Ben gisteren gaan slapen met een beangstigend gevoel en heb dit nog steeds. Ben bang voor wat de dood van mijn vader voor mij teweeg brengt. Blijkbaar heb ik dan toch gevoelens, heb ik een hart voor iemand die me zoveel pijn heeft gedaan. Hij heeft mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in anderen weggenomen, de littekens op mijn lichaam ... en toch moet ik toegeven dat ik dan toch nog een gevoel heb voor hem. Ben ik dan wel normaal?
Die nacht dat ik bij hem ben gebleven was zo moeilijk voor mij, ik wist dat ik het er moeilijk mee zou hebben maar toch ben ik gebleven. Ik snap mezelf toch soms niet. Hij heeft me zoveel verteld die nacht... hij heeft zoveel spijt. Hij heeft ons ook samen gezien Fien, hij zag dat we gelukkig waren maar toch heeft geen moeite gedaan om contact te zoeken. Helaas komt spijt altijd te laat. Hij wou het jaren geleden al goedmaken maar hij mocht niet van 1 persoon, hij heeft altijd naar haar geluisterd, al zijn hele leven lang, en waarom? Omdat ze zelf de mensen graag manipuleert om haar zin te krijgen.
Sindsdien vraagt mijn vader veel naar mij, hij wil me nog zien. Ik weet niet meer wat ik moet doen, het brengt zoveel herinneringen naar boven, mijn jeugd, jouw dood. Als ik hem zie liggen, denk ik zoveel aan jou, de laatste uren, ... kan ik het wel aan om dit nogmaals mee te maken? Mijn put is al zo diep en wil niet meer dieper zakken, ik wil eruit... maar ik vrees dat ik niet anders kan dan mee te draaien in die mallemolen. Waarom kan ik geen normaal leven hebben?
Morgen is het terug school, weer een normaal routine, dus enkel vandaag nog overleven. Het klinkt raar, overleven, maar zo voelt het, elke dag weer. Dag na dag proberen te overleven tot je hart zegt 'ik heb er genoeg van'. Soms hoop ik dat mijn hart dit niet alleen zegt maar ook doet ... gewoon stoppen met slaan... je bloed stroomt niet ... je longen krijgen geen lucht meer ... je hersenen werken niet meer... en dan dat zalige gevoel ... je voelt je licht, alsof je zweeft ... een gevoel van rust en vrede ... Denk veel aan dit gevoel de laatste tijd en ik weet dat ik dit gevoel moet zoeken op een andere manier maar het is zo snel gebeurt... een paar pilletjes, meer niet en dan dat zalig gevoel, rust, geen gepieker meer, een leeg hoofd, gewoon genieten. Vraag me soms af of ik wel normaal ben, ik ben gewoon psychisch gestoord. En dan weten dat ik vorig jaar zo gelukkig was, ik kon de wereld aan maar helaas ...
