Voor de eerste keer buiten het vluchthuis geslapen bij een vriendin.  Was zalig om even terug in een huiselijke sfeer te zijn in plaats van in een groep.  Die vriendin is bevriend met een buur van toen ik nog thuis woonde.  Ze vertelt me opeens dat zij me soms snachts hoorde roepen als er weer eens geweld was en dat zij dan bang was en niet meer kon slapen.  Het grijpt me naar de keel als ik het hoor.

Ik stel het redelijk goed hier, de groep valt redelijk mee en de laatste vrouw die aangekomen is daar klikt het echt mee.  Wat we meegemaakt hebben lijkt zo op elkaar en is gewoon iemand waar ik in het gewone leven los van onze situatie het ook goed mee zou kunnen vinden.  En dat is fijn, die echte klik.
.
Ik wil nog steeds niet geconfronteerd worden met dingen van 'thuis', neen dat kan ik nog volledig niet aan.
Hij zoekt me, schrijft brieven, telefoneert naar familie, ik wil niets meer van hem weten!

03-10-2010 om 18:19 geschreven door chann