Nog maar een goede eeuw geleden

Ooit moet mijn grootvader bij rijke mensen door het raam een zetel gezien hebben. Want op een dag zei hij “ Kinderen als we het eens kunnen doen, kopen we een zetel. Grootmoeder haalde dan de schouders op , ze wist dat ze met sparen en honger lijden nog de eindjes niet aan elkaar konden knopen.

Af en toe begon grootvader er opnieuw over, net zolang tot de kinderen erin gingen geloven als iets dat komen moest. Die zetel werd hun beeld van het hoogste geluk , en ze verlangden er al niet zo erg naar als grootvader zelf. Als er over de zetel werd gepraat , betekende het dat het hun goed ging, in tijden van armoede zou het gek geweest zijn dat woord uit te spreken. Grootvader en grootmoeder zijn met dat verlangen oud geworden. Toen de kinderen volwassen werden en geld begonnen te verdienen , toen kon het eraf, maar toen repten ze er met geen woord meer over , en toch kwam hij er.

Op een zondag trokken grootvader en grootmoeder en hun kinderen met de hele bende te voet naar het dorp. Overal gaan kijken , en eindelijk vonden ze er een die geschikt leek. Ze kochten de zetel voor 23 frank. Zij triomfantelijk naar huis met hun schat. Omdat grootvader de sterkste was mocht hij hem dragen. . De eerste avond was het feest , grootvader en grootmoeder en de kinderen gingen er om beurten in zitten,als op een troon. Met hun beste kleren aan ging dat nog. Maar de volgende dag al keerde het tij. Grootmoeder maakte de opmerking dat het niet” stond “ in een huis van arme werkmensen . Ze zei wat grootvader uit eerlijk schaamte niet had durven zeggen., ook hij vond in zijn hart dat het geen ding was voor hun. Die zetel deed daar vreemd aan, hij vloekte in hun gezin. Ze vreesden dat de buren ermee zouden lachen, ze waren geen van allen nog op hun gemak,met die zetel in huis, hij moest uit hun ogen weg.

Op een mooie morgen was hij verdwenen. In alle vroegte had grootvader hem gekloofd en als brandhout bij de haard gelegd.

En nooit heeft iemand nog naar de zetel gevraagd.

Fernand