Mijn 2 nachten bij mijn vader zitten erop, morgen is het de beurt aan iemand anders. Het is een moeilijke nacht geweest, hij heeft slecht of bijna niet geslapen, veel pijn gehad en enorm verward. Het ene moment herkend hij me niet en het andere krijg ik allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd, ik voelde me net terug zoals in mijn jeugd ... het is genoeg geweest voor mij, ik heb mijn plicht gedaan. Moet zo meteen gaan werken met 2 u slaap achter de rug en een rugzak vol verwijten, het beloofd een leuke dag te worden.
Ach Fien, op zo'n momenten mis ik je zo ... gewoon je armen om me heen ... voelen dat je er niet alleen voor staat ... het leven is niet eerlijk. Als ik alleen thuis ben dan heb ik soms nood om te praten en als er bezoek is, dan krijg ik de juiste woorden niet over mijn lippen. Kan soms niet zeggen wat ik denk of voel. Mijn 'psy' zegt dat dit komt omdat ik dit nooit geleerd heb en omdat ik mijn gevoelens ook nooit mocht tonen naar anderen, verwerken en doorgaan was de boodschap, met het resultaat dat ik nu soms met een volgelopen emmer zit.
