Even een rustpauze ingelast, tijd voor een briefje naar jou. Ben volop kasten en spullen aan het verhuizen naar 'ons' huis. Kijk er naar uit om er definitief te gaan wonen, maar langs de andere kant zie ik er tegenop, ik wou dat je mee kon verhuizen, samen gelukkig zijn, ik mis je zo ...
Soms gaat het beter en denk ik dat alles weer goed komt, maar dan zijn er momenten wanneer ik het niet meer zie zitten. Momenten waar ik wil dat de deur opengaat en jij binnenkomt en de voorbije maanden maar een nare droom was... helaas weet ik dat dit niet kan. Ik wou dat ik je nog even kon vastnemen, je voelen, je horen, je zien, ... het is zo moeilijk. Bij het opruimen van je appartement hebben we je spullen in dozen gezet maar ik heb de moed niet om deze te openen en te sorteren. Het is niet makkelijk om verder te gaan zonder jou, voel me zo leeg vanbinnen. Een gevoel... ik kan het moeilijk omschrijven... het is net of mijn hart uit lichaam wordt verwijderd zonder verdoving, het doet zo'n pijn. Ik probeer te denken aan de goeie momenten maar dan nog mis ik je zo, dan denk ik aan de dingen die we nog zouden kunnen doen, ach het leven, het is zo kort. Alleen besef je dat niet voor het te laat is.
