Nathan: Hoe zou ik heten als ik een meisje was? Mama: Rika. Nathan: En als Anna een jongen was? Mama: Dan was zij Nathan. Nathan: En ik dan? Mama: Ik weet het niet. Misschien wel Jantje. Ik vind Jan een mooie naam maar opa vindt het grappig. Nathan: Waarom? Mama: Bij opa thuis hadden ze vroeger een stier en die heette Jan. Anna: Wat? Een echte stier? Vet cool! Joachim: Cool... die hebben G I G A N T I S C H E ballen, echt G I G A N T I S C H!!!
Tot daar het beschaafde gesprek. De rest is niet voor publicatie vatbaar...
De discussies in de paskamer... Mama: Joachim, wil je die broek nog even passen. Joachim: Eikes, mama, nee. Dat is echt niet mooi! Mama: Alé Joachim, da's toch een toffe broek. Barbaar! Joachim: Ik ben geen barbaar mama, ik ben gewoon een tiener!
Een klein jongetje zit al eens op schoot en verwent met met kleine kusjes... Nathan: Mama's zijn heel bijzondere wezens maar soms een beetje ingewikkeld.
Onderweg naar school aanhoorde ik samen met de kinderen de radio2-besparingsplannen deze morgen op de radio... Joachim: Krijgen we dan geen nieuws meer? Nathan: Joachim, dat is toch niet erg. Al eens gehoord hoeveel flauwe kul ze 's morgens vertellen als wij naar school rijden?
Het is een zaterdagse gewoonte geworden die we ook deze week hoog in het vaandel dragen. Wanneer de kinderen naar bed zijn, nestelen wij ons zij aan zij in de zetel aan de salontafel. Pure gezelligheid dicht bij elkaar. Geen boelekeseten, zoals jij het zo vaak noemt. Vandaag staan er tapas op het menu. De geur van knapperig geroosterd brood is mijn neus binnengekomen en vermengt zich met de geur van olijven en look. Een veelkleurig bordje met vlees en tuinkruiden staat naast een schoteltje met Spaanse kazen omringd met kappertjes en tomaten. Het vrolijke sissen van het kleine ovenschoteltje met scampi geeft het startschot voor een gezellige avond. De traditie wil dat de tv aanstaat. We zien de zoveelste herhaling van een of andere misdaadserie waardoor kijken met een half oog volstaat. We genieten van de kleine hapjes die voor ons staan en de zuivere klank van de wijnglazen die elkaar aantikken voor we elkaar recht in de ogen kijken en zoals elke week op de liefde fluisteren. Voldaan schuif je daarna dicht tegen me aan. Ik leg mijn hoofd op je schouder. Ik voel je warme hand op mijn been. Je zoekt mijn vingers en vindt ze snel. Ook dit is immers een gewoonte. Je kust me. Ik voel je zachtheid op mijn huid. Na een drukke week waarin kinderen en werk in het middelpunt staan, vinden we elkaar altijd weer terug in de hoek van het salon.
Anna komt heel verwonderd en superfier naar ons toegelopen. Anna: Kijk papa, mama! Ik heb een keimooie steen gevonden met rood, grijs en wit! Papa: En weet jij wat dat is? Baksteen, cement en bezetsel.
Joachim: Mama, ik wil nog een dessertje. Mama: Da's goed, Toon. Wat wil je? Joachim: Ik wil een banana split. En weetje, die banaan is cruciaal. Dat maakt het af. Zonder banaan is het de naam 'banana split' niet waardig!
Mama: Anna, zo'n maliënkolder, hoe voelt dat? Anna: Dat valt nog mee. Als je het gewoon opheft is het zwaar, maar eens je het aan hebt valt het wel mee. Waarom? Mama: Omdat dit mij een zeer geschikte pijama lijkt voor jongens en meisjes van zo'n 16 jaar. Anna: Waarom? Joachim: Ik weet het! Ik denk dat ik het weet! Is de piemel dan het zwaard? Mama: ...
Ik lees. Ik verslind. Als het maar letters zijn. Stiekem droom ik van tijd om romans te lezen, te verdwalen in fantasie en dromen; zo diep te duiken dat ik de personages kan aanraken, hun gezicht kan voelen, de stoffen van hun kledij tastbaar dichtbij zijn. Helaas is mij die tijd niet gegund. En toch lees ik, boek na boek, van a tot z. Letters die mijn kennis bijspijkeren, mijn kijk verscherpen of verbreden, mijn honger naar nog meer aanwakkeren en tegelijk stillen. Mijn passie laat zich tooien door de hobby van mijn man. Pronkstuk in de woonkamer is zijn zelf ontworpen kast gevuld met de boeken die mijn herseninhoud en handelen enigszins in beeld brengen. Een passie voor ethiek, een hart voor rouwenden, een mantel van psychologie en theologie. Laat mij maar lezen, met opgetrokken knieën in de zetel, genietend van het zonnetje op een plein, onder een zomerse parasol in het zand. Elk landschap laat letters schitteren.
De leegte in mijn hoofd is meer dan eens omgekeerd evenredig met de volheid van de kookpotten. Mijn keuken lijkt wel mijn therapieruimte te zijn. Geef me een plek aan het aanrecht, geef me een demichef, een snijplank, groenten, vlees of vis en de zorgen verdwijnen door het afvoergat terwijl de inspiratie opborrelt als kokend water. Koken is genieten. Koken is scheppen. Het creëren van een lekker gerecht schenkt me de rust waar ik als rusteloze ziel zo vaak naar op zoek ben. Tijdens het koken bedenk ik mij niet meer welke hoofdstukken van cursussen ik nog met afwerken en uitprinten, lig ik niet meer wakker van de achterstand die ik opliep bij het verbeteren, lijken de zorgen die ik soms koester minder groot te worden. Laat mij maar werken met garde en pannenlikker, met mes en snijpank, met potten en pannen Orgelpunt is uiteraard de maaltijd. Het gezinsgebeuren is voor mij heel belangrijk maar nog meer geniet ik van een maaltijd met vrienden. Een lekker gerecht spijst de humor en gezelligheid. Vriendschap wordt vrolijk omkaderd met het kletteren van bestek op de borden. Meer moet dat niet zijn.
Joachim: Mama, doe nu toch eens normaal? Mama: Ik wil wel, maar wat is normaal? Joachim: ... Mama: Zouden jullie een normale mama willen? Anna: NEEEEEEEEEEE!!!!!!! Mama: Wat is dat, Emma, een normale mama? Anna: Dat is een mama die heel serieus is. Mama: En dat wil je niet? Anna: Nee, liever zoals jij... goed zot! Mama: En Luk, wat is voor jou een normale mama? Nathan: Een mama van wie ik mag kiezen hoe lang en wanneer ik computerspelletjes speel... Mama: Dat vind jij normaal? Nathan: JJJJJJAAAAAA! Anna: NEEEEEEE! Mama: Toon, wat vind jij een normale mama? Toon: Een mama kan niet normaal zijn... Enkel een man kan normaal zijn. Anna gniffelt. Anna: Jaja, een normale man... die heb ik echt nog nooit gezien! Joachim, zelfs binnen 29 jaar zal jij geen normale man zijn... Mama: Dus jij wil een mama die een man is? Dat is normaal? Joachim: Niet normaal dat die mama een man is maar een vrouw is nu eenmaal abnormaal. Mama: Pardon? Anna: Geef mij maar een gekke mama... Gek zijn is normaal. Mannen zijn dat gewoon niet! Mama: Maar we zijn er nu toch nog niet uit... Wat is nu normaal? Anna: Dit gesprek in elk geval niet.
Nathan: Ik vind het leuk als mama en papa elkaar kussen! Mama: A, dat is fijn. Vind je het leuk om te weten dat wij elkaar graag zien? Nathan: Nee, maar terwijl je papa kust kan je mij niet kussen. Ik hou niet van kussen. Joachim: Ik hoef het niet te zien. Mama: Misschien zou je het wel missen als het er niet meer is. Anna: A je, dan ga je denken dat mama en papa gaan scheiden he. Joachim: Dat mag niet he mama. Niet scheiden. Nathan: Misschien moeten jullie dan maar neuze-neuze doen. Joachim: Ach ja, kus dan maar... da's nog altijd minder erg dan scheiden. Ik doe mijn ogen wel even toe.
Het was zon gevecht en kostte zoveel energie. We startten net na ons huwelijk want we wisten al dat kinderen krijgen geen evidentie zou zijn voor ons. De pilletjes hadden geen effect maar we gaven niet op. Spuiten dan maar. Follikelmetingen op de meest onmogelijke momenten en als de follikel groot genoeg was vier dagen seks. We vroegen ons af of de gynaecoloog s avonds in zijn hoofd het lijstje patiënten zou afrollen die nu bezig zouden moeten zijn. Helaas, ook dat werkte niet. Ondertussen waren we anderhalf jaar verder. Bijkomend onderzoek toonde een probleem aan dat enkel in een gespecialiseerd vruchtbaarheidscentrum kon behandeld worden. De nevenwerkingen van de medicatie die ik tot dan toe nam, deden me echter in het ziekenhuis belanden met uitputtingsverschijnselen. Na twee weken intensieve rust mocht thuis nog ettelijke maanden verder herstellen. Op het einde van die periode zetten we de volgende stap, ICSI. Ook die was niet evident en lukte niet meteen. Maanden verstreken. We weenden die avond. Het was 1 maart 2004 en we waren er allebei van overtuigd dat het weer niet gelukt was. We weenden, liggend in elkaars armen, om vervolgens de agenda te nemen en uit te zoeken wanneer we een nieuwe poging zouden starten. Met mijn agenda in de hand belde ik naar het fertiliteitcentrum op 2 maart, klokslag 15u, zoals afgesproken. Proficiat mevrouw, u bent zwanger en u hebt een schitterende start gemaakt. De rest is geschiedenis Toon is een kanjer!
