Het wordt tijd dat ik mijn leven terug op het juiste spoor zet, ik moet vooruit in plaats van achteruit. Het is ondertussen al bijna 11 maanden geleden dat je overleden bent en ik mis je nog steeds elke dag evenveel. Ik weet dat moet verdergaan met mijn leven maar het is zo moeilijk. 1 stap vooruit en 2 achteruit, zo zak in alsmaar dieper in de put terwijl ik het omgedraaid zou moeten doen en beetje bij beetje eruit moet klimmen maar altijd is er wel iets of iemand die me dieper duwt. Misschien zijn ze er wel op uit om me voor gek te laten verklaren, dan zijn ze gerust, dan hebben ze geen last meer van mij.
Men kan vanbuiten niet zien wat er vanbinnen met iemand gebeurt. De meeste merken zelfs niet eens dat het zo diep zit, mijn eigen schuld waarschijnlijk want ik zou mijn gevoelens maar meer moeten laten zien. Maar waarom? Om me nog dieper in de put te duwen, nee bedankt, het is zo al moeilijk genoeg. Een straatje zonder einde.
