Aan mijn moeder

Adela Van Elst, de moeder van Willem Elsschot.

• Ik heb gedroomd, o moeder,
• dat gij op sterven laagt,
• en voor het al te sluiten
• mij lang in d' oogen zaagt.
•  
• Gij spraakt van eerlijk blijven,
• van recht door 't leven gaan;
• hebt toen nog eens geglimlacht,
• en alles was gedaan.
•  
• 'k Wou om vergeving smeken,
• waarvoor, ik wist het niet,
• en bij u nederknielen;
• mijn knieën bogen niet.
•  
• Toen wist ik dat 'k u nimmer
• nog iets vergelden kon.
• Uw stem deed mij ontwaken
• in 't klare licht der zon.
•  
• Daar blonken groote tranen
• van heil en droefenis.
• En 'k voelde diep in 't harte
• wat een moeder is.

Na de oorlog groeide de invloed van de directe uitzendingen op de radio zo dat de kranten, die altijd het monopolie op de Tourverslaggeving hadden, ook meer aandacht aan de Tour gingen besteden. In België deed een dagblad dat op spectaculaire wijze, de krant Het Volk kwam van 1947 (tot in 1982) met een extra editie voor de dag, die een half uur na aankomst al met verslag, uitslag en klassement, van de pers rolde. De oplage liep op tot 120.000 exemplaren. De gazetten werden in het begin verdeeld met vliegtuigjes, die het hele Vlaamse land afvlogen om de kranten te droppen in velden en weiden, waar verkopers met fietsen en brommers stonden te wachten.

“HET VOLK, met de uitslag van de Ronde van Frankrijk!” Die roep weerklonk voor het eerst in 1947 en zou sedertdien met vaste regelmaat elk jaar worden vernomen. Het denkbeeld dagelijks een buitengewone editie uit te geven ter gelegenheid van de grootste en populairste wielerwedstrijd ter wereld, was uitgegaan van Bart Lotigiers, aan wie de leiding van de sportredactie was toevertrouwd. Nauwelijks hadden de coureurs de eindstreep van de dagelijkse etappe gehaald, of de vier pagina's tellende krant was reeds ter perse, bevattend, heet van de naald, het verslag van de rit, beoordelingen, interviews en verhalen van vroeger, daarbij de karikaturen van Buth (later ook die van Marc Sleen, respectievelijk Freddy en Guido). Het geheel gekruid met Mosterd en Pickles van Thomas Pips, de held van een toenmalige strip, waarvoor, tussen twee haakjes, de jeugdschrijver Lod. Lavki twee verhalen leverde. 
In de maand juli waren de kleine crieurs met hun oranje petje HET VOLK en dito krantenzakje niet meer uit het Gentse stadsbeeld weg te denken

Smokkelverhalen

Boter en auto kwijtgespeeld

Smokkelen was mijn tweede leven en dat gaf ik niet zomaar op. Zonder blozen zette ik mijn smokkelaarsbestaan verder met drie Amerikaanse wagens. Het systeem van de uitkijkposten werkte , maar soms wisten de mannen van de wet me toch te verschalken.

Op zekere dag bij een smokkelrit doemde plots uit het niets een barricade op. Ik sleurde mijn stuur om en sloeg linksaf een zandweg in. Een man in kaki uniform , het geweer in aanslag versperde me de weg. Verblind door mijn koplampen dook de douanier op het laatste nippertje weg. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik geen lampen meer.

Mijn hart jubelde reeds, maar iets te vroeg, want plots dook er een heuveltje voor me op . Aan beide zijde had men aarde aangebracht om een zandpijp te overbruggen. Te laat om snelheid te minderen werd mijn Ford omhoog gekatapulteerd en landde hij tien meter verder met een smak op de grond. Door de slag braken de steunpunten van de motor af en plofte in het zand. Daarna werd alles stil zoals alleen de stilte in de nacht kan zijn. Geen lampen , geen geronk van motoren, geen stemmen. Misschien dachten de douaniers dat ik weer ontsnapt was ? Vliegensvlug sleepte ik de boterlading uit de auto en verstopte de lading iets verderop in het bos, en vatte mijn terugweg te voet aan door de bossen , richting huiswaarts.

Toen ik de volgende dag wagen en boter wou recupereren waren die verdwenen.

De douane was nadien blijkbaar toch nog komen rondneuzen . Of waren ze getipt?

In alle geval was ik mijn wagen en 800 kg boter kwijtgespeeld.

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

Koppige smokkelaarsters

De pendelbuis die elke dag de vrouwen vervoerden die in Nederland gingen werken werd op zekere dag, bij hun terugkeer aan de grens,aan een grondige controle onderworpen.

Vele vrouwen hadden aan de binnenzijde van hun jassen draagzakken genaaid waarin ze 10 kg boter verstopten. Iedereen moest uitstappen en alle vrouwen werden door vrouwelijk personeel aan een lichamelijke controle onderworpen. Ontkennen of het onderzoek weigeren had weinig zin. Doch waren er koppige vrouwen die alles ontkenden en geen visitatie toelieten.

De komiezen hadden dan geen groter plezier dan de koppige smokkelaarster naast de stoof te zetten,waarin ze dan nog wat extra kolen in gooiden zodat deze rood gloeiend stond. Het duurde dan ook niet lang of de boter droop langs hun benen op de grond

Nog maar een goede eeuw geleden

Ooit moet mijn grootvader bij rijke mensen door het raam een zetel gezien hebben. Want op een dag zei hij “ Kinderen als we het eens kunnen doen, kopen we een zetel. Grootmoeder haalde dan de schouders op , ze wist dat ze met sparen en honger lijden nog de eindjes niet aan elkaar konden knopen.

Af en toe begon grootvader er opnieuw over, net zolang tot de kinderen erin gingen geloven als iets dat komen moest. Die zetel werd hun beeld van het hoogste geluk , en ze verlangden er al niet zo erg naar als grootvader zelf. Als er over de zetel werd gepraat , betekende het dat het hun goed ging, in tijden van armoede zou het gek geweest zijn dat woord uit te spreken. Grootvader en grootmoeder zijn met dat verlangen oud geworden. Toen de kinderen volwassen werden en geld begonnen te verdienen , toen kon het eraf, maar toen repten ze er met geen woord meer over , en toch kwam hij er.

Op een zondag trokken grootvader en grootmoeder en hun kinderen met de hele bende te voet naar het dorp. Overal gaan kijken , en eindelijk vonden ze er een die geschikt leek. Ze kochten de zetel voor 23 frank. Zij triomfantelijk naar huis met hun schat. Omdat grootvader de sterkste was mocht hij hem dragen. . De eerste avond was het feest , grootvader en grootmoeder en de kinderen gingen er om beurten in zitten,als op een troon. Met hun beste kleren aan ging dat nog. Maar de volgende dag al keerde het tij. Grootmoeder maakte de opmerking dat het niet” stond “ in een huis van arme werkmensen . Ze zei wat grootvader uit eerlijk schaamte niet had durven zeggen., ook hij vond in zijn hart dat het geen ding was voor hun. Die zetel deed daar vreemd aan, hij vloekte in hun gezin. Ze vreesden dat de buren ermee zouden lachen, ze waren geen van allen nog op hun gemak,met die zetel in huis, hij moest uit hun ogen weg.

Op een mooie morgen was hij verdwenen. In alle vroegte had grootvader hem gekloofd en als brandhout bij de haard gelegd.

En nooit heeft iemand nog naar de zetel gevraagd.

Fernand

Brengt dit (on)geluk ???

De meeste zijn op de een of andere manier een beetje bijgelovig. Velen zullen nooit onder een ladder doorlopen . Iets zeggen dat u hoe dan ook wilt vermijden, dan klopt u voor alle zekerheid tocht even af. Misschien draagt u een gelukshanger , of trekt u voor een belangrijke overeenkomst altijd hetzelfde hemd of sokken aan. Bijgeloof heeft niets met godsdienst te maken, het is geloof dat men door bepaalde voorwerpen of handelingen of rituelen een invloed kan hebben op wat er te gebeuren staat.

Maar waar halen deze typische symbolen hun betekenis vandaan

Het Hoefijzer : Vroeger hing er een hoefijzer boven heel wat deuren, met de opening naar boven om het geluk op te vangen. Werd het hoefijzer met de opening naar beneden opgehangen dan zou het geluk het huis ontvluchten. De verklaring zit in de maanvorm van het hoefijzer. De maan is het symbool van welvaart en geluk.

Klavertjevier : Als kind hebben we uren lang in het gras gezocht naar een klavertjevier , want het vinden ervan brengt geluk , er over dromen voorspelt een lang en gelukkig leven. In de middeleeuwen geloofde men dat men niet kon worden betoverd als men een klavertjevier bij zich droeg.

Lieveheersbeestje : Een lieveheersbeestje zien brengt geluk . En er per ongeluk eentje doodtrappen brengt dan weer ongeluk. Het lieveheersbeestje was immers het symbool van de maagd Maria. Het vuurrode schild kwam immers overeen met de originele kleur van Maria’s mantel. En zij wordt natuurlijk heel vaak aanroepen als beschermster of steun in moeilijke tijden.  

Het oorspronkelijke gedicht

In Flanders fields  (luitenant-kolonel John McCrae, 1872-1918)

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row

That mark our place; and in the sky

The larks, still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below.

We are the dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow

Loved, and were loved, and now we lie

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch; be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

Vertalingen naar het Nederlands

In Vlaanderens velden (Letterlijke vertaling)

“In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen

Tussen de kruisen, rij aan rij

die onze plek aangeven; en in de lucht

vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend

zelden gehoord te midden van het kanongebulder

aan de grond.

Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden

leefden we nog, voelden de dauw, zagen de zon ondergaan

beminden en werden bemind en nu liggen we

in Vlaanderens velden

Neem ons gevecht met de vijand weer op:

Tot u gooien wij, met falende hand

de toorts; aan u om haar hoog te houden

Als gij breekt met ons die sterven

zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen

in Vlaanderens velden.”

De kollebloemen van Vlaanderen (Rachel Schaballie, 1919)

Vlaanderens hart bloedt in zijn kollebloemen open,

tussen de kruisjes door, die, rij naast rij geplant,

het simpel teeken zijn, waaronder wij steeds hoopen,

dat onze milde dood de vree werd voor dit land.

Bij rooden dageraad volgden wij in het blauwe

den zoeten leeuwerik, wiens jubel werd gestoord

door schroot en vloek en klacht. Tot men ons kwam houwen

en op dit Vlaamsche veld ons streven werd gesmoord.

Gij, die nu na ons leeft, wij reiken u de toortsen,

verheft ze naar het licht, elk roepe een nieuwen held:

verbreekt gij onze trouw, dan wordt in wreedste koortsen

ons 't heilig verbod te slapen in dit veld:

in elke kollebloem zouden wij blijvend bloeden!

De rol van de poppies

Wat is de rol van de kollebloemen of klaprozen (poppies)? Klaprozen bloeien als andere planten in de buurt dood zijn. Klaprozenzaden kunnen jarenlang op de grond liggen en pas beginnen te groeien als de nabije planten en struiken weg zijn, bijvoorbeeld als de grond werd omgewoeld en vervuild. De meeste klaprozen zijn altijd waar te nemen op plekken waar slooppuin in de grond ligt. De klaproos is namelijk een pioniersoort.

Natuurlijk was de grond rond de loopgraven in de Eerste Wereldoorlog grondig 'omgespit' en besmet door de gevechten en bombardementen. McCrae moet dan ook honderden klaprozen hebben zien bloeien toen hij in 1915 het gedicht schreef.

Maar de klaproos heeft nog een andere betekenis in In Flanders fields. Sommige klaprozen, die gerekend worden tot de papavers, worden gebruikt om opium en morfine van te maken; morfine is een sterk verdovend middel dat vaak werd gebruikt om de pijn van gewonde soldaten te stillen - soms voor eeuwig. De laatste verzen We shall not sleep, though poppies grow / In Flanders fields duiden op de verdovende werking van morfine.

Daarbij is de aanblik van de bloem vervuld van symboliek: niet alleen zijn de blaadjes rood als het bloed van de gevallenen, en is het binnenste zwart, kleur van rouw, in het hart van de bloem is ook een kruisvorm te zien, christelijk symbool van lijden en verlossing bij uitstek.

Binnen een aantal maanden is het weer zover, verkiezingen. Iedereen kan weer zijn zonnige zondag vrijhouden om ergens in een school in een bouwvallig houten hokje zijn bolletje rood te kleuren of op een computer van in de oude tijd wat te staan klooien. Dit moet gebeuren na een studie die wel ergens op TV of in een blaadje zal verschijnen. Het leukste is eigenlijk dat het wel eens kan voorkomen dat je in je eigen school moet gaan stemmen. De herinneringen vallen als een plensbui in volle zomer over je heen. Je ziet in je verbeelding die oude schoolmeester terug staan, boven op het kleine verhoogje, voor het zwarte schoolbordje. Je ziet terug de witte krijtstrepen op zijn zwarte broek, zowat ter hoogte van het kruis. Boudewijn en Fabiola bekijken je terug vanuit hun uniforme kaders. Sluit je ogen en je ruikt terug de geur van drogende turnpantoffels onder de radiator waarmee je in de regen het turnen had moeten volmaken.

Maar ik wou het over vertrouwen hebben. De maanden die vooraf gaan aan die verkiezingen komen politieke partijen en hun boegbeelden, van welke strekking dan ook, met hun kop op de beeldbuis. En telkens doen ze hun raison en vragen het vertrouwen van de kiezer. Ze hebben ook vertrouwen in de partij, het programma en de medewerkers. In het woord vertrouwen zit het woord “trouw” verscholen. Er zijn veel oorlogen begonnen voor eer en trouw en trouwens in deze tijden wordt meer gescheiden dan getrouwd. Al snel zal blijken dat de graaicultuur terug zijn kop zal opsteken, en de gouden handdruk, de ontslagpremies en de benoemingen weer heel belangrijk zullen zijn.

En toch heb ik het grenzeloos vertrouwen gezien. Zo mooi. Het was in Blanes, Spaanse costa, aan de rand van het zwembad. Een lief, klein meisje dat haar eerste stapjes in de wereld zette. Aangelokt door de helblauwe kleur van het water, klawierde ze met houterige stapjes naar de rand. Haar moeder nam haar heel liefdevol op en liet haar voelen aan het koude water. Langzaam ging ze met het kleintje de trapjes af. Je zag de schrik in de bruine oogjes van het haar; het was misschien de eerste maal dat ze dit deed. Ze sloeg haar armpjes rond de hals van haar moeder. Na een minuutje schaterde ze het uit van de pret, trappelde en spetterde in het rond, wetende dat ze veilig was in de armen van haar moeder. Toen werd ze moe, kreeg ze het een beetje koud. Moeder wikkelde haar in een warm badlaken en legde het kindje op haar buik. De oogjes sloten zich langzaam en ze sliep in met een gelukzalige glimlach om haar mondje.

Dit is vertrouwen. Toch maar eens aan denken in het stemhokje.

**************************
Vertrouwen wordt gelost per container
en aangebracht per kruiwagen

Dat alles niet altijd is volgens de beschrijving in de reisbrochure klopt natuurlijk, maar sommige mensen gaan wel heel erg ver. Hieronder een bloemlezing .

* Het strand was te zanderig. We moesten alles opruimen toen we terug in onze kamer kwamen.

* Het zand was niet zoals het zand in de brochure, Jullie brochure toont wit zand, maar het was eerder aan de gele kant.

* Tijdens onze vakantie in Spanje waren alle taxichauffeurs Spanjaarden

* Niemand had ons gewaarschuwd dat er vissen in het water zouden zitten. De kinderen waren bang.

* Dat mensen op het strand topless mochten zonnebaden was een vervelende afleiding voor mijn man

*Het duurde negen uur om van Jamaica naar Engeland te vliegen. De Amerikanen waren op drie uur thuis. Dat lijkt ons oneerlijk.

* Op de plek waar we buiten moesten wachten op de boot was geen airconditioning

* Hoewel er volgens de brochure een volledig uitgeruste keuken was, vonden we nergens een eiersnijder.

* De wegen waren te hobbelig. Tijdens een excursie in de bus konden we daardoor niet in onze reisgids kijken

* Er waren te veel buitenlanders. De receptionist sprak Spaans, het eten was Spaans. Niemand had ons daarvoor gewaarschuwd.

* Ik werd gestoken door een muskiet. Die beestjes stonden niet in de brochure

MIRAKELS

Men beweert dat er alleen maar mirakels gebeuren in de erkende bedevaartsoorden zoals, Lourdes, Lisieux, desnoods Oostakker. Maar dit klopt niet helemaal want in  onze eigenste douanekorps gebeuren wel  degelijk ook wonderen. Al  zijn ze dan een beetje minder spectaculair en van een iets andere orde. Ik heb meerdere keren gezien dat een rechte ineens krom begon te lopen of dat  een groot licht plots uitging, terwijl dit in Lourdes eigenlijk omgekeerd gebeurde. Het zal wel ergens zijn reden hebben  gehad.

Nu waren in die tijd opnemingen, het fysiek gaan tellen van goederen, niet één van onze favoriete opdrachten. Als je de ronk hoorde dat de hoofdcontroleur weer eens in de map van de opslagdocumenten was gaan snuffelen, dan kon je het al  voelen aan je water. En ja op een gegeven dag valt dan dat gehate stenciltje  op je tafel met het verzoek over te gaan tot opneming van een grote stapel planken. Na heel wat gepalaver met de aangever , houtboeren zijn nu eenmaal niet van de gemakkelijkste mensen op deze aardbodem, begeven we ons plichtsgetrouw op weg naar de stapelplaats. Een trekgat van jewelste want hout moet drogen weet je wel. Na veel gevloek, gezoek en getel komen we echter tot de vaststelling dat er één plank ontbreekt. Dedju, daar komt dus heel veel poespas en een PV bij kijken. En dan gebeurt het mirakel. De declarant komt enkele uren later terug met de simpele mededeling dat na een beetje zoekwerk het aantal toch klopte. Ge kunt er gerust op zijn dus terug gaan tellen en inderdaad we haalden onze tal. Met gerust geweten het bericht “conform” terugsturen naar de controle en de kous was af. Het mirakel was heel simpel ter verklaren,  de houtboer had gewoon een plank  genomen en ze in twee gezaagd.

Het strafste maakte ik echter mee met Mijnheer Albert. Zoals ik reeds vroeger vertelde was hij de “deken” van het verificateurs team.  Na verloop van jaren waren we dikke vrienden geworden en naderde hij zijn pensioen. Hij had het zodanig kunnen regelen dat hij zijn laatste cottage zou doen op het kaaibureel waar ik destijds vast aan verbonden was. De vraag kwam natuurlijk “Suske, kunt ge dat voor mij zowat organiseren?”. De prijs speelde geen rol als hij maar van de ambras hier rond vanaf was.

Nu was dat kaaibureel toen ( het bestaat niet meer ! ) bevolkt met mensen die van aanpakken wisten en de nodige expertise hadden in dit soort festiviteiten. Het werd een schitterend feest met alles erop en eraan. Albert genoot met volle teugen. Maar er is toch altijd de vraag, wat kunnen we de kersverse gepensioneerde aanbieden voor zijn afscheid. Omdat Albert een fervente whisky liefhebber was, die zijn dagelijkse twee Schotse klepkens lustte, was de oplossing snel gevonden. Een wijnhandelaar in de buurt verkocht van die kleine eiken vaatjes met een inhoud van 10 liter, erg mooi , ideaal voor hem dus. Kon hij nog een tijdje genieten van zijn borrel en in gedachten nog even bij ons zijn.

Na enkele weken kwam Albert nog eens dag zeggen en om de laatste zaken afhandelen. Terloops vroeg ik hem of het goede whisky was. En dan het mirakel, hij zei doodleuk “Suske het is cognac “. Jezus veranderde water in wijn en wij whisky in cognac. Misschien verteld hij nu tegen Jezus het zelfde verhaal als ik tegen jullie nu. Albert je was een goed mens en ik hoop dat hierboven ook borreltjes voor je zijn.

GESTE

Zomerziekte

’t Is weer voorbij die mooie zomer. Eindeloos wordt elk jaar dat gezellige liedje van Gerard Cox uitgezonden op alle radiozenders. De laatste warme zomerdagen van dit jaar komen er nu aan. De luchtige kleedjes, de bikini’s en de badpakken van de dames gaan terug de kast in. In de solden kun je nu koopjes doen van de niemendalletjes die volgend jaar best ook nog in de mode zullen zijn.

We hebben er lang op moet wachten dit jaar. Na een lange, koude winter kwam ze dan toch, de zon, Laura. Iedere keer zie je bij de eerste deugddoende warme dag de mensen naar buitentrekken. En dan loop je die fameuze ziekte op: de picknick of BBQ ziekte. Wat de duidelijke oorzaak ervan is weet niemand maar de verschijnselen zijn heel erg duidelijk en onmiskenbaar. Het begint met droog gras van vorig jaar dat uit het paardendeken wordt geschud. Daarna de grassprieten tussen je tenen. Gras in de vers gemaakte salade met tomaten en garnalen (neen het is geen bieslook).  Gras in de plasticbeker met de ietwat lauwe wijn geschonken uit een partybox. Vlees, vis of kaas die een beetje ligt te zweten in de zon. Doe daar de geur van rokende houtskool en provensaalse kruiden bij en je hebt heel het ziektebeeld.

De ziekte bestaat al zo lang als de mensheid. Adam en Eva gingen ook picknicken in hun Hof van Eden. Ze konden er van alles eten en proeven in een opperst gelukkige stemming. Spijtig genoeg kwam er toen die appel tussen. Toen kon Adam zelf zijn schoofzak klaarmaken en gaan travakken voor een “bete brood”. Eigenaardig, nu moet ineens aan ons koningshuis denken. Alhoewel het daar wel niet om een appel hebben gegaan.

Veel later schilderde Manet zijn “Dejeuner sur l’ herbe”. Een magistraal schilderij waarop een jonge naakte vrouw je aankijkt met ogen die vragen “is er iets mis met mij ?”. Nog later dansten de boerkens vrolijk in de wei met jonge deernes, maar dan moest wel de oogst zijn binnengereden. Had je dan per ongeluk een kollerieke vader dan kon je soms wel eens de kop worden ingeslagen. Lees er Streuvels in de vlasschaard maar eens op na.

Waren we in de jaren 50 tevreden met een rieten mand met daarover een geruite doek gespannen tegen de vliegen, wespen, mieren en ander ongedierte, dan veranderde dit alles in de jaren 60. Voor de mannen onder ons zal ik maar één woord zeggen: tupperware. Dat moet volstaan. Het ideale onverslijtbare potje en toebehoren (en je mag het altijd omruilen als het stuk is mevrouw). Bij velen rijzen de haren ten berge. Het ideale alibi voor de dames om eens een hele avond gezellig met elkaar te kunnen kletsen en roddelen terwijl de man aan het overwerken was om dit godsgeschenk van de moderne technologie te kunnen bekostigen.

Maar waarom vind je de picknickziekte niet erg en wordt er ook niet gezocht naar een geneesmiddel ? Het geeft je het zalige gevoel om alles te kunnen loslaten. Geen luxe van de keuken en de bekrompenheid van het eigen huis. De vrienden die je uitnodigde zijn ook niet  meer zo kieskeurig, het is allemaal één pot nat. De kinderen hoeven niet meer aan tafel te blijven zitten en de groten ook niet. De muggenbeten op je bleke winterbenen neem je er zonder morren bij.

De zon scheen en iedereen was weer even jong. Laat de zonnige dagen volgend jaar maar snel terugkomen. Kunnen we weer lekker zomerziek zijn.                                                                                                                                                                GESTE

In het jonge gezin aan de grens werd een zoontje geboren en zoals het fiere jonge ouders betaamt, werd er al van meet af beslist over de toekomst van het kind. Er werd gepraat en gediscuteerd en men geraakte er maar niet aan uit welk beroep de kleine later zou gaan uitoefenen. Tot de vader het beu werd en besloot  dat men kop of letter zou doen met een muntstuk.- “Als het kop is”, zegt hij, “moet hij smokkelaar worden en als het letters is moet hij douanier worden.”- “En als het nu eens op de rand blijft staan ?” vraagt de jonge moeder.- “Tja” zuchtte de vader, “dan zal hij moeten gaan werken.”

De schoonmaakster komt helemaal overstuur het politiebureau binnengelopen en zegt tegen de agent met dienst dat zij zopas tijdens haar avondlijke taak aangerand werd.“Ha zo madammeke, en weet ge ook door wie ?”“ Ja mijnheer, ik denk dat het een douanier was ?Waarop de agent verbaasd : “Hoezo ?  Ha ja ik alles zelf moeten doen.”

Heb je dat ook ?

Je leest de krant, kijkt naar het journaal of luistert naar de radio. Heb je dan ook telkens het gevoel van : de nieuwjaarsconférence van Geert Hoste zal dit jaar weer de moeite waard zijn. Hij hoeft het nieuws enkel op te nemen en het op die avond terug voor te lezen.

Neem nu de reflecterende nummerplaten vooraan, de fluo hesjes, de apotheek en de brandblusapparaten in je auto. Allemaal uitgevonden door ministers waarvan je toch zou kunnen veronderstellen dat zij gestudeerd hebben en wijze mannen of vrouwen zijn. Alleen slagen ze er niet in om de kraters te dichten die een beetje winter in het asfalt heeft geslagen. Rij gewoon eens van Nederland naar Frankrijk over België. Met je ogen dicht kan je precies zeggen wanneer je de grens overgaat. Alleen op het gevoel.

De Fyra is ook zo’n geval. De spoorwegen moeten moderniseren en het moet vooral sneller. Althans dat was de bedoeling. Je zou, in ruil voor een duur ticket, wel twintig minuten sneller in Amsterdam zijn. Mag je natuurlijk geen rekening houden met de obligate vertragingen. Dat daardoor duizenden pendelaars hun vertrouwde “Amsterdammer” kwijt zijn is maar een bijkomstigheid. Maar helaas, pindakaas. Hij rijdt niet (meer). Er waren een paar mankementjes. De deuren gingen niet dicht, de remmen werkten niet, de accu ontplofte, de bekabeling lag open en bloot en af en toe viel hij gewoon stil tussen de verbaasde koeien in de middle of nowhere. Wie heeft dat in hemelsnaam allemaal beslist ? De uitleg van de Italianen was nog de beste mop. Zonder blikken of blozen vertellen ze dat we er te rap met hebben gereden. Ik kan me vergissen, maar is dat niet de uiteindelijke bedoeling van een hogesnelheidstrein. In ware comedia del arte stijl gaan ze echter nog verder. Als het sneeuwt mag je maar twintig per uur rijden staat in de handleiding. Mijn kleinzoon van drie jaar was zo fier als een pauw dat zijn papa met de slee sneller kon dan dit trein. In Antwerpen zeggen ze: “niet fier op A”

Hebben we natuurlijk ook de jaarlijkse besparingen die op Europees bevel moeten doorgevoerd worden. Waar zullen we dat geld gaan halen ? Na grondig overleg in de beide Kamers hebben ze een slachtoffer gevonden bij ons arme Fabi. Wij noemen Fabiola altijd Fabi, want ze is als een derde oma voor ons. Meer dan één miljoen euro moet ze per jaar inleveren, miserie, miserie. Dat wordt een sociaal bloedbad daar in Laken. Een werknemer van Ford of Opel kan nog wel aan werk geraken. Maar waar moeten die 25 mensen naar toe die ze in dienst heeft.  Vervroegde opruststelling is in dit geval onmogelijk want de meeste zijn reeds voorbij de pensioenleeftijd. En geeft toe, de kapper heeft slechts één coupe in de vingers. Ik stel voor dat ze wat kleiner gaat wonen of eventueel een serviceflat. Mogelijk aan Laurent vragen om het gras te komen afrijden. Voor een rijke suikertante doe je al eens iets.

Benieuwd wat Geert Hoste er gaat van maken. Het wordt in ieder geval lachen geblazen.

GESTE