Ik heb de laatste dagen heel veel aan jou gedacht. Het is net of ik alles terug herbeleef ... de administratieve mallemolen ... het verdriet ... de pijn ... de slapeloze nachten. Dat laatste heb ik trouwens nog steeds, geloof dat ik nog geen enkele nacht heb doorgeslapen sinds jij er niet meer bent. Ben gisteren nochtans vrij ontspannen gaan slapen maar het nu bijna 3u en lig weeral wakker. Tegen de ochtend val ik terug in slaap voor een uurtje of twee soms en dan is het tijd om op te staan. Kan me zelfs het gevoel niet meer herinneren om 's morgens uitgerust uit bed te stappen. Vijf, zes uur slaap per nacht, geloof me, het is zeer vermoeiend.
Weet je wat me het meeste pijn doet? Dat mijn familie nu wel tijd kan vrijmaken om naar de crematie te komen. Voor jou ging het allemaal niet, dat was anders zeggen ze. Voor mij gaat het om de steun die je krijgt, toen had ik ze nodig, nu niet. Ach, ik probeer er mij niet druk in te maken. Ze zeggen altijd uw familie kan je niet kiezen maar je vrienden wel ... in mijn geval mag ik me dan gelukkig prijzen, heb goeie vrienden die er zijn als ik ze nodig heb.
Nog enkele dagen doorbijten. Dit weekend ga ik proberen me eens goed te ontspannen, heb nog geen plannen en denk dat die er ook niet zullen komen, gewoon rustig thuisblijven. Een goed boek of dvd om deze na een uur weg te leggen of af te zetten omdat ik me niet herinner wat ik het voorbije uur heb gelezen of gezien, mmm leuk. Nee echt, ga mijn best doen.
