Mama: Anna, zo'n maliënkolder, hoe voelt dat? Anna: Dat valt nog mee. Als je het gewoon opheft is het zwaar, maar eens je het aan hebt valt het wel mee. Waarom? Mama: Omdat dit mij een zeer geschikte pijama lijkt voor jongens en meisjes van zo'n 16 jaar. Anna: Waarom? Joachim: Ik weet het! Ik denk dat ik het weet! Is de piemel dan het zwaard? Mama: ...
Ik lees. Ik verslind. Als het maar letters zijn. Stiekem droom ik van tijd om romans te lezen, te verdwalen in fantasie en dromen; zo diep te duiken dat ik de personages kan aanraken, hun gezicht kan voelen, de stoffen van hun kledij tastbaar dichtbij zijn. Helaas is mij die tijd niet gegund. En toch lees ik, boek na boek, van a tot z. Letters die mijn kennis bijspijkeren, mijn kijk verscherpen of verbreden, mijn honger naar nog meer aanwakkeren en tegelijk stillen. Mijn passie laat zich tooien door de hobby van mijn man. Pronkstuk in de woonkamer is zijn zelf ontworpen kast gevuld met de boeken die mijn herseninhoud en handelen enigszins in beeld brengen. Een passie voor ethiek, een hart voor rouwenden, een mantel van psychologie en theologie. Laat mij maar lezen, met opgetrokken knieën in de zetel, genietend van het zonnetje op een plein, onder een zomerse parasol in het zand. Elk landschap laat letters schitteren.
De leegte in mijn hoofd is meer dan eens omgekeerd evenredig met de volheid van de kookpotten. Mijn keuken lijkt wel mijn therapieruimte te zijn. Geef me een plek aan het aanrecht, geef me een demichef, een snijplank, groenten, vlees of vis en de zorgen verdwijnen door het afvoergat terwijl de inspiratie opborrelt als kokend water. Koken is genieten. Koken is scheppen. Het creëren van een lekker gerecht schenkt me de rust waar ik als rusteloze ziel zo vaak naar op zoek ben. Tijdens het koken bedenk ik mij niet meer welke hoofdstukken van cursussen ik nog met afwerken en uitprinten, lig ik niet meer wakker van de achterstand die ik opliep bij het verbeteren, lijken de zorgen die ik soms koester minder groot te worden. Laat mij maar werken met garde en pannenlikker, met mes en snijpank, met potten en pannen Orgelpunt is uiteraard de maaltijd. Het gezinsgebeuren is voor mij heel belangrijk maar nog meer geniet ik van een maaltijd met vrienden. Een lekker gerecht spijst de humor en gezelligheid. Vriendschap wordt vrolijk omkaderd met het kletteren van bestek op de borden. Meer moet dat niet zijn.
Joachim: Mama, doe nu toch eens normaal? Mama: Ik wil wel, maar wat is normaal? Joachim: ... Mama: Zouden jullie een normale mama willen? Anna: NEEEEEEEEEEE!!!!!!! Mama: Wat is dat, Emma, een normale mama? Anna: Dat is een mama die heel serieus is. Mama: En dat wil je niet? Anna: Nee, liever zoals jij... goed zot! Mama: En Luk, wat is voor jou een normale mama? Nathan: Een mama van wie ik mag kiezen hoe lang en wanneer ik computerspelletjes speel... Mama: Dat vind jij normaal? Nathan: JJJJJJAAAAAA! Anna: NEEEEEEE! Mama: Toon, wat vind jij een normale mama? Toon: Een mama kan niet normaal zijn... Enkel een man kan normaal zijn. Anna gniffelt. Anna: Jaja, een normale man... die heb ik echt nog nooit gezien! Joachim, zelfs binnen 29 jaar zal jij geen normale man zijn... Mama: Dus jij wil een mama die een man is? Dat is normaal? Joachim: Niet normaal dat die mama een man is maar een vrouw is nu eenmaal abnormaal. Mama: Pardon? Anna: Geef mij maar een gekke mama... Gek zijn is normaal. Mannen zijn dat gewoon niet! Mama: Maar we zijn er nu toch nog niet uit... Wat is nu normaal? Anna: Dit gesprek in elk geval niet.
Nathan: Ik vind het leuk als mama en papa elkaar kussen! Mama: A, dat is fijn. Vind je het leuk om te weten dat wij elkaar graag zien? Nathan: Nee, maar terwijl je papa kust kan je mij niet kussen. Ik hou niet van kussen. Joachim: Ik hoef het niet te zien. Mama: Misschien zou je het wel missen als het er niet meer is. Anna: A je, dan ga je denken dat mama en papa gaan scheiden he. Joachim: Dat mag niet he mama. Niet scheiden. Nathan: Misschien moeten jullie dan maar neuze-neuze doen. Joachim: Ach ja, kus dan maar... da's nog altijd minder erg dan scheiden. Ik doe mijn ogen wel even toe.
Het was zon gevecht en kostte zoveel energie. We startten net na ons huwelijk want we wisten al dat kinderen krijgen geen evidentie zou zijn voor ons. De pilletjes hadden geen effect maar we gaven niet op. Spuiten dan maar. Follikelmetingen op de meest onmogelijke momenten en als de follikel groot genoeg was vier dagen seks. We vroegen ons af of de gynaecoloog s avonds in zijn hoofd het lijstje patiënten zou afrollen die nu bezig zouden moeten zijn. Helaas, ook dat werkte niet. Ondertussen waren we anderhalf jaar verder. Bijkomend onderzoek toonde een probleem aan dat enkel in een gespecialiseerd vruchtbaarheidscentrum kon behandeld worden. De nevenwerkingen van de medicatie die ik tot dan toe nam, deden me echter in het ziekenhuis belanden met uitputtingsverschijnselen. Na twee weken intensieve rust mocht thuis nog ettelijke maanden verder herstellen. Op het einde van die periode zetten we de volgende stap, ICSI. Ook die was niet evident en lukte niet meteen. Maanden verstreken. We weenden die avond. Het was 1 maart 2004 en we waren er allebei van overtuigd dat het weer niet gelukt was. We weenden, liggend in elkaars armen, om vervolgens de agenda te nemen en uit te zoeken wanneer we een nieuwe poging zouden starten. Met mijn agenda in de hand belde ik naar het fertiliteitcentrum op 2 maart, klokslag 15u, zoals afgesproken. Proficiat mevrouw, u bent zwanger en u hebt een schitterende start gemaakt. De rest is geschiedenis Toon is een kanjer!
Mijn man legde deze middag aan de kinderen uit wat een merkwaardig product is. 't Bleek een maatje te groot voor hen. Ze keken met grote bambi-ogen. Uiteindelijk zei hij dat hij dat ook pas geleerd heeft hij het middelbaar. Anna: 'Ja, maar dan heb je al een veel groter hoofd dan wij nu he. Dan zijn er veel meer hersenen die mee kunnen denken. Natuurlijk begrijp je dat dan wel en wij nu niet!'
Nathan: 'Ik ga dat toch moeilijk vinden als ik groot ben. Dan moet ik aan een vrouw die ik niet ken vragen of ze met mij wil trouwen.' Mama: 'Lijkt me nuttig haar eerst te leren kennen!' Nathan: 'A, mag dat dan. Gelukkig. Ik wil niet trouwen met iemand die altijd met iets bezig is. Ik begrijp niet dat papa getrouwd wil zijn met iemand die bijna nooit stil zit.'
De poes is ernstig ziek. We bereiden de kinderen voor op haar nakend overlijden...
Anna: 'Gaan we Sissi begraven als ze dood is?' Mama: 'Wat wil je zelf?' Annaa: 'We gaan een doos versieren waar ze dan in kan liggen. Op school leerden we al een liedje dat we dan kunnen zingen.' Mama: 'O?' Anna: 'Ja. Een grappig liedje: "Iedereen de pijp uit"!'
Het beestje ligt comfortabel in een zacht bedje in een donker hoekje zoals ze het zelf verkiest. We gaan regelmatig kijken en proberen haar zoveel mogelijk te verwennen.
Nathan: 'Ik neem even mijn fototoestel mee. Dan kan ik foto's nemen van haar ondergang.'
Anna: 'Ik weet waarom mama met papa getrouwd is. Ze vindt papa lief. En mooi.' Nathan: 'En grappig!' Anna: 'Mama wist dat papa een goede papa zou zijn.' Nathan: 'De beste papa!' Joachim: 'Om aan te hangen!' Anna: 'En waarom is papa met mama getrouwd?' Nathan: 'Papa vindt mama lief.' Joachim: 'Misschien gewoon omdat mama zo aandrong?'
Joachim: Mama, we hebben in de muziekles bij juf N. geleerd over smartlappen. Juf N heeft gezegd dat oude mensen nog wel weten wat smartlappen zijn. Weet jij wat smartlappen zijn?
Nathan geeuwt in de auto. Mama: 'Ben je moe?' Nathan: 'Jaaaaggggggeeeeeeuuuuuwwww!' Mama: 'We zijn bijna thuis. Dan kan je een beetje rusten in de zetel.' Nathan: 'Ik ga niet rusten. Ik ga relaxen met mijn knuffel!'
Het is heerlijk warm tussen de dekens als ik de voordeur in het slot hoor vallen. Vrolijk kindergejoel vertrekt samen met de kinderen naar school. Mijn man gaat werken maar liet zijn slaapgeur naast mij achter. Ik trek zijn hoofdkussen iets meer naar mij toe en kruip nog wat dieper om te genieten van de zachte warmte van het flanellen laken tegen mijn gezicht en de dommelende slaap die mij opnieuw overvalt. Mijn lichaam geeft zich traag over. De geluiden van de straat verwijderen zich en het licht van de wekkerradio vervaagt. Vandaag moet niets, mag zijn wat is moe.
Een kinderhand is gauw gevuld, het handje van Nathan wellicht nog sneller. Je kan je niet voorstellen hoe gelukkig de juf dat ventje maakte met een gelukspoppetje. Hij zorgt ervoor als is het zijn kindje. En toen hadden we volgend gesprekje:
Nathan: 'Mama, mijn gelukspoppetje heeft mij vandaag al 2 keer geholpen! Ik heb geen fouten in mijn dictee en ook niet in mijn agenda!' Mama: 'Nathan, dat is supergoed! Knap werk! Maar 't poppetje heeft toch niet geholpen om je broek een beetje proper te houden he'! Nathan: 'Maar mama, dat kan toch niet. Ik was toen aan heel de andere kant van de speelplaats. Dat poppetje kan van zo ver niets doen hoor!'
Zou dringend eens moeten bekijken welke strips er op de kamer van de kinderen liggen.
Nathan: 'Mama, ik weet eindelijk wat een BH is! Een borstenhanger!' Mama: 'Eu...'
Nathan: 'Er bestaan er ook die borsten niet doen hangen maar omhoog duwen! In stripboeken hebben meisjes soms heel grote borsten. Eén keer was er iemand met borsten zo groot als de wereldbol. Dat moet wel lastig zijn als een pinguïn daarin kan bijten!'
Jaarlijks onderzoek bij de gynaecoloog. Ik leg de kinderen uit dat ik nog even weg moet om naar de dokter te gaan. Ze vragen waarom. Ik leg uit dat ik elk jaar naar een vrouwendokter ga.
Mama: 'Joachim, je hebt de dokter deze zomer gezien toen we naar de baby in het ziekenhuis gingen kijken. Ik heb je toen gezegd dat hij je uit mama's buik gehaald heeft en je hebt hem een hand gegeven.'
Joachim: 'Is dat een vrouwendokter?'
Mama: 'Ja, een van de dingen die hij doet is baby's uit de buik van hun mama halen.'
Joachim: 'Amai, om dat te kunnen moet je vrouwen toch echt goed begrijpen he mama'!
Nathan (met een snuitje vol moddervlekken): 'Mama, ik moet niet in bad. Ja, ik ben in een plas gevallen, maar die modder is allemaal blijven hangen aan mijn schoenen, broek, jas en muts. Als je dat wast, zal het ook wel goed zijn.'
