Het weekend is weer voorbij, morgen weer een nieuwe werkdag. Zie het eigenlijk niet zo goed zitten om naar school te gaan. Er is iets, ik voel het. Zou het zijn omdat ik ze iets speciaals gevraagd hebben? Misschien zijn ze bang om me teleur te stellen, maar ik zou dit perfect begrijpen als ze het niet zouden zien zitten. Misschien is er iets anders, ik weet het niet.
Heb deze week veel aan jou gedacht, ik mis je zo. Thuiskomen in een leeg huis, het is toch raar, voel me zo eenzaam. Ik zou er veel voor geven om eens een knuffel te krijgen, gewoon even eens vast gepakt te worden. Ik mis dat zoveel, iemand om mee te praten, iemand die luistert, gewoon iemand die er voor je is.
Soms, heel even bekruipt me het gevoel, dat mensen mij niet snappen, hoe ik me voel. Voor de buitenwereld altijd iemand die loopt te stralen, maar niemand die ziet dat ik loop te dwalen. Verdwalen in emoties, gevoelens van vreugde, gevoelens van verdriet. De vreugde laat ik zien, maar het verdriet niet. Dus oordeel niet te snel over andermans vreugde of verdriet. Soms is de wereld anders dan wat je aan de buitenwereld ziet ...
Weer een 'down'-dag. Heb het gevoel dat ik er weer eens alleen voor sta. Mijn leven is een puinhoop, ik heb niets, gewoon niets. Wat heb ik eigenlijk al bereikt in het leven? Ik weet het, ben weer aan het doemdenken, maar zo voel ik me ook. Heb nood aan rust, vriendschap, liefde ... is dit dan zo verwonderlijk? Een beetje geluk in mijn leven. Fien, ik zag je graag, ik zie je nog graag en ik mis je zoveel. Het doet zo'n pijn. Kon ik je nog maar even zien, je voelen, met je praten ... het is zo moeilijk om zonder jou weg te gaan. Ik moet mijn herinneringen koesteren zeggen ze. Ja dat is waar, maar die doen zo'n pijn, elke herinnering, goeie of slechte, het maakt niet uit, de pijn blijft dezelfde. Een pijn die niet weggaat.
Zit met een raar gevoel, er is iets maar ik weet niet wat. Heb het gevoel dat er iets wordt verzwegen. Kan me natuurlijk vergissen maar denk het niet. Had vorige week ook al dit gevoel en denk te weten voorover het misschien gaat maar ben niet zeker. Een vraag die gesteld heb waar ik gewoon antwoord op wil, ja of nee, ik hoeft geen reden want ik zou het voor honderd procent begrijpen. Ach, waarschijnlijk is het gewoon niets en zie ik dingen die er niet zijn. Ben teveel achterdochtig zeker? Maar je zou voor minder nadat ik gisteren een mes in de rug kreeg, ben er nog altijd niet goed van.
Soms heb ik zin om de deur toe te doen en alles en iedereen achter te laten en gewoon opnieuw te beginnen! Dat zou zalig moeten zijn. De rust, de kalmte ... mmmm het zal bij een droom blijven denk ik want ik zal dit nooit kunnen.
