Blijf weer bij mij vader slapen. Op sommige momenten heeft hij het moeilijk om te ademen ... trage en zware ademhaling ... soms snel en paniekerig omdat hij geen adem meer heeft. De familie heeft het er moeilijk mee. 'Jij hebt toch ervaring met iemand die gaat sterven, misschien is het beter dat jij bij hem blijft, hij is rustiger als je er bent.' Nu ineens weten ze wat ik de hetvoorbije jaar heb meegemaakt. Maar toen was mijn familie er niet voor mij ... en nu moet ik .... . Het is mijn eigen fout ik kan ook gewoon 'nee' zeggen. Er zijn momenten dat ik jaloers ben op mijn vader, hij heeft geen zorgen meer, geen gepieker ... binnen een paar 'dagen' heeft hij rust en vrede ... stilte in zijn hoofd. Kan me nog goed jouw gezicht herinneren Fien, jouw gezicht van de laatste dagen ... je had aanvaard dat je ging sterven ... je was moe... een gevoel van rust in je ogen ... blij dat eindelijk de pijn zou verdwijnen. Ik zie hetzelfde bij mij vader. Jij had nog een helder moment waar we nog een beetje konden praten, helaas dit is bij mijn vader niet zo. Het ene moment weet hij wie ik ben en het andere zit hij terug in zijn kinderjaren en herkend hij me niet. Ik word soms gewoon naar het ziekenhuis getrokken om te kijken hoe het met hem gaat. Is dit omdat ik hem wil zien lijden voor wat hij met mij heeft gedaan of heb ik gewoon compassie met hem? Ik weet het niet meer.
Chapeau voor de mensen die hier op de palliatieve afdeling werken, dag in dag uit met mensen omgaat waarvan je weet dat ze hier zijn om te sterven. Het moet niet makkelijk zijn denk ik. Ik zou het niet kunnen.
Bijna half 3, ga proberen nog wat te slapen, morgen weer school.
