maandagavond kreeg ik hartritmestoornissen. ik had daar al meer dan een week regelmatig last van, maar die avond ging mijn tikker echt in overdrive. (en zonder reden) Jens werd tijdelijk ondergebracht bij zijn meter, en wij naar de spoedafdeling in Duffel. daar gaven we snel een samenvatting van mijn recent medisch verleden. (ze kennen mij daar al een beetje)
prompt kreeg ik een reeks van prikken (ik leek wel een dartsbord) en werd via een spagetti van kabels aan een machine gelegd. ik heb het scorebord niet kunnen zien, maar de ogen van ilse en de dokters, te samen met het zenuwachtig biepen vertelden me genoeg.
de hartspecialist probeerde tevergeefs wat truukjes om mijn ritme onder controle te krijgen. (duwen hier, duwen daar) hij durfde geen elektrische impuls toe te dienen: als er bloedklonters in het spel waren hield dit blijkbaar te veel risico's in.
...
en a propos mijnheer de backer, als je sebiet een hart- of herseninfarct krijgt, wat moeten wij dan doen: reanimeren of niet ?
BAF ! daar lig je dan, als ultiem truukje om je hartritme onder controle te krijgen kan deze vraag tellen! ik neem aan dat zo'n vraag tegenwoordig standaard is, maar ik was totaal van de kaart, en wist niet wat te antwoorden.
ik had eerder al een ontwerp van medische wilsverklaring op papier gezet, waarin ik aangeef wat er in zulke situaties moet gebeuren. maar daar moest nog één en ander aan gewijzigd worden: het was allemaal nog niet zo dringend dacht ik. in augustus had ik, bij de diagnose van tumoren op de longen, aan de oncologe in Duffel gevraagd wat mijn termijn was indien ik geen enkele behandeling wilde ondergaan. uit haar antwoord kon ik afleiden dat mijn termijn zich in dat geval situeert rond 1 jaar...
om die reden heb ik ondertussen mijn medische wilsverklaring definitief gemaakt. ...
ik werd naar een kamer met hartbewaking gebracht: dezelfde spagettidraden, dezelfde biepende machines. mijn hartslag was duidelijk nog altijd niet onder controle.
pas om 23u, en juist op het moment dat de verpleegster binnenkwam, voelde ik duidelijk dat mijn hartslag plots regelmatig werd. de uit-het-niets-verschenen-verpleegster merkte dat de crisis gestopt was. in een Lourdes-reflex vroeg ik om een foto van haar, ze zou die dan voor mij op de kamermuur mogen plakken. (kwestie van mijn hartslag blijvend onder controle te houden) vergeefs.
opgelucht maar ongerust (ik durfde niet in slaap vallen) vroeg ik om 02.00u een slaappilletje. veel heb ik niet geslapen, mede doordat mijn bloeddruk elk uur automatisch werd gemeten.
uiteindelijk heb ik woensdag de kliniek kunnen verlaten met een voorschrift bloedverdunners. ondertussen heb ik geen hartstochtelijke problemen meer gehad. ....
de bijkomende hartproblemen maken mijn gezondheidsituatie onoverzichtelijk. waarover moet ik me het meeste ongerust maken ? deze overdaad heeft als merkwaardig voordeel dat ik me juist minder zorgen maak. gek hé ?
....
vrijdag kreeg ik mijn 2e vaccinatie, niks bijzonders. mijn prof moest spreken op het 'melanomencongres' in Scheveningen en werd vervangen door de "laboprof".
de laboprof bevestigt de verstrooidheid zo eigen aan het beroep van prof. hij had een kaft van een naamgenoot bij, vond mijn kaft niet, maar was er na grondige verificatie wel zeker van dat de juiste vaccinatiespullen in zijn tupperwaredoosjes zaten. zo kwam ik te weten dat mijn behandelde cellen codenaam AMD86 dragen. (onthouden !)
ik herinnerde hem aan zijn uitnodiging voor het labobezoek en hij beloofde me een datum terug te mailen.
....
vrijdagavond werd ik uitgenodigd op een etentje met de collega's van het werk. die avond heeft me deugd gedaan, de tijd was echter te kort om tot bij iedereen gesurft te geraken. (wat een bende ook !) ik maak dat wel goed !
....
volgende week een rustige week ?! tot vrijdag 17/10 voor vaccinatie 3.
