stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
19-09-2010
Slapeloos en niet moe... Ik leef momenteel puur op adrenaline. Ik slaap nog minder dan anders en geraak niet moe. Ik wou dat ik kon slapen, even alles vergeten.
Waar de laatste maanden voorbij vlogen gaat de tijd nu schoorvoetend.
Ik ben bang...
Bang om de toekomst, bang voor pijn en verdriet.
Het is toch een afscheid en daar ben ik niet goed in.
Ik mis mijn mama zo erg! ik dacht dat het ergste missen voor altijd voorbij was, ik keek altijd super gelukkig terug naar de schitterende jaren die we samen gehad hebben. Maar nu mis ik haar zo erg. Ik zou haar zo graag vertellen wat ik zal doen, ook voor haar. Ze heeft zo gevochten voor haar leven, ik kan het niet maken het mijne zo weg te gooien. Een deeltje van haar is voor altijd in mij, daarom zal ik zorgen dat ik zoveel mogelijk gelukkig ben.
Het ligt vast... Was losjes afgesproken met vriendinnen, kan niets op voorhand definitief vast leggen met vluchthuis maar het ligt vast in mijn hoofd.
Het is genoeg geweest, mijn leven heeft lang genoeg op hold gestaan.
Er komt geen ideaal moment, maar voor mezelf is dit het ideaal moment. Voor mezelf!
Gewoon praktisch, maar ook emotioneel, zoveel steun als ik nu krijg van iedereen zal ik niet meer krijgen, beetje bij beetje zal het minderen tot ik uiteindelijk er quasi alleen voor zal staan en alleen zal ik het niet kunnen.
Tot de dag zijn mijn plannen... Zo weinig mogelijk denken. Een vriendin zei me eens dat ik speed zou moeten snuiven die dag, om me tig man sterk te voelen. Ik neem vanaf deze avond tot ik weg ben pillen tegen de paniekaanvalletjes. Just in case...
Net 'twee koffertjes vol mama' uitgelezen van Natacha Ingelbrecht die deze zomer als prille 40'ger stierf aan kanker. Een paar jaar geleden werd ze gevolgd door het één programma 'doodgraag leven'. Ik heb geen volledige aflevering kunnen uitkijken, ik kon er niet tegen, elke week vermeed ik voorzichtig dat televisiekanaal, ik was zelfs angstig om er al zappend iets van op te vangen.
Nu ik bijna vertrek, elke dag droom maar ook elke dag zo bang ben vond ik dat ik mijn moeder verplicht was het boek te lezen. Het is ondertussen 16 jaar geleden dat zij stierf aan kanker en de gelukkige momenten overheersen alle zware en moeilijke momenten in mijn geheugen. Het is precies alsof de mooie momenten extra in de spotlights gezet worden en de moeilijke momenten beetje bij beetje weggegomd worden.
Ik vond dat ik het haar verplicht was om eens stil te staan bij wat ze meegemaakt heeft en wat ik niet ten volle kon begrijpen toen als kind. Het boek heeft me recht in mijn hart gegrepen maar toch heb ik het droger gehouden dan verwacht omdat ik zo vol bewondering las hoeveel moed ze had. Net die moed heeft mijn mama ook gehad.
En ook al ben ik niet gelovig ik hoop dat er toch nog ergens een plaats is ook al geloof ik er niet in waar al die prachtige mensen samen zijn.
Meer info vandaag bekomen over vluchthuis. Het vluchthuis in mijn stad is geen vluchthuis maar een opvanghuis, ik was niet van plan om in mijn stad te blijven dus dat doet er eigenlijk niet toe maar het is interessant om te weten dat een vluchthuis volledig anoniem is, een opvanghuis niet en er in een vluchthuis bijvoorbeeld geen vriendin mag komen, in een opvanghuis wel. Ik vond het ook wel fijn te horen dat je in de weekdag buiten mag tot 22u30, in het weekend tot 1u, had dat eigenlijk niet verwacht. En dat klinkt als muziek in de oren, belachelijk eigenlijk, toen ik 16 was en ik moest in de week om 22u thuis zijn was er een opstand van jewelste, nu ben ik 30 en moet ik me inhouden om niet tegen het plafond te springen van geluk als ik hoor maar om 22u30 binnen te moeten zijn. 22u30 mensen, 1u in het weekend, vrijheid!
Er is niets concreet afgesproken maar toch wel iets minder bindend, ik heb geen zin om het hier neer te schrijven uit angst dat ik het niet zal aankunnen. Ik weet een aantal dagen dat er vertrek mogelijk is omdat ik schatjes van vriendinnen heb en eigenlijk zoiezo bij hen terecht kan, dus ik wil niet die datum vastpinnen maar ik ben wel zeker dat van die verschillende dagen ik 1 dag sterk genoeg zal zijn.
Ik begin nu ook van me af te zetten dat het mss overkomt als een slameur, dat duizenden andere vrouwen er minder poespas van zouden maken en het gewoon doen, ik doe het op mijn manier en het is de uitkomst die telt volgens mij.
Deze nacht maar paar uur kunnen slapen, uren liggen piekeren, de nachten kunnen soms zo eenzaam zijn. Ik heb daarjuist te horen gekregen in het caw dat het kan zijn dat er nergens plaats is als ik vertrek, dat ik daar rekening mee moet houden. Hoe kan ik daar nu rekening mee houden?! Ja in mijn hoofd waar ik alles probeer uit te werken tot in de kleinste details om zoveel mogelijk voorbereid te zijn, maar eigenlijk kan je nooit volledig voorbereid zijn.
Als ik buiten ben wil ik niet meer terug, ook niet omdat er nergens plaats zou zijn voor me, weg is weg, voor altijd.
Ziek... Ellende, koorts, pijn, happen naar adem, letterlijk en figuurlijk...
Toch is het niet volledig negatief, ik heb het gevoel dat ik op deze manier wat verder ben geraakt. Wat verder in aanvaarden. Wat dat denk ik dat ik net nodig had aanvaarden dat er maar 1 manier is en dat is ontsnappen, 1 manier om ooit geluk te vinden.
Ik kan niet slapen, als ik wakker lig is mijn tijd in twee verdeeld, 1 helft gaat naar het praktische, de andere helft naar dromen. Het praktische valt me soms zwaar, het opeens beseffen dat ik straks een vrouw van 30 ben met niets, van nul moet herbeginnen. Het dromen maakt dan weer veel goed, dromen van mijn vrijheid, doen en laten wat ik wil, mensen rondom mij waarvan ik hou, die ik eindelijk zal kunnen oprecht zien lachen omdat ik de stap gezet heb.
