in bijlage zie je detail van de bestralingsmachine.
dit is het gedeelte van de machine dat ik ondertussen het beste ken. in het midden is een dikke zwarte, vierkante kader. (denk aan het symbool van de zender canvas) vanuit dit uitgehold vierkant komen de stralen.
als ik het goed heb krijg ik morgen mijn tiende stralingsbeurt van de dertig. virtueel zet ik streepjes op de muur...
......
dit weekend is Jens op chiroweekend geweest. het is leuk om met 3 gibberende chirojongens op de achterbank naar Hulshout te voeren.
-----
tijd dus voor gereserveerde momenten met zuster Ilse. na een lang uitslaperke laat ik me 's zaterdags gewillig inpalmen voor een dagje Wijnegem. (het Mekka van de jonge en minderjonge shoppende madammen.) omdat we beiden geen echt koopdoel voor ogen hebben, waggelen we wat rond en eten een stukje. gelukkig kan de gids mij in de namiddag naar de juiste uitgang uit dit shoplabyrint leiden.
.....
zondagmiddag haal ik Jens op. dat eerste herkenningslachje is onbetaalbaar. telkens wordt hij een beetje meer zelfstandig (ondanks het drooggebleven washandje in de valies)
hij ziet er moe uit. (volgens achteraf losgeweekte informatie hebben ze het inslaapuur uitgesteld dmv een spelletje 'leideralarm') tegen morgen moet hij uitgerust zijn voor een driedaagse ping-pongstage.
.....
vorige week heb ik géén gesprekje gehad met dr Spaas. erg vind ik dat niet, veel kan er niet gebeurd zijn denk ik dan. ik blijf tamelijk gedeprimeerd rondlopen maar hoop dat dit snel keert.
in bijlage het kuipje waarin ik telkens lig tijdens de bestraling. mijn rechterarm moet ik telkens omhoog in de houders leggen.
zeven van de dertig beurten zijn voorbij. (23.33%)
dat beetje huiduitslag stoort me niet. de bestraalde zone voelt zo mogelijk nog ongevoeliger aan en dat effect is vooral voelbaar vanaf 1 uur nà elke beurt.
deze week heb ik ook een iets dikkere rechterhand. maar ook dat is een normale reactie wegens combinatie van huidirritatie en het ontbreken van okselklieren. extra drainage bij de kiné helpt daarbij.
....
contact leggen met de collega's in de wachtzaal zit er voorlopig niet in. zij zitten daar telkens met een jatteke koffie te wachten, terwijl ik er helemaal géén daguitstap van maak. het is er amusant: mensen die er duidelijk slecht(er) aan toe zijn praten vrolijk over dagdagelijkse dingen. fascinerend, daar kan ik nog wat van leren ! vanaf morgen doe ik misschien mee ?
....
het wordt trouwens tijd dat ik mezelf eens brainwash en probeer de draad terug op te pakken. ik merk in mijn directe omgeving dat dit nodig is, en gelijk hebben jullie allemaal. maar zolang ik dagelijks onder die machine zal liggen is dat niet makkelijk. die sirene van de bestralingsmachine brengt me telkens bij die ongelooflijke realiteit.
----
ik realiseer me tevens dat einde november, na de 30 beurten, de medische behandeling gedaan is. enerzijds kijk ik uit naar het einde van die behandeling, maar wat gebeurt er daarna ? gewoon verderleven en bang afwachten tot die laffe sluipschutter weer toeslaat ?
in 2005 is de heropstandig tamelijk goed verlopen denk ik, maar nu ben ik harder onderuitgegaan.
