Een dag boven mijn hoofd en  een fantastische dochter. Meer heb ik niet nodig.

Ik begrijp niet waarom ik het soms zo moeilijk heb. Als ik dan naar Hanne kijk en kan ik gewoon niet anders dan een lach op mijn toveren. Ze is zo'n prachtige meid.

Misschien verwen ik haar wat veel maar heb maar 1 kind en wil ze alles geven wat ik kan. Ik wil dat zij de kansen krijgt in het leven dit ik niet heb gekregen.

Met Hanne en mij gaat het prima. We hebben onze ups en down, we zijn ziek en niet ziek. Kortom het leven gaat zijn gangetje.

Mijn gevoelens uiten zal altijd moeilijk zijn voor mij. Af en toe loopt de emmer eens over als ik alleen thuis ben en Hanne slaapt.

En ja, ik geef het toe 's avond als het hier stilletjes is, voel ik me soms eenzaam. Maar of dat een reden om iemand te zoeken om mijn leden te delen, nee helaas, Hanne gaat voor. Ik heb mijn grote liefde gehad lieve schat maar heb ik je moeten afgeven.

Hanne is mij nu nummer 1 en daar komt niemand tussen.

Maar helaas heb ik niet altijd de tijd of ben ik te moe. Het zijn excuses, ik weet het. 

Op de mooie dagen en die zijn er heus wel dan geniet ik met volle teugen van het leven. Maar op de mindere dagen dan gaat alles tegen, het enige wat dan helpt is een potje huilen. Gelukkig heb ik niet zoveel van die dagen en kan ik met veel vreugde genieten van mijn meisje.

Je zou ze moeten, zo'n schatje. Ik zou ze niet meer kunnen missen, ze heeft mijn hart gestolen, ze is mijn leven.

Bijna 1 jaar, wat gaat de tijd toch snel.

Sinds de geboorte van Hanne moet ik bij de minste tegenslag mijn tranen verbergen. Want ik ben altijd die sterke vrouw, de vrouw die wereld aankan. Maar éénmaal thuis met de deuren gesloten vloeien de tranen. Gelukkig is Hanne te klein om dit alles te beseffen.

En het kan om eender welke reden zijn, alles is goed om te wenen. 

Mijn emmer eens te ledigen want op zo'n moment komt alles naar boven, alle herinneringen, de goede en de slechte, het gemis en het geluk.

Met mijn meisje gaat alles prima en ik geniet van ons samenzijn.

Ondertussen ben ik weer aan het werk en heb ik toch nog een beetjes sociaal contact.

Van de muziek zie ik bijna niemand meer, uit het oog uit het hart.

Ze zijn vriendelijk als ik ze tegenkom maar dat is ook alles. Ik hoor of zie niemand meer en dat mis ik wel.

Maar langs de andere kant zet dit een mens aan het denken.

Want eigenlijk heb ik er nooit bij gehoord. Ik weet wel dat er in elke vriendenkring/vereniging groepjes zijn, mensen met wie je iets beter overéénkomt. Maar ik heb nooit in zo'n groepje behoord. Ik was misbaar zonder dat iemand het doorhad.

Misschien heb ik het nooit een kans gegeven want als ik over mijn verleden nadenk dan is dit overal zo geweest. 

Op de middelbare school, de hoge school, de fanfare, de jeugdvereniging.

Maar ach, probeer er niet teveel aan te denken en mijn toekomst te richten op mijn kleine meisje.

Mensen komen en gaan voor mijn klein meisje.

Moe maar voldaan vieren we samen onze eerste Kerst.

Gezellig samen met ons tweetjes. Ik kijk er zo naar uit.

Mijn lieve kleine meisje, zo teder,... een gevoel dat je nauwelijks kan beschrijven.

Mijn meisje....

Ze is zo mooi, zo schattig, zo klein!

Met tranen van geluk kijk ik haar aan. Ik ben moeder geworden van zo schattig meisje. Voel me zo vereerd, zo gelukkig!

Ik weet zeker dat je van bovenuit mee kijk naar dit mooie meisje.

Voor een jongen had ik al zeer lang een naam maar een meisje vind ik moeilijk.

Er is zoveel keuze, zoveel namen. Dus heb ik mijn top 10 maar eens samengesteld.

Nee, ik ga deze hier niet posten, je weet maar nooit.

En hoe meer namen ik hoor, hoe meer namen ik op mijn lijst je zet.

Maar dan heb ik deze week een naam gehoord dat ik dacht van ja, die wordt het.

Mijn meisje heeft een naam, HANNE!

Momenten zoals nu.

Ik moet allerlei beslissingen nemen en je weet dat ik daar niet goed in ben, ben een eeuwige twijfelaar over sommige dingen.

Welke geboortekaartje, hoeveel doosjes, welke doosje en dan nog het belangrijkste een naam. Niet te kort, niet te lang, ... 

Het is echt niet simpel.

Door deze dingen alleen te moeten doen, besef ik nog maar eens hoeveel ik je mis.

Maar ik put mijn energie uit het kleine mensje in mij. Zij is mijn bron van energie. En ik beloof oprecht dat ik er alles aan zal doen om haar een gelukkig en gezond leven te geven.

Van in het begin is het een vechtertje geweest en dat is ze nog steeds. Geloof dat ze uw karakter heeft.

De drang om te overleven daar gaat ze voor en niets of niemand kan haar tegenhouden. Ze komt er wel onze kleine meid.

Nog 18 weken te gaan en dan kan ik ze in mijn armen nemen. Kijk hier zo naar uit.

Nieuw leven, een nieuw begin.

Voor het eerst sinds maanden kan ik zeggen dat ik me vandaag gelukkig voel, ook al heb ik een kl*dag, het kan me niet schelen, ben gelukkig met wat ik heb. Ben je zo dankbaar voor alles.

Het leven is te kort en te mooi om er niet van te genieten. Ik weet dat ik er vroeger anders over dacht maar nu, nu weet ik wat je bedoelt met genieten. En geloof me, ik geniet van het leven, van elk moment.

Weet je, deze week heb ik nog eens naar je cd geluisterd en hoewel het nog steeds pijn doen, zijn er zoveel goeie herinneringen aan deze muziek. Herinneringen om nooit te vergeten. Je zal altijd een plaatsje in mijn hart hebben.

Het is een moeilijk weekend geweest maar ik doe echt mijn best om me erdoor te slaan. Maar af en toe heb ik het zo moeilijk en mis ik je zo hard. Ik wou dat ik je stem nog eens kon horen, je even kon zien. Besef dat wat we hadden niemand meer van ons af kan pakken en dat alle herinneringen blijven bestaan. Nooit zal ik je vergeten. 

Ben zo benieuwd naar hoe hij of zij eruit zal zien. En ik beloof dat ik goed voor hem of haar zal zorgen.

Mijn bloedwaarden en de echo zagen er goed uit!

Stilletjes aan begin ik te dromen van een toekomst met dit kleine wezentje! 

Mijn harte bonkte als een gek toen ik dit kleine wezentje zag. Zo klein, zo teder, zo fantastisch!

Maar het moeilijkste moet nog komen, het vertellen aan mijn familie. Hoe moet ik daar aan beginnen.

Maar eerst genieten van vandaag!!!

Een bloedanalyse gepland in het ziekenhuis. Goed nieuws 1 eitje heeft zich perfect ingenesteld.

Rustig zijn en mijn medicatie nemen is de boodschap.

Is dit het nu? Is het uiteindelijk toch gelukt? 

Ik probeer er niet teveel over na te denken en te dromen maar toch ...

Heb nog niemand iets verteld maar wil het zo graag van de daken schreeuwen!

Een grote dag vandaag.

Deze morgen telefoon gekregen dat we starten. Deze namiddag moet ik in het ziekenhuis zijn.

Er zijn 2 eitje ingepland en nu maar hopen op goed nieuws. 

Wat een geluk, ik kan niet meer, mijn eierstokken staan op ontploffen.

Nogmaals een nieuwe pickup gepland dus weer spuiten, weer medicatie. Een mens moet er toch iets voor over hebben. Maar ik weet dat een kind dit waard is. Ik ga ervoor. Volgende maand nieuwe kans!

Maar wel draagbaar, het gemis is er nog steeds maar de pijn vervaagd voor al die goeie herinneringen.

Mijn kerstboom staat, de lichtjes branden en het is gezellig in huis. Alleen jouw warmte is er niet. Vrees dat deze periode van het jaar altijd moeilijk zal zijn.

Ondertussen eergisteren begonnen met ICSI. Hopelijk brengt dit goed nieuws voor volgend jaar.