Het is van begin februari dat ik niet geblogd heb, het ging veel beter met me en ik dacht dat niet meer schrijven ook een manier was om mijn verleden makkelijker achter me te laten maar het blijft me achtervolgen en na hele goede periodes gaat het nu weer wat minder met me.  Ik moest toen aan mijn blog denken, gewoon alles van me af te kunnen schrijven wat in m'n gedachten komt, niemand die het hoeft te begrijpen, het onbegrijpbare.

Ik heb zalige maanden ondertussen gehad, beetje bij beetje werd alles wat minder nieuw, mijn nieuwe job, de lange dagen met de lange treinritten, de nieuwe stad.  En beetje bij beetje begon ik mijn draai te vinden.  Ik was apetrots op alles en vooral ook op mezelf.  Maar een grote maand geleden sloeg het noodlot toe, de bank maakte een vergissing en mijn nieuwe adres werd naar mijn ex gestuurd.  Ik was woedend en hopeloos, was in blinde paniek en zo kwam ik diezelfde avond weer eens op een ander adres terecht bij een directrice van mijn werk nota bene.  Dagen vol ongeloof volgden, de hoop dat hij het adres misschien toch niet in handen had gekregen, de angst dat hij het wel ging hebben en wat me misschien nog boven het hoofd hangt.  Weken zijn ondertussen voorbij gegaan en mijn plaatsje in de stad is verlaten.  Ik ben bang en ben er niet meer gelukkig.  Ik heb de bevestiging dat hij mijn adres weet, op een dag lagen er twee brieven in mijn brievenbus van hem.  Poeslief, een hond lok je ook niet met slagen.

Ondertussen is mijn leven weer helemaal anders, ik ben gelukkig goed opgevangen want even had ik het vluchthuis terug gecontacteerd.  Maar nu logeer ik bij vrienden. 

Maar ik heb het zo moeilijk, veel moeilijker dan wat ik eigenlijk mezelf wil toegeven.  Want nu ben ik terug een stap achteruit.  Materialistisch heb ik nog steeds evenveel dan voor hij mijn adres wist maar eigenlijk ben ik terug dingen kwijt.  Het belangrijkste is mijn gemoedsrust.  Het zwaarste is die onrust, ergens lopen en voetstappen achter me horen en in een vlaag van paniek achter me kijken.  Of af en toe de gedachte die door je hoofd schiet dat ik van achter me opeens een slag zou kunnen krijgen.  Mijn grootste angst is meegesleurd te worden en niet meer weg te kunnen. 
Ik kan het eigenlijk niet uitleggen en het moet ook surrealistisch klinken voor iemand die deze angst nooit gehad heeft. 

Alles is wel minder erg dan ik vreesde, 2 brieven terwijl hij mijn postbus zou kunnen overrompelen.  Ik had ook gevreesd dat hij mijn deur ging instampen.  Misschien is het voor hem al allemaal al achter de rug en maak ik me zorgen voor niets hé.  Het kan allemaal maar de uitspraken die ik zo vaak gehoord heb, de dreigementen, ze zijn in mijn geheugen gegrift. 

Ik vind het erg dat hij mijn leven nu terug zo beheerst, die angstaanvallen, die onrust.  In feite zou ik dit niet mogen toelaten maar hoe geraak ik ervan af?  Hoe lang zal dit nog duren?  Wat kan ik toch doen?

09-06-2011 om 21:42 geschreven door chann