Gisteren was het een moeilijke dag, alles wat ik ook maar deed liep verkeerd af, heb zelfs 2 glazen laten vallen. En op zo'n momenten denk ik veel aan je en dan voel ik de depressieve bui hangen. Ik weet wel dat er goeie en slechte dagen zijn en gezien de periode die eraan komt vrees en hoop ik dat de slechte dagen de bovenhand niet krijgen. Heb geen zin om vandaag op te staan, wil in mijn bed blijven liggen en slapen maar ja, dat laatste kan ik ook niet. Kan ik eigenlijk wel iets goed doen de laatste tijd? Gisteren vroeg er me iemand wat ik heel graag zou willen voor onder de kerstboom te leggen. Het enige wat ik wil is rust in mijn leven en gewoon 1 keer een nachtje slapen zonder wakker te worden. Die nachtelijke uurtje die ik wakker lig, worden vermoeiend, ben 's morgens zo moe en als ik dan kan blijven liggen in het weekend word ik toch nog vroeg wakker. Dus voor mij een pakje met het slaapmannetje erin.
Het is al bijna 1 jaar geleden dat je overleden bent en het doet nog steeds veel pijn. En dit jaar zullen we voor het eerst kerst vieren zonder jou. Men weet pas wat men mist als het er niet meer is, dat ondervind ik nu heel erg. Nu breekt er een tijd aan die ik graag wil overslaan maar helaas gaat dit niet. Overal waar je komt is er een kerstsfeer, gezelligheid, kerstmuziek, ... maar zelf vind ik de moed niet om onze kerstboom te zetten. Eigenlijk wil ik gewoon niets doen met deze dagen en hopen dat ze snel voorbij zijn maar ik weet dat jij dit niet zou willen. Vorig jaar met kerst was je in je nopjes, kerstmis was helemaal jouw ding, de kerstboom zetten en versieren, lichtjes en kaarsjes overal in huis, het was zo gezellig en nu ... nu moeten we dit alleen doen. Het worden lange, zware en moeilijk dagen.
De kerstperiode komt er ook aan en ik zie er tegenop. Heb helemaal geen zin om een kerstboom te zetten of om dit te vieren. Het is zo raar om dit te doen zonder jou. Maar ik weet dat ik me hierover moet zetten, het leven gaat door en wij moeten verder zonder jou. Jouw ouders hebben me uitgenodigd om dit samen te vieren ook al hebben ze er zelf niet zoveel zin in. Maar het is zoals ze zeggen, de feestdagen worden nooit meer zoals vroeger want er zal een lege plaats aan tafel zijn en dat net jij, die zo kon genieten van de kerstperiode er niet meer zal zijn, dat doet pijn. Je zou het veel erger vinden dat we dit niet meer zouden vieren dus gaan we proberen om het toch een beetje gezellig te maken.
Heb gisteren veel gedaan. 's morgens nog wat gesukkeld met mijn coax kabels, uiteindelijk is het me toch gelukt om alles goed aan te sluiten. In de namiddag het konijnen ren anders ingedeeld om de vechtende konijn uit elkaar te halen, nog een paar meubelen verhuisd, gordijnrails omhoog gehangen, digibox geïnstalleerd, ...
Uiteindelijk moe en voldaan rond 9u in de zetel in slaap gevallen. Rond half 11 belde Sofie, om te vragen of ze nog mocht langskomen. Aan haar stem kon ik horen dat er iets was dus ze was meer dan welkom anders ook trouwens. Nog geen tien minuten later was ze er al, zij en Tim waren in de buurt. Tim wou nog iets gaan drinken met zijn vrienden en Sofie had daar niet veel zin in dus daarom kwam ze eens langs. Zag meteen dat er iets mis was maar ze wou er niet over praten. We hebben wat tv gezien maar nog geen half uur daarna kwam het er allemaal uit, ze heeft tranen met tuiten gehuild. Ik vrees dat ik de laatste tijd zoveel met mezelf ben bezig geweest dat ik niet gezien heb dat Sofie het zo moeilijk had. Jouw kleine zus zit er een beetje door en ik wil er zijn voor haar, ze heeft me ook enorm gesteund toen ik het nodig had en nu ga ik de rollen maar eens omdraaien. Ze is blijven slapen, morgen kunnen we nog wat praten want maak me echt ongerust. Onder die stoere bolster zit een heel klein hartje dat gebroken is maar ik ga meer dan mijn best doen om er te zijn voor haar.
Nu ga ik proberen om zelf nog wat te slapen om mijn slaaptekort in te halen.
De beslissing is genomen, de administratieve molen gaat zijn gang. Nu is het afwachten tot alles in orde is en dan gaan we ervoor. Op goed geluk en positief denken.
Ik heb een beslissing genomen ... denk ik ... nee weet het zeker. Ik ga het proberen, wat heb ik uiteindelijk te verliezen? Kan ik nog dieper zakken dan nu? Je hebt me eens kans gegeven om iets geweldigs te doen en ik moet daar gewoon voor gaan, voor de volle 100%. Ga straks bellen om te zeggen dat ik het ervoor ga want hoe langer ik wacht hoe meer ik ga twijfelen.
Het waren spannende dagen de voorbije week. Begin deze week met Sofie gaan skydiven, dat was fantastisch, zo'n geweldig gevoel van vrijheid, stress en ontspanning. Alle kwaadheid uit mijn lichaam en puur ontspannen, echt een dag om nooit te vergeten.
Als ik dan hoor hoe sommige mensen klagen over de dingen in hun leven, over hun partner, over de kinderen, over allerhande zaken. Wees gewoon blij met wat je hebt en geniet want het leven kan zo snel voorbij zijn. Maar dat is iets wat de meeste mensen niet beseffen voor het te laat is en dan is er geen weg meer terug. Ik kan het niet genoeg benadrukken maar de kleine dingen in het leven zijn zo belangrijk. Kan me nog zoveel dingen herinneren die we zalig vonden, dingen die een mens soms dag dagelijks doet maar er gewoon niet bij stilstaat. Met onze blote voeten door het gras lopen ... de wind door onze haren ... de kinderen zien spelen ... een lange wandeling in het bos ... even heerlijk onderuit liggen in de zon ... kijken naar de vogels in de lucht ... er zijn zoveel ontelbare momenten in het leven alleen beseft niet iedereen dit want geluk, dat maak je zelf.
Heb voor het eerst sinds weken, sinds maanden bijna 7u geslapen, ben zo ontspannen en dit alles door je lieve zus Sofie, bedankt. Ze heeft me gisteren getrakteerd op een ontspannende dag, alhoewel ik het eerst niet zag zitten ben ik toch meegegaan, gelukkig maar, want heb er absoluut geen spijt van. We hebben ons zo geamuseerd, zoveel gelachen, alle stress van de laatste weken en maanden is eruit. Moet wel zeggen dat haar idee van ontspanning niet echt door ons gezien werd door ontspanning, eerder veel spanning en stress, maar heb gisteren geleerd dat je adrenaline kan omzetten in ontspanning. Het klinkt misschien raar maar het voelde zo goed, alle opgekropte woede en stress uit je lichaam duwen.
Je hebt een schat een zus, maar ben er zeker van dat je dat zelf ook wel weet. Sofie, nogmaals bedankt voor gisteren!
Heb eindelijk het gevoel dat ik stilletjes aan uit mijn put aan het kruipen ben. Ik weet dat ik er nog lang niet ben maar door dat duwtje in mijn rug, gaat het wel al de positieve richting uit. Er zijn nog een paar grote en belangrijke beslissingen te nemen en moet daar eigenlijk eens werk van maken en de knoop doorhakken. Dit is misschien iets voor de komende weken.
Het wordt tijd dat ik mijn leven terug op het juiste spoor zet, ik moet vooruit in plaats van achteruit. Het is ondertussen al bijna 11 maanden geleden dat je overleden bent en ik mis je nog steeds elke dag evenveel. Ik weet dat moet verdergaan met mijn leven maar het is zo moeilijk. 1 stap vooruit en 2 achteruit, zo zak in alsmaar dieper in de put terwijl ik het omgedraaid zou moeten doen en beetje bij beetje eruit moet klimmen maar altijd is er wel iets of iemand die me dieper duwt. Misschien zijn ze er wel op uit om me voor gek te laten verklaren, dan zijn ze gerust, dan hebben ze geen last meer van mij.
Men kan vanbuiten niet zien wat er vanbinnen met iemand gebeurt. De meeste merken zelfs niet eens dat het zo diep zit, mijn eigen schuld waarschijnlijk want ik zou mijn gevoelens maar meer moeten laten zien. Maar waarom? Om me nog dieper in de put te duwen, nee bedankt, het is zo al moeilijk genoeg. Een straatje zonder einde.
Ik heb de laatste dagen heel veel aan jou gedacht. Het is net of ik alles terug herbeleef ... de administratieve mallemolen ... het verdriet ... de pijn ... de slapeloze nachten. Dat laatste heb ik trouwens nog steeds, geloof dat ik nog geen enkele nacht heb doorgeslapen sinds jij er niet meer bent. Ben gisteren nochtans vrij ontspannen gaan slapen maar het nu bijna 3u en lig weeral wakker. Tegen de ochtend val ik terug in slaap voor een uurtje of twee soms en dan is het tijd om op te staan. Kan me zelfs het gevoel niet meer herinneren om 's morgens uitgerust uit bed te stappen. Vijf, zes uur slaap per nacht, geloof me, het is zeer vermoeiend.
Weet je wat me het meeste pijn doet? Dat mijn familie nu wel tijd kan vrijmaken om naar de crematie te komen. Voor jou ging het allemaal niet, dat was anders zeggen ze. Voor mij gaat het om de steun die je krijgt, toen had ik ze nodig, nu niet. Ach, ik probeer er mij niet druk in te maken. Ze zeggen altijd uw familie kan je niet kiezen maar je vrienden wel ... in mijn geval mag ik me dan gelukkig prijzen, heb goeie vrienden die er zijn als ik ze nodig heb.
Nog enkele dagen doorbijten. Dit weekend ga ik proberen me eens goed te ontspannen, heb nog geen plannen en denk dat die er ook niet zullen komen, gewoon rustig thuisblijven. Een goed boek of dvd om deze na een uur weg te leggen of af te zetten omdat ik me niet herinner wat ik het voorbije uur heb gelezen of gezien, mmm leuk. Nee echt, ga mijn best doen.
Mijn vader is deze middag overleden. Ondanks het feit dat hij zijn fouten had, ben ik blij dat hij rust heeft gevonden en zonder pijn is overleden. Maar toch geeft het me een dubbel gevoel, ben verdrietig maar ook kwaad ... ik weet niet goed hoe ik me voel, hoe ik me moet voelen? Er zijn zoveel gevoelens.
Ik hoop echt dat mijn familie, mijn familie niet is. Ik ben echt beschaamd in hun plaats. De relatie met mijn vader is helemaal geen honderd procent maar ik heb wel respect voor zijn situatie integenstelling tot anderen. Gisterenavond zaten ze gewoon ruzie te maken over wie wel en niet binnen mag in de kamer. Gewoon niet te doen, ze hebben niet de minste vorm van respect, tegenover niemand op die afdeling. Roepen en tieren, uiteindelijk door de security buiten gezet maar dat was blijkbaar niet genoeg om te beseffen dat ze verkeerd waren. Nee, allebei roepen ze nog een paar vrienden/familieleden op om nog meer te roepen en te tieren.
Fien, ben heeft blij dat jij hiervan gespaard bent gebleven. Nooit zijn er bij jou zo'n discussies of conflicten geweest, altijd hebben we ervoor gezorgd dat er een positieve sfeer was. Ja, misschien is die situatie anders, ik kwam en kom nog steeds perfect overeen met jouw familie. Wij hebben nog nooit woorden gehad, laat staan over zoiets belachelijk. Nu moet ik er zijn om mijn familie te steunen, maar waar waren zij, toen ik ze nodig had? Mijn zus is af en toe op bezoek geweest maar al de rest? Denk zelfs dat er enkele zijn die je nooit hebben komen bezoeken, laat staan mij/ons steunen. Mijn familie, zou er een boek over kunnen schrijven. Kan misschien beter een soap maken, afleveringen gegarandeerd!
Mijn 2 nachten bij mijn vader zitten erop, morgen is het de beurt aan iemand anders. Het is een moeilijke nacht geweest, hij heeft slecht of bijna niet geslapen, veel pijn gehad en enorm verward. Het ene moment herkend hij me niet en het andere krijg ik allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd, ik voelde me net terug zoals in mijn jeugd ... het is genoeg geweest voor mij, ik heb mijn plicht gedaan. Moet zo meteen gaan werken met 2 u slaap achter de rug en een rugzak vol verwijten, het beloofd een leuke dag te worden.
Ach Fien, op zo'n momenten mis ik je zo ... gewoon je armen om me heen ... voelen dat je er niet alleen voor staat ... het leven is niet eerlijk. Als ik alleen thuis ben dan heb ik soms nood om te praten en als er bezoek is, dan krijg ik de juiste woorden niet over mijn lippen. Kan soms niet zeggen wat ik denk of voel. Mijn 'psy' zegt dat dit komt omdat ik dit nooit geleerd heb en omdat ik mijn gevoelens ook nooit mocht tonen naar anderen, verwerken en doorgaan was de boodschap, met het resultaat dat ik nu soms met een volgelopen emmer zit.
Blijf weer bij mij vader slapen. Op sommige momenten heeft hij het moeilijk om te ademen ... trage en zware ademhaling ... soms snel en paniekerig omdat hij geen adem meer heeft. De familie heeft het er moeilijk mee. 'Jij hebt toch ervaring met iemand die gaat sterven, misschien is het beter dat jij bij hem blijft, hij is rustiger als je er bent.' Nu ineens weten ze wat ik de hetvoorbije jaar heb meegemaakt. Maar toen was mijn familie er niet voor mij ... en nu moet ik .... . Het is mijn eigen fout ik kan ook gewoon 'nee' zeggen. Er zijn momenten dat ik jaloers ben op mijn vader, hij heeft geen zorgen meer, geen gepieker ... binnen een paar 'dagen' heeft hij rust en vrede ... stilte in zijn hoofd. Kan me nog goed jouw gezicht herinneren Fien, jouw gezicht van de laatste dagen ... je had aanvaard dat je ging sterven ... je was moe... een gevoel van rust in je ogen ... blij dat eindelijk de pijn zou verdwijnen. Ik zie hetzelfde bij mij vader. Jij had nog een helder moment waar we nog een beetje konden praten, helaas dit is bij mijn vader niet zo. Het ene moment weet hij wie ik ben en het andere zit hij terug in zijn kinderjaren en herkend hij me niet. Ik word soms gewoon naar het ziekenhuis getrokken om te kijken hoe het met hem gaat. Is dit omdat ik hem wil zien lijden voor wat hij met mij heeft gedaan of heb ik gewoon compassie met hem? Ik weet het niet meer.
Chapeau voor de mensen die hier op de palliatieve afdeling werken, dag in dag uit met mensen omgaat waarvan je weet dat ze hier zijn om te sterven. Het moet niet makkelijk zijn denk ik. Ik zou het niet kunnen.
Bijna half 3, ga proberen nog wat te slapen, morgen weer school.
Ben gisteren gaan slapen met een beangstigend gevoel en heb dit nog steeds. Ben bang voor wat de dood van mijn vader voor mij teweeg brengt. Blijkbaar heb ik dan toch gevoelens, heb ik een hart voor iemand die me zoveel pijn heeft gedaan. Hij heeft mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen weggenomen, de littekens op mijn lichaam ... en toch moet ik toegeven dat ik dan toch nog een gevoel heb voor hem. Ben ik dan wel normaal?
Die nacht dat ik bij hem ben gebleven was zo moeilijk voor mij, ik wist dat ik het er moeilijk mee zou hebben maar toch ben ik gebleven. Ik snap mezelf toch soms niet. Hij heeft me zoveel verteld die nacht... hij heeft zoveel spijt. Hij heeft ons ook samen gezien Fien, hij zag dat we gelukkig waren maar toch heeft geen moeite gedaan om contact te zoeken. Helaas komt spijt altijd te laat. Hij wou het jaren geleden al goedmaken maar hij mocht niet van 1 persoon, hij heeft altijd naar haar geluisterd, al zijn hele leven lang, en waarom? Omdat ze zelf de mensen graag manipuleert om haar zin te krijgen.
Sindsdien vraagt mijn vader veel naar mij, hij wil me nog zien. Ik weet niet meer wat ik moet doen, het brengt zoveel herinneringen naar boven, mijn jeugd, jouw dood. Als ik hem zie liggen, denk ik zoveel aan jou, de laatste uren, ... kan ik het wel aan om dit nogmaals mee te maken? Mijn put is al zo diep en wil niet meer dieper zakken, ik wil eruit... maar ik vrees dat ik niet anders kan dan mee te draaien in die mallemolen. Waarom kan ik geen normaal leven hebben?
Morgen is het terug school, weer een normaal routine, dus enkel vandaag nog overleven. Het klinkt raar, overleven, maar zo voelt het, elke dag weer. Dag na dag proberen te overleven tot je hart zegt 'ik heb er genoeg van'. Soms hoop ik dat mijn hart dit niet alleen zegt maar ook doet ... gewoon stoppen met slaan... je bloed stroomt niet ... je longen krijgen geen lucht meer ... je hersenen werken niet meer... en dan dat zalige gevoel ... je voelt je licht, alsof je zweeft ... een gevoel van rust en vrede ... Denk veel aan dit gevoel de laatste tijd en ik weet dat ik dit gevoel moet zoeken op een andere manier maar het is zo snel gebeurt... een paar pilletjes, meer niet en dan dat zalig gevoel, rust, geen gepieker meer, een leeg hoofd, gewoon genieten. Vraag me soms af of ik wel normaal ben, ik ben gewoon psychisch gestoord. En dan weten dat ik vorig jaar zo gelukkig was, ik kon de wereld aan maar helaas ...
Hier zijn we weer, 5-uurtjes geslapen en weer klaar wakker. Mijn hoofd zit weer vol met allerlei gedachten, ... vragen waarop ik geen antwoord weet .... waar is toch die uit-knop? Ik moet vandaag echt iets doen, iets dat mijn zinnen verzet ... iets ... om het even wat. Wil gewoon heel even geen pijn, geen gedachten, gewoon rust. En er is een manier om die rust te vinden maar ik heb beloofd om dit niet meer te doen ... geen pillen meer ... ondanks dat ik het een zalig gevoel vind ... rustig inslapen ... een leeg hoofd ... geen zorgen ... niet meer wakker worden. Ik moet hier echt mee stoppen, moet een andere manier vinden om die rust in mijn hoofd te krijgen.
Op een dag als gisteren en waarschijnlijk ook vandaag weet ik dat ik alle steun kan gebruiken maar toch heb ik het gevoel dat ik diegene die me willen helpen verder van me afduw ... sluit me af ... en ik weet dat het me goed doet door erover te praten maar ik kan het niet ... ik blokkeer. Duizenden gesprekken heb ik al gedaan in mijn hoofd maar ik krijg gewoon niet over mijn lippen wat ik wil zeggen.
Ik weet dat er vrienden zijn die zich zorgen maken over mij en die me steunen maar heb het zo moeilijk om te zeggen wat ik wil zeggen, wat ik voel, het ligt op het puntje van mijn tong maar het komt er niet uit. Heb het gevoel dat ik ze niet vertrouw maar ik weet dat ik dat wel zou moeten maar het gaat gewoon niet. Alles wat ik zeg en doe kan tegen mij gebruikt worden, dat weet ik uit het verleden maar toch vertrouwde ik jou Fien. Jij hebt altijd geluisterd naar mij toen ik het nodig had, ik vertrouwde je voor de volle 100%. Waarom kan ik dit niet bij iemand anders?
Omdat slechts enkele weten wie ik echt ben, kan ik via deze blog soms al iets meer schrijven over hoe ik me echt voel maar ik kan niet alles neerschrijven. Er zijn gevoelens die ik niet kan verwoorden ... dingen die ik liever voor mezelf hou ... om mezelf te beschermen of nog dieper in de put te duwen ... ik weet het gewoon niet meer.
Waarom kan ik niet gewoon nee zeggen, een drie letterwoord, zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Blijkbaar wel want ik kan het niet! Blijf deze nacht waken bij mijn vader, waarom? Geen idee, weet het zelf niet, je slaapt toch niet veel 's nachts, dus heb jij toch tijd! Ik moest gewoon NEE zeggen, maar kon het niet. En nu zit ik hier ... hoop dat hij deze nacht overleeft want ik vrees dat ik dit niet nogmaals kan meemaken. Er komen nu al zoveel herinneringen naar boven. Als ik hem hier nu zie liggen denk ik zoveel aan jou, de pijn, die doffe blik in je ogen, ... echt geen moment om daar nu aan te denken maar mijn hoofd draait hier op volle toeren.
Dus zij die een zeer moeilijke nacht tegemoet gaan, groeten u.
Het is 6u, lig hier al bijna een uur te draaien en te keren, kan maar beter opstaan. Ongeveer 4u en een half geslapen... dat wordt weer een vermoeiende dag. Waarom kan ik nu niet gewoon doorslapen tot ik uitgerust ben? Mijn hoofd zit weer vol vragen en zorgen. Ben nochtans vrij ontspannen gaan slapen. Moet wel toegeven dat ik rustiger ben dan vorige week, misschien is er dan toch beterschap? Dag per dag, stap per stap, ik moet uit die vicieuze cirkel. Eten & slapen zijn mijn hoofddoelen maar daarvoor moet mijn hoofd leeg zijn en dat lukt niet. Probleem per probleem aanpakken, het is makkelijker gezegd dan gedaan! De toestand van mijn vader is nog steeds dezelfde, ik wou dat het allemaal voorbij was. Dan zeggen ze dat ik geen gevoelens heb, dat ik geen mens ben, want ik weet niet hoe moeilijk het is om iemand die je graag ziet te zien sterven. Ze hebben geen flauw benul van hoe mijn leven er de laatste maanden heeft uitgezien. Ga ermee ophouden want word weer misselijk, een geluk dat ik nog niets gegeten heb anders kwam het er weer uit.
Eigenlijk leef ik met 2 maskers. Als ik de deur achter me toe trek zet ik mijn "ik kan de wereld aan" masker op maar éénmaal terug veilig binnen valt dit masker snel op de grond.
Heb veel kunnen nadenken de laatste maanden over als onze toekomstplannen.
Kinderen was daar één van. Alleen zie ik dit niet goed zitten om dit op mijn eentje te doen. Pieker pieker pieker.
