Inmiddels is mijn loopstijl maar half zo hilarisch meer. Zo beweert mijn echtgenoot althans.  En vermits hij mij steeds onverbloemd de waarheid zegt, wil ik hem, wat dit betreft, graag geloven. Niet voor niets luidt het spreekwoord: oefening baart kunst.

Ik was mijn 'kunstige' loopstijl bijna helemaal vergeten totdat de trainer onverwachts het woord 'looptechnische' training liet vallen. 

Even terzijde. Kan je een dokwerker omscholen tot balletdanser?  Ik denk het niet.  Je kan hem misschien wel wat basispassen bijbrengen, maar daarmee houdt het dan ook op.  De natuurlijke gratie van een professionele danser zal hij nooit verwerven, zelfs al zou  hij dag en nacht trainen.  Of ken je dat varkentje van de reclame.  Ik weet niet meer welk product er gepromoot werd, maar herinner me wel nog het filmpje.  Je ziet hoe een varkenshoeder  met veel geduld tracht om een zwijntje door een hoepel te laten springen. Twee kleine varkensoogjes kijken hem echter niet begrijpend aan.  Nochtans begrijpt het beestje volgens mij heel goed wat de bedoeling is. Varkens mogen er dan wel lomp uitzien, het zijn  superintelligente dieren, naar 't schijnt.  Het zwijntje kijkt niet-begrijpend omdat het niet begrijpt dat zijn baasje niet doorheeft dat zijn fysiek het niet toelaat  om de gevraagde oefening uit te voeren.

Deze voorbeelden dienen louter om te illustreren waarom ik het Spaans benauwd kreeg toen ik het woord 'looptechnische' taining hoorde.  Ik voelde me een beetje zoals de dokwerker en het zwijntje.
De betreffende training werd gegeven door een laatste jaarsstudente bachelor in het secundair onderwijs, lichamelijke opvoeding en bewegingsrecreatie.
Ik hoopte van harte dat haar slaagkansen voor deze stage niet zouden afhangen van het geboekte resultaat bij mij, want dan was  het op voorhand al een uitgemaakte, lees: verloren, zaak.

Het lijkt me niet eenvoudig om een groep, met zowel speelse lopers (o.a. mijn man) als lopers die de training reeds bij voorbaat  met argusogen bekijken (o.a. ikzelf), onder de knoet te houden.  Hanne heeft dat echter voortreffelijk gedaan. Ze stond bijzonder zelfzeker voor de 'klas', wist duidelijk waarover ze sprak en kon alle oefeningen vloeiend voordoen.  Het was de bedoeling om ons soepeler te leren lopen en om ons alle zinloze en energievretende bewegingen (zoals bv. een beenzwengel) af te leren.  Dit zou dan vooral de snelheid ten goede komen.  De training was in se meer gericht op sprinters, maar kon voor ons, joggers, ook wel van nut zijn.

We kregen enkele basisoefeningen die betrekking hadden op het heffen van de tenen, knieën en hielen. Gedurende 4 weken deden we er allerlei varianten op die steeds ingewikkelder werden.  Het moeilijkste vond ik de coördinatie tussen mijn linker- en rechterlichaamshelft. Al joggend aan één kant je knie heffen en aan de andere kant niet, is geen evidentie en bovendien een bespottelijk zicht, bij iedereen eigenlijk. Voor één keer viel ik dus niet uit de toon.  Ik werd ook geconfronteerd met mijn gebrek aan lenigheid.  Ondanks de, ahum, mooie ronde vormingen van mijn zitvlak, slaagde ik er niet in om het met mijn hielen te raken.

Uiteindelijk is het allemaal nogal meegevallen.  Het was geen must voor mij en ik ben er evenmin van overtuigd dat het iets wezenlijks heeft veranderd aan mijn loopstijl.  Kan ook niet als je hoort dat er jaren voor nodig zijn om alles onder de knie te krijgen.  Desalniettemin was het tof om het eens meegemaakt te hebben. Wie weet, misschien heeft het toch meer afgedaan dan ik zelf in de gaten heb en loop ik wel nog als een gans, maar dan zonder gebroken poot. Alhoewel?  Ik betwijfel het sterk.  Maar de gedachte alleen is ook wat waard!

Grz

een fanatieke keep-on-runster

In Afrika zien ze dat nochtans graag: zo'n mooi rond zitvlak. Dat moet je toch verblijden, zeker omdat je zo'n bruin gespierd bovenbeen veel mooier vindt dan zo'n bleek! Dus gezegend zijn de vrouwen met een (ahum) 'mooi' rond zitvlak (ik kan er over meespreken)!

09-12-2010 om 08:27 geschreven door Christel Bakkers