Ik hoop echt dat mijn familie, mijn familie niet is. Ik ben echt beschaamd in hun plaats. De relatie met mijn vader is helemaal geen honderd procent maar ik heb wel respect voor zijn situatie integenstelling tot anderen. Gisterenavond zaten ze gewoon ruzie te maken over wie wel en niet binnen mag in de kamer. Gewoon niet te doen, ze hebben niet de minste vorm van respect, tegenover niemand op die afdeling. Roepen en tieren, uiteindelijk door de security buiten gezet maar dat was blijkbaar niet genoeg om te beseffen dat ze verkeerd waren. Nee, allebei roepen ze nog een paar vrienden/familieleden op om nog meer te roepen en te tieren.
Fien, ben heeft blij dat jij hiervan gespaard bent gebleven. Nooit zijn er bij jou zo'n discussies of conflicten geweest, altijd hebben we ervoor gezorgd dat er een positieve sfeer was. Ja, misschien is die situatie anders, ik kwam en kom nog steeds perfect overeen met jouw familie. Wij hebben nog nooit woorden gehad, laat staan over zoiets belachelijk. Nu moet ik er zijn om mijn familie te steunen, maar waar waren zij, toen ik ze nodig had? Mijn zus is af en toe op bezoek geweest maar al de rest? Denk zelfs dat er enkele zijn die je nooit hebben komen bezoeken, laat staan mij/ons steunen. Mijn familie, zou er een boek over kunnen schrijven. Kan misschien beter een soap maken, afleveringen gegarandeerd!
Mijn 2 nachten bij mijn vader zitten erop, morgen is het de beurt aan iemand anders. Het is een moeilijke nacht geweest, hij heeft slecht of bijna niet geslapen, veel pijn gehad en enorm verward. Het ene moment herkend hij me niet en het andere krijg ik allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd, ik voelde me net terug zoals in mijn jeugd ... het is genoeg geweest voor mij, ik heb mijn plicht gedaan. Moet zo meteen gaan werken met 2 u slaap achter de rug en een rugzak vol verwijten, het beloofd een leuke dag te worden.
Ach Fien, op zo'n momenten mis ik je zo ... gewoon je armen om me heen ... voelen dat je er niet alleen voor staat ... het leven is niet eerlijk. Als ik alleen thuis ben dan heb ik soms nood om te praten en als er bezoek is, dan krijg ik de juiste woorden niet over mijn lippen. Kan soms niet zeggen wat ik denk of voel. Mijn 'psy' zegt dat dit komt omdat ik dit nooit geleerd heb en omdat ik mijn gevoelens ook nooit mocht tonen naar anderen, verwerken en doorgaan was de boodschap, met het resultaat dat ik nu soms met een volgelopen emmer zit.
Blijf weer bij mij vader slapen. Op sommige momenten heeft hij het moeilijk om te ademen ... trage en zware ademhaling ... soms snel en paniekerig omdat hij geen adem meer heeft. De familie heeft het er moeilijk mee. 'Jij hebt toch ervaring met iemand die gaat sterven, misschien is het beter dat jij bij hem blijft, hij is rustiger als je er bent.' Nu ineens weten ze wat ik de hetvoorbije jaar heb meegemaakt. Maar toen was mijn familie er niet voor mij ... en nu moet ik .... . Het is mijn eigen fout ik kan ook gewoon 'nee' zeggen. Er zijn momenten dat ik jaloers ben op mijn vader, hij heeft geen zorgen meer, geen gepieker ... binnen een paar 'dagen' heeft hij rust en vrede ... stilte in zijn hoofd. Kan me nog goed jouw gezicht herinneren Fien, jouw gezicht van de laatste dagen ... je had aanvaard dat je ging sterven ... je was moe... een gevoel van rust in je ogen ... blij dat eindelijk de pijn zou verdwijnen. Ik zie hetzelfde bij mij vader. Jij had nog een helder moment waar we nog een beetje konden praten, helaas dit is bij mijn vader niet zo. Het ene moment weet hij wie ik ben en het andere zit hij terug in zijn kinderjaren en herkend hij me niet. Ik word soms gewoon naar het ziekenhuis getrokken om te kijken hoe het met hem gaat. Is dit omdat ik hem wil zien lijden voor wat hij met mij heeft gedaan of heb ik gewoon compassie met hem? Ik weet het niet meer.
Chapeau voor de mensen die hier op de palliatieve afdeling werken, dag in dag uit met mensen omgaat waarvan je weet dat ze hier zijn om te sterven. Het moet niet makkelijk zijn denk ik. Ik zou het niet kunnen.
Bijna half 3, ga proberen nog wat te slapen, morgen weer school.
