukkende Quito wordt   steeds kleiner. En dan heb je nog de geur en het lawaai van de auto’s met soms ganse wolken zwarte roet (vooral de bussen in Quito!) . Elk dorp lijkt hier gelukkig wel zijn dorpsplein te hebben, en dit is vaak een verademing . 

Ik bereikte de noordkant (als ik mij niet vergis , want mijn oriëntatie is nog steeds niet perfect) en daarmee de rand die verder naar beneden gaat: dat was een leuke ontdekking. 

Ik daalde al eens af in de kloof aan de westkant waar Inge en Saulo hun huis grenst. En enkele dagen geleden ook in de kloof aan  de oostkant, die heel diep is en waar ik het water zelfs niet kon bereiken.  

En nu langs de  noordkant omlaag : daar kan ik tussen de huizen en de vele veldjes  die de mensen van het dorp  tussen en rondom aanleggen,nu toch eens naar beneden. Laag in de diepte zag ik een stalletje (of is het een huisje?) en enkele koeien. Als ik eens vroeger vertrek kan ik die wandeling eens tot daar doen.

Toen ik terugkwam liep ik door het dorp en wou de oostkant nog eens bekijken. Achter de omheining van de sportvelden kon ik een kijkje nemen en zag dat daar enkele varkens (allen aan een koord) aan de rand graasden. Toen ik verder doorliep zag ik een hoopje kleren tussen die varkens liggen ,… maar dan ook zwart haar. Toen ik dichter kwam lag daar een meisje met haar ogen toe,half hikkend-snikkend dacht ik,wat schuim op haar lippen…. Ik dacht dat ze daar gevallen was , misschien een epilepsieaanval. Ik maakte haar ‘wakker’ maar ze reageerde suf. Ze probeerde recht te komen maar kon op zichzelf niet stappen. Ik rook dat ze gedronken had . Ze was echt stomdronken. Ik vroeg haar waar ze woonde en ze leidde me naar een afgemaakt plaatsje waar nog een biggetje  vast hing en kroop over die omheining. Ze was totaal gedesoriënteerd…. Ik bracht haar naar huis , stommelend,  vragend of niemand haar kende. Ondertussen kwam er een jongen op haar af die haar meenam en beweerde haar broer te zijn maar het niet was…toen kwam er nog een vrouw mij te hulp en die wist waar haar mama woonde. Toen we er naar toegingen kregen we enkel een paar jongens te zien en dan nog de papa? De vrouw zei dat we hen nu moesten achterlaten… Is het schaamte, niet mogen moeien,…?

04-11-2015 om 04:58 geschreven door hilde  

Samen naar Otavalo geweest :dit stadje is  gekend voor zijn kleurrijke  geweven stoffen en zijn typische klederdracht: de vrouwen met geborduurde witte bloezen en lange rokken  en de mannen met witte broeken en blauwe poncho en hoed. Ik vergat  wel foto’s te trekken van het marktje dat ook wel de moeite is . voordien gingen we owv Allerzielen naar het kerkhof:  

Het zag daar zwart van het volk. Het is hier de gewoonte om op het graf van overleden geliefden ,samen met de familie oa broodmannetjes te gaan neerleggen, te eten , soms ook te zingen.Iemand gaf zelfs de kruisen een nieuw verflaagje terwijl iedereen er maar langs liep. Het is eigenlijk een echt feest. En wie bidt voor de overledene mag ook meeëten. We liepen kriskras over het kerkhof , over en op en tussen de graven . Bij ons zou dat eerder oneerbiedig lijken. Ik trok continu foto’s , eigenlijk een beetje in het geniep (zonder door de lens te kijken) en op goed geluk af   . Zo  proef je toch  een beetje de sfeer.

een voorbidder

een nieuw verflaagje 





muziek voor de overledene

rusten in vrede 

op het kerkhof lezen over hoe hij aan zijn einde kwam 

02-11-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

·        * Vandaag ons ' loon ' ontvangen van señora Maria: een ‘lekkere’ cuy. (geschoren cavia)   voor de veganisten gelieve even de ogen te sluiten ; mo:ik zit en Maria staat 

ten  

m

·        * Samen met Yvonne mijn Tapori-program opgesteld voor mijn visum, hopelijk is ’t niet zoals Inge zegt eerst komen er 2 papieren terug en nadien 3 en nadien…

·        * In de keuken geholpen met Monica en Nancy: steeds valt het mij op hoeveel mensen hier vanuit hun  eigen kinderen met een handicap , geïntegreerd worden in Tapori. Nancy ( ik schat haar eind de 20) had tot vorig jaar een man en een dochtertje. Haar man overleed aan kanker en haar dochtertje Saira van 2 j had een zware handicap tgv van een ernstige hersenvliesontsteking , is toen ook overleden. En toch leven mensen hier voort , nemen hun leven terug op ….Inge zelf staat soms versteld over de flexibiliteit van mensen , terwijl je je afvraagt  hoe jezelf  zo’n dingen zou overleven…

·        * Gesprek met Caro en Sylvana (2 ‘opvoedsters’ van de grote en de kleuteres ) ivm voorbereiding van een woordje dat ze zouden moeten zeggen op de algemene vergadering van Tapori , over de  Bobath-cursus die ze volgden. Altijd stuurt Inge aan op: ‘je moet bijleren’, vragen waar je mee loopt opzoeken, jezelf uitdagen…het  komt heel vaak terug. Mooi om te horen. Ook in de consultatie wil ze steeds mensen aanzetten om niet te berusten , te blijven durven dromen , hun lot in handen durven nemen…

Het was ook een gesprek over frustraties in samenwerking. Waar niet iedereen dezelfde mening is toegedaan. (Allemaal toch herkenbaar) Heel mooi ook hoe Inge over zichzelf durft te vertellen, hoe zwaar ze het een 5 tal jaar geleden had na een nogal harde confrontatie met iemand van de vroegere medewerkers. Ze stelde zichzelf en gans het project toen in vraag , dacht dat ze zich vergist had ,al die jaren…

Hoe belangrijk blijft communicatie toch en goodwill …

·        * En dan de consultatie :gisteren:eerst goed nieuws , wie ooit het filmpje van Tapori zag , hier zie je Jenny met haar pasgeboren baby (we zoeken nog een originele naam ), wel en gezond. Er was wel veel ongerustheid vnl van hun oudste zoon. owv de handicap die het vorige kindje Antuan heeft ..

     Maar tussendoor zagen we de mama met haar kindje Adriana( dat  met vmdl een waterhoofdje). de CT scan : vreselijk , dat kind heeft bijna geen hersenen meer en de rest water , en toch…

En dan Hugo. 37 jaar,1,5 j geleden viel hij, bij een werkongeval, in een put en lag 15 min bedolven onder de aarde . Hij kan niet meer praten , nauwelijks stappen , communicatie en begrip zijn zeer beperkt…Verlaten door zijn vrouw en kinderen, opgevangen door zijn moeder maar die ook geen inkomen heeft . Beiden verhuisden erna naar Quito en wonen nu in bij Hugo’s  vriend van destijds. Zo goed en zo kwaad en zo liefdevol als mogelijk! Maar die mensen hebben ook geen ervaring en daarom kwam hij nu voor evaluatie en later therapie… schrijnend.

’s Avonds kwam een Vlaamse vriendin die hier NGOcoöperante is, nog afscheid nemen : haar zus en Belgische toeverlaat, kreeg recent de diagnose van volledig uitgezaaide kanker. Daardoor vertrekt ze in bange verwachting met haar 2 dochters toch holder de bolder terug naar België…

Wat is bewustzijn, wat is leven , wat is lijden toch … het maakt ons mens dat we over deze dingen kunnen en mogen denken. En het is in die duisternis van leven dat wij mensen vaker zien waar het echt op aan komt…En hoewel je niemand zo’n dingen toewenst, kan je toch soms dankbaar zijn voor die momenten van wijsheid die ons zo worden gegeven….

27-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Broodbakdag met familie Diaz

Nadien en tijdens het deeg maken,kneden, uitrollen, enz… wordt er gegeten, eerst gebakken maiskorrels en catzos, een soort meikevers, die in deze tijd van het jaar in de vroege morgen hier naar boven komen om te paren. Ik vond het vreselijk om te zien , ze hadden die beestjes de poten vleugels en dekschilden afgetrokken en er goed zout opgestrooid. Kronkelend allemaal in 1 pot.ach… En erna gebakken. Dan overwin ik mezelf  : het was wel lekker…  

  Broodjes eigenlijk meer boterkoeken, werden in allerlei smaken gebakken. Er was ook een shift waar oa de kinderen popjes maakten met gekleurde deeg in detailtjes er bovenop. Alles werd in de grote oven gestopt en weer uitgehaald. ’t Was een gezellige boel.

Amelie en Saulo: 2 zebra's

Als alles en ook het eten (geroosterde koteletjes ) achter de rug was werd er nog nagepraat en vooral veel gelachen. Veel kan ik al volgen , maar ook veel finesses heb ik nog niet door , zeker als er in groep gebabbeld wordt en  grappen gemaakt. Opeens voel je dan toch weer meer een buitenstaander. Dan komt mijn drang op om steeds beter  Spaans te willen kunnen. Dan heb ik wat weinig geduld. En toch is zoiets leerzaam , om ook weer eens aan de ‘ongemakkelijke’ kant te staan.

Het voelen hoe het is om niet mee te kunnen met anderen, er niet bij te horen. Door mentale redenen, financiele redenen, door  lichamelijke redenen, door familiale redenen,karakterredenen, geloofsredenen enz…. , outsider te zijn. Hoe belangrijk om toch ook steeds oog te hebben voor diegenen.

25-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

24-10-2015 om 23:23 geschreven door hilde  

23-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag een uitdaging. Ik moest met Maria , een ‘4^de wereld’ madamtje van hier , op de bus naar het labo rijden bloed laten prikken en een afspraak voor een echo gaan maken, met centen van Tapori. Voor mensen die het financieel moeilijk hebben en daardoor medische zorgen zouden nalaten, houden ze een fonds ter beschikking en ‘moeten’ ze de ½ terugbetalen op de manier en termijn waarop ze het zelf kunnen. Dat madamtje, analfabete,doet zo’n ‘recyclagewerk’ vanuit de vuilbakken , is ergens in de 50 en met al een ganse familiale-criminele voorgeschiedenis waarvoor Inges stamboomblad te klein was.  <140 cm schat ik haar, ze kon niet eens spreken door het spreekgat in de venster. En dan voel je ook dat ze verlegen zijn , zich niet durven presenteren, wat afhankelijk zijn van de goodwill van de anderen, was het niet dat ik niet mee was. Ik was fier op mezelf omdat alles vlotjes verlopen was , de juiste halte afgestapt , ze verstonden me overal, alle attesten mee,    … 37 $ voor het bloedonderzoek, en 19 $ voor de echo op voorhand te betalen. Wat leven wij toch in een luxeland op dat vlak… Toen we terugkwamen vroeg ze aan Inge hoe ze het moest terugbetalen. “We zullen er nog wel over praten” zei Inge. En toen beloofde ze direct dat ze maandag met een cavia zou komen , hihihi… ik zal er wel eens van proeven maar vind het toch maar een beetje griezelig

20-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag deed ik mee in het atelier van de jong volwassen gehandicapten. Omdat er een aantal interessante consultaties bij zaten riep Inge mij om nog mee te volgen. Op een gegeven moment kwam een moeder in paniek met haar dochter Carla (15 jaar , vmdl trisomie 13, zwaar gehandicapt) binnen. Carla was aan het reutelen, dyspneisch+++,hoge  koorts,02 saturatie 85%. Allemaal begonnen na een sedatie voor een EEG deze morgen.

Inge dacht aan een hypertermie door de medicatie (die ze eigenlijk niet mocht krijgen) , ik aan een acute pneumonie, soit het was heel dringend. Ze belden naar het (nu nieuwe) centrale oproepnr  911 maar werden na steeds opnieuw dezelfde uitleg , ieder keer weer doorverbonden. Uiteindelijk ging er ziekenwagen over 30 minuten kunnen komen (na een tel die al 20’ duurde!) Inge besliste om zelf met haar naar het ZH te rijden. Bij het buiten rijden van Pomasqui passeerden we 2 gemotoriseerde agenten. Inge explikeerde snel en kordaat wat er aan de hand was en de agent suggereerde zelf om haar te escorteren  Na alle negatieve commentaren van de politie was dit toch een meevaller. ’t Was even spectaculair: met sirene , getoeter, gezwaai,..werden we in snel tempo  door het drukke verkeer geloodst.

 Hier zijn de ziekenhuizen opgesplitst in staats-en privé ziekenhuizen. Voor de gewone en armere bevolking gelden enkel de staats want de kostprijs van de privé is veel te hoog (tenzij men wordt doorverwezen). Dus zij binnen in de spoed van het staatsZH . Inge mocht volgens de balie rijtje schuiven, zonder dat men hen ook maar even aankeek. Na even kwaad maken konden ze doorschuiven naar een kamertje en “bleek het echt dringend”… Er mag 1 familielid blijven. De communicatie tussen de artsen is hier echt bedroevend. (op enkele uitzonderingen na) Gans het staats-systeem werkt bedroevend. Alles zou voor de mensen gratis moeten zijn.De mama moest naar buiten komen om zelf bij de apotheker paracetamol te gaan kopen. (Als ze dat al niet in huis hebben!) Waarschijnlijk heeft het te maken met een % die artsen binnen het ZH van de apothekers krijgen. Veel artsen hebben naast een job in het staatsZH ook nog een privépraktijk of werken in een privékliniek en vaak worden patiënten geronseld via het staatsZH… De echo’s en de CT werken in de staatsZH niet, maar wel  die in de privé (aan de overkant soms)Wat moet je daar dan bij denken? .De bedoeling van de regering is goed , leerkrachten en artsen daar worden nu veel beter betaald, maar het systeem werkt nog niet. Het is erg , want het zijn vaak die mensen die achter gesteld zijn, die dan ook  minder haar op hun tanden hebben om rechtvaardig behandeld te worden. Op den duur zijn die er nog erger slachtoffer van.

19-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

’t Was ambiance en daardoor bleef iedereen hangen ook de mensen die uit de kerk kwamen. (in 2 shiften  +nog een begrafenis : zie bovenste foto)

 Ons standje was er eentje van Belgische pannenkoeken (pankekes) met recept van abuela de la Sartén (oma van De Panne ) .Aanvankelijk was er wat argwaan , om iets te eten dat men hier niet kent maar we hebben ze allemaal verkocht (+- 300)!

zingen en veel plezier 

zelfs een lijmsnuiver (mentaal een wrak )van het dorp heeft zich geamuseerd! (onderste foto)

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Vandaag was het  feest  op het marktplein in Pomasqui tvv van Tapori: het was een groot succes . Doordat er ambiance was door een DJ die voorgesteld had om gratis voor Tapori te presenteren . Er werd vanalles van eten verkocht. hornado sorry Hanneke en de andere veganisten

Er waren verschillende optredentjes , van dans , zang  en muziek.  

18-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

In de tuin hier zitten veel kolibri’s . het is zo mooi om ze bezig te zien als je een poosje stil zit.  Deze morgen zag ik zo’n kolibri met een lange staart zich wassen in de regendruppels die op de bladeren van een boom blijven liggen waren.

Deze voormiddag ging ik voor de eerste maal alleen met de bus naar Quito. Op zich al een avontuur Het is eigenlijk vrij eenvoudig (en goedkoop) maar je moet het toch een beetje weten.

 Overal wordt vanalles verkocht, vnl snoeperijen, dus ook op de bus. Tenminste als er nog  plaats is , want in het terugkeren zaten we gepakt als sardientjes.

 

   

17-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Saulo vertelde vandaag hoe het hier, toen hij nog kind was, nog overal natuur was, geen watervoorziening , veel wilde dieren. Ze moesten   beneden aan de kloof ,waar nu hun tuin aanpaalt,water gaan halen. Alles was toen nog zuiver. Nu lijkt het beneden meer een open riool…

Het beangstigt hem hoe alles steeds verder wordt bebouwd.Hij is er pessimistisch over. Ik deed gisteren een wandelingetje in de regen door Zambiza op zoek naar een beetje natuur. Het is verschrikkelijk wat de mensen hier allemaal op straat en in de kloof en overal rond gooien en uitkiepen… Er zijn 3 ophaalrondes voor de vuilkar , gratis , en toch gooien velen alles zomaar rond. Het vuil wordt in kooitjes in de hoogte gelegd tegen de honden (waar de straten van vol zitten en liggen). Anderzijds zie je af en toe mensen in die vuilzakken scharrelen om te verzamelen wat recycleerbaar is, om daar ook een centje mee te verdienen…Als de mensen hier een huis bouwen zijn ze enorm solidair. Iedereen van familie en vrienden wordt in het gareel gespannen in ’t WE .Zou dat ook niet lukken om eens zo’n solidaire vuilopruimdagen te organiseren? Ik denk dat daar toch nog wat mentaliteitsverandering voor nodig is…

16-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Zoals ik gisteren aan mezelf beloofd had ,stapte ik naar beneden voorbij de tuin, naar het pad beneden , om te beginnen een ganse zak vuil op te gaan rapen, gewapend met een stok tegen de wilde honden , zodat ik  geen 2^de x zo’n hap in mijn broek kreeg zoals de eerste dag toen ik hier was. Ze zullen mij hier wsch wel een rare vinden. Maar ’t is ongelooflijk hoeveel vuil hier overal rond gestrooid ligt. Wie weet vinden ze het op den duur ook aangenamer zonder al die chipszakken , isomobordjes ,plasticzakken… overal rond.

Saulo was de grond van hun tuin aan het omharken om mais te zaaien. Alles is nog erg droog , hoewel de regen begonnen is dringt het nog niet genoeg door in de diepte. Ze voorspellen dat vanaf nu alles veel groener zal gaan worden.k ben  benieuwd

In de voormiddag gingen Saulo en ik samen met de taxi en de bussen naar Quito. Naar de “extranjeria” (de vreemdelingerij ) om mijn visum voor 6 maand te gaan vragen. Het is wonderwel allemaal zeer vlot gegaan, ondanks de voorspellingen. Nu ‘slechts’ 3 weken wachten om te zien of het allemaal wel aanvaard wordt.

Deze avond pannenkoeken (met recept van oma van De Panne) gebakken  met chocolademelk van Inge. De pannenkoeken vielen erg in de smaak. We zullen het recept gebruiken voor het Tapori-feest van zondag.

Het is ongelooflijk hoe verzot de Ecuadorianen hier zijn op zoet en zout , kilo’s suiker en zout worden hier verorberd.

15-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde  

Op de consultatie  vandaag een kindje van 3,5 maand gezien (Adriena) : de familie en de mama waren niet gerust : steeds slap hoofdje en ze hadden de indruk dat het van dichtbij maar niet van ver zag. Het lag rustig in mama’s armen te slapen , te tjoeken met haar mondje , zoals Heleen destijds ook kon, precies weinig aan de hand. Toen we haar onderzochten viel haar grote hoofdje op toen we het maten. En +- geen volgbewegingen (op zwart-wit cirkel) te zien , en plots zelfs staren en niets bewegen voor enkele seconden. Eventjes nystagmus naar boven, geen hoofdcontrole , ook Babinsky positief… het voorspelt weinig goeds. Inge vermoedt een waterhoofdje. Ze liet een EEG en CT doen, in afwachting van consult bij de neuroloog.

Ik vind het bewonderenswaardig hoeveel ervaring ze heeft opgebouwd in het vroegtijdig detecteren van handicaps, genetische syndromen die ze zoekt te herkennen. Ik zal nog veel van haar leren… Het is leuk om te merken hoe we elkaar bevruchten met elk ons eigen ervaringen. Hoe hartverwarmend is het  te zien en voelen hoe eenvoudig, open-minded en bescheiden Inge is gebleven 

hier de consultatieruimte en Inge samen met Yvonne ,haar rechter hand , die telefoons opneemt,kinderen weegt en meet, mensen opbelt , afspraken maakt ... een heel empatische, lieve vrouw!

De psychologe van Tapori met haar man en hun dochtertje Sol , die aan het nippertje aan een  kernicterus (ernstige geelzucht die zware mentale handicap kan geven) is ontsnapt…  Vandaag was het voetbal Ecuador tegen Bolivië , vandaar alle drie in uniform 

13-10-2015 om 00:00 geschreven door hilde