Een van de meest zenuwslopende momenten die je in een douane loopbaan kan meemaken, is het afleggen van de mondelinge proef voor verificateur. De regel was toen dat je zowel voor de schriftelijke proef als voor de mondelinge proef, vijftig procent moest halen. Maar de grote adder onder het gras was dat je in het totaal van beide wel zestig procent diende te halen. Als je naar de mondelinge proef moest gaan kreeg je daartoe wel een vriendelijke uitnodiging maar naar de behaalde punten op de schriftelijke proef kon je fluiten. Het was een sprong in het duister die je bovendien weer een aantal verlofdagen zou kosten die je liever met je gezin zou delen.

In die stemming begaf ik met dan ook naar het examen. Die ging door in het grote lokaal van destijds het opleidingscentrum van de Frankrijklei. De zenuwen gierden door mijn lijf en die waren ook voelbaar in de maag- en darmstreek. Er stonden immers heel wat duizenden franken, het later pensioen en eeuwige roem thuis op het spel. Met een klein hartje gingen we met zijn drie in het ondervraaglokaal binnen om er te worden ondervraagd door drie door de wol geverfde examinatoren.

Het eerste dat ik hoorde aan een andere tafel was “begot niet in brand steken zulle, ik heb zo maar één staaltje en dat moet nog blijven meegaan” . Het was Joske die een effectieve brandproef wou uitvoeren op een stuk textiel. Blijkbaar was dat toch niet echt de bedoeling om dit in de praktijk uit te voeren. Het kaarske stond er maar voor de show.

Mijn eerste examinator was Willy Borgonjon. Een aimabel man, die zijn humor verborg achter een schijn van stuursheid waar zijn toen al grijze haardos toe bijdroegen. Kreeg ik toch wel tomaten voorgeschoteld zeker. Onmiddellijk begon ik te oreren over vers, gekoeld, bevroren of anderszins bereid, kortom al wat ik wist rolde eruit als de waterval van de Niagara. Koelbloedig bleef hij luisteren naar mijn preek van opgestapelde stof. Als mijn waterval leeg was, keek hij mij aan met een licht spottende blik en vroeg heel kalm “ maar mijnheer kijk nu toch eens wat je in je handen hebt. Dat is een blik tomaten. Zenne !”. (tarieftechnisch heel wat anders) Hadden ze me toen een ijskoude natte dweil in mijn nek gesmeten, ik had niet harder verschoten. Gelukkig welde redelijk snel terug water in mijn spraakwaterval en is alles nog goed gekomen.

Dit was mijn eerste confrontatie met Willy. Later zou er nog een aantal volgen. Maar daarover later meer. Geloof me iedere maal als ik tomatensoep maak, moet ik aan hem denken.

GESTE

*****************************************

Flavie had in een damesblad gelezen dat ook oudere vrouwen aan de bak komen in tv-spotjes. Om ook in de running te raken had ze een aantal foto's van zichzelf uitgezocht om op te sturen naar een talentbureau. Na het dichtkleven van de omslag vroeg ze aan Baziel hoe ze de foto's het best kon opsturen. "Er is mor één maniere" antwoordde Baziel "Als monster zonder waarde!"

Baziel komt vroeger dan gewoonlijk binnen in z'n stamcafé. Hector vraagt: "Ejje nu al gedoan med eten da ?" "Joa'k" zegt Baziel "'t smolt weer ip me toenge!" "Ja?" antwoordt Hector verwonderd "Was't écht zoe goet?" "Nint" replikeert Baziel "'t Kwam recht ut de diepfries!" *