Heb gisteren veel gedaan. 's morgens nog wat gesukkeld met mijn coax kabels, uiteindelijk is het me toch gelukt om alles goed aan te sluiten. In de namiddag het konijnen ren anders ingedeeld om de vechtende konijn uit elkaar te halen, nog een paar meubelen verhuisd, gordijnrails omhoog gehangen, digibox geïnstalleerd, ...
Uiteindelijk moe en voldaan rond 9u in de zetel in slaap gevallen. Rond half 11 belde Sofie, om te vragen of ze nog mocht langskomen. Aan haar stem kon ik horen dat er iets was dus ze was meer dan welkom anders ook trouwens. Nog geen tien minuten later was ze er al, zij en Tim waren in de buurt. Tim wou nog iets gaan drinken met zijn vrienden en Sofie had daar niet veel zin in dus daarom kwam ze eens langs. Zag meteen dat er iets mis was maar ze wou er niet over praten. We hebben wat tv gezien maar nog geen half uur daarna kwam het er allemaal uit, ze heeft tranen met tuiten gehuild. Ik vrees dat ik de laatste tijd zoveel met mezelf ben bezig geweest dat ik niet gezien heb dat Sofie het zo moeilijk had. Jouw kleine zus zit er een beetje door en ik wil er zijn voor haar, ze heeft me ook enorm gesteund toen ik het nodig had en nu ga ik de rollen maar eens omdraaien. Ze is blijven slapen, morgen kunnen we nog wat praten want maak me echt ongerust. Onder die stoere bolster zit een heel klein hartje dat gebroken is maar ik ga meer dan mijn best doen om er te zijn voor haar.
Nu ga ik proberen om zelf nog wat te slapen om mijn slaaptekort in te halen.
De beslissing is genomen, de administratieve molen gaat zijn gang. Nu is het afwachten tot alles in orde is en dan gaan we ervoor. Op goed geluk en positief denken.
Ik heb een beslissing genomen ... denk ik ... nee weet het zeker. Ik ga het proberen, wat heb ik uiteindelijk te verliezen? Kan ik nog dieper zakken dan nu? Je hebt me eens kans gegeven om iets geweldigs te doen en ik moet daar gewoon voor gaan, voor de volle 100%. Ga straks bellen om te zeggen dat ik het ervoor ga want hoe langer ik wacht hoe meer ik ga twijfelen.
