In je jeugd ging je naar het grootwarenhuis samen met mama, papa moest immers altijd werken. Ergens op het einde van het jaar was tot je grote verbazing heel het bovenste verdiep van het magazijn bevrijd van alle herfstfestijn en herschapen in een zaal bezaaid met speelgoed. Het hele gebouw, met roltrappen erbij, stonden in het teken van de Sint. Kartonnen handjes, in rood en goud, wezen met een priemende vinger in de richting van de troon, met baldakijn. Hij was er: de goed heilig man die zo lief was om alle kinderen aan sabels, geweren, kanonnen, treinen en poppen te helpen op zijn verjaardag

Je zag mama’s rondzeulen met peuters die in het voorbijgaan probeerden een oog uit een pop te prutsen. Die poppen konden overigens maar met moeite een geluid voorbrengen dat leek op “mama”. Ze knipperden ook met hun ogen naargelang de stand van het lichaam, later verstond je de achterliggende gedachte hiervan wel. De beertjes konden als je ze omkieperde ook een geluid voortbrengen dat leek op blèrende schapen in de wei en ook dat verstond je later. Snotneuzen probeerden in het geniep met een stokje de locomotieven te laten ontsporen. Die reden eindeloos en feilloos rond op grote tafels, herschapen in een Zwitsers decor met bergen en tunnels, die je in het echt nog nooit had gezien. Je had ook de eerste plastic telefoontjes, met draaischijf, waar je zogenaamd naar elkaar kon bellen tenminste als je hard genoeg riep. De ene riep “Allo, Allo” waarop de andere prompt antwoordde met “Piet op ne velo”.

En dan kwam je bij de Sint. Na een beleefd handje en het gemurmel van wat je ultieme droom was, kreeg je een zacht tikje tegen je wang, een goede raad (braaf zijn en goed luisteren naar je ouders en eventueel broers of zussen niet plagen) maar vooral zo’n klikkertje. Het ding had de vorm van een Sinterklaaskop in de kleuren van de Grand Bazar. Een knap staaltje van naoorlogs vernuft.

Na een paar dagen waarop de ouders en schoolmeesters horendul werden van het gekliklak, begaf het ding wel aan de gevolgen van metaalmoeheid. Naast het marsepeinen varkentje en het timmergerief, op een kartonnen kaart met elastiekjes, dat het ook begaf na een week intensief gebruik, was het feest over en kon je uitkijken naar volgend jaar want dan kwam de man uit Spanje terug. Je vroeg je niet af wat hij daar heel het jaar dan deed, maar ook daar kwam je later achter in een bar aan de Costa Brava.

Uit pure nieuwsgierigheid ben ik dit jaar eens terug gaan kijken, al verlang ik al lang niet meer iets in mijn schoen terug te vinden. Het decor was helemaal veranderd. Huizenhoge stapels met speelgoed, een overweldigende keuze. Je weet soms niet wat je er kan met aanvangen en dan blijkt ook te kloppen want er zit een handleiding van 50 bladzijden bij. De poppen kunnen nu al lopen, plassen, zingen en ze hebben zelfs al een huidskleur en geslacht gekregen. En de beren grollen nu ook echt. En jawel, alles is computer gestuurd en maken vooral veel lawaai. Je denkt dat je per ongeluk in een of andere disco bent binnengestapt.

En ja daar kwam hij weer voorbij : de Sint. Hij was nog altijd even vriendelijk en droeg nog steeds dezelfde kleren. Het leek me dat hij zelfs een beetje kwieker was dan vroeger. Maar, het weze mij vergeven, ik had enkel oog voor Piet. Het was, hoe zal ik het zeggen, een Miet. Een gaaf wezentje in een strak fluwelen pakje waarin de benen en de rest heerlijk mooi tot hun recht kwamen. Een streling voor mijn ogen.

Nu kan je wel zeggen dat vroeger alles beter was, maar ik denk dat die dekselse Sint je zal tegenspreken en de vooruitgang met een smile tot achter zijn oren heeft aanvaard.

GESTE