Vandaag zijn we met een vijftal gaan lopen.  Het is vrij laat, nogal impulsief beslist en we hebben niet goed afgesproken wie er wie zal verwittigen.  Met het gevolg dat niet iedereen op de hoogte is gebracht.  Niet netjes en bij  deze mijn excuses aan loopmaatjes die dit lezen en uit de lucht komen vallen, zoals de sneeuwvlokjes op dit moment. 

We vertrekken op een kersvers sneeuwtapijt in de bossen.   Ook een vertrekpunt voor wandelaars en we passeren onmiddellijk een man met een hond.  De labrador, een hondenras dat - voor zover ik er iets van afweet - toch niet als bijtgraag staat gecatalogiseerd, wil uithalen naar Johan.  Zijn eigenaar kan hem nog bijtijds (niet bijttijds) terugtrekken. Het had immers niet veel gescheeld of de hond had letterlijk bot gevangen, nu deed hij het enkel figuurlijk.  Johan grapt dat de hond van geluk mag spreken, want dat het hem vast en zeker een tand zou hebben gekost, mocht hij in zijn opzet geslaagd zijn. 

We lopen verder en vanaf het begin is het écht genieten.  Mijn woordenschat is ontoereikend om het natuurschoon 'schoon' te omschrijven.  Ik wil zelfs geen poging doen, want ik weet dat ik grandioos tekort zal schieten.  We genieten niet alleen van de omgeving, maar ook van het zachte geknisper onder onze voeten.  We zien dat er heel wat mensen ons zijn vooraf gegaan, met of zonder Nordic Walking stokken.  En ook dieren, welk soort is me niet duidelijk, alleszins zonder sticks.  We zoeken tot we een ongerepte weg vinden om er als eersten onze sporen achter te laten.  Wat een sneeuwpracht, wat een rust...  Totdat ik plots achter me een kreet hoor...  

Twee van ons (ik noem geen namen) zijn hun kindertijd nog niet ontgroeid en scheppen al lopend sneeuw op om hun vrouwelijke voorgangers van een verfrissing te voorzien. Al lopend ontstaat er een kort sneeuwballengevecht. Absoluut mijn ding niet - nooit geweest eigenlijk - en gelukkig blijf ik buiten schot. We lopen op smalle boswegen, waar de takken van de bomen aan weerszijden, over onze hoofden heen, elkaar raken.  Opnieuw, zó mooi dat dat is... onbeschrijflijk.  Ik loop nu als laatste en zie hoe mijn voorganger bedolven wordt onder een laagje sneeuw.  De voorganger van mijn voorganger heeft immers aan een overhangende tak getrokken, die zich al losverend van zijn wit laagje ontdoet, uiteraard net op ogenblik dat de volgende passeert...  Mannen en sneeuw, het maakt hen precies nostalgisch.

Op het einde van de rit hebben we meer dan een uur gelopen en bijna 10 km op de teller staan.  Ik zou er nog graag een drietal kilometertjes bij doen, maar de meerderheid denkt er anders over.  We zijn het er wel unaniem over eens dat het een fantastische loop was.
Zo heb ik mijn loopweek (35 km!) onverwachts toch nog in schoonheid afgesloten.  In die mate zelfs dat deze afsluiter een extra verslagje verdient.

Grz

een fanatieke keep-on-runster