De werken aan de aanlooppiste van het verspringen vorderen prima. Vandaag werd het laatste gras verwijderd. In totaal zijn er 18 volle kruiwagens gras van deze strook afgeschraapt en weggevoerd. Hoera!
Aanlopen kan opnieuw, voor het verspringen zelf wacht je beter nog even. Je ziet eerst drie foto's van de toestand in januari en daarna drie van vandaag.
Een prachtige dag in het park: stralende zon, vliegende en rustende vlinders, een onverwacht grote zwerm meeuwen op de vijver. Kortom een middag om rond te wandelen en niet direct om te werken! Genieten van de natuur, de vele madeliefjes in het gras, op de rand van de piste en zelfs tussen de stenen. Ik spotte ook een vogel die zich ijlings verschool in een boom: jammer genoeg kan je enkel de ingang van zijn schuilplaats zien op de foto...
Intussen is het ganzenbestand teruggebracht van zeven naar vijf. De twee steeds wegvliegende exemplaren zijn verhuisd naar een andere locatie... Uiteraard werd er ook nog gewerkt: een deel van de parkploeg hielp het kasteel leeg halen (in het vooruitzicht van de verbouwingen) en plantte bloemetjes in de bakken aan de voorzijde van het kasteel. De aanlooppiste van het verspringen werd verder vrijgemaakt, een zware klus die nog wel enkele woensdagen in beslag zal nemen...
Dat vraagt natuurlijk om enkele gedichten van onze leerlingen uit het zesde leerjaar: ditmaal Chams en Jonas. Tussen haakjes, bedankt voor je steun aan onze parkblog, Chams!
De dieren
Het park is echt een wonder,
en de dieren die daar terechtkomen zo bijzonder.
De konijnen huppelen in het rond,
ze vallen uiteindelijk niet op de grond.
En de eenden en ganzen zijn zo prachtig!
De vogels die er langs komen zo schattig!
Als je nog meer wil te weten komen over het park van Groenendaal?
Surf dan naar onze blog: doe het allemaal!
Chams
De ganzen
Het zijn leuke beestjes maar ze zijn wel gevaarlijk.
Sommige ganzen zijn mooi en de andere zijn lelijk.
Wij toonden twee weken geleden al enkele beelden van de aanloopstrook van het verspringen. Vandaag: deel 2.
Grote verbazing wanneer de rechterzijkant van die aanloopstrook wordt vrijgemaakt. Was die echt zo breed? Gelukkig was ik er ongeveer 35 jaar geleden bij toen wij met de volledige sportraad de atletiekvoorzieningen hebben aangelegd. Zo was ik in staat om de originele strook terug te vinden...
Veel werk aan de winkel dus, opnieuw 5 volle kruiwagens onkruid en gras weggeschraapt en er blijft nog de middenstrook over. Maar dat is voor de volgende keer!!!
In de gedichten van de kinderen wordt soms verwezen naar de 'grot' waar hard zou gevochten zijn. Dat is uiteraard een misverstand. Er was ooit wel een Maria-grot maar die kennen de huidige generaties niet want zij is al meer dan dertig jaar geleden verwijderd (op die plek staat het stenen scoutslokaal van de vierentwintigste Sint-Frans). De dichters hebben het waarschijnlijk over de bunker achter het voetbalveld waar je enkele foto's van te zien krijgt. In zijn huidige staat is die bunker redelijk verwaarloosd en door het wegstromen van de laag grond bovenop, wordt hij hoe langer hoe beter zichtbaar.
Wat volgt zijn de gedichten van Aaliyah en Quinten over dit onderwerp. Een beetje fantasie mag best...
De bunker
De bunker diende vroeger om te schuilen,
als je er een kijkje gaat nemen zie je er nog kuilen
Ze verstopten er vroeger spullen die ze nodig hadden.
Ik wil weten wat de soldaten aan hadden.
Het stinkt daar wel naar ratten,
zijn er daar wel katten?
De soldaten hadden heel veel pijn.
Dat vonden ze niet fijn.
Ze hebben hun best gedaan, maar nu is het wel vergaan. Aaliyah
De Grot
Indie grot is er voor mensen gevaar.
De grot is voor de mensen openbaar.
Dat zien de mensen graag.
De oude grot is ook heel diep.
En er was een man die heel luid riep.
In die enge grot was er ook oorlog.
Dat staat op meester Jan zijn blog.
Maar die grot is ook heel eng!
De grot, de mensen zijn heel streng. Quinten Boeykens
Deze week werd er een aardig stukje (hout) gezaagd in ons park. De zone vlak bij de cafetaria werd onder handen genomen door Hugo, Stan en Marc. Wij zien op de eerste foto's het resultaat, de acteurs, de bewonderaars en tenslotte de kettingzaag . Eerst in rust, daarna in werking maar met redelijk veel uitlaatgassen zodat de man met de zaag nog nauwelijks te herkennen is.
De volgende foto's passen bij twee gedichten waarin het kasteel en zijn geschiedenis bekeken worden door de ogen van twee jongens die nu in 6 B zitten. Een persoonlijke interpretatie van bijna 150 jaar geschiedenis. Vooral de kogelgaten maken een diepe indruk...
Het mooie kasteel
In onze school is er een kasteel:
met kogelgaten, het zijn er best veel.
Dat was gebeurd door andere heren,
ze hebben geschoten met hun geweren.
Toen hadden ze een telefooncentrale gemaakt,
want als dat niet mocht hadden de heren het kasteel nog erger geraakt!
Zoals afgesproken met alle dichters (kinderen) van het zesde leerjaar, worden hun gedichten over het park op deze blog gepubliceerd. Iedereen kon zelf kiezen welk stukje park zijn / haar inspiratiebron kon zijn. Vandaag de gedichten van Benedicth en Yasser uit 6 B, de klas waar ik 49 jaar geleden ook in het zesde leerjaar zat!
Eerst een gedicht over het oorlogsverleden van het kasteel, geschreven door een meisje dat het gegeven van een oorlog blijkbaar heel goed lijkt te kennen.
Het kasteel
Het kasteel is gemaakt om te bewonderen
toch niet om te bedonderen
Pas op! Let op! Lieve mensen er landt iets op het perron.
Want dat is namelijk een reuze kanon!
Soldaten die vechten voor het vaderland, die bloeden van het kwaad.
Deze oorlog zit vol met verschrikkelijke haat.
Samen leuk, gezellig naar het nieuws luisteren met z'n allen.
Vlug! Vlug! Langs gangen en alles uit de stallen.
Gevaar! Gevaar! Overal waar je wel komt...
En daar staat ook al een hond vol pijn en verlegenheid die naar ons gromt.
Die in mijn verschrikte hartje bond.
Verdriet, verdriet, stop nu maar.
Want al die schuilen, zijn nu hopelijk klaar!
Benedicth 6 B
Daarna een mooi gedicht over de vijver waarin ook de nodige dosis humor verwerkt zit.
Wat een mooie namiddag! Weinig wind vandaag en een lekker zonnetje dat aan zet tot dromen van de lente.
Terwijl de verhakselaar op volle toeren draaide om het afvalhout te verwerken, koesteren de kippen zich in de winterzon en staan de krokussen al flink in de bloei. Genieten!
Atletiekkriebels laten zich voelen en ik trek naar de verspringaccommodatie om stiekem een sprongetje te wagen. Dat valt tegen!
Waar is de aanloopstrook? Wie heeft er een zwemvijvertje voor eenden aangelegd in de zandbak? Net zoals bij de werken aan de Bredabaan komt alle hulp rijkelijk te laat. Ik besluit een wanhoopspoging te doen om te redden wat er te redden valt. Waarschijnlijk gaat dat een heleboel woensdagnamiddagen in beslag nemen, maar na deze eerste aanval op de overwoekering (zes kruiwagens graszoden!) is het resultaat bevredigend.
Misschien zal er toch nog ver kunnen gesprongen worden, dit schooljaar?
In afwachting van meer parkgedichten, geschreven door de kinderen van het zesde leerjaar, een kort rijmpje over die gedichtendag.
Gedichtendag in de school van Groenendaal.
De kinderen van het zesde waren er allemaal
om te schrijven over het park in dichterstaal.
Zo maakte ieder kind zijn eigen parkverhaal!
Als die verhalen bij mij komen, plaatsen wij er elke week eentje (zoals beloofd) op deze blog. Nog even wachten dus, maar niet stil zitten! Ha neen, het werk in ons winterpark gaat verder. Terwijl ik zelf terug op de atletiekpiste aan de slag ga, houden de andere parkcollega's zich bezig met het verzagen en verhakselen van bomen en takken. Mijn eerste werk was mijn wekelijks rondje tegen vervuiling. Een of andere onverlaat vond er niets beter op dan zijn zak met PMD (in een grijze zak nog wel!) over de omheining te kieperen. Zoals je overigens aan de inhoud van mijn kruiwagen merkt: een paraplu, een wieldeksel en uiteraard een twintigtal lege flesjes vormen de trieste balans van een kwartiertje rondwandelen. Veel beterschap is er niet!
Een grote hoop dode, bruine bladeren is al wat overblijft van de mooie herfstpracht in september. Weg die handel, achter het doel aan de kant van de sporthal kan dat nog goed dienen als humus!
Daarna de nooduitgang achter de sporthal vrijmaken. Dat is meer het zware werk: boom doorzagen en verwijderen, klimop en onkruid afschrapen en alles wegvoeren.
Als besluit: de stukken plastiek die onder de (inmiddels verdwenen) puinhoop lagen in de kruiwagen en weg ermee. Dit oogt al heel wat beter!
Wat heeft de week van de poëzie met ons park te maken?
In overleg met de juffen van het zesde leerjaar bracht ik een bezoekje aan 6A, 6B en 6C van Groenendaal om een woordje uitleg te geven over het schrijven van gedichten. Na dat woordje trokken wij met die klassen (om beurt) het park in om ideeën op te doen voor een goed gedicht. een eerste halt werd gehouden op de brug: wat zie je, waar kan je een gedicht over schrijven? Wat verder gingen wij voorbij de parkklassen (waar iedereen in het eerste leerjaar had gezeten), de fietsenloods, het konijnenhok en zo naar het herinneringshoekje. Hier werden twee boompjes aangeplant: eentje voor Amal en een ander voor juf Tine.
Amal was een meisje van onze school dat na een ongeneeslijke ziekte, enkele jaren geleden overleed. Juf Tine was de juf van het vijfde leerjaar, een lieve collega die eveneens de strijd tegen haar ziekte moest opgeven. Alle kinderen waren heel stil op dit plekje.
Om het park en de gedichten die in het park zijn ontstaan samen te brengen, publiceren wij vanaf nu elke week een gedicht dat de juffen van het zesde naar mij doorsturen. Zo blijft gedichtendag iets langer in ons geheugen hangen.
Hier alvast het eerste gedicht, geschreven door Ilknur, een meisje uit 6 A. Een mooi maar verdrietig gedicht, opgedragen aan juf Tine naar aanleiding van ons bezoekje aan het herinneringshoekje...
Van heel de afvalberg die je op de voorlaatste foto nog eens terug kan zien, blijft uiteindelijk niets meer over op de laatste. Daarmee is de piste volledig vrijgemaakt van bouwpuin.
Het wegwerken van de puinhoop achter de sporthal werd vorige week onderbroken door de hevige regenval. Als het regent blijft de parkploeg namelijk binnen.
Gisteren (woensdag 22 januari) wachtte ons opnieuw het zware werk! Niet simpel om al dat puin los te kappen, in de kruiwagen te krijgen en te verwerken. De container van de stad was inmiddels al lang terug naar huis en daarom besloten de parkarchitecten onder ons om de kant van de beek, achter het voetbalveld, te versterken. Die beek is heel belangrijk want zij vangt het water op dat via de drainering van het voetbalveld bijeen stroomt. Vanuit die beek vloeit het naar het pompstation van de sporthal en zo verder naar de riolen.
Wel jammer dat wij regelmatig onze tijd moeten steken in het opruimen van zwerfvuil dat overal in het park rondslingert. Misschien kan de school daar een oplossing voor vinden?
Vlak bij de parkklassen (eerste leerjaren) vinden drie konijnen (meestal) hun vaste stek.
Sommige konijnen schreven al een beetje geschiedenis...
Hier volgt het verhaaltje van Piet Konijn,
een zwartje dat wel eens vrij wilde zijn.
Hij ontsnapte een keer uit zijn hok
en wilde bij zijn buurman op stok.
Dat was gerekend zonder meester Jan!
Die dacht: "Ik hoop dat ik hem vangen kan."
Nu zit hij weer veilig achter slot
in zijn eigen Pietkonijnenkot!
Behalve de watervogels (o.m. de ganzen waaraan in deze blog al een hoofdstuk werd besteed) zijn die konijnen niet de enige bewoners. Er lopen namelijk verschillende soorten kippen rond, in allerlei formaten, zoals je op de foto's kan zien.
Bovendien wijzen de vele nestkastjes in de bomen er op, dat hoog boven de grond, nogal wat gevleugelde vriendjes zich hier thuis voelen. Er is dus heel wat leven in het park van Groenendaal!
