stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
03-11-2010
Beetje bij beetje krijg ik wat van hem te horen... Via via, soms heel vaag, soms directer als hij een boodschap ingesproken heeft op het antwoordapparaat bij familie. En het doet pijn. Ik begrijp mezelf niet... Hij heeft me zoveel pijn gegeven, mijn hart gebroken, keer op keer gekwetst soms ook letterlijk en ik haat hem niet. Het zou zoveel makkelijker zijn voor mij moest ik hem haten maar ik kan dat niet.
Teruggaan doe ik niet, ik heb te veel gevochten om nu hier te zijn en mijn leven is goed zoals het nu is en dit is nog maar het begin.
Ik dacht dat ik nu wist hoe de potentieële man met een kort lontje eruit zag... Niets is minder waar... Vandaag meegegaan met een vriendin die ik in het vluchthuis heb leren kennen, haar ex gezien. Het zag er een fragiele man uit helemaal niet de man die ik ondertussen kende van haar verschrikkelijke verhalen. Het was schrikken, hoe moet ik ooit nog een partner vinden die ik volledig kan vertrouwen, in het begin zijn alle mannen lief en betrouwbaar, geweld sluipt soms zo op sokken je relatie binnen en zelden vanaf het begin.
Weer mateloos genoten van mijn vrijheid dit weekend. Vrijdagavond een avond gehad waarvan ik nooit gedacht had die ooit in mijn leven te mogen beleven. Ondertussen zeg ik nooit nooit meer, echt niet. Zaterdag heel de dag nog moeten bekomen ervan en vandaag zalig genoten van mijn een dagje de stad in! Nu leef ik, volledig zoals ik het wil zonder rekening te houden met...
Elke minuut van mijn vrijheid dit weekend was het vechten voor de ontsnapping waard!
Ondertussen ben ik al een maand weg van huis en begint alles wat 'normaal' te worden. Het is normaal dat ik rust in mijn leven heb, normaal dat ik doe wat ik wil, wanneer ik wil... Het is toch raar hoe een betere situatie vlug went. En dit vind ik gevaarlijk, net omdat ik me nu niet meer kan voorstellen hoe ik al die jaren geleefd heb (daarjuist wat zitten lezen op mijn blog en was terug onvoorstelbaar) en ik heimwee heb. Ik mis hem zeker niet hoor, ik mis een thuis en mijn huisdiertjes. Als er dan nog eens agressie is in het huis die er net is om je te beschermen tegen agressie dan wordt het helemaal moeilijk.
Ik ga niet terug hoor maar heb het heel moeilijk. Leven in groep is geen pretje... Het is ook echt een tussenstap en eigenlijk moet mijn echte leven nog beginnen, op die manier leven zoals ik nu doe is niet waarvoor ik gevochten heb, het is gewoon een noodzakelijk kwaad. En dat vergeet ik soms, denk ik soms 'is dit het nu?'...
Moest mijn leven een tv-station zijn dan was dit het 'even geduld moment'
Voor de eerste keer buiten het vluchthuis geslapen bij een vriendin. Was zalig om even terug in een huiselijke sfeer te zijn in plaats van in een groep. Die vriendin is bevriend met een buur van toen ik nog thuis woonde. Ze vertelt me opeens dat zij me soms snachts hoorde roepen als er weer eens geweld was en dat zij dan bang was en niet meer kon slapen. Het grijpt me naar de keel als ik het hoor.
Ik stel het redelijk goed hier, de groep valt redelijk mee en de laatste vrouw die aangekomen is daar klikt het echt mee. Wat we meegemaakt hebben lijkt zo op elkaar en is gewoon iemand waar ik in het gewone leven los van onze situatie het ook goed mee zou kunnen vinden. En dat is fijn, die echte klik. . Ik wil nog steeds niet geconfronteerd worden met dingen van 'thuis', neen dat kan ik nog volledig niet aan. Hij zoekt me, schrijft brieven, telefoneert naar familie, ik wil niets meer van hem weten!
Ik had een drang om te bloggen maar eigenlijk is na de middag een verschrikkelijke vermoeidheid op me gevallen. Ik ben doodmoe, ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me nog eens zo moe gevoeld heb. Het viel ook echt op me, in een paar minuten volledig versleten. Gisteren gingen de medebewoonsters om 23u naar bed en een vriendin had me de tip gegeven van zolang mogelijk tv te kijken om zo het moeilijk moment van in de kamer te komen en in bed te liggen wat korter te maken en het werkte echt heel goed! Ik ontzag om dan alleen naar tv te kijken, was er eigenlijk bang voor maar na een tijdje lag ik languit in de zetel te genieten van de rust en het alleenrecht op het tvtoestel. Want ook dat kon ik thuis niet, gewoon kijken naar wat ik wil. Eens in mijn kamer ben ik dan ook direct in slaap gevallen en heb ik super goed geslapen.
Deze ochtend dan een vriendin gezien die ik de laatste keer gezien had nog stiekem wanneer ik nog bij hem was en het was zalig om haar te kunnen zien en in haar armen te vallen. Geborgenheid mis ik. Niet dat ik het thuis had, ver van. Maar hoe slecht de situatie ook is je hebt een thuis, ik kon er mezelf niet zijn en werd constant tegengewerkt en gepest maar het voelde wel thuis en dat mis ik wat. Het weegt zeker niet op hoor, liever geen thuis en rust en ik weet dat dit maar een tussenstap is en geniet ook van de beschermde en veilige omgeving.
Gisteren was het even slikken, toen ik in de zetel zat zag ik opeens een schaduw en ik keek naar de grond om te kijken naar mijn kat. Zulke momenten zijn confronterend.
Maar gelijk wat, gelijk hoe ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn vertrek!
Ik kan het niet geloven dat het nog maar de tweede dag is van mijn nieuwe leven, het voelt precies al maanden aan, de verbazing is het enige waaraan ik merk dat mijn vrijheid nog maar pril is. Zoals daarjuist, ik stap buiten het vluchthuis en ik moet me inhouden om niet te huilen van geluk, omdat de zon schijnt, omdat ik beslis naar links of rechts te gaan, met niemand rekening houdend.
Ik heb het al zwaar gehad, de zware momenten zijn zwaarder dan verwacht maar de mooie momenten zijn ook zoveel mooier dan verwacht. Toen ik gisteren in de groep kwam voelde ik me zwaar onwennig. Ik ben al iemand die moeilijk contacten legt door mijn minderwaardigheidsgevoel, gelijk wel soort mensen ik leer kennen ik voel me altijd niet goed genoeg of altijd wel iemand die er niet bij zal horen. Ik was ook geschrokken omdat ik mensen zag die getekend zijn door het leven, heel confronterend. De éne dag ben je een deel van de samenleving, je job, je omgeving, de andere dag sta je aan de rand van de maatschappij, zo voelde het op dat moment. In feite is het wel niet zo zwart wit, maar toch...
Omdat ik het moeilijk heb met nieuwe contacten en ik liefst van al in mijn kamer me ging verschuilen had ik voor mezelf beslist dat mijn nieuwe start ook op alle vlakken een nieuwe start was. Ik was blij dat ik het vroegste deel van de avond nog in de veiligheid van een vriendin kon vertoeven in de stad maar toen ik terug kwam ben ik meteen terug bij de groep gaan zitten. Het heeft me deugd gedaan! Ik leerde beetje bij beetje sommige personen wat kennen en het voelde goed om met die mensen te praten die in dezelfde situatie zitten. De één ligt je natuurlijk beter dan de ander maar ik ben heel blij dat er personen zijn waar ik me goed bij voel.
Wat me vooral verbaasde was het verhaal van 1 vrouw, ik schrok toen ik haar verhaal hoorde, was er niet goed van. Ze zei me op een bepaald moment dat ze nauwelijks dagen van gelukkig zijn in haar leven gekend heeft en dat kon ik best geloven en terwijl is zij net het zonnetje in huis. Ze had direct een plaatsje in mijn hart. De kindjes ontroeren me ook, de begeleidsters spreken alsof het vervelend moet zijn al die kindjes om tot rust te komen maar dat helpt me! Ik weet dat die kindjes al elk een zware tijd meegemaakt hebben en kan eindeloos genieten om hun onschuld te zien. Als je het wat moeilijk hebt en je zit op een bankje en er komt daar opeens dan zo'n kindje voorbij die je aankijkt, dat doet me goed en verzet mijn gedachten.
Dan nog samen tv gekeken, de leefruimte is oud, de zetels versleten, de tv klein maar daar zaten we met drie vrouwen, elk in een zetel met onze voeten erin en gewoon plezier. Op dat moment voelde ik me zo rijk! Ik zit in een zetel, kijk naar tv, heb ik zin om te slapen ik ga slapen, heb ik zin om nog uren te kijken, ik kijk nog uren. We praten wat samen en op geen enkel moment moet ik schrik hebben voor agressie of wat komt.
Toen ik tegen middernacht eindelijk op mijn kamer kwam moest ik alle spulletjes nog uitpakken en toen viel opeens het 'alleen zijn' wat op me, ik deed m'n rugzak open en er zat een kaartje in van een andere vriendin, ik was ontroert en ook verschrikkelijk gesteund op een moment die weer zwaarder ging zijn anders! Trouwens de begeleidster trok grote ogen toen ik over mijn vriendinnen sprak, ze zei me dat ik heel gelukkig mag zijn, dat er daar mensen toekomen die niemand meer hebben. Ik ben elke dag gelukkig en dankbaar voor mijn vriendinnen, en elke dag dankje zeggen tegen hen is niet genoeg maar ik weet dat ik mijn dankbaarheid kan uitdrukken in het feit wat ik met de rest van mijn leven doe, gewoon er iets van maken en gelukkig worden.
Dan nog wat kleren enzo weggestopt maar wou niet te veel lawaai meer maken omdat er kindjes al sliepen en lag daar als een tiener op mijn buik in mijn bed, benen omhoog, te lezen, blij gewoon. De nacht is meegevallen, heel de nacht doorgeslapen, tegen 6 uur wel wakker. Ik had gevraagd of ik snachts op het binnenplein mag als ik niet kan slapen en daarop had de begeleidster gezegd 'natuurlijk, het is hier geen gevangenis, je gaat of staat waar je wil'. Een gevangenis zo kan ik mijn relatie samenvatten, heel mijn denken, doen en zijn beperkt. Nu pas begin ik beetje bij beetje te beseffen hoe erg het wel met me gesteld was, gewoon omdat ik nu beetje bij beetje op mijn plooi kom. Op mijn plooi komen is sterk overdreven, want daar is nog geen sprake van nu, maar ik kan al ademen.
Er zijn zware momenten geweest, bijvoorbeeld deze middag toen ik aan tafel moest eten voor de eerste keer en de mensen die ik al wat leren kennen had er niet waren en de rest van de vrouwen buitenlands waren en in het buitenlands aan het praten waren, toen voelde ik me alleen, maar een smsje naar een vriendin en ik voelde me al minder alleen.
Ik heb ook angst hoe het verder moet maar ik bekijk dag per dag momenteel, vorige week deze tijd kon ik me niet voorstellen dat ik vandaag weg ging zijn, dus niemand weet wat de toekomst brengt. Maar hoe moeilijk ik het ook heb elk moment van rust in mijn hoofd is alles dubbel en dik waard!
En zo zat ik deze ochtend om 6u30 te schommelen in de tuin om daarna op mijn gemak in bad te gaan en de dag te laten beginnen.
Ik ben vertrokken, deze ochtend, ik kan het bijna nog zelf niet geloven. Het is precies een film, een waas, heb zelfs een vakantiegevoel! Ik zit nu bij een vriendin en ben blij dat ik nog even bij haar kan zijn, mijn hondje is nog bij me. Het afscheid van hem zal me straks zwaar vallen maar het deed me deugd om hem daarjuist al met zijn staartje in de lucht in haar tuin te zien lopen. Hij ziet er gelukkig uit, ook precies alsof hij weet dat de zware dagen voorgoed voorbij zijn. Ook hij heeft al een zwaar verleden met zijn vijf jaartjes hondje zijn, niet veel mogen en ook in het geweld gedeeld. Nu komen voor hem de mooie hondjesdagen.
Ik zit in de zetel en de tv staat aan, ik weet niet wat er precies speelt maar ik geniet van het te zien, ben hiervan al vrolijk aan het worden, gewoon kunnen kijken. Rust in mijn hoofd en in mijn ziel.
Ik zit niet direct met het latere verloop van de dag in. Ik zie wel wat er komt, laat alles op me afkomen, dankbaar voor deze kans. De hulpverlening in België is schitterend, vanaf nu klaag ik niet meer als ik belastingen moet betalen, dit is alles meer dan waard!
Ze zeggen dat je pas vrienden in nood leert kennen maar dat is geen stom cliché dat is gewoon zo. Die vrienden hebben gemaakt dat ik hier nu zit, klaar om mijn nieuwe leven te beginnen. Zonder hen ging ik nog dag na dag mijn leven verder in een spiraal van geweld. Nu kan ik beginnen leven, klaar om elke dag te onwaken met mijn geschenk, een dag die geluk brengt. En ik weet dat er nog zware dagen zullen volgen, eenzame dagen maar ik weet ook dat deze niet zullen opwegen tegen wat ik grotendeels week in week uit heb meegemaakt.
En ik kan het toch niet laten om toch wel trots te zijn op mezelf hoor. Ik beschouwde me steeds als een zwakke vrouw. Ik wist wel ergens dat ik sterk was omdat ik toch ondanks alles wat ik meemaakte nog goed te zorgen voor..., steeds te gaan werken en grotendeels tamelijk door het leven te geraken. Maar hoe dichter ik bij vandaag kwam hoe zwaarder de stap zetten werd, ik wist dat het ongelofelijk zwaar ging zijn maar had het toch nog ergens onderschat, het was nog zwaarder dan ik dacht. En nu beschouw ik me als een sterke vrouw. En het beste is gewoon dat iedereen sterker is dan jezelf denkt.
Vandaag is de eerste dag, mooier kan het niet worden!
Het is vreemd hoe een blog een steun kan zijn. Het zegt niets terug maar het is er gewoon voor je, midden in de nacht kan je er je ding kwijt.
En eigenlijk heb ik weinig te zeggen. Heb het allemaal al eens gezegd. Heb net raar gedroomd, in mijn droom is de stap al gezet, dus het is maar een kwestie van herhaling (yeah right).
Zag vanavond op facebook dat een seut van mijn werk (en geloof me het is een seut en ik zeg dit niet vlug omdat ik denk dat iedereen iets interessants heeft (behalve haar dan)) een boek aan het schrijven is. Ik had zoiets van 'jij een boek?!'...
Het kan nu zijn dat ze onbekende talenten heeft en haar fantasieen recht tegenover hoe ze in t echt is staat maar ik heb toch erg m'n twijfels.
Misschien probeer ik het wel ooit. Meneer van caw heeft verschillende keren gezegd dat mijn verhalen alles slaan en ik het moet doen, maar daar heb ik geen zin in. Wel vind ik het jammer dat ik geen enkel boek over een nieuwe start via een vluchthuis kon vinden, wie weet someday...
Slapeloos en niet moe... Ik leef momenteel puur op adrenaline. Ik slaap nog minder dan anders en geraak niet moe. Ik wou dat ik kon slapen, even alles vergeten.
Waar de laatste maanden voorbij vlogen gaat de tijd nu schoorvoetend.
Ik ben bang...
Bang om de toekomst, bang voor pijn en verdriet.
Het is toch een afscheid en daar ben ik niet goed in.
Ik mis mijn mama zo erg! ik dacht dat het ergste missen voor altijd voorbij was, ik keek altijd super gelukkig terug naar de schitterende jaren die we samen gehad hebben. Maar nu mis ik haar zo erg. Ik zou haar zo graag vertellen wat ik zal doen, ook voor haar. Ze heeft zo gevochten voor haar leven, ik kan het niet maken het mijne zo weg te gooien. Een deeltje van haar is voor altijd in mij, daarom zal ik zorgen dat ik zoveel mogelijk gelukkig ben.
Het ligt vast... Was losjes afgesproken met vriendinnen, kan niets op voorhand definitief vast leggen met vluchthuis maar het ligt vast in mijn hoofd.
Het is genoeg geweest, mijn leven heeft lang genoeg op hold gestaan.
Er komt geen ideaal moment, maar voor mezelf is dit het ideaal moment. Voor mezelf!
Gewoon praktisch, maar ook emotioneel, zoveel steun als ik nu krijg van iedereen zal ik niet meer krijgen, beetje bij beetje zal het minderen tot ik uiteindelijk er quasi alleen voor zal staan en alleen zal ik het niet kunnen.
Tot de dag zijn mijn plannen... Zo weinig mogelijk denken. Een vriendin zei me eens dat ik speed zou moeten snuiven die dag, om me tig man sterk te voelen. Ik neem vanaf deze avond tot ik weg ben pillen tegen de paniekaanvalletjes. Just in case...
Net 'twee koffertjes vol mama' uitgelezen van Natacha Ingelbrecht die deze zomer als prille 40'ger stierf aan kanker. Een paar jaar geleden werd ze gevolgd door het één programma 'doodgraag leven'. Ik heb geen volledige aflevering kunnen uitkijken, ik kon er niet tegen, elke week vermeed ik voorzichtig dat televisiekanaal, ik was zelfs angstig om er al zappend iets van op te vangen.
Nu ik bijna vertrek, elke dag droom maar ook elke dag zo bang ben vond ik dat ik mijn moeder verplicht was het boek te lezen. Het is ondertussen 16 jaar geleden dat zij stierf aan kanker en de gelukkige momenten overheersen alle zware en moeilijke momenten in mijn geheugen. Het is precies alsof de mooie momenten extra in de spotlights gezet worden en de moeilijke momenten beetje bij beetje weggegomd worden.
Ik vond dat ik het haar verplicht was om eens stil te staan bij wat ze meegemaakt heeft en wat ik niet ten volle kon begrijpen toen als kind. Het boek heeft me recht in mijn hart gegrepen maar toch heb ik het droger gehouden dan verwacht omdat ik zo vol bewondering las hoeveel moed ze had. Net die moed heeft mijn mama ook gehad.
En ook al ben ik niet gelovig ik hoop dat er toch nog ergens een plaats is ook al geloof ik er niet in waar al die prachtige mensen samen zijn.
Meer info vandaag bekomen over vluchthuis. Het vluchthuis in mijn stad is geen vluchthuis maar een opvanghuis, ik was niet van plan om in mijn stad te blijven dus dat doet er eigenlijk niet toe maar het is interessant om te weten dat een vluchthuis volledig anoniem is, een opvanghuis niet en er in een vluchthuis bijvoorbeeld geen vriendin mag komen, in een opvanghuis wel. Ik vond het ook wel fijn te horen dat je in de weekdag buiten mag tot 22u30, in het weekend tot 1u, had dat eigenlijk niet verwacht. En dat klinkt als muziek in de oren, belachelijk eigenlijk, toen ik 16 was en ik moest in de week om 22u thuis zijn was er een opstand van jewelste, nu ben ik 30 en moet ik me inhouden om niet tegen het plafond te springen van geluk als ik hoor maar om 22u30 binnen te moeten zijn. 22u30 mensen, 1u in het weekend, vrijheid!
Er is niets concreet afgesproken maar toch wel iets minder bindend, ik heb geen zin om het hier neer te schrijven uit angst dat ik het niet zal aankunnen. Ik weet een aantal dagen dat er vertrek mogelijk is omdat ik schatjes van vriendinnen heb en eigenlijk zoiezo bij hen terecht kan, dus ik wil niet die datum vastpinnen maar ik ben wel zeker dat van die verschillende dagen ik 1 dag sterk genoeg zal zijn.
Ik begin nu ook van me af te zetten dat het mss overkomt als een slameur, dat duizenden andere vrouwen er minder poespas van zouden maken en het gewoon doen, ik doe het op mijn manier en het is de uitkomst die telt volgens mij.
Deze nacht maar paar uur kunnen slapen, uren liggen piekeren, de nachten kunnen soms zo eenzaam zijn. Ik heb daarjuist te horen gekregen in het caw dat het kan zijn dat er nergens plaats is als ik vertrek, dat ik daar rekening mee moet houden. Hoe kan ik daar nu rekening mee houden?! Ja in mijn hoofd waar ik alles probeer uit te werken tot in de kleinste details om zoveel mogelijk voorbereid te zijn, maar eigenlijk kan je nooit volledig voorbereid zijn.
Als ik buiten ben wil ik niet meer terug, ook niet omdat er nergens plaats zou zijn voor me, weg is weg, voor altijd.
Ziek... Ellende, koorts, pijn, happen naar adem, letterlijk en figuurlijk...
Toch is het niet volledig negatief, ik heb het gevoel dat ik op deze manier wat verder ben geraakt. Wat verder in aanvaarden. Wat dat denk ik dat ik net nodig had aanvaarden dat er maar 1 manier is en dat is ontsnappen, 1 manier om ooit geluk te vinden.
Ik kan niet slapen, als ik wakker lig is mijn tijd in twee verdeeld, 1 helft gaat naar het praktische, de andere helft naar dromen. Het praktische valt me soms zwaar, het opeens beseffen dat ik straks een vrouw van 30 ben met niets, van nul moet herbeginnen. Het dromen maakt dan weer veel goed, dromen van mijn vrijheid, doen en laten wat ik wil, mensen rondom mij waarvan ik hou, die ik eindelijk zal kunnen oprecht zien lachen omdat ik de stap gezet heb.
Ik zit op de trein, gaan solliciteren ver weg van waar ik nu woon. De treinrit is een verademing, voor het eerst in mijn leven alleen op de trein. Een ochtend zon die precies nog niet zeker is van zijn stuk, aarzelend...
Ik passeer plaatsen waar ik misschien nooit in mijn leven zal komen of die misschien ooit een thuis zullen zijn...
Ook al zou ik niet geslaagd zijn vandaag het gaan, de stap zetten, het alleen het moeten doen is zeker ook een stap in de goede richting!
Alleen thuis voor een paar uurtjes... maanden geleden, de radio staat loeihard en ik heradem. Was vergeten hoe goed het wel was om alleen te zijn, jammer gewoon dat ik steeds die klok blijf volgen.
Ik krijg voor alles de schuld. Helemaal negatief is dit niet, na jaren ploeteren en zwoegen om hem tevreden te stellen had ik het door, wat ik ook doe, niets kan ik goed doen. En dan werd het terug een stuk minder vermoeiend, legde ik me erbij neer dat het zo was en deed ik dan terug wat meer wat ik beschouw als goed.
Maandag... eindelijk terug maandag... Straks begint de 'werkshow' terug... 'leuk weekend gehad?' 'ja hoor, rustig en jij?' en dan horen hoe het ook kan gaan, het is dan net een strofe uit een Clouseauliedje; even slikken en weer doorgaan.
Gisteren waren we even weg voor hem en na zonsondergang waren we nog op de autostrade aan het rijden, ik had de radio aangestoken. Ik herleefde, op zulke momenten kan ik oprecht gelukkig zijn in mezelf dan. Soms ben je zodanig meegesleurd in negatieve gedachten dat je hopeloos word en dan heb je het gevoel dat er geen leven meer is naast het jouwe in ellende. Gisteren stond ik er dan weer eens bij stil dat er zoveel leven is overal en dat het mijne binnenkort ook beter zal worden. Ik kijk naar de auto's en vraag me af waar iedereen zo naartoe aan het rijden is, of de auto die we passeren gevuld is met geluk of dat er ook een sluier van geweld overhangt.
Maar het moment dat we onze oprit oprijden is het kleine geluk voorbij en kom ik terug in het huis van de gebroken dromen.
Als ik ooit in een nieuwe relatie stap zal dat steeds mijn angst zijn dat ik mijn vrijheid terug zou verliezen. Ik ben er zo bang voor! En ik weet dat dit het eerste is dat ik steeds in mijn leven voor zal vechten, na al die jaren als vogel in een roestig kooitje te hebben geleefd. Na gisteren nog eens een festivaletje met vriendinnen te moeten afzeggen, op een manier alsof het me niets deed maar vanbinnen toch wel veel pijn ervan had. Ik wil nooit meer moeten vechten voor die vrijheid, maar als het ooit zal moeten dan zal ik het zeker terug doen en wil me die twijfel en angst ook ergens besparen. Maar dan is er ook het verlangen naar liefde en geborgenheid en ik weet ook dat het verlangen groter is dan die drang om me dit te moeten besparen, dus ergens hoop ik dat het me gewoon nooit meer overkomt.
