Poopee, blauwe ezel... Je bent er altijd geweest en je zal er altijd zijn. Trouw, onbevooroordeeld, onvoorwaardelijk. Je wiegde ons kleine ventje in slaap toen hij nog heel klein was en hij enkel je staart kon grijpen omdat zijn vingertjes je niet konden omarmen. Je bleef oneindig kalm toen hij wekenlang eindeloos over je staart wreef. Het leek alsof jij begreep dat hij daar troost uit putte. Jij was er immers op momenten van diepe pijn, toen hij ontwaakte op intensieve zorgen... en nog eens... en nog eens... en nog eens. Trouw bleef je bij hem waken wanneer hij dagenlang zijn bed niet mocht verlaten. Je nestelde je dicht tegen zijn wang, precies zoals hij het zo graag had. Jij wist dat wel. Je zag met lede ogen maar veel begrip aan dat er een tweede knuffel zoals jou in bed verscheen. Wij zagen het als een 'reserveknuffel' omdat we wisten hoeveel pijn het zou doen als hij jou kwijt zou raken. Hij zag onmiddellijk het verschil. Jij bleef Poopee, de enige echte, zij werd 'de zus van' en vanaf de eerste dag wisten wij dat zij je nooit zou kunnen vervangen. Er kwam nog een kleine versie bij want als hij een familielid van je tegenkwam in een etalage dan moest het diertje gekocht worden. Zo besliste hij. Ook een knuffelezel heeft recht op familiehereniging. En zo ging het maar door. Vandaag zijn jullie met 7. Babypoopee, Nina, Zwemmie, Bonaventuur, Jomme, Baconfoy en jij. Mensen zouden kunnen denken dat jullie de collega's zijn, maar nee, jullie zijn één grote, liefhebbende familie waar ook een - inmiddels niet meer zo klein - ventje deel van uitmaakt. Elke avond schikt hij jullie een voor een naast zich in bed en wenst hij jullie elk apart een goede nacht, maar jij, Poopee, jij krijgt tot op vandaag de ereplaats. Elke avond opnieuw kijkt hij je diep in je ogen, omhelst hij je en geeft hij een kusje op je neus. Vervolgens kruip jij dicht tegen hem aan waarna zijn lijfje zich rond het jouwe vouwt. Dank je wel, Poopee!
