Hier zijn we weer, 5-uurtjes geslapen en weer klaar wakker. Mijn hoofd zit weer vol met allerlei gedachten, ... vragen waarop ik geen antwoord weet .... waar is toch die uit-knop? Ik moet vandaag echt iets doen, iets dat mijn zinnen verzet ... iets ... om het even wat. Wil gewoon heel even geen pijn, geen gedachten, gewoon rust. En er is een manier om die rust te vinden maar ik heb beloofd om dit niet meer te doen ... geen pillen meer ... ondanks dat ik het een zalig gevoel vind ... rustig inslapen ... een leeg hoofd ... geen zorgen ... niet meer wakker worden. Ik moet hier echt mee stoppen, moet een andere manier vinden om die rust in mijn hoofd te krijgen.
Op een dag als gisteren en waarschijnlijk ook vandaag weet ik dat ik alle steun kan gebruiken maar toch heb ik het gevoel dat ik diegene die me willen helpen verder van me afduw ... sluit me af ... en ik weet dat het me goed doet door erover te praten maar ik kan het niet ... ik blokkeer. Duizenden gesprekken heb ik al gedaan in mijn hoofd maar ik krijg gewoon niet over mijn lippen wat ik wil zeggen.
Ik weet dat er vrienden zijn die zich zorgen maken over mij en die me steunen maar heb het zo moeilijk om te zeggen wat ik wil zeggen, wat ik voel, het ligt op het puntje van mijn tong maar het komt er niet uit. Heb het gevoel dat ik ze niet vertrouw maar ik weet dat ik dat wel zou moeten maar het gaat gewoon niet. Alles wat ik zeg en doe kan tegen mij gebruikt worden, dat weet ik uit het verleden maar toch vertrouwde ik jou Fien. Jij hebt altijd geluisterd naar mij toen ik het nodig had, ik vertrouwde je voor de volle 100%. Waarom kan ik dit niet bij iemand anders?
Omdat slechts enkele weten wie ik echt ben, kan ik via deze blog soms al iets meer schrijven over hoe ik me echt voel maar ik kan niet alles neerschrijven. Er zijn gevoelens die ik niet kan verwoorden ... dingen die ik liever voor mezelf hou ... om mezelf te beschermen of nog dieper in de put te duwen ... ik weet het gewoon niet meer.
