Het wordt tijd dat ik mijn leven terug op het juiste spoor zet, ik moet vooruit in plaats van achteruit. Het is ondertussen al bijna 11 maanden geleden dat je overleden bent en ik mis je nog steeds elke dag evenveel. Ik weet dat moet verdergaan met mijn leven maar het is zo moeilijk. 1 stap vooruit en 2 achteruit, zo zak in alsmaar dieper in de put terwijl ik het omgedraaid zou moeten doen en beetje bij beetje eruit moet klimmen maar altijd is er wel iets of iemand die me dieper duwt. Misschien zijn ze er wel op uit om me voor gek te laten verklaren, dan zijn ze gerust, dan hebben ze geen last meer van mij.
Men kan vanbuiten niet zien wat er vanbinnen met iemand gebeurt. De meeste merken zelfs niet eens dat het zo diep zit, mijn eigen schuld waarschijnlijk want ik zou mijn gevoelens maar meer moeten laten zien. Maar waarom? Om me nog dieper in de put te duwen, nee bedankt, het is zo al moeilijk genoeg. Een straatje zonder einde.
Ik heb de laatste dagen heel veel aan jou gedacht. Het is net of ik alles terug herbeleef ... de administratieve mallemolen ... het verdriet ... de pijn ... de slapeloze nachten. Dat laatste heb ik trouwens nog steeds, geloof dat ik nog geen enkele nacht heb doorgeslapen sinds jij er niet meer bent. Ben gisteren nochtans vrij ontspannen gaan slapen maar het nu bijna 3u en lig weeral wakker. Tegen de ochtend val ik terug in slaap voor een uurtje of twee soms en dan is het tijd om op te staan. Kan me zelfs het gevoel niet meer herinneren om 's morgens uitgerust uit bed te stappen. Vijf, zes uur slaap per nacht, geloof me, het is zeer vermoeiend.
Weet je wat me het meeste pijn doet? Dat mijn familie nu wel tijd kan vrijmaken om naar de crematie te komen. Voor jou ging het allemaal niet, dat was anders zeggen ze. Voor mij gaat het om de steun die je krijgt, toen had ik ze nodig, nu niet. Ach, ik probeer er mij niet druk in te maken. Ze zeggen altijd uw familie kan je niet kiezen maar je vrienden wel ... in mijn geval mag ik me dan gelukkig prijzen, heb goeie vrienden die er zijn als ik ze nodig heb.
Nog enkele dagen doorbijten. Dit weekend ga ik proberen me eens goed te ontspannen, heb nog geen plannen en denk dat die er ook niet zullen komen, gewoon rustig thuisblijven. Een goed boek of dvd om deze na een uur weg te leggen of af te zetten omdat ik me niet herinner wat ik het voorbije uur heb gelezen of gezien, mmm leuk. Nee echt, ga mijn best doen.
Mijn vader is deze middag overleden. Ondanks het feit dat hij zijn fouten had, ben ik blij dat hij rust heeft gevonden en zonder pijn is overleden. Maar toch geeft het me een dubbel gevoel, ben verdrietig maar ook kwaad ... ik weet niet goed hoe ik me voel, hoe ik me moet voelen? Er zijn zoveel gevoelens.
