Mijn vader wil me zien, met me praten ... ben zo bang. Hij heeft me zo gekwetst, bedrogen, geslagen ... hij heeft mijn jeugd afgepakt. Ik was lucht voor hem, de dochter die hij niet wou, een vergissing in zijn leven en nu wil hij me zien. Hij is ziek en heeft niet lang meer te leven. Wat wil hij van mij? Het goedmaken, zich verontschuldigen of wil hij me nog een laatste keer kwetsen. Ik weet niet wat ik kan verwachten, ben er zo bang voor, bang om nog dieper in de put te vallen. Bang, zo bang
Gisteren zou je 29 zijn geworden. Ik wou dat ik dit met jou had kunnen vieren. Het weekend is moeilijk geweest. Ben met je ouders naar het kerkhof gegaan. Zelfs je collega's en vrienden hebben aan je gedacht want ze hadden bloemen neergelegd. We hebben naar foto's en filmpjes van jou gekeken van toen je nog klein was, je was zo'n schattige meid.
Ik kan niet meer ... ben op ... mijn energie is weg ... heb de moed niet meer om verder te gaan. Sorry maar voor mij hoeft het niet meer, het is genoeg geweest. Ik wil rust in mijn hoofd, ik wil dat de pijn verdwijnt, ik wil slapen zonder die nare dromen. Waarom is het leven toch zo ingewikkeld, waarom heeft een mens toch zoveel gevoelens. Bestaat er dan geen knop om deze even uit te schakelen, even maar? Probeer mijn best te doen om verder te gaan maar er zijn soms van die dagen, zoals gisteren en vandaag, dat het gewoon niet gaat. Kan niet nadenken, denk alleen aan jou, kan niet meer normaal functioneren vandaag. Gisteren heb ik last gehad van hyperventilatie, deze morgen was op het randje van. Krijg mezelf niet meer onder controle. Mijn bovenrug doet veel pijn, zit volledig vast, 'stress' zegt de dokter. 'Je ziet er nochtans rustig uit', zegt hij, vanbuiten misschien wel, maar vanbinnen schreeuw ik het uit. Het is genoeg geweest, het moet stoppen maar ooit komt er een dag dat alles goed komt.
Even een rustpauze ingelast, tijd voor een briefje naar jou. Ben volop kasten en spullen aan het verhuizen naar 'ons' huis. Kijk er naar uit om er definitief te gaan wonen, maar langs de andere kant zie ik er tegenop, ik wou dat je mee kon verhuizen, samen gelukkig zijn, ik mis je zo ...
Soms gaat het beter en denk ik dat alles weer goed komt, maar dan zijn er momenten wanneer ik het niet meer zie zitten. Momenten waar ik wil dat de deur opengaat en jij binnenkomt en de voorbije maanden maar een nare droom was... helaas weet ik dat dit niet kan. Ik wou dat ik je nog even kon vastnemen, je voelen, je horen, je zien, ... het is zo moeilijk. Bij het opruimen van je appartement hebben we je spullen in dozen gezet maar ik heb de moed niet om deze te openen en te sorteren. Het is niet makkelijk om verder te gaan zonder jou, voel me zo leeg vanbinnen. Een gevoel... ik kan het moeilijk omschrijven... het is net of mijn hart uit lichaam wordt verwijderd zonder verdoving, het doet zo'n pijn. Ik probeer te denken aan de goeie momenten maar dan nog mis ik je zo, dan denk ik aan de dingen die we nog zouden kunnen doen, ach het leven, het is zo kort. Alleen besef je dat niet voor het te laat is.
Ben al 2 dagen ziek. Vrijdag ben ik wel gaan werken en gisteren heb ik gewerkt in ons huis maar voel me echt geen 100%. Ik vrees dat mijn lichaam het opgeeft. Probeer in alles zoveel energie te steken dat ik gewoon niet meer kan en ik weet dat ik moet luisteren naar mijn lichaam maar ik wil niet opgeven, ik wil doorgaan, ik moet.
Waarom doen mensen altijd lief en vriendelijk in je gezicht? En achter je rug steken ze het mes in je hart.
Is rechtuit zijn dan zo moeilijk? Kan men niet gewoon eerlijk tegen je zeggen. Hoe en wat men van je denkt en verwacht?
Nee, dat lef hebben ze blijkbaar niet. Mensen die zo zijn drinken nooit klare wijn, ze zijn één en al venijn.
Je laat ze beter waar ze zijn. Vrienden ze zijn het woord niet waardig. Wees steeds op je hoede voor mensen met twee gezichten.
In jou aanwezigheid vriendelijk en lief, achter je rug krijg je een hele andere indruk. Jammer dat zulke mensen bestaan, je laat ze beter uit je leven gaan.
