Beste bloglezer

Voilà.  In minder dan één maand tijd heb ik mijn 2,75-jarige loopcarrière volledig uit de doeken gedaan.  Mijn pensioen is gelukkig nog lang niet in zicht.  En ook 'op ziekenkas gaan' is helemaal niet aan de orde.  Goddank heb ik tot heden nog geen blessureleed mogen ervaren.  Hout vasthouden!

Hoe moet het nu verder met deze blog?  Ga ik het nog boeiend kunnen houden?  Alle positieve, schriftelijke én mondelinge reacties, ook van niet-lopers, deden én doen me veel plezier.  
Zoals in een soap beschreef ik alle hoogte- en dieptepunten. Vanaf nu zal ik het echter over een andere boeg gooien en vooral alledaagse jogervaringen weergeven.  Met ingang van volgend jaar wil ik sowieso wekelijks het aantal gelopen kilometers registreren om hopelijk uit te komen op een jaartotaal van minstens 1.500. Van hier tot diep in Spanje, zeg maar.

Ook tijdens onze wekelijkse duurlopen en intervaltrainingen maken we soms plezante dingen mee.  Dat is echter niet iedere keer zo. Wel is het ALTIJD heel gezellig, dankzij mijn sympathieke loopmaatjes, inclusief trainers natuurlijk. Uiteraard kan ik  hier niet neerpennen wat ze onderweg zoal te vertellen hebben.  Kwestie van hun privacy te respecteren.  Alhoewel?  Ik vrees dat ik meestal zelf het hoogste woord voer.

Enkele anekdotes wil ik jullie toch niet ontzeggen.  Ik zou ze in volgende verslagjes kunnen verwerken, maar dan doe ik de waarheid geweld aan. Uiteraard zijn mijn verhalen sterk gekleurd door mijn persoonlijke kijk op de dingen, maar een zekere mate van objectiviteit in de gebeurtenissen wil ik toch nog behouden. 

Ik herinner me nog haarfijn hoe we eens op de piste liepen en er plots een wild konijn op de baan verscheen.  Het liep zig-zag, was precies het noorden een beetje kwijt.  En wat deed mijn man?  Hij liep erachter aan alsof hij het wou vangen.  En het konijn?  Dat maakte zich snel uit de voeten, vond zichzelf blijkbaar toch niet zo geschikt als 'haas'.  De konijnenpijp waarin het verdween, bleek zelfs voor mijn man een beetje te smal te zijn! :-)

Een andere keer liepen we in een bos om er een intervaltraining te doen.  We waren nog aan het opwarmen.  Opeens kwam er een paard in volle galop aangelopen. Zonder ruiter!  We zagen het van ver afkomen. Spontaan zette iedereen een stapje opzij om het losgeslagen paard door te laten.  Iedereen?  Neen, opnieuw nam Johan het voortouw.  Stoer ging hij wijdbeens in het midden van de doorgang staan.  Ik had het er niet op, was heel bang dat het mis zou gaan ('k zag in gedachten al een krantenkop: jogger vertrappeld door losgeslagen paard), maar anderzijds veel te laf om hem te assisteren.  'k Was niet de enige, want ook de anderen bleven veilig aan de kant.  Gelukkig begreep het paard zijn goede bedoelingen en liet het zich gedwee tegenhouden. Samen met 2 anderen ging mijn man de ruiter zoeken. De vrouwelijke jockey was goddank ongedeerd en heel dankbaar dat haar paard terecht was.

Zo zie je maar, nu en dan gebeurt eens wat grappigs of wat spannends.  Wie weet beleven we ook nog avonturen met herten, everzwijnen, weerwolven.. of noem maar op.

'k Zou zeggen - al worden mijn verslagjes vanaf nu misschien wat eentoniger - neem af en toe toch nog eens een kijkje op mijn blog.  Ik zal mijn uiterste best doen om het boeiend te houden, zelfs al is de inhoud vrij banaal! 

Greetz...

een fanatieke keep-on-runster