Ben gisteren gaan slapen met een beangstigend gevoel en heb dit nog steeds. Ben bang voor wat de dood van mijn vader voor mij teweeg brengt. Blijkbaar heb ik dan toch gevoelens, heb ik een hart voor iemand die me zoveel pijn heeft gedaan. Hij heeft mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen weggenomen, de littekens op mijn lichaam ... en toch moet ik toegeven dat ik dan toch nog een gevoel heb voor hem. Ben ik dan wel normaal?
Die nacht dat ik bij hem ben gebleven was zo moeilijk voor mij, ik wist dat ik het er moeilijk mee zou hebben maar toch ben ik gebleven. Ik snap mezelf toch soms niet. Hij heeft me zoveel verteld die nacht... hij heeft zoveel spijt. Hij heeft ons ook samen gezien Fien, hij zag dat we gelukkig waren maar toch heeft geen moeite gedaan om contact te zoeken. Helaas komt spijt altijd te laat. Hij wou het jaren geleden al goedmaken maar hij mocht niet van 1 persoon, hij heeft altijd naar haar geluisterd, al zijn hele leven lang, en waarom? Omdat ze zelf de mensen graag manipuleert om haar zin te krijgen.
Sindsdien vraagt mijn vader veel naar mij, hij wil me nog zien. Ik weet niet meer wat ik moet doen, het brengt zoveel herinneringen naar boven, mijn jeugd, jouw dood. Als ik hem zie liggen, denk ik zoveel aan jou, de laatste uren, ... kan ik het wel aan om dit nogmaals mee te maken? Mijn put is al zo diep en wil niet meer dieper zakken, ik wil eruit... maar ik vrees dat ik niet anders kan dan mee te draaien in die mallemolen. Waarom kan ik geen normaal leven hebben?
Morgen is het terug school, weer een normaal routine, dus enkel vandaag nog overleven. Het klinkt raar, overleven, maar zo voelt het, elke dag weer. Dag na dag proberen te overleven tot je hart zegt 'ik heb er genoeg van'. Soms hoop ik dat mijn hart dit niet alleen zegt maar ook doet ... gewoon stoppen met slaan... je bloed stroomt niet ... je longen krijgen geen lucht meer ... je hersenen werken niet meer... en dan dat zalige gevoel ... je voelt je licht, alsof je zweeft ... een gevoel van rust en vrede ... Denk veel aan dit gevoel de laatste tijd en ik weet dat ik dit gevoel moet zoeken op een andere manier maar het is zo snel gebeurt... een paar pilletjes, meer niet en dan dat zalig gevoel, rust, geen gepieker meer, een leeg hoofd, gewoon genieten. Vraag me soms af of ik wel normaal ben, ik ben gewoon psychisch gestoord. En dan weten dat ik vorig jaar zo gelukkig was, ik kon de wereld aan maar helaas ...
Hier zijn we weer, 5-uurtjes geslapen en weer klaar wakker. Mijn hoofd zit weer vol met allerlei gedachten, ... vragen waarop ik geen antwoord weet .... waar is toch die uit-knop? Ik moet vandaag echt iets doen, iets dat mijn zinnen verzet ... iets ... om het even wat. Wil gewoon heel even geen pijn, geen gedachten, gewoon rust. En er is een manier om die rust te vinden maar ik heb beloofd om dit niet meer te doen ... geen pillen meer ... ondanks dat ik het een zalig gevoel vind ... rustig inslapen ... een leeg hoofd ... geen zorgen ... niet meer wakker worden. Ik moet hier echt mee stoppen, moet een andere manier vinden om die rust in mijn hoofd te krijgen.
Op een dag als gisteren en waarschijnlijk ook vandaag weet ik dat ik alle steun kan gebruiken maar toch heb ik het gevoel dat ik diegene die me willen helpen verder van me afduw ... sluit me af ... en ik weet dat het me goed doet door erover te praten maar ik kan het niet ... ik blokkeer. Duizenden gesprekken heb ik al gedaan in mijn hoofd maar ik krijg gewoon niet over mijn lippen wat ik wil zeggen.
Ik weet dat er vrienden zijn die zich zorgen maken over mij en die me steunen maar heb het zo moeilijk om te zeggen wat ik wil zeggen, wat ik voel, het ligt op het puntje van mijn tong maar het komt er niet uit. Heb het gevoel dat ik ze niet vertrouw maar ik weet dat ik dat wel zou moeten maar het gaat gewoon niet. Alles wat ik zeg en doe kan tegen mij gebruikt worden, dat weet ik uit het verleden maar toch vertrouwde ik jou Fien. Jij hebt altijd geluisterd naar mij toen ik het nodig had, ik vertrouwde je voor de volle 100%. Waarom kan ik dit niet bij iemand anders?
Omdat slechts enkele weten wie ik echt ben, kan ik via deze blog soms al iets meer schrijven over hoe ik me echt voel maar ik kan niet alles neerschrijven. Er zijn gevoelens die ik niet kan verwoorden ... dingen die ik liever voor mezelf hou ... om mezelf te beschermen of nog dieper in de put te duwen ... ik weet het gewoon niet meer.
Waarom kan ik niet gewoon nee zeggen, een drie letterwoord, zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Blijkbaar wel want ik kan het niet! Blijf deze nacht waken bij mijn vader, waarom? Geen idee, weet het zelf niet, je slaapt toch niet veel 's nachts, dus heb jij toch tijd! Ik moest gewoon NEE zeggen, maar kon het niet. En nu zit ik hier ... hoop dat hij deze nacht overleeft want ik vrees dat ik dit niet nogmaals kan meemaken. Er komen nu al zoveel herinneringen naar boven. Als ik hem hier nu zie liggen denk ik zoveel aan jou, de pijn, die doffe blik in je ogen, ... echt geen moment om daar nu aan te denken maar mijn hoofd draait hier op volle toeren.
Dus zij die een zeer moeilijke nacht tegemoet gaan, groeten u.
Het is 6u, lig hier al bijna een uur te draaien en te keren, kan maar beter opstaan. Ongeveer 4u en een half geslapen... dat wordt weer een vermoeiende dag. Waarom kan ik nu niet gewoon doorslapen tot ik uitgerust ben? Mijn hoofd zit weer vol vragen en zorgen. Ben nochtans vrij ontspannen gaan slapen. Moet wel toegeven dat ik rustiger ben dan vorige week, misschien is er dan toch beterschap? Dag per dag, stap per stap, ik moet uit die vicieuze cirkel. Eten & slapen zijn mijn hoofddoelen maar daarvoor moet mijn hoofd leeg zijn en dat lukt niet. Probleem per probleem aanpakken, het is makkelijker gezegd dan gedaan! De toestand van mijn vader is nog steeds dezelfde, ik wou dat het allemaal voorbij was. Dan zeggen ze dat ik geen gevoelens heb, dat ik geen mens ben, want ik weet niet hoe moeilijk het is om iemand die je graag ziet te zien sterven. Ze hebben geen flauw benul van hoe mijn leven er de laatste maanden heeft uitgezien. Ga ermee ophouden want word weer misselijk, een geluk dat ik nog niets gegeten heb anders kwam het er weer uit.
