Gisteren zou je 29 zijn geworden. Ik wou dat ik dit met jou had kunnen vieren. Het weekend is moeilijk geweest. Ben met je ouders naar het kerkhof gegaan. Zelfs je collega's en vrienden hebben aan je gedacht want ze hadden bloemen neergelegd. We hebben naar foto's en filmpjes van jou gekeken van toen je nog klein was, je was zo'n schattige meid.
Ik kan niet meer ... ben op ... mijn energie is weg ... heb de moed niet meer om verder te gaan. Sorry maar voor mij hoeft het niet meer, het is genoeg geweest. Ik wil rust in mijn hoofd, ik wil dat de pijn verdwijnt, ik wil slapen zonder die nare dromen. Waarom is het leven toch zo ingewikkeld, waarom heeft een mens toch zoveel gevoelens. Bestaat er dan geen knop om deze even uit te schakelen, even maar? Probeer mijn best te doen om verder te gaan maar er zijn soms van die dagen, zoals gisteren en vandaag, dat het gewoon niet gaat. Kan niet nadenken, denk alleen aan jou, kan niet meer normaal functioneren vandaag. Gisteren heb ik last gehad van hyperventilatie, deze morgen was op het randje van. Krijg mezelf niet meer onder controle. Mijn bovenrug doet veel pijn, zit volledig vast, 'stress' zegt de dokter. 'Je ziet er nochtans rustig uit', zegt hij, vanbuiten misschien wel, maar vanbinnen schreeuw ik het uit. Het is genoeg geweest, het moet stoppen maar ooit komt er een dag dat alles goed komt.
Even een rustpauze ingelast, tijd voor een briefje naar jou. Ben volop kasten en spullen aan het verhuizen naar 'ons' huis. Kijk er naar uit om er definitief te gaan wonen, maar langs de andere kant zie ik er tegenop, ik wou dat je mee kon verhuizen, samen gelukkig zijn, ik mis je zo ...
Soms gaat het beter en denk ik dat alles weer goed komt, maar dan zijn er momenten wanneer ik het niet meer zie zitten. Momenten waar ik wil dat de deur opengaat en jij binnenkomt en de voorbije maanden maar een nare droom was... helaas weet ik dat dit niet kan. Ik wou dat ik je nog even kon vastnemen, je voelen, je horen, je zien, ... het is zo moeilijk. Bij het opruimen van je appartement hebben we je spullen in dozen gezet maar ik heb de moed niet om deze te openen en te sorteren. Het is niet makkelijk om verder te gaan zonder jou, voel me zo leeg vanbinnen. Een gevoel... ik kan het moeilijk omschrijven... het is net of mijn hart uit lichaam wordt verwijderd zonder verdoving, het doet zo'n pijn. Ik probeer te denken aan de goeie momenten maar dan nog mis ik je zo, dan denk ik aan de dingen die we nog zouden kunnen doen, ach het leven, het is zo kort. Alleen besef je dat niet voor het te laat is.
Ben al 2 dagen ziek. Vrijdag ben ik wel gaan werken en gisteren heb ik gewerkt in ons huis maar voel me echt geen 100%. Ik vrees dat mijn lichaam het opgeeft. Probeer in alles zoveel energie te steken dat ik gewoon niet meer kan en ik weet dat ik moet luisteren naar mijn lichaam maar ik wil niet opgeven, ik wil doorgaan, ik moet.
Waarom doen mensen altijd lief en vriendelijk in je gezicht? En achter je rug steken ze het mes in je hart.
Is rechtuit zijn dan zo moeilijk? Kan men niet gewoon eerlijk tegen je zeggen. Hoe en wat men van je denkt en verwacht?
Nee, dat lef hebben ze blijkbaar niet. Mensen die zo zijn drinken nooit klare wijn, ze zijn één en al venijn.
Je laat ze beter waar ze zijn. Vrienden ze zijn het woord niet waardig. Wees steeds op je hoede voor mensen met twee gezichten.
In jou aanwezigheid vriendelijk en lief, achter je rug krijg je een hele andere indruk. Jammer dat zulke mensen bestaan, je laat ze beter uit je leven gaan.
Ik bouw terug een muur om me heen. Om mijn gevoelens en verdriet terug veilig weg te steken.
Weer bepalen andere mensen hoe je leven moet. Je gevoelens beter niet tonen. Dan maar weer vanwaar ze zijn gekomen, achter mijn veilige muur en masker weggestoken.
Steen voor steen bouw ik terug mijn muur om me heen. Ik, die eigenlijk stilletjes aan begon af te breken. Voelde me weer eens niet begrepen en bekeken.
Ook al weten ze niets van mijn verleden, toch word je er dadelijk op gewezen. Verdriet dat mag je niet tonen, je moet je sterk laten zien.
Dat heb ik al zoveel jaar gedaan, mijn verdriet gedragen, zonder er ook maar iets van te tonen.
Ik, die een manier aan het zoeken was, om te kunnen leven op een dergelijke manier die voor mij leefbaar werd.
Nee, je moet sterk zijn. Dat verwachten ze nu eenmaal van jou, maar als ik sterk wil/kan zijn, dan moet ik terug mijn muur opbouwen en mijn masker dragen.
Dan kan ik zijn wat men van mij verwacht. Vrolijk en blij en zonder verdriet. Want dan alleen ziet men het verdriet niet.
Heb al 2 nachten slecht geslapen omdat ik zo kwaad ben op mezelf omdat ik al jouw mail kwijt ben. Mijn pc is gecrasht en blijkbaar had ik geen backup van mijn mails. Maar ben er vandaag in geslaagd om alles te recuperen. Ben zo blij dat ik je mails terug heb, het was net of ik was je voor de 2de maal kwijt. Die mails betekenen veel voor mij, ik weet het, het zijn maar mails, maar uiteindelijk zijn deze zo belangrijk voor mij, het doet me goed om ze af en toe nog eens te lezen.
Hopelijk kan ik nu deze nacht eens goed doorslapen zodat ik wat uurtjes kan inhalen.
Heb vandaag veel moeten denken aan mijn verleden. Maar ben er wel rustig bij gebleven, das toch al iets vind ik.
Ik heb niet geleerd om te leven met hetgeen me werd aangedaan in mijn jong bestaan, maar ik zoek nu wel een weg die me leert hoe ik ermee moet omgaan. Zodat ik ermee kan leven in het heden. De afstand tussen toen en nu doen me leven in het heden. Toch heeft het verleden me niet geleerd dat wat er nu gebeurd om wat verkeerd was en niet mocht gebeuren. Het op latere leeftijd nog eens zou terugkomen in enge dromen. Hoe het toen allemaal is gelopen. Nu word die deur naar het verleden ineens opengetrokken. Door het verdriet dat het heden me liet. En zo loop ik nu door toen en nu. Ik zou zo graag die deur van het verleden willen sluiten. Zodat het er nooit meer uit kan kruipen. Toch het gevecht dat ik er alleen tegen moet vechten maken het me zo moeilijk dat ik met momenten gewoonweg de moed opgeeft. Het verleden heeft me niet geleerd hoe ik vechten moet in het leven om er mee te leven.
Waarom wil mijn hart mijn verstand niet volgen. Over de gevoelens in mijn leven. Mijn verstand zegt nooit hetzelfde als mijn hart. Zullen die twee eens vrede krijgen? Terwijl mijn verstand zegt Vecht! Zegt mijn hart hoe, waarom en waarvoor. Mijn verstand heeft nu vrede en vrijheid na al die jaren, maar mijn hart zit nog steeds overmand door verdriet en ziet het niet. Wanneer de muur rond mijn hart ineen zal zakken en de vrijheid weet de pakken. Dan pas zal mijn hart mijn verstand kunnen volgen en zal ik opnieuw evenwicht kunnen vinden. Zodat mijn verstand en mijn hart elkaar weer beminnen.
Voel me vandaag echt slecht, mijn hart bonst als een gek, krijg geen hap door mijn keel, ... Heb een slechte nacht achter de rug, weinig geslapen. Hopelijk haal ik het einde van de dag, want ben zo moe. Mijn energie staat op een laag pitje vandaag.
Niemand weet hoe eenzaam ik me voel ... niemand weet wat ik met deze pijn bedoel ... soms, zoveel mensen om me heen en dan ineens weer heel alleen! De pijn is gewoon niet e beschrijven "een gevoel van gemis en spijt ..." dat is het gevoel van eenzaamheid.
Wat moet ik toch met mezelf beginnen, alles lijkt zo leeg vanbinnen. Mijn hart bevroren, alsof niets mij nog kan bekoren. Niet meer weten wat te denken of te voelen. Is dat wat mensen met innerlijke leegte bedoelen?
De ene dag zo klein, de andere dag weer groot. Ik leef, maar vanbinnen ben ik dood. Ik voel me alleen en alles lijkt zo kil, weet niet eens meer wat ik eigenlijk wil.
Niet meer kunnen genieten van de dingen in het leven. Ik wil zo graag, maar kan het me niet meer geven. Waarom moet het allemaal zo ingewikkeld zijn? Bestaat er nog iets anders dan verdriet en pijn?
Waarom maakt het leven mij zo zuur? En loop ik met mijn gevoel telkens weer tegen een muur? Ik wil een leven zonder al die twijfels en zorgen, maar dat alles lijkt voor mij nog ver verborgen.
Hopelijk komt hier ooit een einde aan, zodat ook ik weer lachend en vrolijk in 't leven kan staan
Zoals beloofd probeer ik mijn emmer vol gevoelens een beetje leeg te maken. Helaas lukt dit niet altijd even gemakkelijk.
Op zo'n momenten besef ik hoe fantastisch je was. Steeds stond je daar, je hoefde niets te zeggen, gewoon luisteren was voldoende, er zijn dat was belangrijk. Een troostend woord en een goeie knuffel en je woorden "alles komt goed", dat zijn de dingen die ik mis. Je lag, je humor, ... we hadden nog zoveel plannen. Het is ondertussen al 7 maand geleden en nu pas heb ik het gevoel dat mijn rouwproces nog moet beginnen. In de loop van de dag gaat alles prima, dan geef ik mezelf de kans niet om aan mijn gevoelens te denken. 's Nachts daarentegen vloeien de tranen vlot. Het is nu midden in de nachten kan weer niet slapen en als schrijven dan helpt, hetzij zo.
Als kind/tiener heb ik nooit geleerd om over mijn gevoelens te praten. Je moet sterk, daar ging het om. Tonen aan iedereen dat je de wereld aankan, dat je geen zwakkeling bent.
Maar praten over wat je voelt heeft niets te maken met zwakte, in tegendeel zelfs. Nu besef ik dit maar al te goed. Dus hield ik mijn mond en kropte ik alles op. Maar elke mens heeft een grens en mijn emmer liep bijna over. Dus begon ik te schrijven op papier en het hielp. Ik schreef alles op wat ik voelde, goede maar vooral moeilijke momenten, momenten waar ik nood had aan een luisterd oor. Maar dan gebeurde het, papier blijft papier en is voor iedereen zichtbaar. 1 iemand las wat ik schreef en op dat ene moment wist ik dat ik nooit meer zou schrijven. Kleine kinderen zijn hard tegen elkaar maar tieners die zijn nog harder, gewoon verschrikkelijk. De muur rondom mij was reeds groot maar nu werd hij alleen maar groter en dikker. Nooit zou ik nog schrijven hoe ik me voelde, nooit.
De jaren gingen voorbij, de muur werd groter en dikker. En toen kwam jij, steen per steen heb je weggenomen, het was een hele klus. Eindelijk kon ik met iemand praten, vertellen hoe ik me voelde, mijn tranen laten vloeien. We werden goede vriendinnen en zelfs meer dan dat, jij deed de zon weer schijnen toen het regende. Ik weet nog goed, dat ene moment toen je zei: "Ik hou van je.". Nog nooit had iemand dit tegen me gezegd, de woorden die ik zo graag van iemand had willen horen. De woorden ik tot dan zelf nog nooit over mijn lippen heb uitgesproken omdat ik sterk moest zijn!
De toekomst zag er zo goed uit, we gingen een huis kopen en dan gebeurde het ... dat ene moment, die ene onoplettendheid. 4 dagen voor Kerstmis, een Kerst om nooit te vergeten. Een telefoontje van het ziekenhuis, er was een ongeval gebeurd, een dronken bestuurder had je aangereden, het zag er niet goed, we moesten onmiddellijk naar het ziekenhuis komen. Daar aangekomen was je reeds vertrokken naar de OK. De uren dat je ouders, zus en ik moesten wachten op nieuws duurde zo lang. De operatie was gelukt maar je was nog steeds in kritieke toestand. Even mochten we naar je toe, je zag er zo kwetsbaar uit. Al die draden en monitors, zelf nu kan ik me dit nog herinneren. 2 dagen later werd de verdoving verminderd en kwam je bij bewustzijn. Zelfs dan, in die situatie, kwam er bij jou een kleine glimlach op je gezicht, een lach met het komt wel goed. Maar zelf jij besefte dat dit niet zo was, je had zoveel pijn en je lichaam kon niet meer, hoe hard je ook vocht. We zijn allemaal zeer dankbaar dat we ieder nog even een moment met jou alleen zijn geweest. Ik heb je toen beloofd om verder te gaan en me niet altijd even sterk te houden. Je toont geen zwakte bij tranen,vergeet dat niet zei je.
Na de begrafenis heb ik me op de verbouwingen geconcentreerd. Ik wou vergeten, mijn verdriet negeren. En weer sloot ik mijn gevoelens af van iedereen. Ik had niemand meer om te praten, mijn emmer werd voller en voller. Vandaag is mijn emmer overgelopen, ik weet zelfs niet door wat, ben gewoon beginnen huilen. Praten is nog steeds moeilijk voor mij maar ik moest iets doen. Dus daarom heb ik vandaag besloten om te bloggen, hier kan ik naar hartenlust schrijven. Als mij hart maar alles kan verwerken, dat is voor mij nu het belangrijkste.
Maar ben er wel rustig bij gebleven, das toch al iets vind ik. 
