Maar praten over wat je voelt heeft niets te maken met zwakte, in tegendeel zelfs. Nu besef ik dit maar al te goed.
Dus hield ik mijn mond en kropte ik alles op. Maar elke mens heeft een grens en mijn emmer liep bijna over. Dus begon ik te schrijven op papier en het hielp. Ik schreef alles op wat ik voelde, goede maar vooral moeilijke momenten, momenten waar ik nood had aan een luisterd oor.
Maar dan gebeurde het, papier blijft papier en is voor iedereen zichtbaar. 1 iemand las wat ik schreef en op dat ene moment wist ik dat ik nooit meer zou schrijven. Kleine kinderen zijn hard tegen elkaar maar tieners die zijn nog harder, gewoon verschrikkelijk.
De muur rondom mij was reeds groot maar nu werd hij alleen maar groter en dikker. Nooit zou ik nog schrijven hoe ik me voelde, nooit.

De jaren gingen voorbij, de muur werd groter en dikker. En toen kwam jij, steen per steen heb je weggenomen, het was een hele klus. Eindelijk kon ik met iemand praten, vertellen hoe ik me voelde, mijn tranen laten vloeien. We werden goede vriendinnen en zelfs meer dan dat, jij deed de zon weer schijnen toen het regende.
Ik weet nog goed, dat ene moment toen je zei: "Ik hou van je.". Nog nooit had iemand dit tegen me gezegd, de woorden die ik zo graag van iemand had willen horen. De woorden ik tot dan zelf nog nooit over mijn lippen heb uitgesproken omdat ik sterk moest zijn!

De toekomst zag er zo goed uit, we gingen een huis kopen en dan gebeurde het ... dat ene moment, die ene onoplettendheid. 4 dagen voor Kerstmis, een Kerst om nooit te vergeten. Een telefoontje van het ziekenhuis, er was een ongeval gebeurd, een dronken bestuurder had je aangereden, het zag er niet goed, we moesten onmiddellijk naar het ziekenhuis komen. 
Daar aangekomen was je reeds vertrokken naar de OK. De uren dat je ouders, zus en ik moesten wachten op nieuws duurde zo lang.
De operatie was gelukt maar je was nog steeds in kritieke toestand. Even mochten we naar je toe, je zag er zo kwetsbaar uit. Al die draden en monitors, zelf nu kan ik me dit nog herinneren. 2 dagen later werd de verdoving verminderd en kwam je bij bewustzijn. Zelfs dan, in die situatie, kwam er bij jou een kleine glimlach op je gezicht, een lach met het komt wel goed. Maar zelf jij besefte dat dit niet zo was, je had zoveel pijn en je lichaam kon niet meer, hoe hard je ook vocht. We zijn allemaal zeer dankbaar dat we ieder nog even een moment met jou alleen zijn geweest. Ik heb je toen beloofd om verder te gaan en me niet altijd even sterk te houden. Je toont geen zwakte bij tranen,vergeet dat niet zei je.

Na de begrafenis heb ik me op de verbouwingen geconcentreerd. Ik wou vergeten, mijn verdriet negeren. En weer sloot ik mijn gevoelens af van iedereen. Ik had niemand meer om te praten, mijn emmer werd voller en voller. 
Vandaag is mijn emmer overgelopen, ik weet zelfs niet door wat, ben gewoon beginnen huilen. Praten is nog steeds moeilijk voor mij maar ik moest iets doen. Dus daarom heb ik vandaag besloten om te bloggen, hier kan ik naar hartenlust schrijven. Als mij hart maar alles kan verwerken, dat is voor mij nu het belangrijkste.