Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
09-02-2011
goed nieuws en minder goed nieuws
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en eerst het goede nieuws vertellen. Het doktersbezoek heeft uitgewezen dat ik geen hypochonder ben. Na wikken en wegen heeft mijn dokter beslist om medicatie voor te schrijven voor mijn hoge bloeddruk. Uiteraard is dit geen probleem van vandaag alleen, zo lichtzinnig schrijft hij geen pillen voor. Tja, ook al spaar je het zout op de patatten, een dubbele erfelijke belasting sleep je altijd en overal mee.
Mijn halve marathonplannen komen gelukkig niet in het gedrang. Dankzij mijn sportieve levensstijl is mijn polsslag in rust lager dan gebruikelijk bij mensen met een verhoogde bloeddruk. Tegen mijn loopambities heeft de dokter geen enkel bezwaar, wel houdt hij er rekening mee bij het bepalen van de soort medicatie. Ik moet even wennen aan het idee dat ik, op zo jonge leeftijd, al dergelijke medicamenten moet slikken. Zal ik er ooit vanaf geraken? De dokter sluit dit niet volledig uit, ik denk er het mijne van.
Bij mijn thuiskomst lees ik tijdens het ontbijt (ik ben nuchter naar de dokter gegaan om ook bloed te laten trekken) de bijsluiter. Misschien is het beter om de rubriek 'bijwerkingen' over te slaan, maar ik kan het toch niet laten. Ik ben niet zo hypochondrisch van aard, dat dit me compleet uit mijn evenwicht zal brengen. Wijselijk onthoud ik er alleen van dat ik er mogelijks blozende kaken van kan krijgen. Gelukkig geen rode neus, dat zou ik veel erger vinden. Zo, nu ga ik even naar de overkant van de straat om mijn ouders voor deze vroegtijdige erfenis te bedanken.
Vandaag hebben we de gebruikelijke tempoloop van 10 km gedaan. Bij de analyse van mijn hartslag kom ik tot de conclusie dat ik duidelijk een diesel ben. Tijdens de eerste twee kilometers bonst mijn hart in stijgende lijn, daarna volgt er een forse daling. Mijn gemiddelde hartslag over de volledige afstand is 161, maar voor de laatste 5 km ligt het gemiddelde net onder de 150. Kan ik hieruit afleiden dat ik geschikter ben voor langere afstanden?
Vandaag opnieuw een rustig duurloopje gedaan. Was nodig om het hartje wat te ontzien en het nodige vet te verbranden. Gisteren heb ik mij immers, tijdens een gezellig etentje met vrienden, te goed gedaan aan biefstuk friet en een dame blancheke als dessert. Héééééééérlijk. Mijn hartslag is al wat gezakt tov eergisteren, maar enkele weken geleden lag ie toch nog lager. Geen flauw idee waar dat aan ligt. Mogelijks brengt de geplande medische check-up in de zaak. Wat ook een reuzemeevaller is: ik heb pleistervrij gelopen zonder bloedsporen achter te laten! Jawel, de pedicure heeft mijn voeten werkelijk goed onder handen genomen. Ik heb wat nuttige tips gekregen ivm nagels knippen en vijlen. Hopelijk is - met de toepassing hiervan - mijn probleem definitief van de baan. By the way, de kaap van 200 is al bereikt. Kilometers welteverstaan, niet kilo's!
Net terug van een bezoekje aan de pedicure. Hopelijk hoeven mijn voeten vanaf nu niet meer te baden in bloed. Dankzij enkele ronde pleistertjes was het probleem al gedeeltelijk verholpen. Benieuwd of het vanaf nu ook volledig pleistervrij lukt.
De training op hartslag van vandaag draaide voor mij uit op een regelrecht fiasco! Bij de eerste kilometer zat het er al tegen: een gemiddelde hartslag van 179 bij een tempo van 7'36''. Ja wadde! Bij kilometer drie is hij al gestegen naar 185, bij een tempo van 6'56. Lager dan 148 krijg ik hem niet. Het gemiddelde eindresultaat is navenant: 163 bij een tempo van 7'02''. Tijdens de training zelf voel ik niets, maar achteraf meen ik toch een vreemde hoofdpijn te ontwaren. Hoge bloeddruk of een ingebeelde ziekte? Alleszins toch ongerust genoeg om een afspraak bij de dokter vast te leggen. Hoog tijd voor een check-up!
... éreintée (vrij vertaald: stikkapot). We hebben een pittige intervalintertraining achter de rug. Afwisselend 1 minuut gas geven en 1 minuutje uitbollen in 2 reeksen van 9. Niet voor niets schrijf ik bij het tweede een verkleinwoord. Het lijkt wel of de rustminuut véél korter duurt. Gemiddelde hartslag 162 en maximale hartslag 217. Kan een hart zo hard kloppen zonder het te begeven? Moet ik nu naar de dokter of naar de horlogemaker? Ik voel me alleszins kiplekker, al vertoonde ik vandaag geen hennetjesgedrag!
Ziezo, de maand ziet erop. 169 kilometers staan er op de teller. Ben ik content mee. Op naar de volgende 1.331 voor dit jaar! Nu even een moeilijk momentje. Geen nootjes, geen chocola,... alleen een waterke en nog een waterke en weer een waterke totdat ik een waterpenske heb.
Guess what? Ik heb me door mijn man laarzen met hoge hakken laten aansmeren. Neen, ik druk het een beetje te straf uit. Ik was uiteraard akkoord. Beste bloglezer... dit is een mijlpaal in mijn leven. De laatste jaren kleed ik me wel al wat vrouwelijker dan vroeger, maar hoge hakken... dat was toch nog een brug te ver.
In een zotte bui heb ik vorig jaar eens een paar laarzen met stiletto-hakken gepast in een goedkope schoenenboetiek in shoppingcenter Wijnegem. Ik was stomverbaasd over het effect. Wie was dat, daar in de spiegel? Die slanke dame met de ellenlange benen tot aan haar gat? Ook mijn man was laaiend enthousiast. Die moet je kopen, die moet je kopen... stond hij naast me te scanderen. Totdat ik een poot probeerde te verzetten. Om je nek te breken, zo'n hakken. Ofwel scheelde er iets aan het ontwerp van die laarzen, ofwel klopt mijn eigen constructie niet helemaal. In ieder geval, een beginnend steltloper verplaatst zich eleganter en moeitelozer dan ik op dat moment. Terwijl ik verder zocht naar een lager exemplaar, ging mijn man samen met onze jongste dochter (toen 9 jaar) snuisteren bij de kleinere maten. Even later kwam mijn dochter, als een ervaren fotomodel, gratieus voorbij geparadeerd op een stel high heels in de kleinst beschikbare maat. Daar kon haar moeder nog wat van leren! Ik heb mij destijds niet tot een aanschaf laten overhalen, althans niet voor mezelf, wel voor ons Dagmar. Andere meisjes hadden immers de mogelijkheid om te spelen met de hakkenschoenen van hun mama. Omdat mijn dochter dit geluk niet te beurt viel, kreeg ze toen haar eigen paar, maatje 34, nog twee maten te groot, en uiteraard louter bedoeld als verkleedschoen.
Inmiddels ben ik alweer een jaartje ouder. Hoe ouder ik word, hoe meer de nood aan vervrouwelijking blijkbaar toeneemt. Aan een bescheiden hakje heb ik me de voorbije zomer al eens gewaagd. Stilaan wordt het tijd voor the real stuff. Geduldig heb ik de soldenperiode afgewacht om dan genadeloos (tov mezelf) toe te slaan. Deze keer bezoeken we geen schoenenboetiek, doch een schoenenboutique. Een kleine nuance, die echter een groot prijs- en kwaliteitsverschil verraadt. Mijn man wijst me een trendy purperen paar aan. Tof, niet kitcherig ondanks de kleur, maar mijn praktische kant weigert resoluut om ze te passen. Met welke kleren moet ik dat in godsnaam combineren? Als ik verneem dat 1 paar 50% korting oplevert en een tweede paar 60%, staat mijn besluit vast, ik zal hoedanook ( ) met twee duo's de winkel verlaten. Er is nog keuze te over in mijn maat, ik leef gelukkig op kleine voet.
Het wordt een bruin stel met 6 cm verhoging en een grijs koppel met een stellage van maar liefst 9 cm. Beide van een soort leder dat nauwelijks poetswerk behoeft. Net wat ik zocht... Manlief content en ik ook tevreden. Hiermee kan ik naar hartelust combineren. 's Anderendaags wil ik al meteen mijn nieuwe aanwinst showen aan mijn collega's. Ik kies de laarzen ifv mijn outfit. Het worden dus de grijze. Geen goed idee om ze boven aan te trekken. Ik geraak nauwelijks zonder breuken de trap af. Na enkele minuutjes neem ik - op de tippen van mijn tenen - het wijze besluit om van schoeisel en dus ook van outfit te veranderen. Eerst leren lopen op 6 cm, dan zal het later met die andere ook wel lukken, praat ik mezelf moed in.
Zo heb ik dus het hele weekend geoefend. Ik heb opnieuw leren lopen, terwijl ik mijn loopschoenen nauwelijks heb aangehad. Ik heb gedanst op mijn high heels alsof mijn leven ervan afhing. Niemand heeft aan mij gemerkt dat het mijn eerste keer was. Om half vier 's morgens heb ik ze echter met veel plezier terug uitgegooid. De bruine vallen mee, maar de grijze blijven toch nog kleine marteltuigen.
Weet je wat het beste is aan heel deze zaak? Als ik die laarzen draag, zakt mijn BMI automatisch naar 20 à 21. Dus waarom zou ik het snoepen dan nog moeten laten?
Of toch ten minste een drastische vermindering. Vanaf 31.01.2011 wordt het menens. Bij deze staat het zwart op wit (euh... groen op groen) en onderwerp ik me meteen wereldwijd aan externe controle.
Voor wie het nog niet doorheeft: de titel slaat natuurlijk niet op mijn loopliefhebberij , maar op mijn eerste en tevens grootste passie: snoepen. Mocht ik niet minstens 2000 calorieën per week extra verbruiken, je zou me kunnen rollen. Ik heb nergens écht talent voor, al ben ik in veel dingen wel een goede middelmaat, lopen, schrijven, mijn werk,... noem maar op. Qua snoeperij ben ik echter een uitblinker, gewoonweg onverslaanbaar : zoet, hartig, op nuchtere maag of vlak voor het slapengaan,...noem maar op. Ik lust en kan het allemaal!
Ondanks mijn gezonde BMI (22,5) ben ik het dikkertje van de atletiek. Tja, om mijn figuur beter tot z'n recht te laten komen, zou ik beter bij de boerinnenbond aansluiten. Het stoort me niet, want - zoals reeds eerder aangegeven - ik zit goed in mijn vel. Ik wil alleen een extra inspanning leveren voor mijn halve marathon. Iedere gram die ik minder moet meeslepen, is immers een gram minder. Als ik mijn BMI tot 22 kan reduceren ben ik tevreden. Het is belachelijk weinig, ik weet het, het zit gewoon tussen mijn oren, ik weet het. Maar ach, laat me toch, als ik denk dat dit me gelukkig maakt.
Vanavond ga ik voor een laatste keer nog eens goed schransen. We worden op een feestje verwacht met buffetformule, alles overgoten met diverse lekkere roomsausjes, gevolgd door calorierijke dessertjes. Dat wordt voor mij la grande bouffe, exclussief de orgieën welteverstaan. Morgen nog wat afkikken van al dat vettige en lekkere eten door opnieuw vettig en lekker te eten. En dan... gedaan, schluss, over en uit,... of toch bijna, grotendeels,....
Hopelijk word ik er niet grumpy van zoals buurmeisje (in een straal van 1 km) Kim. Big boobs zal ik er alleszins niet van krijgen. Jammer, maar helaas, Johan!
Vandaag moeten we terug een loopje nemen met onze hartslag. Zonder trainers weliswaar, ze zijn beiden belet. Wie zal de haantjes dan in toom moeten houden? Het hevigste haantje heeft echter forfait gegeven en hierdoor kukelekuut de rest automatisch ook wat minder.
Helaas moet ik het zonder hartslagmeter stellen. Ik had 'm woensdag afgedaan en ergens neergelegd met de gedachte : hier mag ik 'm niet leggen, want dan vind ik 'm nooit meer terug. En inderdaad, vrouwelijke logica klopt altijd ! Hopelijk heeft mijn hart ook zonder dat ding door dat het minder hard mag bonzen.
Er wordt wat afgegromd en gemord onderweg omwille van het trage tempo. Sommigen klagen dat ze niet opgewarmd geraken op deze manier. De dirty mind van deze runchick is echter een onbeschreven blad, dus van mijnentwege is er geen alternatief opwarmertje te verwachten.
Anderhalf uur later zijn we amper 12 km gevorderd. Iederaan mag ervan denken wat ie wil, maar ik vond het een geslaagde training.
Vandaag staat er een pittige intervaltraining op het programma. Omdat ik eind februari meedoe aan de midwinterjogging te Kiewit, een tussendoortje, besluit ik om deze keer toch aan 5 min. per km te trainen. Dit tempo moet ik 3 keer 2 kilometer volhouden met tussendoor 5 minuten rust. Voor mij blijft dit een pittig tempo, ook al bezig ik het reeds een 8-tal maanden. Op al die tijd word ik geen verbetering, zelfs niet minimaal, gewaar. Ik hoop hierin verandering te brengen door één maal per week op hartslag te trainen en dit tijdens de langste duurloop.
We warmen eerst enkele kilometertjes op, in combinatie met de vertrouwde oefeningen (knieën en hielen heffen, sirtaki dansen,...) om ons vervolgens op het echte werk te storten. De eerste versnelling valt zwaar. No way, dat ik dit tempo in Kiewit 10 km aan één stuk ga kunnen aanhouden. De tweede versnelling loopt al wat lekkerder, totdat ik een vervelende pijn voel in mijn lijf. Onrustwekkende fantasieën overvallen mij: stel dat ik zodadelijk dood neerval. Het feit dat ik er dan zelf geen hinder van zal ondervinden, is toch maar een schrale troost. Bij de beëindiging van de versnelling verdwijnt de pijn echter als sneeuw voor de zon. Bovendien word ik gerustgesteld door een sympathieke meeloper. Hij is ervan overtuigd dat de milt (en dus niet het hart, waarvoor ik vreesde) aan de basis ligt. Voor de eerste keer in mijn leven wil ik een Nederlander GRAAG geloven.
Uiteindelijk werk ik de training af volgens planning en stel ik terzelfdertijd een realistisch doel voor Kiewit: 50 minuten en 50 seconden. Dat wordt sowieso afzien, maar ik kijk ernaar uit. Nooit had ik in mezelf een masochist vermoed.
Vandaag hebben we opnieuw 10 km gelopen in één uur tijd. 3 jaar geleden was dit nog een utopie voor mij en nu maakt het deel uit van een doordeweekse training. Tot de volgende...
Inderdaad. 125 kilometers staan er al op mijn loopteller. Nog 1.375 te gaan. En januari is nog niet om, dus zal het, tenzij er een haar in de boter komt, een topmaand worden. Wellicht zullen er ook nog mindere maanden volgen ter compensatie.
Vandaag lag mijn hartslag uitzonderlijk hoog. Ik voelde me deze morgen niet goed uitgerust, al had ik, in theorie én in praktijk, voldoende geslapen. Blijkbaar ben ik eerder een avondloper. Maar ik wijt het vooral aan mijn poezenallergie die gisteren een opstoot kreeg tijdens een bezoek aan een poezenminnende collega/vriendin. Nochtans kom ik vaker bij mensen met katten over de vloer, doch enkel bij hen leidt dit, na ongeveer 2 uur, tot kortademigheid. Ik blijf het vreemd vinden, dat ik, als boerendochter, na zoveel jaren een allergie heb ontwikkeld voor o.a. katten en honden. Enfin, als je dit leest T., ik zal er niet voor wegblijven, want ik vond het SUPERgezellig.
Ondanks de hoge hartslag, beviel het duurloopje van deze voormiddag me wel. Hierdoor heb ik dit weekend, verkapt uiteraard, een halve marathon gelopen heb. Jawel, ik krijg er meer en meer zin in...
By the way, welke bloglezer kan mij uitleggen hoe ik een tabelletje kan plaatsen in de kantlijn, waarin ik voor 2011 mijn kilometerstanden per maand op een overzichtelijke manier registreer?
Neen, beste bloglezer, er staat geen schrijffout in de titel. En jawel, beste bloglezer, ik bedoel wel degelijk wat er staat : hart met een T. Vandaag heb ik immers voor de eerste keer in mijn leven getraind op hartslag. Ik moet een hartslag van ongeveer 135 aanhouden en schat mijn slaagkansen biezonder laag in (en mijn slagkansen hoog), omdat mijn hartje gewoonlijk nogal snel bonst.
We vertrekken aan een traag tempo. Mijn man, een écht haantje, en liever nog haantje de voorste, heeft het er moeilijk mee. Hij trekt de training wat in het belachelijke door stapvoets mee te volgen. Maar hij is niet de enige. Een aantal vindt het temp tergend langzaam en reeds binnen de twee kilometer wordt de groep spontaan in twee gesplitst. Voor mijn hart zal ik echter hard mijn best doen om het zachte tempo aan te houden. Ik wil er de (snelle) bons niet aan geven. Alhoewel ons hennetjes/haantjesgedrag tot een nulpunt is herleid, zijn we stiekem opgelucht dat we geen wandelclub tegenkomen. We zouden inderdaad voorbijgestoken kunnen worden.
Desondanks vind ik het een heerlijke training, heel erg ontspannend. Na één uur hebben we zelfs net geen 8 km afgelegd. Ik heb het gevoel dat ik op deze manier tot in het oneindige kan doorgaan. Maar dit verandert als we één uur en een kwart onderweg zijn. Ongeveer mijn tijd in Hasselt en ook ongeveer de tijd die we meestal voor een training uittrekken. Mijn lichaam moet er duidelijk nog aan wennen om langer in beweging te zijn. Door het trage tempo blijft het echter comfortabel lopen. Precies na één uur en 25 minuten arriveren we aan het vertrekpunt. Bij de vaststelling dat mijn gemiddelde hartslag 131 is, en ik dus in mijn opzet ben geslaagd, gaat mijn hart spontaan een tikkeltje harder slaan!
Aan de loopmaatjes die dit lezen vóór de training van deze avond kan ik trots meedelen dat ik de nieuwe intervaltraining al heb uitgeprobeerd. Helemaal in mijn eentje, enkel voorzien van een MP3-speler en een horloge. Helaas niet mijn Garmin, want deze heb ik blijkbaar niet goed opgeladen. Jammer, nu kan ik niet zien hoe mijn hart reageert op afwisselend versnellingen en rustpauzes van telkens één minuut.
Eerst warm ik goed op, enkele kilometertjes inlopen en dan wat looptechnische oefeningetjes. Voldoende verwijderd van de bewoonde wereld, dans ik midden op straat de sirtaki op muziek van Joe Cocker. Geen kat die het ziet, geen hond die ernaar omkijkt en geen haan die ernaar kraait, ook al bevind ik mij in landbouwgebied. En dan begin ik vol goede moed aan het echte werk. De eerste versnellingen vallen zwaar, maar na enkele minuten begin ik er warempel plezier in te krijgen. Na 5 km, inclusief opwarming, passeer ik mijn eigen achterdeur. Ik zet de zevende versnelling in en zie voor mij een hoge berg opdoemen waar ik dien overheen te hollen. In werkelijkheid is het maar een heuveltje, maar op het moment zelf was mijn perceptie lichtjes vervormd. Terwijl ik verder ren, komen er 2 mannen in tegengestelde richting van de beruchte heuvel afgejogd. We passeren elkaar en ik realiseer me dat ik véél sneller vorder dan de mannen. Bij mezelf ontwaar ik de vrouwelijke tegenhanger van haantjesgedrag, want ik vraag me stiekem af of ik hen, door mijn snelheid, geïmponeerd heb. Gemakkelijkheidshalve vergeet ik hierbij mijn onflatterend rood kopke en lachwekkende ganzenpas (cf. verslag van 29.11.2010).
Na 9 versnellingen komt de actieve rustpauze van 5 minuten als geroepen. Dit had ik echt wel nodig om te bekomen van mijn eerste reeks. Met veel ijver zet ik de tweede reeks in. Omdat ik mijn sporthorloge niet aanheb, heb ik er geen flauw benul van hoeveel meters ik afleg tijdens een versnelling. Voorheen had ik geteld hoeveel lantaarnpalen ik per keer passeerde, maar de tweede maal lijken die dingen plotsklaps verder uit elkaar te staan. Ongeveer 2 km voor mijn definitieve thuiskomst zet ik mijn vierde versnelling in. En dan gebeurt er iets, wat misschien ongeloofwaardig lijkt, maar toch daadwerkelijk plaatsvond. Ik ben net aan mijn versnelling begonnen als de twee mannen van weleer andermaal voor mij opduiken. Deze keer komen ze uit een bocht en zien ze me dus voor de tweede maal op rij enkel in versnelling lopen. We passeren elkaar opnieuw. Vlak erna neem ik zelf een bocht waardoor ik definitief uit hun vizier verdwijn. Ze kunnen dus onmogelijk gezien hebben hoe ik kort daarna mijn tempo drastisch minder. Opnieuw vraag ik me stiekem af of ik toch niet een klein beetje indruk heb gemaakt. Blijkbaar heb ik een groter hennetjesgehalte dan dat ik bij mezelf had vermoed. Lopen is dus niet alleen goed voor je conditie, maar ook voor je zelfkennis!
Vandaag een duurloop gedaan van exact één uur. Tien km afgelegd. Normaliter mag dit tempo geen problemen opleveren, maar als je vlak ervoor nog spruitjes hebt gegeten, blijkt het toch niet zo evident. Enfin, ik ben er toch geraakt, zonder opstootjes of dergelijke. Wat minstens zo belangrijk is: vandaag is één van mijn loopmaatje 30+12 jaar geworden. De uitkomst wil ze niet hardop uitgesproken hebben! Na de run bewonderen we in onze gerenoveerde kantine het AVT-logo dat door een bestuurslid deskundig op de rode muur werd aangebracht. Ondertussen lessen we onze dorst met sprankelende cava, waarop de jarige ons vergast. Lichtjes beschonken keer ik naar huis terug. Gelukkig verjaart er niet iedere keer iemand, anders zou de voorbereiding voor de halve marathon wel eens héél leuk kunnen worden!
Gisteren zijn we niet gaan trainen omwille van een nieuwjaarsreceptie op mijn werk. We hebben dus een lange duurloop van 1u20 gemist. Maar uiteraard hebben we nadien onze verantwoordelijkheid opgenomen! Deze morgen, vrijwel op nuchtere maag, doch verzadigd van de lekkere hapjes van de avond voordien, hebben mijn man en ik samen de schade ingehaald. We passeerden bij Kim Clijsters in drievoud, trotseerden de wind langs het kanaal en doorkruisten ons lieflijke gehuchtje. Ruim 12 km en 850 calorieën later hebben we ons doel bereikt.
Alhoewel we langzaam hebben gelopen, vond ik het een zware training. Achteraf stelde ik vast dat mijn gemiddelde hartslag hoger lag dan ná Dwars door Hasselt, terwijl we 1'20'' per km trager liepen. Dat verklaart wellicht waarom ik het zo inspannend vond. Nochtans heb ik me gisteren niet begaaid op het feest. We zijn zelfs vóór middernacht gaan slapen en in theorie heb ik dus voldoende rust gehad. De laatste tijd voel ik me echter nogal vermoeid. Misschien toch eens een check-up laten doen bij mijn huisarts. Zou het kunnen te maken hebben met hoge bloeddruk, waarvan ik regelmatig last heb, dankzij een dubbele erfelijke belasting?
That's the question. Wat een rotweer!! Uiteraard is dat geen argument om niet te gaan. Gelukkig is het niet zo heel koud. Regen én koude is een bijzonder onprettige combinatie. Enkel koude of alleen regen valt meestal wel nog mee.
Vandaag staat er weer een intervaltraining op het programma. Omdat ik de wijze beslissing genomen heb om de halve marathon 20 seconden langzamer te lopen dan ik in principe aankan, wordt mijn intervaltraining in dezelfde mate aangepast. Ik wil niet beweren dat 5 x 1 km lopen aan 5min 20 per km qua training niets voorstelt voor mij. Maar ik word toch goed gewaar dat ik beduidend meer overschot heb dan bij voorgaande intervaltrainingen. Hierdoor heb ik achteraf helaas ook een minder voldaan gevoel. Ik zet me er overheen, omdat ik me, door het rustig aan te doen, het blessureleed van sommige loop- en blogmaatjes wil besparen. Mijn blaar heeft me wel nog lichtjes parten gespeeld. Ik beloof dat ik er niet over zal zeuren. Vele lopers zouden immers wat graag hun pijnlijke kwetsures willen ruilen met zo'n onnozel blaartje.
Vandaag staat er een duurloop van één uur op het programma aan een sneller tempo. Niet loeihard, maar evenmin op z'n boerenknols. We lopen ruim 10 km op de voorziene tijd. Hierdoor heb ik dit jaar al minstens 62 km op de loopteller staan.
Hoe het met de teentjes zit? Vorige keer heeft het geïmproviseerde zachte tussenschot goed werk afgeleverd. Het concept is nog voor verbetering vatbaar, maar alleszins gebaseerd op een briljant idee. In gedachten zie ik me al oude lakens in duizenden strookjes verknippen. Ik word de koningin van de recyclage!
Vandaag donder ik van mijn troon. Opnieuw pijn, anders dan anders, en ik verwacht me aan een uitermate bloederig tafereel. Niets van dit. Verbaasd kijk ik naar mijn tenen. Geen spatje, ook niet op het witje lapje. De boosdoener is echter vlug ontmaskerd. De buurman van mijn dikke teen heeft een mals kussentje ontwikkeld, en vlijdt zich hiermee zachtjes tegen zijn struise compagnon. Onvoorstelbaar! En ook biezonder pijnlijk, zo een blaar.
Vanaf nu zal de lokale apotheker mij tot zijn beste klant bekronen. Zodra ik mijn bestelling afhaal en vervoer per aanhangwagen, zal zijn omzet stijgen naar ongekende hoogtes. Al gezien hoeveel een klein doosje compeed kost?
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
in de zaak. Wat ook een reuzemeevaller is: ik heb pleistervrij gelopen zonder bloedsporen achter te laten! Jawel, de pedicure heeft mijn voeten werkelijk goed onder handen genomen. Ik heb wat nuttige tips gekregen ivm nagels knippen en vijlen. Hopelijk is - met de toepassing hiervan - mijn probleem definitief van de baan.
! Hopelijk heeft mijn hart ook zonder dat ding door dat het minder hard mag bonzen.
