Zoals beloofd (met enkele dagjes vertraging) hierbij 2 foto's van mijn kort haar. De foto's zijn 2 maand na mijn laatste chemo getrokken.
Ik ga proberen om elke maand een foto te posten van mijn haar, zodat jullie kunnen zien of t groeit (of niet groeit, want ik ik heb de indruk dat er niet veel leven inzit in de haargroei)
Op de ene foto heb ik mijn bril opgezet en op de andere niet. Wat vinden jullie t beste?
Ik vind persoonlijk met bril beter. Dat leidt een beetje de aandacht af en breekt mijn gezicht een beetje.
Maar sowieso vind ik het nog erg lelijk. Ik heb mijn kort kopje al aan een aantal goede vriendinnen getoond maar me echt vertonen zonder pruik durf ik nog niet. Eén vriendin kreeg tranen in de ogen toen ik mijn pruik afdeed. We moesten samen wenen. Zij vond dat korte haar echt confronterend. Het korte haar gaf haar het beeld van een 'kankerpatiënte' terwijl ze me tijdens mijn behandelingen nooit als zieke had gezien.
Het is sowieso een grote stap om ineens zonder pruik naar buiten te komen. Van het blonde lange haar naar het korte bruine haar... het verschil is groot. Hoe gaan de mensen reageren? Ik hoor de mensen al zeggen: "ocharme, die zal kanker hebben..." . Het etiket van kankerpatiënte, dat ik absoluut niet wil zal ik door t korte haar wel krijgen vrees k. Al zal dat natuurlijk wel beteren naarmate t groeit. Dus ik denk eraan om mijn pruik (die intussen bijna uit elkaar valt ;) ) toch nog een tijdje te dragen. Ik draag mijn pruik nu al 5 maand dus ik ben ze wel al meer dan beu...
Sinds gisteren pijnstillervrij :) de pijn na het verwijderen van port a cath vermindert elke dag. Ik ga me straks zelfs klaar maken om eens te gaan lopen. Zal zien of t te doen is, misschien geven schokken van te lopen wel wat pijn. Maar mijn benen zijn te veel aan t kriebelen... Van niet te sporten word ik lui. En van lui zijn word ik moe en dan heb k niet veel zin meer om te sporten. Dus na paar dagen rust vlieg k er dan maar terug in...
Ps: Deadline voor foto nadert...( had gezegd vorige week of deze week)
Ik zoek eigenlijk nog beetje de moed om foto te plaatsen want mijn haar groeit echt zooooo traag. En ik vind t echt spuuglelijk. Mijn dure vitaminen geven toch niet t gewenste resultaat. Afzetters!!
En al aan wie zegt dat haar toch wel snel groeit na chemo raad ik aan om haar eens bros te zetten, dan zal je zien dat t echt heel erg traag gaat. Sommigen zeiden:" Je gaat da met de minuut zien groeien". Wel, hoeveel moeite ik ook doe en in de spiegel kijk...Ik zie t NIET groeien. En ik wacht langer dan een minuutje hoor...
Moet wel zeggen dat wenkbrauwen en wimpers al bijna terug zoals vroeger waren. Moet mijn pincet zelfs al bovenhalen om wenkbrauwen beetje bij te werken. Ofwel werken die vitaminen daarop ipv op mijn hoofdhaar. Straks krijg k nog " one big eyebrow" ;)
En mijn scheermesje is ook al bijna aan vervanging toe... :) Maar de kapper zal k toch nog niet direct moeten opzoeken...
Het kost me moeite om mijn arm omhoog te krijgen om te typen maar eenmaal dat mijn arm op de computer steunt lukt het wel. Ik heb wel veel pijn, meer dan op voorhand gedacht eigenlijk.
Ik herinner me dat de plaatsing ook pijnlijk was maar dat t zo erg was , was ik al een beetje vergeten... Maar ben blij dat de katheter eruit is nu. Paar dagen op de tanden bijten en dan zal t wel beteren.
Ik blik nog even terug naar de operatiedag gisteren...
10u, aangekomen in het UZ meld ik me aan in de dagkliniek. Ik krijg een armbandje met gegevens op en mag dan plaatsnemen in de grote wachtzaal.
Mijn papa is bij me. Ik mag na de operatie niet met de auto rijden dus ik moest een begeleider mee hebben. En mijn papa kan me nogal goed kalmeren dus hij is de ideale begeleider.
Een hele grote wachtzaal met ook veel volk. Als iedereen hiervan een ingreep moet ondergaan dan zullen de chirurgen een lange dag hebben denk ik bij mezelf. En zal ik hier nog wel een tijdje moeten wachten ...
Maar na nog geen kwartiertje komt er al een verpleegster naar me toe. Ze overloopt wat er gaat gebeuren. Ze zegt dat t plaatselijke verdoving zal zijn en dat t snel aan mij zal zijn omdat de persoon voor mij
al op de operatietafel ligt. Ik vraag of ik sedatie kan bij krijgen omdat ik nogal angstig ben. Ze zegt dat ze dat moet navragen maar dat dat normaal gezien geen probleem is. In dat geval zou ik wel na de operatie nog naar
de ontwaakzaal moeten voor een uurtje en moet ik ook nog beetje langer op de kamer blijven. Ze zegt dat er dan ook infuus wordt gestoken en dat ik geïntubeerd zal worden. Ik twijfel maar beslis dan toch om t bij plaatselijke verdoving
te houden. Dan heb k dat ook eens meegemaakt.... De verpleegster is nog niet goed weg of ik moet weeral naar de wc (al voor de 5de keer deze ochtend). Zenuwen....
Nog niet goed terug van t toilet of een andere verpleegster stond me al op te wachten om me naar mijn kamer te brengen. Mijn papa mocht mee.
Op de kamer lag mijn operatieoutfit al klaar. Operatiekleedje, steunkousen en sexy sloefjes (zie foto's). Ik vraag aan de verpleegster of ik eventueel een kalmeerpilletje kan krijgen. Ze brengt me een pilletje .
Ik hoop dat t snel begint te werken want ben zenuwachtig. Mijn bloeddruk wordt nog eens gemeten en die is erg laag. Heel lage onderdruk zegt ze maar beter een lage dan een hoge bloeddruk.
Zo angstig zal ik dan toch niet zijn want dan is de bloeddruk meestal veel hoger, en ook de hartslag. Maar toch, het pilletje is binnen en baadt t niet dan schaadt t niet he.
Sexy kleertjes aangedaan, nog een selfie nemen, papa kus en knuffel geven en wachten op de verpleegster. (En nog eens naar het toilet :) )
Daar is ze al, verpleegster van t operatiekwartier. Ik mag te voet met haar mee.
In de operatiezaal mag ik plaatsnemen op de operatietafel. Ik krijg nog een mutske op en men legt een deken over mij zodat ik geen kou krijg.
Dan komt chirurg binnen en hij stelt zichzelf voor. Hij zegt kort wat hij gaat doen en voegt eraan toe dat de operatie goed zal meevallen.
Ik ben al een beetje geruster maar toch lig ik te bibberen. Ik weet niet goed of dit van de kou is of van de angst. Rampscenario's spelen zich weer af in mijn hoofd.
Straks schuift de chirurg nog uit met zijn mes als ik zo ongecontroleerd lig te bibberen... De verpleegster komt net op tijd naast me zitten en neemt mijn hand vast.
Ik zeg haar dat ik niet de indruk heb dat t kalmeerpilletje werkt. Ze begint met me te praten en dan stop ik met bibberen. Alles wordt afgedekt, ik word ontsmet (de zone rond sleutelbeen) en dan kan er gestart worden.
"Klein prikje "(dat zegt men altijd , ook al is t een grote venijnige prik). Maar in dit geval was t echt maar een klein prikje. Niet pijnlijk. Dit in tegenstelling tot het inspuiten van de verdovende vloeistof. Alsof men met de naald
zat te peuteren in mijn spieren. Erg pijnlijk en branderig. Ik mocht in de verpleegster haar hand knijpen maar deed dit niet. Maar mijn tenen krulden wel van de pijn. Na een 10tal seconden was t gedaan.
Nu kon de verdoving inwerken. Chirurg duwde even met scherp voorwerp (veronderstel ik toch) en vroeg of ik dat voelde. Ik voelde dat niet. Dan begon hij te snijden maar toen zei ik "auw". Toch nog niet voldoende verdoofd.
Eventjes bijspuiten en dan kan de operatie pijnloos worden verder gezet.
De verpleegster stelt me vragen over mijn werk, over mijn dochter, woonplaats,.... De chirurg mengt zich in ons gesprek en zo wordt t nog een gezellig koffiekletske :)
Na een tijdje vraag ik of de katheter er al uit is. De chirurg bevestigt en is nu t littekenweefsel van de vorige operatie aan t wegsnijden. Want dat was niet zo mooi genezen omwille van ontsteking.
Dan zal ik een nieuw litteken hebben dat minder breed zal zijn.
"Zo, klaar. Nog een plakker erop en je mag naar je kamer ".
Amai dat viel goed mee. Geen pijn .
Ik wandel terug naar de kamer en ik voel me opgelucht. Ook blij dat ik het heb gedurfd om me enkel plaatselijk te laten verdoven.
Eerst nog iets eten op de kamer (want had enorme honger omdat ik nuchter was gebleven voor operatie) en dan naar huis.
Nog geen 10 minuten zat ik in de auto en de pijn begon op te komen. Dat was te verwachten .
Eenmaal thuis gekomen paracetamol genomen en me in de zetel gelegd. Ik heb enkele uurtjes geslapen want was doodmoe. Kalmeerpilletje begon dan pas te werken precies. Ik was volledig ZEN :)
Naar de avond toe verbetert de pijn er niet op. Ik kan mijn arm amper nog bewegen. Gelukkig heb ik hier 2 schatjes rondlopen die me goed helpen. Lauren trekt mijn broek en kousen uit en Kris helpt me voor t bovenstuk uit te doen.
Dat is erg pijnlijk. In alle posities heb k gestaan, maar alé tis gelukt. Pyjama is aan :)
Steunkousen CHECK, juwelen uit gedaan CHECK, grote honger CHECK ....Klaar om straks naar t operatiekwartier te vertrekken.
Mijn port a cath wordt vandaag verwijderd. Die zit er nu 6 maand in, sinds eind juli. Aangezien ik geen chemo meer moet krijgen mag port a cath eruit.
Om 10 u moet ik me aanmelden in de dagkliniek en ongeveer 2 uurtjes later zal ik geopereerd worden.
Ik zal plaatselijk verdoofd worden en krijg hierbij ook sedatie. Dat is een lichte verdoving. Zo zal k eventjes weg zijn maar na de operatie ook weer heel snel bij bewustzijn.Maar dan zal k van de operatie zelf niet veel meer weten. Enkel plaatselijke verdoving kan ook maar dat zie k niet zitten. Ben veel te bang om alles bewust mee te maken.
Normaal gezien duurt de ingreep een half uurtje / uurtje.
Daarna zal ik redelijk snel naar huis mogen .
Pijn ga k sowieso hebben want bij t plaatsen was de pijn verschrikkelijk de eerste dag. Nu mag er natuurlijk wel iets uit maar sowieso worden de spieren terug getoucheerd ( port a cath zit vastgenaaid in spieren onder sleutelbeen) en dat zal k zeker voelen. De paracetamol van 1 gr ligt alleszins al klaar voor straks.
Mijn buik is hier nu toch aan t grommen van de honger.... Dat zal nog een lange voormiddag worden.
Ik probeer na operatie zeker iets op blog te schrijven.
Wordt vervolgd
Sofie
Vorige week merkte ik dat t model een beetje uit mijn wenkbrauwen was. Ook had ik regelmatig eens jeuk aan mijn wenkbrauwen. Ik vreesde t ergste.... ( want haaruitval op.mijn hoofdhuid begon ook met jeuk).
Een dag later zag ik t goed. Mijn wenkbrauwen begonnen uit te vallen. Oooooh neeeeee!! Dit had ik totaal niet meer verwacht! Ik was al zo blij dat ik een van de weinige vrouwen was die tijdens chemo wimpers en wenkbrauwen niet was verloren.
Laatste chemo is nu 7 weken geleden en toch werkt dat nog door in mijn lichaam. Voor eventuele kankercellen is dat goed maar voor de wenkbrauwen en wimpers dus niet. En dat terwijl mijn hoofdhaar al goed aan t groeien is. Ook mijn benen heb ik al terug moeten scheren en bikiniproof ben ik ook niet meer ;)
Wat me nog niet was opgevallen , was dat de blonde haartjes op mijn armen ook allemaal weg zijn. Ik heb dat zelfs niet gemerkt als die uitvielen Maar ik zie dat die nu ook beginnen te ' schieten' .
De wenkbrauwen en wimpers.... Ik had nog wel wat wimpers maar heel weinig. En nu bijna niks meer....en hier of daar nog een verloren wenkbrauwhaar. Maar ik zie wel dat er al korte wimpertjes staan :) die groeien dus ook al terug.
En op de plaats waar mijn wenkbrauwen stonden zie k donshaartjes. Dus allicht zullen deze ook snel groeien. Gelukkig zal k dan geen lange periode zonder wimpers en wenkbrauwen moeten rondlopen. In tussentijd teken ik dan maar wenkbrauwen want zonder is maar een raar zicht hoor. Gelukkig valt t voor niemand op. Leve de make-up :)
Gelukkig zijn er nog die enkele ' verloren' wenkbrauwhaartjes, zo weet k waar k moet bijtekenen. Want een wenkbrauw die te hoog of te laag staat, da zou ook geen zicht zijn natuurlijk.
Mijn brilletje, dat ik na mijn eerste chemo had gekocht ( met t oog op aandacht leggen op de bril en niet op de uitgevallen wimpers) draag ik nu regelmatiger.
Ik denk dat ik t ook ga dragen als ik voor de eerste keer zonder pruik buiten kom. Dan ligt de aandacht misschien ook wat meer op de bril dan op mijn korte coupe :)
Deze week of volgende week post ik misschien een foto van mijn korte coupe.
Zo verneem ik misschien wat jullie ervan denken en of ik er binnenkort mee kan buiten komen.
Want t verschil is toch wel groot hoor met mijn blonde pruik. Zo zie k er zeker uit als een ' zieke' vrouw. En ik zie de mensen dan al denken: " Ocharme, das da meiske die kanker heeft..."
Kort, bruin broske... Straks krijg k nog aantrok van de lesbische vrouwen... Zien dat kris zoveel mogelijk naast mijn zijde loopt dan :)
Nog een grappige anekdote van Lauren.
Vorige week kamde ik haar haartjes. Soms zitten er knoopjes in en roept ze eens " auw" tijdens t kammen. Ik kam voorzichtig maar kan niet vermijden dat t soms eens pijn doet. Nadat ze 2 keer " auw " had geroepen zei ze: " mama, tante Kim ( kris zijn zus is onze kapster) moet mijn haartjes komen knippen." En ik antwoordde daarop: " een klein beetje korter dan?"
En ze zei: " neen mama, korte haartjes zoals jou! " en ik vertelde haar dat we dat toch niet kort gaan laten knippen, dat zo n kort haar niet mooi is voor meisjes, dat ik dat ook niet mooi vind. En toen zei ze: " maar dan ga ik ook een pruikje dragen zoals jou" :)
Wordt vervolgd
Sofie
Voorbije donderdag heb ik mijn laatste bestraling gekregen. Ik denk dat t tijd werd dat t einde naderde want mijn huid begon nu toch beetje te reageren. Lichte jeuk en roodheid op de bestraalde zone. En ook beetje stijfheid in de okselzone.
Die roodheid en jeuk kan nog beetje verergeren ( tot 14 dagen na de laatste bestraling) maar die zal wel verdwijnen.
Een lichte verkleuring van t litteken kan wel blijvend zijn. Sowieso blijft die huid voor altijd gevoelig. Eens bestraald, voor altijd beschadigd. Zonnebaden is dus afgeraden. Is wel mogelijk mits een hoge beschermingsfactor zonnecrème. Maar ik smeer me sowieso al goed in tegen de zon dus dat zal geen probleem zijn.
Die stijfheid in de oksel baart me meer zorgen. Dit kan wijzen of aanmaak van littekenweefsel ( doordat bestraling gezond weefsel kapot maakt en dat herstelt zich dan waarbij littekenweefsel kan aangemaakt worden).
Ik probeer mijn arm nu toch regelmatig eens te rekken zodat die stijfheid zeker niet toeneemt . Of ik t kan vermijden weet ik niet maar ik kan maar proberen.
Al een 2 tal maand heb ik ook pijn in mijn schouderblad. Dat heb ik al meerdere keren gezegd tegen de dokters maar ze zeggen " dat t wel niks zal zijn". Heel erg geruststellend is dat niet.
Nu is die pijn wel verergerd en straalt die uit naar mijn ribben en zijkant lichaam. Ik zal ze maar van uitgaan dat dit door de bestralingen komt ofdat t spieren zijn die ontstoken zitten.
Als ik er te veel aan denk dan schiet ik altijd in paniek. Dan denk ik dat er een uitzaaiing is. Maar de dokters zeggen dat dat normaal gezien niet kan. " normaal gezien'.... Als t niet betert ga ik toch eens vragen of men een scan kan maken want de ongerustheid speelt me te veel parten.
Wordt vervolgd
Sofie
Normaal gezien krijg je na een onderzoek nooit onmiddellijk de resultaten. Die worden doorgestuurd naar de behandelende arts en die brengt dan de patiënt op de hoogte.
Na een onderzoek vraag ik toch meestal aan de verpleegkundige of ze me t resultaat reeds kunnen doorgeven. Zodat ik niet langer in de onzekerheid blijf.
Na t hartonderzoek heb k dan ook gevraagd of t goed was. Men ging t aan de dokter vragen. Even later kwam verpleger zeggen dat de waarden van de pompfunctie dezelfde waren gebleven. Geen schade dus tot nu toe. Gelukkig.
Wordt vervolgd
Sofie
Met enige vertraging ( door file) toegekomen in t Uz. Mijn weg naar t UZ Gent ken ik inmiddels al blindelings. Maar ik hou toch maar mijn ogen Open want die vrachtwagenchauffeurs op de snelweg die kijken naar niks he. Zo n gevaar op de baan. Grrrrr, ik kan mij der echt aan ergeren. Die verzetten zich zonder te kijken en houden zich met allerlei zaken bezig behalve met op de baan te letten ( neuspeuteren, bellen, eten, naar tv'tje kijken, op laptop werken, ... Vanalles heb k al gezien. En dan verschiet Men ervan dat er ongevallen gebeuren... Tssssss...
Door t verkeer ben ik al volledig onder stress en dan nog eens 40 min te laat voor bestraling door de file. Mijn dagje begint al goed... Maar ik krijg mijn dosis straaltjes alsnog. Dus dat is goed :) " straaltjes" , zo heb ik dat uitgelegd aan Lauren. Mama krijgt straaltjes op borstje ( geamputeerde borst) om de stoute beestjes weg te jagen. Een dag na mijn uitleg vroeg Lauren : " Mama, zijn die vliegjes nu al weg uit je borstje? " Ik vroeg: " vliegjes? Bedoel je die stoute beestjes? ". " ja" zei ZE :) ZE vroeg ook :" Als de vliegjes weg zijn, mag je dan terug in de turnzaal werken?" Ik heb gezegd dat ik dan van de dokter nog veel moet rusten en dat k dan terug mag werken.
Dan zei ZE: " ja en als mama haar borstje terug is ben je genezen he? ". Want ik heb haar ook verteld dat de dokter mij een nieuw borstje gaat maken.
ZE vroeg dan ook of de dokter mijn borst met mes heeft weggesneden. En of dat pijn deed. En of er veel bloed was. :) Mja begin dat maar eens uit te leggen he aan een kind van 3 jaar :)
Ik heb dan gezegd dat mama dan aan t slapen was door medicijntjes en dat ik dat niet heb gevoeld en ook niet heb gezien als de dokter mijn borstje heeft weg gesneden.
Als ik nu naar de bestraling moet vraagt ZE of ik dan ook ga slapen op t bed :)
Lauren begrijpt t toch wel allemaal goed. Beter dan dat wij soms beseffen. ZE stelt zoveel vragen want ZE wil weten wat er allemaal gebeurt in t ziekenhuis. Nu wil ZE zelf op You tube kijken naar filmpjes van t ziekenhuis...
Op dit moment ben ik aan t wachten voor ejectiefractie ( hartonderzoek). Ik heb zonet radioactieve vloeistof ingespoten gekregen en moet straks onder toestel liggen dat nagaat of er voldoende bloed in en uit t hart wordt gepompt. Dit onderzoek moet ik om de 3 maand ondergaan om na te kijken of er geen schade is aangericht door de chemo en herceptine. Ik hoop op een goed resultaat want anders moet dosis herceptine die k om de 3 weken krijg aangepast worden én heb k later veel meer kans op hartproblemen. Hopen dat alles dus ok is.
Wel weer beetje stress want tis nu nog niet aan mij. Tzal nipt worden om Lauren op tijd van school af te halen. En heb nog geen plan B voorzien... Da duurt altijd zo lang he in t ziekenhuis. Heb hier al meer als één broek versleten intussen ;)
" mevrouw verbeken" Tis aan mij :)
Wordt vervolgd
Sofie
Ga weg uit mijn lijf!
