de week is voorbijgevlogen wegens een drukke sociale - en werkagenda.
toen ik daarstraks thuiskwam met Jens van een pingpongdag in Hasselt was 'mijn kaarsje uit' Jens heeft zich goed geamuseerd en dat schenkt grote vaderlijke genoegens.
als hij mij tussen twee matchen eens vastpakt, voel ik een warme en gelukzalige gloed. (een iets andere warme gloed dan die van de contraststof onder de scanner !)
als vanzelf probeer ik hem goeie jeugdjaren te laten beleven...
---
deze week ook een sms-term leren kennen: nwly (never wanna loose you)
zondagavond, tijd voor mijn geestelijk fitness-kwartiertje in de vorm van een blogberichtje.
woensdag heeft de kiné mijn volledige rechterarm in een stevig kousverband gestoken. daarmee slapen is andere koek: de arm plooien gaf teveel spanning en beperkte de normale bloedstroom. overdag is het toch een vreemd gevoel: een pijnloze arm in een grote windel.
na de plechtige ontmanteling op vrijdagavond kon de kiné me een verlies in armomtrek van 1,5 cm meedelen. we wachten af tot maandagavond om te zien hoe mijn armomtrek verder geëvolueerd is.
.........
ondertussen merk ik dat ik meer en meer verderleef zonder handrem op. ik betrap me zelf op halve dagen zonder doemdenken, en eigenaardig genoeg voel ik mezelf daarrond zelfs schuldig. besef ik dan niet meer de ernst van de situatie ? het lijkt wel op een slijtend rouwproces. en maar goed ook.
morgen ben ik jarig. 18 februari was/is dan ook zo'n 'kapstokdag': een dag waarnaar ik uitkeek. Jens heeft me al een tip gegeven ivm een kadootje. zijn tip was echter een beetje té duidelijk, maar ik speelde het spelletje mee: morgenvroeg staat hij allicht om 7u te trappelen aan ons bed, en zal ik.... totaal verrast zijn !
filip
nb: als in mijn directe omgeving over andere kankersituaties gesproken wordt, merk ik soms enige geremdheid. de zenuwachtige oogbewegingen vind ik op dat moment tegelijk grappig en spijtig.
dit weekend was het uitzonderlijk goed fietsweer. nu ben ik van natura een louter passieve sportliefhebber, dus het kostte me veel moeite om op het zadel plaats te nemen. ik denk dat we zo'n 20 kilometer gefietst hebben.
halfweg waren fietsbruggen in Rumst over de Nete en Dijle voor Jens dé gelegenheid om papa uit te dagen voor een sprintje bergop. ik heb dit jammerlijk verloren en kon me niet wegsteken achter de vaderlijke uitvlucht om zoontje te laten winnen. mixed emotions about that.
dat eenvoudige fietstochtje heeft me wel vermoeid. kan ik dit niet (meer) aan, de radiotherapie is toch al meer dan 2 maanden achter de rug ? misschien moet ik een beetje meer moeite doen, en krijg ik zowaar een conditie-tje.
wat ik ook niet meer volop kan: fysiek werk doen met mijn rechterarm. bij het oppompen van een fietsband 'voel' ik onmiddellijk mijn rechterarm zwaarder worden. het ophangen van een lamp aan het plafond moet in stappen gebeuren: werk boven schouderhoogte is quasi onmogelijk. de oncologe heeft me een beetje laten schrikken ivm een opgezwollen arm: de zwelling is dikwijls onomkeerbaar...
daarom doe ik de moeilijkere en zwaardere dingen, zeker boven schouderhoogte, met mijn linkerhand.
hoewel ik van nature aanvankelijk linkshandig was, werd ik in het eerste leerjaar rechtshandig gemaakt (toen ging dat zo). dit alles zorgde voor hilariteit tijdens mijn legerdient: bij schietoefeningen mikte ik altijd met mijn linkeroog en hield ik het geweer in mijn rechterhand. (don't try this at home) om van de schietoefeningen af te geraken schoot ik altijd in de schietschijf van de baan naast mij. (ik had altijd 0 op 20, buurman 30 op 20). ondanks mijn nullen werd mij de job van scherpschutter opgedragen bij de alarmoefeningen in onze kazerne...
maar wat wél positief is, is dat ik de 'zaak' meer en meer van me kan afzetten en voor een paar uren zelfs kan vergeten. af en toe flitst de ganse zaak weer vol ongeloof door mijn kop. gelukkig heb ik genoeg om handen nu: de combinatie van parttime job en parttime huisman bevalt me zeer.
fysiek is er nog veel werk aan de winkel, maar emotioneel sta ik er terug (vind ik)
vanaf volgende week ga ik, om de zwelling van mijn arm terug te dringen, 3 keer per week naar de kiné (ma-wo-vr)
ondanks mijn 'goed rapport' van maandag had ik nog één twijfeltje omtrent een plekje op mijn been. de oncologe had mij hiervoor doorverwezen naar mijn dermatologe.
bij mijn dermatologe mag ik altijd tussenglippen in haar agenda had ze me eerder al gezegd.
donderdag ben ik dus even bij haar langsgeweest en heb haar een update gegeven van de aflevering van 09/2007. mijn twijfeltje bleek ongegrond, ze plakte er een moeilijke naam op (ik heb dat papiertje met die moeilijke naam euforisch weggesmeten). indien ik dit uitdrukkelijk wenste wilde ze het wegsnijden, maar haar geruststellende glimlach was meer dan overtuigend. ik vertrouw haar tenslotte al bijna 12 jaar..
---
donderdagmiddag sprong voor mij dus het licht op groen. de familiale vakantieplanning kon daardoor ook stilaan vorm krijgen. de tweede week van de paasvakantie gaan we met z'n allen een midweek doorbrengen in Oostende, begin juli gaan we met z'n allen 10 dagen naar Normandië. het is aangenaam om tot bijna een half jaar vooruit te kunnen plannen.
---
op verzoek: vorige week vrijdag hebben we meegedaan aan de schoolkwis met ons ploegske: 'de Jensfans'. ik ben de manager van de bende (zorg voor de inschrijving, voor eventueel transport en steek regelmatig het bordje 'dorst' omhoog) om een lang verhaal kort te maken: dankzij het complementair IQ van neef Hans (!), schoonbroer, jeugdvriend, en 2 partners van CM-ers hebben 'de Jensfans' hun tweede overwinning op zak. plezante bende, en bovenal goed voor mijn locale intellectuele uitstraling !
(gisteren op de Wereldfeestenkwis was het resultaat iets minder, geen probleem: dat was in Bonheiden).
zo, alles lijkt zich te stabiliseren, er zat veel twijfel tussen mijn oren en dat is nu heelwat verminderd.
deze namiddag had ik afspraak met mijn oncologe. ik ken haar ondertussen al, de manier waarop ze je binnenvraagt verraadt al veel en kalmeerde mijn hartslag onmiddellijk. (begin september 2007 zag ik aan haar gedrag dat het niet OK was) de scans waren OK, ik vroeg haar om nog een extra echografie op de verdachte plaats, waar ik wel eens wat voel (al is mijn gevoel daar niet betrouwbaar wegens 2 x geopereerd en bestraald) ook deze echo gaf niets verontrustends, het zit hem misschien ook een beetje tussen de oren, denk ik dan.
zo stilletjes ik binnensloop, zo nonchalant ik buitenzweefde...
----
vorige week donderdag ben ik naar het autosalon geweest, een beetje dromen mag wel vind ik. maar het is vervelend om, in deze voor mij onzekere tijden, een verantwoorde keuze te maken. altijd denk ik: zal Ilse later graag met deze auto rijden..., zou ik niet beter gewoon afwachten ?
maar 's anderendaags heeft de genaamde Ben Ahmed mijn en onze keuze bespoedigt door op ons geparkeerd, 12-jarig Astraatje te knallen. na het invullen van de papieren en na het vervangen van het linkerachterwiel bleek dat de auto zonder hinder kon rijden. er is wel wat blikschade, hopelijk wordt zo'n oudere wagen niet totaal verlies beschouwd.
de keuze van de nieuwe wagen wordt uiteindelijk niet 100% mijn droom, maar een aangenaam familiaal compromis.
filip
vorig week donderdag heb ik Jens verwittigt dat hij tijdens het klassikaal kliniekbezoek mij mogelijkerwijze kon zien. zijn antwoord: pap je hebt dat papier niet goed gelezen het is de derde KLEUTERklas die een uitstap maakt naar de kliniek .... OK.
de voorbije week ben ik terug in de roetsjbaan van het werk gestapt. merkwaardig genoeg was ik tamelijk snel op kruissnelheid (vond ik van mezelf).
donderdag 24/01 ga ik voor de eerste keer op controle (scanneronderzoeken), maandag 28/01 in de namiddag volgt dan het 'verdict'. een toevallige toevalligheid zorgt ervoor dat ook het GLOC, 3e leerjaar A, donderdag 24/01 een educatieve uitstap maakt naar... AZ St.Maarten !!
ik weet nog niet welke uitvlucht ik standby moet hebben als Jens me daar ziet. anderzijds wil ik hem ook eens graag bezig zien in de klasgroep op uitstap. een spoedcursus detective dringt zich op.
dinsdag hervat ik deeltijds het werk, het is toch een beetje als een eerste schooldag in een nieuw schooljaar...
----
ik merk dat ik nù al zenuwachtig en ongerust ben voor de eerste medische controle op het einde van deze maand. de voorbije 2 jaar had ik dat niet, ik was dan pas zenuwachtig als ik de uitslag ging bespreken met de oncologe.
ongerust, omdat ik niet meer weet wat normaal en niet normaal is. een schouder die 2 x geopereerd is, en de bestralingen die ook binnenin allicht de gewenste ravage aangericht hebben, maken dat ik daar geen normaal gevoel meer heb.
al mijn twijfels schuif ik voor mezelf daarop af...
de driedaagse trip naar Parijs was écht een meevaller, en stond zoals gezegd in het teken van windowshopping. op de Champs Elysées dachten we aanvankelijk dat de prijsaanduidingen nog in Franse Frank waren, of dat er komma's van de prijskaartjes gevallen waren... (verkeerde plaats, verkeerde periode: nog geen solden)
op het nieuwjaarsetentje met de werkcollega's heb ik mijn ogen de kost gegeven: we zijn ondertussen met 37 (als ik goed geteld heb) nieuwe gezichten, nieuwe namen, maar een heel toffe bende, een complementaire groep. naar buitenuit zo serieus (het gebouw en zelfs het briefpapier maken indruk), maar binnenskamers loopt niemand naast zijn schoenen, hangen er geen naambordjes met bijhorende ronkende titels op de deuren. de mensen voor wie dit hun eerste werkplek is, beseffen volgens mij niet genoeg dat de werkomstandigheden er meer dan behoorlijk zijn.
mensen worden gevierd voor hun 10- of 20-jarig V&M-schap. ik maak de collega met 20-jarig lidmaatschap er stiekem attent op dat ze ondertussen minstens 2 maanden 'gefeest' heeft: (nieuwjaarsfeest+jaarlijkse kantooruitstap x 20 = 40 werkdagen !)
ik realiseer me dat ik een volgende keer allicht ook aan de beurt kom: 20 jaar... om het in boekhoudkundige termen te stellen: afgescheven à 5%, boekwaarde 0, noodzakelijke overboeking naar 'overige vaste activa' (dat is een rubriek die in de balans nà het 'meubilair' vermeld wordt).
ik ben klaar voor mijn derde V&M-termijn en kom half januari terug in actie ! hoewel ik qua gezondheid op een slappe koord dans, hoop ik dat het nog een mooi hoofdstuk wordt.
filip
bedankt voor alle nieuwjaarskaartjes (in het bijzonder die van BDB) (zelf kaartjes terugsturen is er niet van gekomen)
VOORTAAN ZAL IK UITSLUITEND ZONDAGAVOND EEN BERICHTJE IN MIJN DAGBOEK LATEN
een Egyptische week zonder kiné voelde ik duidelijk: de mobiliteit van mijn rechterarm ging zienderogen achteruit. het eerste bezoek aan de kiné was dan ook een halfuur armworstelen op het randje. (oneerlijk gedoe want ik moet hem laten begaan) na elke grensverleggende uitrekking van mijn schoudergewricht mag de kiné mijn arm écht niet loslaten want hij zou er als het ware afvallen. gek gevoel. maar het heeft zijn nut, mijn schoudergewricht heeft deze oefeningen meer dan nodig.
merkwaardig genoeg zijn pas begin vorige week de brandwonden op de achterkant van mijn schouder 'doorgebroken'. merkwaardig, want de laatste bestraling dateert van 26/11/2007. het levert geen pijn op, alleen een beetje droge huid en vervelling.
ons kerstverhaal ?: de chauffage viel uit wegens foutieve meteraanduiding van mazoutpeil in tank. (en optimistische inschatting van mijnentwege) het beste moment om dit mee te maken is een zaterdagavond in de winter, zodat je pas brandstof kan bestellen op maandag ! tegen maandagavond was het probleem opgelost, maar wegens nog kerststaltemperatuur (verwarmen met een ezel alleen leverde niet het gewenste resultaat) wilden we maandagavond buitenshuis eten, ... op kerstavond. ofwel was het beoogde restaurant gesloten, of moest je gereserveerd hebben. om een lang verhaal kort te houden : onze zoektocht naar warme voeding in een warme omgeving eindigde in een kerststalletje met GB-Quick-embleem. kindeke Jens heeft zich, na de obligate fritjes-met-mayonaise-en-ketchup, daar nog goed geamuseerd.
morgen vertrekken we naar Parijs. Jens blijft 2 dagen bij nonkel Frans en tante Rein en 1 dag bij nonkel Jan en tante Marijke, waarvoor dank. het reisje staat in het teken van zuster Ilse ik heb alles zowat uitgestippeld in functie van haar interesses, als daar vooral zijn: winkelen, shoppen, vitrines, boetiekskes en dergelijke meer (*). ze verdient het, meer dan ooit !
de eerste mijlpaaltjes lijken probleemloos genomen, ik richt me al een beetje naar 2008 waar de eerste poortjes zijn: - half januari: terug gaan werken (parttime !) - einde januari: eerste controle
mijn eindejaarswensen - voor iedereen: een beter jaar dan het mijne in 2007 - voor mezelf: een jaar.
filip
(*) kijk morgen op Google Earth maar eens naar Montmartre: we zullen eens zwaaien !
gisteren om 14u geland in zaventem..., 25 graden en 2 truien verschil.
het was voor mij een zeer fascinerende reis, zoveel te zien. vooral compromisloos in tijdsbesteding wegens tijdelijk single: ik geef toe: 4 keer de zaal van 'den Toet' opnieuw binnengaan in het museum van Caïro is misschien overdreven... een reis die bedoeld was om gezamelijk te maken, zo binnen een jaar of 10.
ik heb ter plaatse wel één inschattingsfoutje gemaakt: mijn tijdelijke adoptievader bleek uiteindelijk 1 jaar jonger dan mij... (ik en mijn sociaal inzicht !). gelukkig ben ik dat op toevallige manier te weten gekomen ("in 1970 was ik 9 jaar"). zijn madam was wel ouder, maar een exact getal kan ik er niet op plakken.
maar vooral: ik heb meer dan ooit ontdekt waar mijn plaats is, heb zonnevitamientjes opgedaan, heb bepaalde boekjes terug op hun plaats gezet. al besef ik dat ik altijd onzeker zal blijven, dat ik bij het minste mankementje zal gaan twijfelen.
Jens heeft me gemist zegt hij, het omgekeerde kan je gerust kwadrateren. Ilse heeft me de ruimte gegeven, waarvoor dank, en ik hoop dat een beetje goed te maken volgende week samen in Parijs. (plannen Filip !)
filip
Yentl, (mijn petekind en voorlopig nog platonisch Egyptefan) ik heb ginder meerdere keren aan jou gedacht, ik heb veel foto's genomen, en ook nog enkele .... (vertel ik niet).
een negendecemberig vertrek naar Egypte heeft zo zijn voordelen: bij het inchecken staan ze op jou te wachten, op het vliegtuig plaats genoeg, egyptisch paspoort op kwartiertje gefixet...
we doen de bezoeken hier in groepsverband, onze groep telt welgeteld 4 toeristen.
de helft daarvan wordt ingenomen door een ouder Belgisch tweedehandskoppel. ik heb me prompt tijdelijk laten adopteren door Adrien en Marie-Therese (accenten staan niet op het klavier). MT helpt me trouwens bij de 'traductions' (als ik al eens een Frans woord met Egyptisch haar op niet begrijp)
de overige 25 procent (ook dat teken is niet te vinden op het klavier) wordt vertegenwoordigd door een depressieve Luxemburger van 37 jaar. als ik het goed begrepen heb is die man vanwege zijn depressiviteit op Luxemburgse-ambtenaren-ziekenkas. niet meteen het vrolijkste gezelschap, altijd paffen, niets interesseert hem... hij mist vrouwelijk gezelschap zegt hij, maar gisterenavond op de 'Nubische avond' kon de danig straf ingepakt gebleven G-cup van de danseres noch hem, laat staan het schip in beweging brengen. ook aan het zwembad is volgens hem niet veel te zien, (ik vind nochtans de Russische zwembroeken die bijna okselondersteunend gedragen worden hilarisch)
zonder dat hij het weet motiveert die Luxemburger mij om niet te zijn-worden-blijven zoals hij.
dus hou ik met vooral bezig met mijn aandoenlijke ouders ad interim. elk toeristenkraampje zie ik bij Adrien een gegronde vrees dat MT zal blijven plakken en omgepraat worden.
binnen een half uurtje vertrekt de boot terug naar Luxor, en om zeker niet te moeten roeien (ook al is het dan stroomafwaarts) sluit ik af met een zonnige groet (25 graden,ook dat bolleke vind ik niet).
filip
بهمهح
(hierboven staat volgens mij filip in het arabisch)
gisterenavond aangekomen in Luxor na een vlucht van 4u20min het voordeel van laagseizoen is dat je dan op zetel 26 J,K en L kan slapen.
alles valt hier best mee, de excursie van deze voormiddag gebeurde in een groep van 4 toeristen ik zit nu in een onooglijk internetkruipkot in het centrum van Luxor.
er is geen internetaansluiting op de boot. aan het thuisfront kan ik alvast laten weten dat mijn blikken niet te snel afdwalen naar de vrouwelijke toeristen: blijkbaar bezoeken deze periode vooral vrouwen met een hoog Fabiolagehalte de streek.
ik laat het allemaal op mij afkomen (de reis !), de bedoeling is om alles te laten leeglopen (*) en een beetje terug opgeladen terug te keren.
filip
(*) niet in de letterlijk zin, hoewel, in Egypte moet je wel opletten daarvoor.
mijn nekblokkering van zaterdagavond is zo goed als voorbij. zaterdagnacht kon ik alleen op mijn buik en met mijn gezicht pal op de matras liggen: ellende
tussenkomsten van kinesist, spierverslappers en pijnstillers misten gelukkig hun uitwerking niet.
van die spierverslappers word ik wel duizelig, maar ik denk dat ik morgen terug de ouwe zal zijn.
ik voelde me dinsdag zo gelukkig want ik realiseerde me dat mijn nekblokkering gunstig evolueerde, dat ik maandag mijn kankermuizenissen een ganse dag vergeten was, dat Jens zijn best deed op school,... (ik moet me dikwijls inhouden of ik knuffel hem plat)
geluk kan je lichaam instromen, het stroomt met je bloed rond, en ik heb mij dat rustig laten welgevallen.
de brandwonden van de bestraling zijn volgens mij over hun hoogtepunt. maar ik heb de voorbije week de hele tijd scheef gelopen (letterlijk!). daardoor zit ik sinds zaterdagnacht met een totale blokkering van mijn nek. ik heb zondagmorgen platen laten nemen van mijn hals, en moet pijnstillers en spierverslappers nemen. mijn mobiliteit is momenteel die van een 98-jarige.
een neksteun kan ik niet dragen vanwege de brandwonden. nachtrust is er in stukjes en brokjes, in bed kruipen duurt 2 minuten.... miserie.
maar dit is gelukkig allemaal herstelbaar, en gelukkig koos ik niet 2 december als vertrekdatum voor Egypte, maar wel 9 december.
Jens had gisteren dan nog zijn grote wedstrijddag. (het Vlaams Kampioenschap) gelukkig heb ik een lieve broer en ouders die mij konden depanneren om Jens in Gierle te krijgen. tesamen met Renée den trainer was het voor Jens een leuke dag. deze keer speelde hij alleen tegen leeftijgenoten (de 'benjaminnen'), maar dan wel de besten van Vlaanderen. als ik het goed begrepen heb haalde hij een 7e plaats op 16 en dat kan me verwarmen. (hij is tenslotte nog maar 2.5 maand bezig)
nog een paar dagen sukkelen, en dan kan ik eindelijk aan dat nieuwe hoofdstuk beginnen.
de bestralingen zijn dus gedaan... sedert vorig weekend heb ik pijnlijke brandwonden aan mijn hals. ik heb het nagevraagd: die brandwonden zijn niet toe te schrijven aan de laatste bestralingen, maar zijn het resultaat van de ganse reeks. het lijkt wel of ze een vertraagde uitwerking hebben. als die stralen langs buiten zo'n effect hebben, dan neem ik aan dat ook binnenin het DNA grondig gereset is. (en dat was blijkbaar de bedoeling)
ook de vermoeidheid zal nog even aanhouden denk ik na een week zou dit moeten beteren. ondertussen: smeren maar, gecombineerd met de ijsgel van tante Rein.
maar alles bijeen is dit alleen maar een tijdelijk ongemak, so what ?!
---
na de laatste bestraling was er nog een gesprekje met de plaatsvervangend oncoloog. er werd afgesproken om einde januari een eerste controle in te lassen (2 maanden na einde bestraling) we zijn dus weer vertrokken, het gekende 3-maandelijkse stramien vanaf 2006...
gisteren was er een beperkt familiefeestje nav de verjaardag van Jens (8 jaar). het was tevens een feestje om het einde van de bestraling te vieren.
Jens is nog steeds niet op de hoogte, dat houden we zo. en als mijn afteken-strepen niet meer zichtbaar zijn, zullen de badkamertaferelen terug normaler kunnen gebeuren.
ik zet ondertussen mijlpaaltjes: verjaardag Jens, Egypte, Parijs, nieuwjaar, eerste controle, mijn verjaardag...
af en toe dub ik nog wel, maar als ik die eerste controle goed doorkom zal ik me geruster voelen.
morgen de laatste bestraling. de laatste loodjes wegen het zwaarst... zoals gezegd zijn de laatste drie bestralingen op een kleiner 'veld' gericht. en dat merk ik: mijn huid is tamelijk verbrand, net alsof ik een namiddag in de brandende zon heb gelegen.
maar die laatste 3 beurten zullen ongetwijfeld hun nut hebben.
....
ik heb ondertussen een straffe madam ontmoet. we hebben heel wat gemeen en het was voor mij zeer aangenaam om op den duur ongeremd met een 'soortgenoot' te spreken. hoe we ons voelen, hoe we vooruit kijken, wat ons recht houdt, wat we doen in slechte momenten, waarvan we genieten in goeie momenten. ik hield er alleszins een goed gevoel aan over, en hoop dit contact te onderhouden: wat hebben we te verliezen ?
daarnaast kreeg ik vrijdag ook nog een (admininstratieve) opkikker van iemand die zich op zijn eigenste manier heeft ingezet. dank !
Jens heeft ook al eens gevraagd waarom ik op een gegeven moment zomaar lachtte.
deze dingen gaven mij een positieve boost, veel beter dan pillen. ik denk dat ik er zelf ga uitkomen.
----
de moraal zit dus goed, ik durf vooruit te kijken en te plannen. ik kan me zelfs al terug druk maken in het verkeer, goed hé ?
nog 5 beurten, maandag en dinsdag zijn er onderhoudswerken aan de bestraler gepland, dus heb ik 2 dagen extra recup. woensdag word ik extra afgetekend voor de laatste 3 beurten die blijkbaar op een kleiner gebied moeten gebeuren. we zien wel.
----
vandaag ben ik een hele dag op stap geweest met Jens naar Herentals voor zijn 2e dag competitie ping-pong. hij heeft goed gespeeld en om 17u als ze de laatste pingpongtafel kwamen opruimen en het licht uitdeden is hij gestopt. leuk toch ?! als hij verliest is hij niet àl te ongoocheld (als hij tegen mij speelt moet ik de helft van de matchen stilleggen wegens teveel McEnroe-kuren)
zuster Ilse heeft dus een een hééél rustig weekend gehad, het is haar gegund.
maandag heeft Jens pedagogische studiedag en waren we van zin om in Brussel naar de dinosaurussen te gaan kijken. helaas merk ik zonet dat de sluitingsdag 'maandag' is.
en mijn moraal ? tussenin, alles gaat goed, tot ik iets voel tintelen in mijn schouderstreek. dat tintelen is dan maar het gevolg van de operatie of bestraling hoop ik dan....
de bestralingen wegen stilaan zwaarder door. ik moet opletten met inspanningen. zo heb ik maandag een beetje in de tuin gewerkt, maar 's avonds was de batterij rap plat.
voor het overige hou ik me nuttig bezig met het huishouden, boodschappen doen en Jens van en naar school brengen.
ik probeer niet teveel na te denken, maar als de bestraalde zone tintelt, word ik toch nog ongerust. als ik iets voel tintelen maak ik mezelf wijs dat dit een gevolg is van de bestraling ...
niemand kan mij garanties geven dat weet ik. zelfs de driemaandelijkse CT-scans geven geen 100% uitsluitsel. dat vooral de klinische onderzoeken (aftasten!) belangrijk zijn, zal me altijd onzeker blijven maken. hoe tast je een verminkte zone met verhard littekenweefsel af op zoek naar een knobbel ? hoe kan ik iets voelen dat diep in mij zit ? ik vroeg eerder al om een driemaandelijkse Pet-scan (in Leuven), maar ik krijg dan telkens een uitleg dat dit zinloos is. moeilijk om daarmee verder te moeten, wat een vooruitzicht.
ik leer hier stilletjesaan mee om te gaan. daarbij moet ik die negatieve gedachten zoveel mogelijk uit mijn kop zetten.
daarstraks werd ik door zuster Ilse herinnerd aan het feit dat de operatie 2 maanden geleden werd uitgevoerd. tot gisteren mocht ik depri zijn, dat was de afspraak. ik ben vooral rustig geworden, het zonnetje in huis ben ik nog niet, maar daar werk ik aan.
vrijdag 04/01/2008
