stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
17-01-2011
Het is moeilijk om aan je toekomst te werken terwijl je nog zoveel werk hebt om je verleden glad gestreken te krijgen. Vandaag ging ik me heel de dag op mijn sollicitatie morgen voorbereiden, deze ochtend is het heel vlot gegaan maar deze namiddag al heel de dag bezig aan dringende rompslomp in verband met de verkoop van ons huis. Ik open mijn mail en daar stonden zwart op wit de datums tot wanneer we tijd hebben om het nog gewoon te verkopen met de einddatum waar het openbaar verkocht zal worden. Slikken en paniek, onmiddellijk de makelaar gecontacteerd en voorgesteld om de verkoopsprijs te verlagen. Zij moest dan mijn ex contacteren onder het mom van de bank die haar gecontacteerd had maar tegen dan moest ik de nodige papieren al doorgefaxt hebben naar haar. Ondertussen zijn we twee uur verder en is alles in orde maar heb ik weer een grote onrust in mijn lichaam.
Het is zo knokken om je leven terug op te bouwen als je moeten vluchten hebt. Ik ben zoveel kwijt, ik mis zoveel en heb zoveel zorgen. En toch is mijn vrijheid elke inspanning, elk verdriet waard.
Gisteren terug maar eens geleerd dat alle complexen die ik heb (en grotendeels er zijn door wat ik dagelijks mocht aanhoren van mijn ex) toch niet gegrond zijn. Gelukkig is me dit beetje bij beetje duidelijk aan het worden en krijg ik de kans om dit nu te ondervinden. Het doet me zo'n pijn wat hij eigenlijk met me aangericht heeft. Psychologische mishandeling vind ik toch nog steeds het ergste wat er is en is toch een onderschat iets. Toen ik nog bij hem was dacht ik soms dat mijn situatie niet 'erg genoeg' was, omdat het lichamelijk geweld maar af en toe was. Maar nu besef ik dat de situatie heel erg was. Hij heeft me gewoon kapot gekregen en daar draag ik nog steeds de gevolgen van mee.
Gisterenavond voor de eerste keer naar de sauna geweest en terug over een drempel gegaan. En zo zat ik daar in een brubbelbad buiten te genieten en opeens overviel me de gedachten hoe zalig het wel was en wat ik al al die jaren in mijn leven gemist heb. Ik voelde me in de zevende hemel en dacht dat als ik de stap niet gezet ging hebben in mijn living ging zitten, voorzichtig afwegend wat te zeggen of te doen en naar zijn pijpen dansend. Nu mag ik eindelijk ervaren wat leven en genieten is en ik mag er niet aan denken dat ik dit alles nooit ging ervaren.
En deze ochtend deed ik mijn mailbox open en zat er terug een mail in om me zorgen over te maken ivm de verkoop van ons huis. En ik maak me ook zorgen hoor, daar niet van. Maar die zorgen overstijgen niet mijn geluk. Het is gewoon nog even doorbijten, niets voor niets in het leven...
Deze ochtend met de trein naar mijn nieuwe stad naar het OCMW... verschrikkelijk. Ik werd er heel onvriendelijk te woord gestaan. Mijn begeleidster van het vluchthuis had voordien al geinformeerd en ik kon gaan vanaf ik mijn contract had. Dus ik met de nodige papieren naar ginder en ze willen niet eerder kijken of ik recht heb op een installatiepremie vanaf dat mijn domicilie daar staat. Hij vroeg waar ik nu mijn inkomen van had en ik zei van ziekenkas en hij zei me dat het waarschijnlijk niet toegestaan zal worden, ik vroeg hem dan dat hij eens kon kijken nu dat ik alle papieren bij me had maar dat wou hij niet. Mijn begeleidster vond het gelukkig ook niet kunnen, zei dat ik toch niet ergens kon gaan wonen zonder iets en zou nu terug contact opnemen met het OCMW maar ik reken op niets, heb al te veel "nee" gehoord van alle instanties.
Ik vind het zo oneerlijk dat ik gestraft ben om al heel mijn leven te gaan werken, dat andere vrouwen hier premie's en geld van het OCMW krijgen om niets te doen, dat mijn ex ook OCMWsteun ontvangt en wie weet ook een installatiepremie. In België word je niet beloond om te gaan werken en een brave burger te zijn.
Maar er is terug ook een lichtje in mijn leven, dinsdag mag ik gaan solliciteren voor een functie in een andere stad bij mijn huidige werk. Ik hoop zo dat ik de job heb, het zou zoveel zorgen minder zijn, niet meer terug naar mijn stad moeten om te gaan werken wat ik niet durf. En terug kunnen werken, ik zou er alles voor doen! Ik ga me goed voorbereiden en wie weet... Toch ben ik bang dat ik er te veel op hoop...
Mijn contract is getekend! 1 Februari zal de volgende mijlpaal in mijn leven worden. Ik kwam binnen in mijn toekomstig appartementje en ik had direct een 'yes-gevoel', het vies tapijt was eruit en ze waren bezig met laminaat te leggen. Het is zeker ruim genoeg voor iemand alleen en in mijn hoofd ben ik het al volledig aan het inrichten. Met wat geduld kom ik er wel. Het eerste wat ik zal kopen zijn overgordijnen voor mijn veiligheidsgevoel... Morgen naar het OCMW van mijn nieuwe stad, toch eens gaan pleiten voor een installatiepremie want ik heb normaal op niets recht en met dat mijn laatste centjes in de borg zitten en ik ook nog de laatste facturen zal moeten betalen van het vluchthuis vind ik dat ze toch op zijn minst mogen proberen want tenslotte krijgt iedereen die hier in het vluchthuis zit OCMWsteun en ik doe het allemaal zelf.
Deze avond kwam er een nieuwe vrouw binnen, nu is ze al terug naar huis vertrokken. Als ik dat zie ben ik toch trots op mezelf dat ik doorbijt.
Nog even en mijn nieuwe leven kan echt beginnen...
De éne problemen zijn nog niet opgelost of er doen zich al andere problemen zich voor... Geld waar ik recht op had, volledig op mijn naam maar waarover ik niet in detail wens te treden op mijn blog omdat het anders te persoonlijk zou worden wou ik gebruiken om mijn huurwaarborg te betalen maar heeft de bank gebruikt om een stuk achterstal van onze hypotheek te betalen. Weg is mijn geld... Ik heb al uitvoerig over mijn vriendschappen hier gesproken maar als ze je ook nog eens financiëel helpen, daar vind ik geen woorden voor. Omdat ik dit niet verwacht. Ik was wel zo radeloos dat ik hulp gevraagd heb omdat ik anders mijn betaalbaar appartementje onder mijn neus voorbij ging zien passeren en dat er dan een grote kans ging zijn dat ik uiteindelijk, want binnen 2 maand moet ik zeker het vluchthuis verlaten, iets duurder ging moeten huren.
Ik geraak heel negatief door de situatie maar eens morgen mijn contract getekend zal zijn zal ik proberen alles minder negatief te zien. Want dankzij mijn verleden, altijd gewerkt, goede opvoeding en jeugd gehad en door de beste vrienden die ik maar kan wensen, elke vriendschap is me zoveel waard, mensen die me steunen elk op z'n eigen manier, schitterend gewoon van die mensen, zal ik hier toch nog kunnen vertrekken met een toekomstperspectief. En soms lijkt het zo uitzichtloos dat ooit mijn leven terug op zijn pootjes zal komen, als je eerst nog maar eens op je tanden moet bijten na al zolang dit gedaan te hebben maar uiteindelijk zal alles in orde komen.
Als ik morgen concreet zal kunnen plannen dan zal ik al mijn kracht nog eens samenrapen en ervoor gaan. Met in mijn achterhoofd dat het geen sinecure is om vanuit het vluchthuis een appartementje te huren zal ik dankbaar zijn dat ik bijna hier weg ben, op welke manier dan ook. Ik zal het als een avontuur trachten te zien. Ik zal geen inspanning uit de weg gaan, in niets berusten of me laten afschepen, ik vecht verder voor mijn toekomst!
Ik haat het, terug een goed weekend gehad doordat mijn zaterdagavond en nacht gewoonweg super was! Kunnen uitgaan en dingen doen waar ik vroeger enkel kon van dromen en dan nog... zelfs mijn dromen werden soms abrupt verstoord. Ik voelde me zo gelukkig maar vandaag heeft de werkelijkheid terug mijn geluk wat uitgegomd. Zoveel zorgen, praktische zorgen, financiële zorgen, emotionele... Ik zou zo graag eens een week gewoon alle zorgen kunnen vergeten en gewoon leven zonder belemmeringen. Ik weet zeker dat de toekomst dit wel nog zal brengen maar nu heb ik er nood aan.
Maar ik blijf doorgaan no mather what want wat ik dit weekend geleerd heb is dat het leven veel te mooi is om het zomaar door je vingers te laten glippen en er niet van te genieten!
... of dat hoop ik toch. Het huisje was echt niets en daar mocht mijn hondje ook niet binnen. Maar ondertussen in een andere stad een appartementje gezien waar ik (als alles goed gaat) woensdag het contract voor ga tekenen om 1 februari er te gaan wonen. Ik ben overtuigd dat het de juiste keuze is, ruim appartement voor iemand alleen, mijn hondje is toegelaten, en goede huurprijs. Welliswaar niet het appartement van mijn dromen, wat verouderd maar het is goed leefbaar.
Het is eng om in een stad te gaan wonen waar ik op 1 persoon na niemand ken, nooit eerder ben geweest en nergens mijn weg ken. Om ergens vanaf 0 te moeten beginnen zonder iets... Geen meubels maar ook geen kleine dingen zoals borden, potten, deken, niets... Ik heb spijt dat ik toch niet meer heb meegenomen nu, maar ja, ik heb al zo mijn best gedaan om het naar buiten te smokkelen wat me echt belangrijk is.
Het gevoel is zo heel dubbel, aan de éne kant angst, aan de andere kant verlangen en blijheid. Het is iets waar ik zoiezo door moet, ik ben wel enorm blij dat de lente en de zomer er aan zullen komen. Deze middag ben ik naar leenbakker en blokker gaan kijken en het was gewoon zalig, ook al kon ik nog niets kopen, ik kon bekijken wat ik het mooist vond, dromen over hoe ik het met de tijd zal inrichten, volledig mijn smaak. Wetende dat als ik iets koop het niet zal sneuvelen in het geweld thuis.
Nu zit ik alleen op de studio, in het vluchthuis is er ook een studio en daar zit er een vriendin van me in maar ze is nu nog weg en ik geniet eindeloos van het alleen zijn, het is hier donker, een leuk muziekje en gewoon mijn gedachten neertypen, morgen ga ik terug uit, ja ik geraak er wel.
Ik denk dat ik nu pas mijn 'krak' krijg. Ik heb enorme huilbuien waar ik nauwelijks nog uitgeraak. Ik kan alles precies niet meer aan. Heb gewoon zin om in mijn bed te liggen en er een week niet meer uit te komen maar dat is geen mogelijkheid, zoveel die geregeld moet worden, zoveel zorgen. Bovenop al mijn zorgen komt het leven hier nog eens erbij. Geen 'thuis' hebben is onbeschrijfelijk het is alsof er een deel van je nooit tot rust kan komen. En ik weet dat ik nu veel meer rust heb in mijn leven dan thuis toch is het nog iets dat ontbreekt en op me weegt. Had vandaag een zware dag gehad en ik kwam nog maar binnen deze avond en werd al aangesproken door de begeleiding dat ik nog moest poetsen. Als je zoveel aan je hoofd hebt en je nog maar het gebouw binnenkomt en ze al beginnen te zagen aan je oren over poetsen alsof het het belangrijkste uit is dan is het moeilijk om niet te ontploffen. En na ruim drie maanden hier ben ik ontploft. Heb beginnen roepen en had een huilbui en alles is eruit gevlogen tegen de begeleiding. Morgen ga ik naar het huisje gaan kijken en als het me aanstaat dan teken ik, met het risico dat ik de borg niet kan betalen en met het risico dat ik van begin tot eind februari geen euro heb om van te leven.
Ik ben verscheurd van verdriet, mijn lichaam doet pijn, ik ben doodmoe maar geraak niet in slaap. Ik ben gewoon kapot, op... Mijn voornemen voor het nieuwe jaar was om niets meer uit te stellen..., ik ben de eerste werkdag er direct ingevlogen en kan al niet meer. Ik vraag me af hoe lang een mens op deze manier nog kan doorgaan, de laatste twee weken is het terug heel moeilijk aan het worden. Ik heb wel veel om me aan op te trekken waar ik gelukkig om ben maar zoiezo moet ik erdoor.
Ruim drie maand verblijf ik nu in het vluchthuis en het vreet aan me. De mensen rondom me, de begeleiding die eigenlijk meer als oppas fungeert dan als begeleiding. Eigenlijk sta je zo goed als er alleen voor. Ik mis mijn begeleider van het caw van waar ik kwam. Hij steunde me zo goed. Soit, dit is de hulp waar ik het mee moet doen, het is nu eenmaal zo.
Nog geen moment heb ik spijt gehad van mijn beslissing maar het is heel hard om erdoor te geraken. Thuis wonen met het geweld was nog zwaarder maar ik had een thuis en minder zorgen, gewoon ondergaan. Nu heb ik geen thuis meer en ik haat het huis hier. De regels, de verantwoording die je moet afleggen, mijn medebewoners met een gemiddeld IQ van een appel.
Sinds vandaag staat mijn huis online om te verkopen. Ook al zou ik voor geen geld ter wereld er nog willen wonen zelfs al was het veilig, het doet verdomme pijn om het zo te koop te zien staan. Om de foto's van de binnenkant te zien. Het was mijn droomhuis, ik was super gelukkig toen we het kochten, ik had zoveel plannen. Beetje bij beetje is mijn droom zomaar aan diggelen geslegen. Ik weet dat het maar een kwestie van tijd meer is tegen dat ik een nieuwe thuis zal hebben, mijn thuis waar ik doe en laat wat ik wil waar niemand me controleert of domineert maar elke dag hier lijkt oneindig.
Ik ben ook zo bang om alleen te zijn, voor het eerst alleen in mijn leven. Ik haat het, waaraan heb ik dit verdiend? Ik wil niet alleen zijn!
Kerstmis in een vluchthuis valt niet mee. Ik heb het vandaag en gisteren al enorm moeilijk gehad. Ondertussen ben ik al drie maanden weg van huis en is het leven hier zoiezo maar moeilijker en moeilijker aan het worden. Het heeft allemaal zijn voor en nadelen hoor, de dagen doorkomen is zwaar maar daardoor heb ik meer en meer de drang om volledig op eigen benen te staan en overtreft dat de angst om ergens alleen te gaan wonen.
De dreigementen worden erger, hij kan ze niet rechtstreeks naar mij toe doen omdat hij me op geen enkele manier kan bereiken maar doet het via mijn vader, mijn vader heeft er ondertussen de politie bij gehaald. Soms is dit alles zo moeilijk dat ik me afvraag of ik beter niet nog een tijdje gewacht had met weg te gaan. Maar op sommige momenten komen er flarden van wat er allemaal gebeurde in ons huis terug naar boven. Zoals de keren dat ik net gepoetst had, poetsen wat ook een onmogelijke opdracht was want poetsen stond gelijk aan geen aandacht aan hem te kunnen geven. Ik haaste me om alles gedaan te kunnen krijgen en had dan ook een voldaan gevoel achteraf en hij die opeens dan vanalles op de grond gooide, ik met tranen in mijn ogen alles terug opkuisen om mijn huisje proper te kunnen houden. Alles was nog maar net terug opgeruimd als hij het een tweede keer in de grond gooide en me bevelen gaf om het terug op te kuisen. Ik weigerde, wou niet meegaan in dit eindeloos spelletje, pas toen werd het erger, hij kon het niet hebben dat ik niet gehoorzaamde en probeerde op gelijk welke manier zijn gelijk te halen. Zo ging hij voort tot hij voelde dat hij zijn macht over me op dat moment verloor en dan volgden er klappen. Radeloos was ik op die momenten.
Het is mooi geweest dit weekend, ik had mijn hondje na 8 weken terug bij me. Was bij lieve vrienden in een huiselijke sfeer en heb uitstapjes gedaan. Ik heb het zo moeilijk met die overgang, hondje terug achterlaten en ik terug vertrekken naar het vluchthuis, welkom voorlopige keiharde realiteit. Het enige wat me nu recht aan het houden is dat is het besef dat dit maar tijdelijk is, als ik wat vecht ik binnen hier en een jaar zoveel beter zal hebben dan nu.
Ook al ben ik ruim twee maanden weg van hem, elke avond als ik in mijn bedje kruip besef ik wat een luxe dit is. Als ik midden in de dag me eens heel moe voel en me eventjes neer leg besef ik nog des te meer hoe zalig dit kan zijn. Rust wanneer ik dit nodig heb, de kans om naar mijn lichaam te luisteren en het te volgen. Eindeloos geniet ik er van!
Ondertussen blijf ik nieuws van hem vernemen via via. Hij zou naar de psychiatrie moeten en is gek aan het worden bij de gedachte dat ik een ander zou hebben. Ik huiver bij die gedachte. Het beklemt me ook, ik heb het gevoel dat ik nooit meer een normaal leven zal kunnen hebben. Het geeft me een mengeling van gevoelens, angst, wanhoop, boosheid en ook medelijden met hem. Ik ben boos omdat hij nu nog zo'n grip op mijn leven heeft, m'n leven bepaalt en me mijn leven ook een stuk afneemt, ik heb medelijden omdat ik niet wil dat hij ongelukkig is...
Elke werkdag heb ik zoveel dingen te doen, notaris contacteren, bank, op controle gaan bij adviseur, gesprekken met begeleiding hier en ja zelfs naar OCMW gaan. Ik betaal mijn facturen hier zelf en wil weten of ik toch mss recht heb op iets wat ik niet weet.
Zojuist schitterend nieuws gehad! Ik ben geslaagd voor het examen waar ik aan mee gedaan heb! Heb nog geen datum wanneer ik mag beginnen maar ik mag beginnen. En zo gaat mijn zelfvertrouwen terug wat de hoogte in, vond het examen zwaar maar ik heb de examencommissie kunnen overtuigen!
Net toen beetje bij beetje ik wat rust kreeg in mijn hoofd omtrent alles werd mijn angst terug goed leven ingeblazen... Had vandaag met een collega afgesproken die ook een vriendin is, aangezien ik nog steeds niet naar mijn werk durf vroeg ik haar zo'n beetje 'de stand van zaken'. Al twee maal is de politie de laatste weken op mijn werk geweest om te vragen of ze meer wisten over me. Mijn ex was naar de politie geweest omdat hij ongerust is over mij, hij is blijkbaar op de één of andere manier door de mand gevallen want de politie zei tegen mijn collega aan de receptie 'ik ken zo'n types en hun ongerustheid'. Ik heb dan onmiddellijk naar de locale politie gebeld en hun verwittigd dat ik in een vluchthuis zit en dat alles in orde is voor me en ze niet onnodig moet zoeken naar me.
Waarom kan hij me nog niet uit zijn hoofd zetten? Waarom kan hij tot op de dag van vandaag nog mijn gemoedsrust ontnemen?
Het is terug weer eens slikken en aanvaarden, ik dacht dat het aan het passeren was nu we de twee maanden naderen maar blijkbaar is het allemaal nog niet voorbij aan het gaan.
Zaterdag zo genoten terug van mijn vrijheid. Een uur of zes 's avonds naar Gent vertrokken met een goede vriend. De laatste keer toen ik 's avonds in Gent was was geleden van mijn 15 jaar, Gentse feesten, nog even had ik toen mijn vrijheid op dat moment. Gent is een nog mooier in de nacht. Ik zat in een klein gezellig café'tje en was terug eindeloos aan het genieten, ik dacht dat gewoon dat moment al het vechten meer dan waard was en toen moest de avond eigenlijk nog beginnen...
Soms komt het geluk met de kleinste stomste dingen naar boven, zoals daarjuist, ik had een longsleave gekocht en wou die verknippen aan de hand van een filmpje op you tube. Ik kon me gewoon in de woonplaats van het vluchthuis zetten en eerst het filmpje bekijken om dan in alle rust te beginnen aan mijn 'knutselen'. Zonder gestoort te worden, zonder commentaar op wat ik doe of hoe ik eruit zal zien met dat T-shirt aan met gaten. Zoiets was thuis onmogelijk, creatief zijn is zelf met iets bezig zijn en zelf met iets bezig zijn was egoïstisch.
Mijn vertrouwen in mannen is voor de tweede keer geschaad, welliswaar op een volledig andere manier maar toch doet het me pijn. Iemand die me zeer nauw aan het hart lag en veel voor me betekent heeft in mijn ontsnapping heeft me de leugens t.o.v. mijn ex in het laatste jaar verweten. Dit doet me heel veel pijn. Ja, het laatste jaar leefde ik meer in een leugen dan in de waarheid maar hadden me al die jaren eerlijkheid van voordien opgeleverd?! Heel veel hartpijn, blauwe plekken op mijn ziel en op mijn lichaam en een groot minderwaardigheidscomplex. Schuldig voel ik me helemaal niet omdat dit hier ook niet aan de orde is, moet je je schuldig voelen als je liegt om even een vriendin te kunnen zien op een namiddag? Als je liegt om je eigen familie te kunnen zien? Als je liegt over hoe je je diep vanbinnen voelt om klappen te vermijden?
Ik voel me sterk omdat ik weet dat ik mijn 'plicht' gedaan heb, meer dan mijn plicht zelfs, tot op de dag van vandaag. Ik heb mezelf al die jaren volledig ingezet voor ons, voor onze relatie en eigenlijk was het puur voor hem, ik ging ten onder.
Als ik het verwijt las schoten de tranen in mijn ogen maar ik weet dat het geschreven is door iemand die me toch minder goed kende dan ik verwachtte, die niet beseft wat ik meegemaakt heb, wat gezinsgeweld met iemand doet en hoe je het kappot maakt. Hoe je moet vechten om met je hoofd boven boven water te blijven. Elke dag was een strijd, zelfs op de goede dagen omdat je weet dat het geringste hem kan doen omslaan. Je staat op en voor je nog maar beseft welke dag het is vandaag ben je al op je hoede.
Stel dat ik tot de dag van vandaag eerlijk was geweest dan zat ik daar nog in het huis, wegkwijnend omdat het vrijdagavond was, 2 dagen weekend, 2 dagen constant samen zijn. Daarom was iedere leugen dit alles meer dan waard!
Ik wil iets opslaan in mijn gsm en dan zie ik het; een tekstje die ik begin Augustus heb opgeslegen, midden in de nacht, verwijten die hij me maakte en die me recht in mijn hart troffen. In de wanhoop zal ik gedacht hebben als ik dit ging onthouden dat ik wel eens de moed ging vinden om te vluchten. Sinds die bewuste nacht had ik niet meer naar dat tekstje gekeken dus ergens was het niet nodig. Nu botste ik er heel toevallig op en het trof me terug in mijn hart, wat ben ik blij dat ik bij hem weg ben!
Vandaag heel veel adminstratieve rompslomp gedaan, dat is het de mindere kant, er constant mee geconfronteerd worden omdat we nog zoveel te regelen hebben, ons huis die we samen gekocht hebben onder andere. Het begint ook meer en meer door te wegen dat ik niet meer ga werken, ik wil terug werken, mis mijn werk en vind het heel erg om zo kort te zitten van geld! Maar ik durf nog steeds niet te gaan.
Op de gekste momenten komt het soms aan het oppervlak, mijn 'vergeten' verdriet... Opeens terug beseffen wat een luxe het is zelden angst te moeten hebben, mijn woorden niet meer te moeten wikken en wegen en gewoon mezelf te kunnen zijn. Het ergste waren de nachtelijke pesterijen, of wanneer hij weer eens gedroomd had en me daarvoor wakker maakte midden in de nacht om uren door te gaan erover, me niet toe te laten om te slapen, ik was doodmoe en viel ik terug in slaap maakte hij me keer op keer wakker.
De pijn die hij me deed om keer op een keer een afspraak met zijn vrienden af te zeggen, eens afspreken met mijn vrienden zat er niet in, daar had ik me bij neergelegd maar ik genoot dan mateloos van elk soort bezoek maar ook dat ontnam hij me keer op keer. Dagen tot weken keek ik uit naar dat bezoek en een paar uur voordien werd ik verplicht het af te bellen.
Soms ben ik dat vergeten, maar op de stomste momenten komt het ook soms naar boven.
Vandaag hoorde ik via via dat er een vrouw belde naar het vluchthuis, het zit hier vol. Ik hoop dat ze in een ander vluchthuis onderdak gevonden heeft. Zoveel vrouwen leven nu nog hoe ik lange jaren geleefd heb, in angst, met psychisch en fysisch geweld, beetje bij beetje aan het kapot gaan. Het is onvoorstelbaar hoe zo'n leven is en vind het jammer als zo'n vrouw de kracht heeft om te vertrekken dat er dan geen plaats is.
