Beetje bij beetje krijg ik wat van hem te horen...  Via via, soms heel vaag, soms directer als hij een boodschap ingesproken heeft op het antwoordapparaat bij familie.  En het doet pijn.  Ik begrijp mezelf niet...
Hij heeft me zoveel pijn gegeven, mijn hart gebroken, keer op keer gekwetst soms ook letterlijk en ik haat hem niet.  Het zou zoveel makkelijker zijn voor mij moest ik hem haten maar ik kan dat niet. 

Teruggaan doe ik niet, ik heb te veel gevochten om nu hier te zijn en mijn leven is goed zoals het nu is en dit is nog maar het begin.

03-11-2010 om 19:56 geschreven door chann