donderdag 11/10/2007

gisterenavond was ik niet in form.
ineens kwam alles te snel op me af.
de wereld van de radiotherapie is voor mij een grote onbekende en het voelde alsof ik voor het eerst naar school moest.

om die gedachte daaraan te verdoezelen ben ik gisterenavond nog naar de tweede helft van Lierse-Namen gaan kijken.
het moet gezegd: de wedstrijd was niet om aan te zien en mijn gedachten verdwaalden meermaals.

vanmorgen was het dus zover: mijn intrede in de club van Radio Therapie.
na de inschrijving word ik doorverwezen naar de wachtzaal 'om de hoek'. (wat een aanduiding !)

die gevreesde wachtzaal, had ik eerder al van ver gezien, en nu is ze ook voor mij.

ik hou me dapper, krantje onder de arm, en voor ik ga zitten zeg ik overmoedig een luide "dag" tegen mijn clubleden.
(iets wat ik in geen andere wachtzaal ooit deed, het zullen de zenuwen zijn denk ik ) 

als ik rondkijk concludeer ik al snel dat ik hier de gemiddelde leeftijd danig naar beneden haal.
weer flitst mijn hele kankerfilm door mijn kop, en ik kan nog nét een traan binnenhouden.
om één en ander snel te camoufleren kan ik gelukkig onmiddellijk in mijn krant duiken.
(de op de tafeltjes uitgestalde liefdesperikelen van Laura Lynn lagen te ver af.)
maar lezen doe ik niet, ik loer vooral rond in mijn nieuwe clublokaal.

een minuutje later hoor ik mijn naam afroepen door een lieftallige verpleegster.
een beetje opgelucht (ze zijn hier klokvast) word ik binnengeleid in een kamer met in het midden een grote machine, die lijkt op een scanner.
ik mag eerst even op het stoeltje gaan zitten voor enkele practische richtlijnen.

maar voor het gesprek kan beginnen ga ik onderuit, tranen rollen.
de gedachte aan die machine, het idee dat mijn schoonmoeder zaliger hier 10 jaar geleden waarschijnlijk ook gepasseerd is...
is dit dan de kamer van de hopelozen ?
gelukkig gunt de verpleegster mij tijd om terug boven water te komen.

bij het gesprek dwaalt mijn geest weer snel af, hangt al snel tegen het plafond.
ik volg dit onwezelijke gesprek vanop een afstand. 
zo verneem ik dat bij mijn 30-beurtenkaart nu ook een gratis kortbij-parkeerkaartje hoort, enzoverder.
de gedeelten waarin het woord "mutualiteit" voorkomt kan ik gelukkig langs mijn ander oor er weer laten uitvliegen: dit is gesneden koek voor ilse.
daarna moet blijkbaar nog een 'gewone' foto genomen worden. (mijn bleitsmoel zal mijn dossiertje mooi illustreren denk ik !)

dan is het tijd voor kennismaking met de machine.
twee extra geisha's komen nu op het toneel, helpen mij op de tafel en proberen een stabiele, ideale houding te zoeken.
ik laat mij dit alles wel gevallen: drie dames die je het comfortabel willen maken, wat wil je nog meer ?
(mijn geest is ondertussen terug op zijn plaats gekropen).

de machine toont mij al zijn kunstjes, alle ruimtelijke dimensies komen aan bod.
de meisjes fezelen voortdurend met elkaar, lopen heen en weer, op de stralingsmomenten staan ze in hun beveiligd fritkot.
boven mij zie ik niets anders een zwart vierkant met in het midden een verlicht gedeelte met daarin een sudoku-achtig raster.

dan staat daar ineens dr Spaas, de man bij wie ik in het verleden vooral op de wenkbrauwen lette.
vandaag laat hij niet in zijn kaarten kijken, zijn wenkbrauwen verraden niets. (leest hij misschien mijn blog ?)
hij betast mijn okselstreek: ik vind dat meer dan akelig, bijna alle gevoel is er weg, zelfs zachte aanrakingen zijn niet leuk.
het lijkt alsof mijn okselstreek permanent 'slaapt' of verdoofd is.

de 3 geisha's komen met stokjes op me af, ze gaan met een straffe, waterbestendige verf merktekens aanbrengen.
het lijken wierookstokjes (is dit een ritueel ?), ik laat ze begaan.

de aangebrachte tekeningen zijn voor mij ingewikkelder dan graancirkels.
het lijkt ook een beetje op een plan om een priatenschat te zoeken.
ik moet nog bedenken hoe dit aan Jens uitgelegd kan worden, iemand een idee ?

daarna mag ik nog een kwartiertje blijven liggen op de machine, voortdurend wordt in- en uitgezoomd.(nooit zoveel belangstelling gehad)

---

ik mag opnieuw naar ons clublokaal.
mensen vertrekken, mensen komen binnen, en telkens begroeten ze mekaar.
mijn "dag" van daarstraks was dus wél een goeie binnenkomer !
een begroeting van lotgenoten onder mekaar blijkbaar.

het valt me ook op dat de dames-lotgenoten van zekere leeftijd zich flink opsmukken: juwelen dienen blijkbaar als blikvanger.
en dan komt er een leeftijdsgenote binnen.
het klinkt misschien cru, maar ik voel een zekere geruststelling.
naast mij zit een dame die ook niet veel ouder lijkt: ze zit verdoken in haar boek te lezen, herkenbaar.

geëscorteerd door een verpleger vertrekken we even later met een groepje van drie clubleden naar een andere scanner.
daar arriveert even later ook de boekendame.
ze begint lachend een gesprekje.
ik concludeer dat door je lidkaart van Radio Therapie je verbonden bent in een soort genootschap,
een Loge, met bepaalde kenmerken, begroetingen, afspraakjes en rituelen.
alleen vind je daar nergens geschriften over. 
aan mij om die gedragscode te ontrafelen.

-----

na de scan is het hoogtijd om mijn nuchtere toestand geweld aan te doen in het cafetaria.
en wie komt daar even later binnen: de boekendame !
ik zeg: 'zelfde parcours ?!'    
ze lacht, ik ook.
beiden lid van dezelfde loge.

-----

mijn eerste beurt is dinsdag 16/10/2007, mijn laatste is op 29/11/2007.

vervolg: zondagavond

filip