Ik heb de laatste dagen heel veel aan jou gedacht. Het is net of ik alles terug herbeleef ... de administratieve mallemolen ... het verdriet ... de pijn ... de slapeloze nachten. Dat laatste heb ik trouwens nog steeds, geloof dat ik nog geen enkele nacht heb doorgeslapen sinds jij er niet meer bent. Ben gisteren nochtans vrij ontspannen gaan slapen maar het nu bijna 3u en lig weeral wakker. Tegen de ochtend val ik terug in slaap voor een uurtje of twee soms en dan is het tijd om op te staan. Kan me zelfs het gevoel niet meer herinneren om 's morgens uitgerust uit bed te stappen. Vijf, zes uur slaap per nacht, geloof me, het is zeer vermoeiend.
Weet je wat me het meeste pijn doet? Dat mijn familie nu wel tijd kan vrijmaken om naar de crematie te komen. Voor jou ging het allemaal niet, dat was anders zeggen ze. Voor mij gaat het om de steun die je krijgt, toen had ik ze nodig, nu niet. Ach, ik probeer er mij niet druk in te maken. Ze zeggen altijd uw familie kan je niet kiezen maar je vrienden wel ... in mijn geval mag ik me dan gelukkig prijzen, heb goeie vrienden die er zijn als ik ze nodig heb.
Nog enkele dagen doorbijten. Dit weekend ga ik proberen me eens goed te ontspannen, heb nog geen plannen en denk dat die er ook niet zullen komen, gewoon rustig thuisblijven. Een goed boek of dvd om deze na een uur weg te leggen of af te zetten omdat ik me niet herinner wat ik het voorbije uur heb gelezen of gezien, mmm leuk. Nee echt, ga mijn best doen.
Mijn vader is deze middag overleden. Ondanks het feit dat hij zijn fouten had, ben ik blij dat hij rust heeft gevonden en zonder pijn is overleden. Maar toch geeft het me een dubbel gevoel, ben verdrietig maar ook kwaad ... ik weet niet goed hoe ik me voel, hoe ik me moet voelen? Er zijn zoveel gevoelens.
Ik hoop echt dat mijn familie, mijn familie niet is. Ik ben echt beschaamd in hun plaats. De relatie met mijn vader is helemaal geen honderd procent maar ik heb wel respect voor zijn situatie integenstelling tot anderen. Gisterenavond zaten ze gewoon ruzie te maken over wie wel en niet binnen mag in de kamer. Gewoon niet te doen, ze hebben niet de minste vorm van respect, tegenover niemand op die afdeling. Roepen en tieren, uiteindelijk door de security buiten gezet maar dat was blijkbaar niet genoeg om te beseffen dat ze verkeerd waren. Nee, allebei roepen ze nog een paar vrienden/familieleden op om nog meer te roepen en te tieren.
Fien, ben heeft blij dat jij hiervan gespaard bent gebleven. Nooit zijn er bij jou zo'n discussies of conflicten geweest, altijd hebben we ervoor gezorgd dat er een positieve sfeer was. Ja, misschien is die situatie anders, ik kwam en kom nog steeds perfect overeen met jouw familie. Wij hebben nog nooit woorden gehad, laat staan over zoiets belachelijk. Nu moet ik er zijn om mijn familie te steunen, maar waar waren zij, toen ik ze nodig had? Mijn zus is af en toe op bezoek geweest maar al de rest? Denk zelfs dat er enkele zijn die je nooit hebben komen bezoeken, laat staan mij/ons steunen. Mijn familie, zou er een boek over kunnen schrijven. Kan misschien beter een soap maken, afleveringen gegarandeerd!
Mijn 2 nachten bij mijn vader zitten erop, morgen is het de beurt aan iemand anders. Het is een moeilijke nacht geweest, hij heeft slecht of bijna niet geslapen, veel pijn gehad en enorm verward. Het ene moment herkend hij me niet en het andere krijg ik allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd, ik voelde me net terug zoals in mijn jeugd ... het is genoeg geweest voor mij, ik heb mijn plicht gedaan. Moet zo meteen gaan werken met 2 u slaap achter de rug en een rugzak vol verwijten, het beloofd een leuke dag te worden.
Ach Fien, op zo'n momenten mis ik je zo ... gewoon je armen om me heen ... voelen dat je er niet alleen voor staat ... het leven is niet eerlijk. Als ik alleen thuis ben dan heb ik soms nood om te praten en als er bezoek is, dan krijg ik de juiste woorden niet over mijn lippen. Kan soms niet zeggen wat ik denk of voel. Mijn 'psy' zegt dat dit komt omdat ik dit nooit geleerd heb en omdat ik mijn gevoelens ook nooit mocht tonen naar anderen, verwerken en doorgaan was de boodschap, met het resultaat dat ik nu soms met een volgelopen emmer zit.
Blijf weer bij mij vader slapen. Op sommige momenten heeft hij het moeilijk om te ademen ... trage en zware ademhaling ... soms snel en paniekerig omdat hij geen adem meer heeft. De familie heeft het er moeilijk mee. 'Jij hebt toch ervaring met iemand die gaat sterven, misschien is het beter dat jij bij hem blijft, hij is rustiger als je er bent.' Nu ineens weten ze wat ik de hetvoorbije jaar heb meegemaakt. Maar toen was mijn familie er niet voor mij ... en nu moet ik .... . Het is mijn eigen fout ik kan ook gewoon 'nee' zeggen. Er zijn momenten dat ik jaloers ben op mijn vader, hij heeft geen zorgen meer, geen gepieker ... binnen een paar 'dagen' heeft hij rust en vrede ... stilte in zijn hoofd. Kan me nog goed jouw gezicht herinneren Fien, jouw gezicht van de laatste dagen ... je had aanvaard dat je ging sterven ... je was moe... een gevoel van rust in je ogen ... blij dat eindelijk de pijn zou verdwijnen. Ik zie hetzelfde bij mij vader. Jij had nog een helder moment waar we nog een beetje konden praten, helaas dit is bij mijn vader niet zo. Het ene moment weet hij wie ik ben en het andere zit hij terug in zijn kinderjaren en herkend hij me niet. Ik word soms gewoon naar het ziekenhuis getrokken om te kijken hoe het met hem gaat. Is dit omdat ik hem wil zien lijden voor wat hij met mij heeft gedaan of heb ik gewoon compassie met hem? Ik weet het niet meer.
Chapeau voor de mensen die hier op de palliatieve afdeling werken, dag in dag uit met mensen omgaat waarvan je weet dat ze hier zijn om te sterven. Het moet niet makkelijk zijn denk ik. Ik zou het niet kunnen.
Bijna half 3, ga proberen nog wat te slapen, morgen weer school.
Ben gisteren gaan slapen met een beangstigend gevoel en heb dit nog steeds. Ben bang voor wat de dood van mijn vader voor mij teweeg brengt. Blijkbaar heb ik dan toch gevoelens, heb ik een hart voor iemand die me zoveel pijn heeft gedaan. Hij heeft mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen weggenomen, de littekens op mijn lichaam ... en toch moet ik toegeven dat ik dan toch nog een gevoel heb voor hem. Ben ik dan wel normaal?
Die nacht dat ik bij hem ben gebleven was zo moeilijk voor mij, ik wist dat ik het er moeilijk mee zou hebben maar toch ben ik gebleven. Ik snap mezelf toch soms niet. Hij heeft me zoveel verteld die nacht... hij heeft zoveel spijt. Hij heeft ons ook samen gezien Fien, hij zag dat we gelukkig waren maar toch heeft geen moeite gedaan om contact te zoeken. Helaas komt spijt altijd te laat. Hij wou het jaren geleden al goedmaken maar hij mocht niet van 1 persoon, hij heeft altijd naar haar geluisterd, al zijn hele leven lang, en waarom? Omdat ze zelf de mensen graag manipuleert om haar zin te krijgen.
Sindsdien vraagt mijn vader veel naar mij, hij wil me nog zien. Ik weet niet meer wat ik moet doen, het brengt zoveel herinneringen naar boven, mijn jeugd, jouw dood. Als ik hem zie liggen, denk ik zoveel aan jou, de laatste uren, ... kan ik het wel aan om dit nogmaals mee te maken? Mijn put is al zo diep en wil niet meer dieper zakken, ik wil eruit... maar ik vrees dat ik niet anders kan dan mee te draaien in die mallemolen. Waarom kan ik geen normaal leven hebben?
Morgen is het terug school, weer een normaal routine, dus enkel vandaag nog overleven. Het klinkt raar, overleven, maar zo voelt het, elke dag weer. Dag na dag proberen te overleven tot je hart zegt 'ik heb er genoeg van'. Soms hoop ik dat mijn hart dit niet alleen zegt maar ook doet ... gewoon stoppen met slaan... je bloed stroomt niet ... je longen krijgen geen lucht meer ... je hersenen werken niet meer... en dan dat zalige gevoel ... je voelt je licht, alsof je zweeft ... een gevoel van rust en vrede ... Denk veel aan dit gevoel de laatste tijd en ik weet dat ik dit gevoel moet zoeken op een andere manier maar het is zo snel gebeurt... een paar pilletjes, meer niet en dan dat zalig gevoel, rust, geen gepieker meer, een leeg hoofd, gewoon genieten. Vraag me soms af of ik wel normaal ben, ik ben gewoon psychisch gestoord. En dan weten dat ik vorig jaar zo gelukkig was, ik kon de wereld aan maar helaas ...
Hier zijn we weer, 5-uurtjes geslapen en weer klaar wakker. Mijn hoofd zit weer vol met allerlei gedachten, ... vragen waarop ik geen antwoord weet .... waar is toch die uit-knop? Ik moet vandaag echt iets doen, iets dat mijn zinnen verzet ... iets ... om het even wat. Wil gewoon heel even geen pijn, geen gedachten, gewoon rust. En er is een manier om die rust te vinden maar ik heb beloofd om dit niet meer te doen ... geen pillen meer ... ondanks dat ik het een zalig gevoel vind ... rustig inslapen ... een leeg hoofd ... geen zorgen ... niet meer wakker worden. Ik moet hier echt mee stoppen, moet een andere manier vinden om die rust in mijn hoofd te krijgen.
Op een dag als gisteren en waarschijnlijk ook vandaag weet ik dat ik alle steun kan gebruiken maar toch heb ik het gevoel dat ik diegene die me willen helpen verder van me afduw ... sluit me af ... en ik weet dat het me goed doet door erover te praten maar ik kan het niet ... ik blokkeer. Duizenden gesprekken heb ik al gedaan in mijn hoofd maar ik krijg gewoon niet over mijn lippen wat ik wil zeggen.
Ik weet dat er vrienden zijn die zich zorgen maken over mij en die me steunen maar heb het zo moeilijk om te zeggen wat ik wil zeggen, wat ik voel, het ligt op het puntje van mijn tong maar het komt er niet uit. Heb het gevoel dat ik ze niet vertrouw maar ik weet dat ik dat wel zou moeten maar het gaat gewoon niet. Alles wat ik zeg en doe kan tegen mij gebruikt worden, dat weet ik uit het verleden maar toch vertrouwde ik jou Fien. Jij hebt altijd geluisterd naar mij toen ik het nodig had, ik vertrouwde je voor de volle 100%. Waarom kan ik dit niet bij iemand anders?
Omdat slechts enkele weten wie ik echt ben, kan ik via deze blog soms al iets meer schrijven over hoe ik me echt voel maar ik kan niet alles neerschrijven. Er zijn gevoelens die ik niet kan verwoorden ... dingen die ik liever voor mezelf hou ... om mezelf te beschermen of nog dieper in de put te duwen ... ik weet het gewoon niet meer.
Waarom kan ik niet gewoon nee zeggen, een drie letterwoord, zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Blijkbaar wel want ik kan het niet! Blijf deze nacht waken bij mijn vader, waarom? Geen idee, weet het zelf niet, je slaapt toch niet veel 's nachts, dus heb jij toch tijd! Ik moest gewoon NEE zeggen, maar kon het niet. En nu zit ik hier ... hoop dat hij deze nacht overleeft want ik vrees dat ik dit niet nogmaals kan meemaken. Er komen nu al zoveel herinneringen naar boven. Als ik hem hier nu zie liggen denk ik zoveel aan jou, de pijn, die doffe blik in je ogen, ... echt geen moment om daar nu aan te denken maar mijn hoofd draait hier op volle toeren.
Dus zij die een zeer moeilijke nacht tegemoet gaan, groeten u.
Het is 6u, lig hier al bijna een uur te draaien en te keren, kan maar beter opstaan. Ongeveer 4u en een half geslapen... dat wordt weer een vermoeiende dag. Waarom kan ik nu niet gewoon doorslapen tot ik uitgerust ben? Mijn hoofd zit weer vol vragen en zorgen. Ben nochtans vrij ontspannen gaan slapen. Moet wel toegeven dat ik rustiger ben dan vorige week, misschien is er dan toch beterschap? Dag per dag, stap per stap, ik moet uit die vicieuze cirkel. Eten & slapen zijn mijn hoofddoelen maar daarvoor moet mijn hoofd leeg zijn en dat lukt niet. Probleem per probleem aanpakken, het is makkelijker gezegd dan gedaan! De toestand van mijn vader is nog steeds dezelfde, ik wou dat het allemaal voorbij was. Dan zeggen ze dat ik geen gevoelens heb, dat ik geen mens ben, want ik weet niet hoe moeilijk het is om iemand die je graag ziet te zien sterven. Ze hebben geen flauw benul van hoe mijn leven er de laatste maanden heeft uitgezien. Ga ermee ophouden want word weer misselijk, een geluk dat ik nog niets gegeten heb anders kwam het er weer uit.
Eigenlijk leef ik met 2 maskers. Als ik de deur achter me toe trek zet ik mijn "ik kan de wereld aan" masker op maar éénmaal terug veilig binnen valt dit masker snel op de grond.
Heb veel kunnen nadenken de laatste maanden over als onze toekomstplannen.
Kinderen was daar één van. Alleen zie ik dit niet goed zitten om dit op mijn eentje te doen. Pieker pieker pieker.
Mijn vader wil me zien, met me praten ... ben zo bang. Hij heeft me zo gekwetst, bedrogen, geslagen ... hij heeft mijn jeugd afgepakt. Ik was lucht voor hem, de dochter die hij niet wou, een vergissing in zijn leven en nu wil hij me zien. Hij is ziek en heeft niet lang meer te leven. Wat wil hij van mij? Het goedmaken, zich verontschuldigen of wil hij me nog een laatste keer kwetsen. Ik weet niet wat ik kan verwachten, ben er zo bang voor, bang om nog dieper in de put te vallen. Bang, zo bang
Gisteren zou je 29 zijn geworden. Ik wou dat ik dit met jou had kunnen vieren. Het weekend is moeilijk geweest. Ben met je ouders naar het kerkhof gegaan. Zelfs je collega's en vrienden hebben aan je gedacht want ze hadden bloemen neergelegd. We hebben naar foto's en filmpjes van jou gekeken van toen je nog klein was, je was zo'n schattige meid.
Ik kan niet meer ... ben op ... mijn energie is weg ... heb de moed niet meer om verder te gaan. Sorry maar voor mij hoeft het niet meer, het is genoeg geweest. Ik wil rust in mijn hoofd, ik wil dat de pijn verdwijnt, ik wil slapen zonder die nare dromen. Waarom is het leven toch zo ingewikkeld, waarom heeft een mens toch zoveel gevoelens. Bestaat er dan geen knop om deze even uit te schakelen, even maar? Probeer mijn best te doen om verder te gaan maar er zijn soms van die dagen, zoals gisteren en vandaag, dat het gewoon niet gaat. Kan niet nadenken, denk alleen aan jou, kan niet meer normaal functioneren vandaag. Gisteren heb ik last gehad van hyperventilatie, deze morgen was op het randje van. Krijg mezelf niet meer onder controle. Mijn bovenrug doet veel pijn, zit volledig vast, 'stress' zegt de dokter. 'Je ziet er nochtans rustig uit', zegt hij, vanbuiten misschien wel, maar vanbinnen schreeuw ik het uit. Het is genoeg geweest, het moet stoppen maar ooit komt er een dag dat alles goed komt.
Even een rustpauze ingelast, tijd voor een briefje naar jou. Ben volop kasten en spullen aan het verhuizen naar 'ons' huis. Kijk er naar uit om er definitief te gaan wonen, maar langs de andere kant zie ik er tegenop, ik wou dat je mee kon verhuizen, samen gelukkig zijn, ik mis je zo ...
Soms gaat het beter en denk ik dat alles weer goed komt, maar dan zijn er momenten wanneer ik het niet meer zie zitten. Momenten waar ik wil dat de deur opengaat en jij binnenkomt en de voorbije maanden maar een nare droom was... helaas weet ik dat dit niet kan. Ik wou dat ik je nog even kon vastnemen, je voelen, je horen, je zien, ... het is zo moeilijk. Bij het opruimen van je appartement hebben we je spullen in dozen gezet maar ik heb de moed niet om deze te openen en te sorteren. Het is niet makkelijk om verder te gaan zonder jou, voel me zo leeg vanbinnen. Een gevoel... ik kan het moeilijk omschrijven... het is net of mijn hart uit lichaam wordt verwijderd zonder verdoving, het doet zo'n pijn. Ik probeer te denken aan de goeie momenten maar dan nog mis ik je zo, dan denk ik aan de dingen die we nog zouden kunnen doen, ach het leven, het is zo kort. Alleen besef je dat niet voor het te laat is.
Ben al 2 dagen ziek. Vrijdag ben ik wel gaan werken en gisteren heb ik gewerkt in ons huis maar voel me echt geen 100%. Ik vrees dat mijn lichaam het opgeeft. Probeer in alles zoveel energie te steken dat ik gewoon niet meer kan en ik weet dat ik moet luisteren naar mijn lichaam maar ik wil niet opgeven, ik wil doorgaan, ik moet.
Waarom doen mensen altijd lief en vriendelijk in je gezicht? En achter je rug steken ze het mes in je hart.
Is rechtuit zijn dan zo moeilijk? Kan men niet gewoon eerlijk tegen je zeggen. Hoe en wat men van je denkt en verwacht?
Nee, dat lef hebben ze blijkbaar niet. Mensen die zo zijn drinken nooit klare wijn, ze zijn één en al venijn.
Je laat ze beter waar ze zijn. Vrienden ze zijn het woord niet waardig. Wees steeds op je hoede voor mensen met twee gezichten.
In jou aanwezigheid vriendelijk en lief, achter je rug krijg je een hele andere indruk. Jammer dat zulke mensen bestaan, je laat ze beter uit je leven gaan.
Ik bouw terug een muur om me heen. Om mijn gevoelens en verdriet terug veilig weg te steken.
Weer bepalen andere mensen hoe je leven moet. Je gevoelens beter niet tonen. Dan maar weer vanwaar ze zijn gekomen, achter mijn veilige muur en masker weggestoken.
Steen voor steen bouw ik terug mijn muur om me heen. Ik, die eigenlijk stilletjes aan begon af te breken. Voelde me weer eens niet begrepen en bekeken.
Ook al weten ze niets van mijn verleden, toch word je er dadelijk op gewezen. Verdriet dat mag je niet tonen, je moet je sterk laten zien.
Dat heb ik al zoveel jaar gedaan, mijn verdriet gedragen, zonder er ook maar iets van te tonen.
Ik, die een manier aan het zoeken was, om te kunnen leven op een dergelijke manier die voor mij leefbaar werd.
Nee, je moet sterk zijn. Dat verwachten ze nu eenmaal van jou, maar als ik sterk wil/kan zijn, dan moet ik terug mijn muur opbouwen en mijn masker dragen.
Dan kan ik zijn wat men van mij verwacht. Vrolijk en blij en zonder verdriet. Want dan alleen ziet men het verdriet niet.
Heb al 2 nachten slecht geslapen omdat ik zo kwaad ben op mezelf omdat ik al jouw mail kwijt ben. Mijn pc is gecrasht en blijkbaar had ik geen backup van mijn mails. Maar ben er vandaag in geslaagd om alles te recuperen. Ben zo blij dat ik je mails terug heb, het was net of ik was je voor de 2de maal kwijt. Die mails betekenen veel voor mij, ik weet het, het zijn maar mails, maar uiteindelijk zijn deze zo belangrijk voor mij, het doet me goed om ze af en toe nog eens te lezen.
Hopelijk kan ik nu deze nacht eens goed doorslapen zodat ik wat uurtjes kan inhalen.
Heb vandaag veel moeten denken aan mijn verleden. Maar ben er wel rustig bij gebleven, das toch al iets vind ik.
Ik heb niet geleerd om te leven met hetgeen me werd aangedaan in mijn jong bestaan, maar ik zoek nu wel een weg die me leert hoe ik ermee moet omgaan. Zodat ik ermee kan leven in het heden. De afstand tussen toen en nu doen me leven in het heden. Toch heeft het verleden me niet geleerd dat wat er nu gebeurd om wat verkeerd was en niet mocht gebeuren. Het op latere leeftijd nog eens zou terugkomen in enge dromen. Hoe het toen allemaal is gelopen. Nu word die deur naar het verleden ineens opengetrokken. Door het verdriet dat het heden me liet. En zo loop ik nu door toen en nu. Ik zou zo graag die deur van het verleden willen sluiten. Zodat het er nooit meer uit kan kruipen. Toch het gevecht dat ik er alleen tegen moet vechten maken het me zo moeilijk dat ik met momenten gewoonweg de moed opgeeft. Het verleden heeft me niet geleerd hoe ik vechten moet in het leven om er mee te leven.
Maar ben er wel rustig bij gebleven, das toch al iets vind ik. 
