Het was zon gevecht en kostte zoveel energie. We startten net na ons huwelijk want we wisten al dat kinderen krijgen geen evidentie zou zijn voor ons. De pilletjes hadden geen effect maar we gaven niet op. Spuiten dan maar. Follikelmetingen op de meest onmogelijke momenten en als de follikel groot genoeg was vier dagen seks. We vroegen ons af of de gynaecoloog s avonds in zijn hoofd het lijstje patiënten zou afrollen die nu bezig zouden moeten zijn. Helaas, ook dat werkte niet. Ondertussen waren we anderhalf jaar verder. Bijkomend onderzoek toonde een probleem aan dat enkel in een gespecialiseerd vruchtbaarheidscentrum kon behandeld worden. De nevenwerkingen van de medicatie die ik tot dan toe nam, deden me echter in het ziekenhuis belanden met uitputtingsverschijnselen. Na twee weken intensieve rust mocht thuis nog ettelijke maanden verder herstellen. Op het einde van die periode zetten we de volgende stap, ICSI. Ook die was niet evident en lukte niet meteen. Maanden verstreken. We weenden die avond. Het was 1 maart 2004 en we waren er allebei van overtuigd dat het weer niet gelukt was. We weenden, liggend in elkaars armen, om vervolgens de agenda te nemen en uit te zoeken wanneer we een nieuwe poging zouden starten. Met mijn agenda in de hand belde ik naar het fertiliteitcentrum op 2 maart, klokslag 15u, zoals afgesproken. Proficiat mevrouw, u bent zwanger en u hebt een schitterende start gemaakt. De rest is geschiedenis Toon is een kanjer!
