Ben die ruzies zo beu, hebben ze nu echt niets anders te doen en waarom moeten kinderen altijd boeten voor de fouten van hun ouders, het is gewoon niet eerlijk. Uiteindelijk draait het allemaal over geld en over wie er wel of niet gelijk heeft. Het kan me allemaal niet meer schelen, dat ze maar doen zolang ze mij maar met rust laten, ik heb genoeg kopzorgen over mezelf.
Deze maand weer starten aan een nieuwe poging. Het is zo moeilijk maar ik moet doorzetten ...
Ben kleine wandeling gaan maken en plots werd het donker en de regen viel met bakken uit de lucht. En weet je, het kon niet schelen dat ik kletsnat werd, de regen voelde zo zalig aan. En toen besefte ik dat een mens gelukkig zou moeten zijn met wat hij bezit, wat voor de één meer is als de andere. Het leven is te kort om kwaad, boos, depressief .... te zijn, het leven bevat meer. Natuurlijk kan er af en toe eens een tegenslag zijn waarbij je het niet meer ziet zitten maar probeer hieruit te leren, te aanvaarden en verder te gaan me je leven. Want geloof me, van de één op andere dag kan het gedaan zijn.
Je kan ademen.
Je kan voelen.
Je kan eten, drinken, rusten, slapen.
Je kan bewegen, dansen, lachen, zingen.
Je kan aanraken, strelen, liefkozen, liefhebben.
Je bent vrij om alles te doen wat je vreugde geeft.
Deze week geen medicatie, geen behandelingen, gewoon rust en op adem komen. En hopen op goed nieuws aan het einde van van volgende week.
Nog 3 weken en het schooljaar begint terug, de deadline komt dichterbij ... Mijn hart heeft al een beslissing genomen maar mijn verstand is het hier niet mee eens dus dat wordt nog even bemiddelen. Alhoewel ik denk dat er veel zal afhangen van de laatste resultaten van mijn behandeling. Nog even afwachten dus.
Ik begrijp meer en meer al de verhalen van de mensen die in hetzelfde bootje zitten. Elke maand weer al die spuiten, onderzoeken om dan uiteindelijk weer teleurgesteld te worden. Hopende dat er ooit een dag komt dat je eindelijk eens goed nieuws te horen krijgt.
Weet je wat me de kracht en de moed geeft om door te gaan? Jij, jij die nog steeds aanwezig bent in mijn hoofd en vooral in mijn hart. Die stem die steeds zegt: 'Doorgaan, je kan het!'. Dus deze week zet ik alles op alles, ik ga ervoor. Nog een paar dagen hard werken en hopelijk krijg ik zaterdag goed nieuws te horen.
Ik heb de kracht gevonden om verder te gaan. Ik trek mijn plan wel en zal er wel komen, beetje bij beetje, dag per dag.
Ze zeggen altijd: uw familie kan je niet kiezen, uw vrienden wel. En ze hebben gelijk ook, mijn familie kent me niet zoals ik ben en zal me nooit begrijpen maar dat deert me niet. Trouwens in elke familie is er wel een buitenbeentje. Maar in mijn vriendenkring wordt het tijd om eens een grondige kuis te houden. Als ze je nodig hebben staan ze daar maar daarna kennen ze je niet. Zo'n vrienden wil ik niet meer. Ik wil niet meer van mij laten profiteren. Dus als ik eens diep graaf in mijn vriendenkring blijft er niet veel meer over maar die vrienden zijn dan ook echte vrienden.
Poging 2 is niet gelukt. Ben zo kwaad op mezelf. Waarom kan ik toch niet goed doen, waarom gaat alles tegen? Ik wil gewoon een klein beetje geluk in mijn leven, is dat dan zoveel gevraagd? Heb ik dan zoveel dingen verkeerd gedaan of gezegd? Waarom toch?
Jij hebt me ooit gezegd: "Geluk dat maak je zelf." Wel ik doe mijn best maar niets helpt en ik ben het zo beu. Nu op dit moment kan iedereen echt ontploffen, voor mij hoeft het niet meer, ik wil niet leven, ik wil ermee stoppen, ik wil jou, ik wil je zien, ik wil je horen, ik wil je voelen. Ik mis je zo ...
Zondagavond, morgen begint er weer een nieuwe werkweek. Ik voel me sinds gisteren zo miserabel, ben ziek. Deze morgen had ik koorts, mijn stem is zo goed als weg, mijn keel doet pijn, ... een goeie verkoudheid dus! Kan deze week ook beginnen aan de tweede ronde maar vrees dat dit niet zal doorgaan omdat ik ziek ben. Afwachten en ondertussen veel vitamines slikken en rusten. Rusten, echt iets waar ik goed in ben, alhoewel ik vandaag niet veel gedaan heb, ik heb gewoon geen fut, ben zo moe.
4 maanden heb ik het volgehouden. Geen woord heb ik op papier gezet maar nu kan ik niet meer. Het moet eruit.
10 mei was de grote dag! Vol goeie moed ben ik eraan begonnen, de laatste weken heb ik op mijn tanden moeten bijten om niemand iets te vertellen. Wou het zo graag aan iemand kwijt maar ik weet nog steeds niet wie ik kan vertrouwen. Maar daar hoef ik me nu geen zorgen meer over te maken, helaas is het de week erna misgegaan. Positief denken is de boodschap!
Nu wil ik even alles laten bezinken en we zien wel weer volgende maand.
Het weekend is weer voorbij, morgen weer een nieuwe werkdag. Zie het eigenlijk niet zo goed zitten om naar school te gaan. Er is iets, ik voel het. Zou het zijn omdat ik ze iets speciaals gevraagd hebben? Misschien zijn ze bang om me teleur te stellen, maar ik zou dit perfect begrijpen als ze het niet zouden zien zitten. Misschien is er iets anders, ik weet het niet.
Heb deze week veel aan jou gedacht, ik mis je zo. Thuiskomen in een leeg huis, het is toch raar, voel me zo eenzaam. Ik zou er veel voor geven om eens een knuffel te krijgen, gewoon even eens vast gepakt te worden. Ik mis dat zoveel, iemand om mee te praten, iemand die luistert, gewoon iemand die er voor je is.
Soms, heel even bekruipt me het gevoel, dat mensen mij niet snappen, hoe ik me voel. Voor de buitenwereld altijd iemand die loopt te stralen, maar niemand die ziet dat ik loop te dwalen. Verdwalen in emoties, gevoelens van vreugde, gevoelens van verdriet. De vreugde laat ik zien, maar het verdriet niet. Dus oordeel niet te snel over andermans vreugde of verdriet. Soms is de wereld anders dan wat je aan de buitenwereld ziet ...
Weer een 'down'-dag. Heb het gevoel dat ik er weer eens alleen voor sta. Mijn leven is een puinhoop, ik heb niets, gewoon niets. Wat heb ik eigenlijk al bereikt in het leven? Ik weet het, ben weer aan het doemdenken, maar zo voel ik me ook. Heb nood aan rust, vriendschap, liefde ... is dit dan zo verwonderlijk? Een beetje geluk in mijn leven. Fien, ik zag je graag, ik zie je nog graag en ik mis je zoveel. Het doet zo'n pijn. Kon ik je nog maar even zien, je voelen, met je praten ... het is zo moeilijk om zonder jou weg te gaan. Ik moet mijn herinneringen koesteren zeggen ze. Ja dat is waar, maar die doen zo'n pijn, elke herinnering, goeie of slechte, het maakt niet uit, de pijn blijft dezelfde. Een pijn die niet weggaat.
Zit met een raar gevoel, er is iets maar ik weet niet wat. Heb het gevoel dat er iets wordt verzwegen. Kan me natuurlijk vergissen maar denk het niet. Had vorige week ook al dit gevoel en denk te weten voorover het misschien gaat maar ben niet zeker. Een vraag die gesteld heb waar ik gewoon antwoord op wil, ja of nee, ik hoeft geen reden want ik zou het voor honderd procent begrijpen. Ach, waarschijnlijk is het gewoon niets en zie ik dingen die er niet zijn. Ben teveel achterdochtig zeker? Maar je zou voor minder nadat ik gisteren een mes in de rug kreeg, ben er nog altijd niet goed van.
Soms heb ik zin om de deur toe te doen en alles en iedereen achter te laten en gewoon opnieuw te beginnen! Dat zou zalig moeten zijn. De rust, de kalmte ... mmmm het zal bij een droom blijven denk ik want ik zal dit nooit kunnen.
Ik voel me zo slecht vandaag, voel me bedrogen en belogen door iemand die ik zo vertrouwde. Blijkbaar is mijn mensenkennis niet zo goed. Vrienden ... laat me niet lachen, ze steken gewoon een mes in je rug. Ze wachten een goed moment af en dan plots uit het niets de doodsteek! Waarom zou ik nog moeite doen om iemand te vertrouwen? Om daarna het deksel op de neus te krijgen, nee bedankt, voor mij hoeft het niet meer, het is gedaan, de deur gaat toe!
Sorry Fien, ik weet dat ik heb beloofd om mij meer open te stellen maar op deze manier hoeft het niet voor mij. Als ik moet kiezen tussen al mijn zorgen alleen te dragen of gekwetst te worden door iemand die je vertrouwde, dan is de keuze snel gemaakt. Dus voortaan is het gedaan, ik zal mijn muur wel wat hoger maken zodat er niemand meer binnen kan.
Ik snap het trouwens niet, wat heb je daar nu aan om iemand zo te kwetsen? Heb je dan geen hart? Een beetje sympathie? Of is het woord vriendschap gewoon niets waard? Wat betekent dat woord trouwens vriendschap? Heb het even opgezocht: Vriendschap is een nauwe relatie of verhouding tussen twee of meerdere mensen waarbij het geslacht geen rol speelt. Een vriendschap is dus mogelijk tussen man en vrouw maar ook tussen twee mannen of twee vrouwen. Het belangrijkste waarop een goede vriendschap gebouwd is, is vertrouwen en onvoorwaardelijkheid. Vertrouwen en onvoorwaardelijkheid ... blijkbaar is dit voor sommige dan toch geen grote betekenis!
Voor het eerst sinds maanden kan ik zeggen dat ik me vandaag echt goed voel. Heb geen idee hoe het komt maar mijn hoofd is leeg, had geen zorgen vandaag, was ontspannen, echt een leuk gevoel. Vandaag mochten ze me alles vragen, ik deed het met plezier. Ik hoop dat er nog van die dagen komen.
Ik voel me zo slecht vandaag, voel me bedrogen en belogen door iemand die ik zo vertrouwde. Blijkbaar is mijn mensenkennis niet zo goed. Vrienden ... laat me niet lachen, ze steken gewoon een mes in je rug. Ze wachten een goed moment af en dan plots uit het niets de doodsteek! Waarom zou ik nog moeite doen om iemand te vertrouwen? Om daarna het deksel op de neus te krijgen, nee bedankt, voor mij hoeft het niet meer, het is gedaan, de deur gaat toe!
