In de reeks 'maten en gewichten'. Joachim is terug van op kamp. Mens zou verwachten dat hij dan flink wat honger heeft maar dat is niet het geval. Joachim: 'Mama, ik ga niets meer eten. Er kan echt niets meer bij. We hebben deze middag alles wat nog over was moeten opeten. Ik heb ananas gegeten, hotdogs, wortelen, tomaten en nog een aantal dingen...' Mama: 'En hoeveel suiker heb je gegeten?' Joachim: 'Ongeveer evenveel suiker als groenten.'
In de reeks 'moeder doet de was'. Mama: 'Joachim, mag ik je valies binnen opendoen of is het zo goor dat ik het beter buiten doe?' Joachim: 'Ik weet het niet mama. Ik heb er niet aan geroken. Ik ben ook niet gek he.'
Joachim: Ik vind het jammer dat papa niet thuis is in de grote vakantie. Mama: Tja, papa ziet het niet zitten om in het onderwijs te gaan... veel te veel werk, vindt papa. Joachim: Is dat zo, papa? Papa: Ja! Joachim: Maar papa, wat is daar nu moeilijk en veel aan. Je gaat voor de klas staan, je roept een beetje en je maakt examens. Nathan: Nee, Joachim, papa moet zelfs geen examens maken. Het zijn de kinderen die de examens maken.
Vic geeft Engelse les aan drie gemotiveerde maar onrustige kinderen. Eentje moet pipi doen. Eentje heeft het een beetje kou en wil een trui. Eentje zegt dat zijn balpen het niet doet. Eentje moet plots kaka doen. Eentje zit te wiebelen op z'n stoel. Eentje heeft bij elk woord een verhaaltje. Eentje vindt elk woord grappig. Eentje probeert te 'r'-en als een echte Engelsman. Eentje steekt zijn tong tussen zijn tanden en oefent de 'th'. Eentje trommelt met z'n vingers op de tafel. Eentje weet niet goed hoe hij een woordje moet schrijven. Eentje wil een kleurtje dat niet op de tafel ligt. Eentje heeft dorst. Eentje kent een liedje met een Engels woordje in. Eentje hoopt op een snoepje. En dat alles presteren ze met z'n drieën. Vics respect voor onderwijsmensen groeit met de seconde.
De kinderen vertellen wat ze vandaag beleefd hebben. Anna: 'We hebben in de sportwinkel broeken gezien voor fietsers.' Nathan: 'Daar zit al een poep in!'
Wat hebben we gedaan vandaag? Nathan: 'We hebben naar de film van beertje Paddinton gekeken!' Joachim: 'Jammer dat het goed afloopt!' Anna: 'Waarom?' Joachim: 'Ik wil wel eens zien hoe een dier opgezet wordt!'
Nathan: Hoe zou ik heten als ik een meisje was? Mama: Rika. Nathan: En als Anna een jongen was? Mama: Dan was zij Nathan. Nathan: En ik dan? Mama: Ik weet het niet. Misschien wel Jantje. Ik vind Jan een mooie naam maar opa vindt het grappig. Nathan: Waarom? Mama: Bij opa thuis hadden ze vroeger een stier en die heette Jan. Anna: Wat? Een echte stier? Vet cool! Joachim: Cool... die hebben G I G A N T I S C H E ballen, echt G I G A N T I S C H!!!
Tot daar het beschaafde gesprek. De rest is niet voor publicatie vatbaar...
De discussies in de paskamer... Mama: Joachim, wil je die broek nog even passen. Joachim: Eikes, mama, nee. Dat is echt niet mooi! Mama: Alé Joachim, da's toch een toffe broek. Barbaar! Joachim: Ik ben geen barbaar mama, ik ben gewoon een tiener!
Een klein jongetje zit al eens op schoot en verwent met met kleine kusjes... Nathan: Mama's zijn heel bijzondere wezens maar soms een beetje ingewikkeld.
Onderweg naar school aanhoorde ik samen met de kinderen de radio2-besparingsplannen deze morgen op de radio... Joachim: Krijgen we dan geen nieuws meer? Nathan: Joachim, dat is toch niet erg. Al eens gehoord hoeveel flauwe kul ze 's morgens vertellen als wij naar school rijden?
Het is een zaterdagse gewoonte geworden die we ook deze week hoog in het vaandel dragen. Wanneer de kinderen naar bed zijn, nestelen wij ons zij aan zij in de zetel aan de salontafel. Pure gezelligheid dicht bij elkaar. Geen boelekeseten, zoals jij het zo vaak noemt. Vandaag staan er tapas op het menu. De geur van knapperig geroosterd brood is mijn neus binnengekomen en vermengt zich met de geur van olijven en look. Een veelkleurig bordje met vlees en tuinkruiden staat naast een schoteltje met Spaanse kazen omringd met kappertjes en tomaten. Het vrolijke sissen van het kleine ovenschoteltje met scampi geeft het startschot voor een gezellige avond. De traditie wil dat de tv aanstaat. We zien de zoveelste herhaling van een of andere misdaadserie waardoor kijken met een half oog volstaat. We genieten van de kleine hapjes die voor ons staan en de zuivere klank van de wijnglazen die elkaar aantikken voor we elkaar recht in de ogen kijken en zoals elke week op de liefde fluisteren. Voldaan schuif je daarna dicht tegen me aan. Ik leg mijn hoofd op je schouder. Ik voel je warme hand op mijn been. Je zoekt mijn vingers en vindt ze snel. Ook dit is immers een gewoonte. Je kust me. Ik voel je zachtheid op mijn huid. Na een drukke week waarin kinderen en werk in het middelpunt staan, vinden we elkaar altijd weer terug in de hoek van het salon.
Anna komt heel verwonderd en superfier naar ons toegelopen. Anna: Kijk papa, mama! Ik heb een keimooie steen gevonden met rood, grijs en wit! Papa: En weet jij wat dat is? Baksteen, cement en bezetsel.
Joachim: Mama, ik wil nog een dessertje. Mama: Da's goed, Toon. Wat wil je? Joachim: Ik wil een banana split. En weetje, die banaan is cruciaal. Dat maakt het af. Zonder banaan is het de naam 'banana split' niet waardig!
Mama: Anna, zo'n maliënkolder, hoe voelt dat? Anna: Dat valt nog mee. Als je het gewoon opheft is het zwaar, maar eens je het aan hebt valt het wel mee. Waarom? Mama: Omdat dit mij een zeer geschikte pijama lijkt voor jongens en meisjes van zo'n 16 jaar. Anna: Waarom? Joachim: Ik weet het! Ik denk dat ik het weet! Is de piemel dan het zwaard? Mama: ...
Ik lees. Ik verslind. Als het maar letters zijn. Stiekem droom ik van tijd om romans te lezen, te verdwalen in fantasie en dromen; zo diep te duiken dat ik de personages kan aanraken, hun gezicht kan voelen, de stoffen van hun kledij tastbaar dichtbij zijn. Helaas is mij die tijd niet gegund. En toch lees ik, boek na boek, van a tot z. Letters die mijn kennis bijspijkeren, mijn kijk verscherpen of verbreden, mijn honger naar nog meer aanwakkeren en tegelijk stillen. Mijn passie laat zich tooien door de hobby van mijn man. Pronkstuk in de woonkamer is zijn zelf ontworpen kast gevuld met de boeken die mijn herseninhoud en handelen enigszins in beeld brengen. Een passie voor ethiek, een hart voor rouwenden, een mantel van psychologie en theologie. Laat mij maar lezen, met opgetrokken knieën in de zetel, genietend van het zonnetje op een plein, onder een zomerse parasol in het zand. Elk landschap laat letters schitteren.
