stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
19-09-2010
Slapeloos en niet moe... Ik leef momenteel puur op adrenaline. Ik slaap nog minder dan anders en geraak niet moe. Ik wou dat ik kon slapen, even alles vergeten.
Waar de laatste maanden voorbij vlogen gaat de tijd nu schoorvoetend.
Ik ben bang...
Bang om de toekomst, bang voor pijn en verdriet.
Het is toch een afscheid en daar ben ik niet goed in.
Ik mis mijn mama zo erg! ik dacht dat het ergste missen voor altijd voorbij was, ik keek altijd super gelukkig terug naar de schitterende jaren die we samen gehad hebben. Maar nu mis ik haar zo erg. Ik zou haar zo graag vertellen wat ik zal doen, ook voor haar. Ze heeft zo gevochten voor haar leven, ik kan het niet maken het mijne zo weg te gooien. Een deeltje van haar is voor altijd in mij, daarom zal ik zorgen dat ik zoveel mogelijk gelukkig ben.
Het ligt vast... Was losjes afgesproken met vriendinnen, kan niets op voorhand definitief vast leggen met vluchthuis maar het ligt vast in mijn hoofd.
Het is genoeg geweest, mijn leven heeft lang genoeg op hold gestaan.
Er komt geen ideaal moment, maar voor mezelf is dit het ideaal moment. Voor mezelf!
Gewoon praktisch, maar ook emotioneel, zoveel steun als ik nu krijg van iedereen zal ik niet meer krijgen, beetje bij beetje zal het minderen tot ik uiteindelijk er quasi alleen voor zal staan en alleen zal ik het niet kunnen.
Tot de dag zijn mijn plannen... Zo weinig mogelijk denken. Een vriendin zei me eens dat ik speed zou moeten snuiven die dag, om me tig man sterk te voelen. Ik neem vanaf deze avond tot ik weg ben pillen tegen de paniekaanvalletjes. Just in case...
Net 'twee koffertjes vol mama' uitgelezen van Natacha Ingelbrecht die deze zomer als prille 40'ger stierf aan kanker. Een paar jaar geleden werd ze gevolgd door het één programma 'doodgraag leven'. Ik heb geen volledige aflevering kunnen uitkijken, ik kon er niet tegen, elke week vermeed ik voorzichtig dat televisiekanaal, ik was zelfs angstig om er al zappend iets van op te vangen.
Nu ik bijna vertrek, elke dag droom maar ook elke dag zo bang ben vond ik dat ik mijn moeder verplicht was het boek te lezen. Het is ondertussen 16 jaar geleden dat zij stierf aan kanker en de gelukkige momenten overheersen alle zware en moeilijke momenten in mijn geheugen. Het is precies alsof de mooie momenten extra in de spotlights gezet worden en de moeilijke momenten beetje bij beetje weggegomd worden.
Ik vond dat ik het haar verplicht was om eens stil te staan bij wat ze meegemaakt heeft en wat ik niet ten volle kon begrijpen toen als kind. Het boek heeft me recht in mijn hart gegrepen maar toch heb ik het droger gehouden dan verwacht omdat ik zo vol bewondering las hoeveel moed ze had. Net die moed heeft mijn mama ook gehad.
En ook al ben ik niet gelovig ik hoop dat er toch nog ergens een plaats is ook al geloof ik er niet in waar al die prachtige mensen samen zijn.
Meer info vandaag bekomen over vluchthuis. Het vluchthuis in mijn stad is geen vluchthuis maar een opvanghuis, ik was niet van plan om in mijn stad te blijven dus dat doet er eigenlijk niet toe maar het is interessant om te weten dat een vluchthuis volledig anoniem is, een opvanghuis niet en er in een vluchthuis bijvoorbeeld geen vriendin mag komen, in een opvanghuis wel. Ik vond het ook wel fijn te horen dat je in de weekdag buiten mag tot 22u30, in het weekend tot 1u, had dat eigenlijk niet verwacht. En dat klinkt als muziek in de oren, belachelijk eigenlijk, toen ik 16 was en ik moest in de week om 22u thuis zijn was er een opstand van jewelste, nu ben ik 30 en moet ik me inhouden om niet tegen het plafond te springen van geluk als ik hoor maar om 22u30 binnen te moeten zijn. 22u30 mensen, 1u in het weekend, vrijheid!
Er is niets concreet afgesproken maar toch wel iets minder bindend, ik heb geen zin om het hier neer te schrijven uit angst dat ik het niet zal aankunnen. Ik weet een aantal dagen dat er vertrek mogelijk is omdat ik schatjes van vriendinnen heb en eigenlijk zoiezo bij hen terecht kan, dus ik wil niet die datum vastpinnen maar ik ben wel zeker dat van die verschillende dagen ik 1 dag sterk genoeg zal zijn.
Ik begin nu ook van me af te zetten dat het mss overkomt als een slameur, dat duizenden andere vrouwen er minder poespas van zouden maken en het gewoon doen, ik doe het op mijn manier en het is de uitkomst die telt volgens mij.
Deze nacht maar paar uur kunnen slapen, uren liggen piekeren, de nachten kunnen soms zo eenzaam zijn. Ik heb daarjuist te horen gekregen in het caw dat het kan zijn dat er nergens plaats is als ik vertrek, dat ik daar rekening mee moet houden. Hoe kan ik daar nu rekening mee houden?! Ja in mijn hoofd waar ik alles probeer uit te werken tot in de kleinste details om zoveel mogelijk voorbereid te zijn, maar eigenlijk kan je nooit volledig voorbereid zijn.
Als ik buiten ben wil ik niet meer terug, ook niet omdat er nergens plaats zou zijn voor me, weg is weg, voor altijd.
Ziek... Ellende, koorts, pijn, happen naar adem, letterlijk en figuurlijk...
Toch is het niet volledig negatief, ik heb het gevoel dat ik op deze manier wat verder ben geraakt. Wat verder in aanvaarden. Wat dat denk ik dat ik net nodig had aanvaarden dat er maar 1 manier is en dat is ontsnappen, 1 manier om ooit geluk te vinden.
Ik kan niet slapen, als ik wakker lig is mijn tijd in twee verdeeld, 1 helft gaat naar het praktische, de andere helft naar dromen. Het praktische valt me soms zwaar, het opeens beseffen dat ik straks een vrouw van 30 ben met niets, van nul moet herbeginnen. Het dromen maakt dan weer veel goed, dromen van mijn vrijheid, doen en laten wat ik wil, mensen rondom mij waarvan ik hou, die ik eindelijk zal kunnen oprecht zien lachen omdat ik de stap gezet heb.
Ik zit op de trein, gaan solliciteren ver weg van waar ik nu woon. De treinrit is een verademing, voor het eerst in mijn leven alleen op de trein. Een ochtend zon die precies nog niet zeker is van zijn stuk, aarzelend...
Ik passeer plaatsen waar ik misschien nooit in mijn leven zal komen of die misschien ooit een thuis zullen zijn...
Ook al zou ik niet geslaagd zijn vandaag het gaan, de stap zetten, het alleen het moeten doen is zeker ook een stap in de goede richting!
Alleen thuis voor een paar uurtjes... maanden geleden, de radio staat loeihard en ik heradem. Was vergeten hoe goed het wel was om alleen te zijn, jammer gewoon dat ik steeds die klok blijf volgen.
Ik krijg voor alles de schuld. Helemaal negatief is dit niet, na jaren ploeteren en zwoegen om hem tevreden te stellen had ik het door, wat ik ook doe, niets kan ik goed doen. En dan werd het terug een stuk minder vermoeiend, legde ik me erbij neer dat het zo was en deed ik dan terug wat meer wat ik beschouw als goed.
Maandag... eindelijk terug maandag... Straks begint de 'werkshow' terug... 'leuk weekend gehad?' 'ja hoor, rustig en jij?' en dan horen hoe het ook kan gaan, het is dan net een strofe uit een Clouseauliedje; even slikken en weer doorgaan.
Gisteren waren we even weg voor hem en na zonsondergang waren we nog op de autostrade aan het rijden, ik had de radio aangestoken. Ik herleefde, op zulke momenten kan ik oprecht gelukkig zijn in mezelf dan. Soms ben je zodanig meegesleurd in negatieve gedachten dat je hopeloos word en dan heb je het gevoel dat er geen leven meer is naast het jouwe in ellende. Gisteren stond ik er dan weer eens bij stil dat er zoveel leven is overal en dat het mijne binnenkort ook beter zal worden. Ik kijk naar de auto's en vraag me af waar iedereen zo naartoe aan het rijden is, of de auto die we passeren gevuld is met geluk of dat er ook een sluier van geweld overhangt.
Maar het moment dat we onze oprit oprijden is het kleine geluk voorbij en kom ik terug in het huis van de gebroken dromen.
Als ik ooit in een nieuwe relatie stap zal dat steeds mijn angst zijn dat ik mijn vrijheid terug zou verliezen. Ik ben er zo bang voor! En ik weet dat dit het eerste is dat ik steeds in mijn leven voor zal vechten, na al die jaren als vogel in een roestig kooitje te hebben geleefd. Na gisteren nog eens een festivaletje met vriendinnen te moeten afzeggen, op een manier alsof het me niets deed maar vanbinnen toch wel veel pijn ervan had. Ik wil nooit meer moeten vechten voor die vrijheid, maar als het ooit zal moeten dan zal ik het zeker terug doen en wil me die twijfel en angst ook ergens besparen. Maar dan is er ook het verlangen naar liefde en geborgenheid en ik weet ook dat het verlangen groter is dan die drang om me dit te moeten besparen, dus ergens hoop ik dat het me gewoon nooit meer overkomt.
Het weekend kan alweer tellen, nog een dag te gaan en ben alweer op sinds gisteren eigenlijk. De laatste dagen was het weer terreur, soms heel subtiel andere momenten niet zo subtiel. Zoals hij vorig weekend vroeg wat hij kan doen om me gelukkig te maken, ik kan dan iets zei en hij dan direct panikeerde (ik had dan zoiets van luister toch man, het is zelfs geen oplossing want er is te veel al tussen ons gebeurd) vroeg ik het gisteren en hij zei 'weggaan'. Waarom laat hij me dan gewoon niet gaan op een normale manier?! Zoals als hij soms zit te dreigen om me buiten te gooien, ik zou niet liever hebben! Kan ik vandaag kiezen tussen de lotto winnen en buitengegooid worden, ik twijfel geen seconde en kies voor dat laatste!
Ik zou gewoon graag eens een week mezelf kunnen zijn zonder rekening te moeten houden met... Eens tot rust kunnen komen en doen wat ik graag doe. Niet constant naar die klok moeten kijken. Altijd een excuus klaar hebben als ik eens eventjes doe wat ik graag doe.
Het is niet gelukt om een datum vast te leggen in het caw, wel zal mijn begeleider tegen de volgende keer geinformeerd hebben of er nu plaats is of tegen wanneer bij de twee steden die mijn voorkeur hebben. Ik mocht ook een vluchthuis gaan bezoeken maar dit wou ik niet, het interesseert met niet hoe het eruit ziet of hoe het er aan toe gaat, het is een tussenstap en waar ik beland zie ik dan wel, erger dan nu kan toch niet.
Ik heb het momenteel énorm zwaar, het is echt verschrikkelijk, ben verward, ben gewoon op.
Thuis valt alles relatief goed mee hoor, geen agressie meer maar gewoon dat constante controlerende en de kleine subtiele pesterijen zorgen dat je steeds op je hoede bent en dat je nooit jezelf kan zijn.
En opeens was er de kinderwens... Het was niet een totale verrassing, het was alsof een griepje die al in je lijf broeit, je voelt je niet tip top maar je kan niet met zekerheid zeggen wat het is... En opeens stond ik daar op een ochtend in de living van die vriendin naar haar kleuter van 18 maand te kijken terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
Ik ontwaak deze ochtend en het eerste dat door mijn hoofd gaat is dat ik niet eens weet hoe een 'normale' ruzie gaat tussen een koppel. Gisterenavond zat het me heel hoog, ons huis is momenteel een kruising van de flodders en de onslows en ik kan absoluut zo niet leven maar ik heb al verschillende pogingen gedaan om er iets aan te doen en ik kan het niet, alle energie ontbreekt me en als ik toch denk er wat te hebben dan is het verdwenen na een half uur, de hopeloze situatie, mijn inspanningen,... terwijl ik hem daar op een stoel zie zitten, het gaat niet.
Gisteren stonden we samen na de middag op, ja in zo'n huis kan je niet anders dan de marginaliteit in ere te houden en zeker niet voor de middag op te staan. We komen beneden en alles lijkt hem niets te doen, ik ontplof, onmiddellijk krijg ik 'onhandelbaar' opgeplakt. En zo is het de rest van de dag voort gegaan. Uiteindelijk heeft hij 'actie' ondernomen om de boel wat te beteren en zijn ma opgebeld die nu deze namiddag komt kuisen, ik schaam me dood (in zijn plaats)!
Hoe gaat een ruzie in een gewoon gezin? Is het niet dat de éne partner zijn frustraties uit en de andere partner dan ofwel gelijk geeft en samen een oplossing zoekt ofwel geen gelijk geeft en dan zijn of haar standpunt op een normale manier duidelijk maakt?!
Gisteren een leuk dagje gehad, gewoon genieten met een vriendin, museum gaan bezoeken wat ook al jaren geleden is en ik heel graag doe en daarna een terrasje. Vandaag gewoon thuis gebleven en mijn levenskwaliteit smelt als een ijsje in de zon. Het is gewoon leven aan de rand van de maatschappij op die dagen. Zo lang mogelijk slapen want al wat ik slaap passeert vlugger, dan opstaan in ellendigheid, het huis is een boeltje, er zijn boodschappen nodig maar er is nauwelijks geld, ik spreek dat ik niet op die manier kan leven en hij antwoord dat hij liever zou hebben dat ik op mijn werk zit en begint dan nog eens te dreigen.
Morgen en vrijdag zijn nog twee stiekeme verlofdagen, morgen caw en naar een vriendin, vrijdag heb ik met een vriend afgesproken, ik kijk er naar uit!
Ik ken de trucken, name it and I've done it... jammergenoeg... Aan de overkant van de tafel zit ze met een uitnodiging, ik heb haar al een maand voordien horen zeggen dat ze zeker zal gaan. Ik zie haar gezicht veranderen, ik meen nog even een laatste poging te zien om haarzelf te overtuigen, om wat moed samen te krijgen. De poging wordt gestaakt. En dan komt het de wanhoop dat ze toch niet zal 'kunnen' gaan, uitnodiging verdwijnt in een stapeltje brieven.
Een paar uur later zit ik opnieuw aan die tafel met mijn partner erbij, ze haalt terug de uitnodiging boven en begint erover te praten, de show is begonnen. Ze zal niet gaan want en de redens komen spectaculair van alle kanten. Trouwens ze kan zoveel gaan als ze wil, elke dag. Dat is waar maar ze is al zolang niet meer gegaan en ze zal ook zolang nog niet gaan, misschien wel wachten tot het te laat is.
Ik herken gewoon mezelf er zo in, gelukkig niet op dat vlak maar wel op zoveel andere vlakken. Alles wordt afgewogen qua fun en meestal maak ik aan de hand van die afweging mijn beslissing. Maar op sommige momenten heeft het niet willen missen en willen meemaken zelfs de doorslag en ontbrak me de moed, werd ik overspoeld van angst. En zo heb ik feestjes en etentjes en bioscoopbezoekjes en gaan winkelen, eens uitgaan, reisjes en noem maar op gemist allemaal met de glimlach op mijn gezicht en de truckendoos onder mijn arm. De laatste maanden sla ik niets meer af van uitgaan omdat dat echt wel mijn ding is en al vergt het inspanningen, ik geniet en ik ben telkens wel blij met mijn beslissing.
