stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
09-05-2010
Ik haat het als hij weer eens verkeerd heeft gedaan en dan veel te pushy is. Dat geforceerd willen goedmaken komt enkel maar uit zelfbelang ook, hij voelt zich op dat ogenblik slecht omdat ik stil en teruggetrokken, afstandig ben en wil daarom maar dat het terug in orde is, niet omdat ik me beter zou voelen want dan ging hij niet gedaan hebben wat hij deed in eerste instantie.
Naar het kerkhof geweest deze namiddag, had al heel de dag zo koud en daar was het warm, uit de wind de zon scheen. Ik ga niet graag naar het kerkhof omdat ik er zo triest word. Niet zozeer van de herinnering maar van al die graven te zien, te veel jonge mensen, mensen die jonger dan ik gestorven zijn. Doet me wel meer beseffen dat elke dag telt, nog meer dat elke dag dat ik bij hem blijf een quasi weggegooide dag uit mijn leven is op dit moment. Als ik tot dit besef kom dan weet ik dat het bijna tijd is, dat ik geen tijd meer mag verliezen met praktische regelingen uit te stellen. En ergens put ik er hoop uit maar toch is ook die angst er, dat ook daar zal terecht komen omdat hij me zal vermoorden en dat elke dag dat ik hier nog blijf een dag gegarandeerd leven is. Maar wat stelt die dag voor? Een dag in angst, als er geen angst is dan is er toch geen liefde, geen plezier, geen geluk. Geleefd worden is zeker ook niet leven.
Deze nacht terug een dieptepunt. Hij kan niets meer van me verdragen, mijn muziek niet, als ik even zou rusten, als ik even iets anders doe, hoe ik hier rondloop, mijn hoofd kan er niet bij dat hij me dan ook niet kan laten gaan. Wat me wel hoop geeft dat is dat hij hem terug superieur begint te voelen, merk ik aan zijn uitspraak en dat gevoel komt vanuit de hoop die hij heeft met die ex. Eens dit weer zoals vroeger zou zijn dan zal hij uitspraken beginnen doen zoals destijds dat ik maar moest gaan, maar terwijl hij het meent volgens mij. Want hij en zij zijn het en ik ben maar een loser, ik merk het genoeg.
Eigenlijk is het heel jammer dat hij zo denkt, maar ik leg me erbij neer. Als dit alles makkelijker zal doen gaan waarom me er tegen verzetten... Toch zal ik mijn grenzen moeten stellen want hoe meer ik bepaalde dingen aanhoren moet, hoe meer het knaagt aan mijn zelfvertrouwen. Maar ergens is het ook makkelijker voor mij, makkelijker om uiteindelijk de stap te gaan zetten. Omdat het gisteren zo hoog zat was het terug sterker dan mezelf en heb ik het gezegd tegen mijn schoonma die ondertussen beslist heeft om bij haar man te blijven wegens financiële redenen. Ze zei me dat ik gelijk had, dat ik nog een heel leven voor me heb, het voor haar toch al ongeveer te laat is. Ik heb gezegd dat ik het nog even tijd geef om op een gewone manier te gaan, en dat ik hoop dat hij ermee instemt want dat het ons beiden ten goede zal komen, lukt dit niet dan is het jammer maar ons huis is niet de reden waarvoor ik zal blijven, hoe het dan uiteindelijk allemaal zal lopen als ik verdwijn zie ik wel.
Vannacht was de reden om ruzie te maken, sex en mijn uiterlijk. Hij was boos omdat ik geen gevoel meer in sex leg, ik zei maar dat het heel normaal is als je heel de dagen moet horen dat hij me onaantrekkelijk vind. Voor mij geen probleem maar verwacht dan niet dat ik een inspanning doe in bed, ik ben dan heel duidelijk toch maar een voorwerp voor hem als je sext vanuit het standpunt dat je het kwijt moet maar je partner niet meer aantrekkelijk vind. En zo kwamen we bij uiterlijk. Het was moeilijk om het allemaal te aanhoren ook omdat hij door en door ging en weer helemaal zichzelf aan het verliezen was, de manier waarop hij tegen me spreekt, onvoorstelbaar, het doet me hem haten. Hoe langer ik hier blijf hoe moeilijker het aan het worden is en hoe meer ik verlang naar het moment dat ik weg ben op welke manier dan ook.
Vandaag moederdag, ik mis mijn mama zo, onvoorstelbaar. Kon zij nog maar in mijn leven zijn.
Ik zal ervoor gaan en het zal me lukken... Ik geef het nu nog wat tijd omdat ik volledig klaar ervoor wil zijn, en volledig klaar zal ik er misschien nooit voor zijn maar toch zal dat gevoel opeens de overhand hebben. Ik moet nu eerst nog door wat praktische zaken en al de rest zal op die weg wel voelen, mijn gevoel, de kracht die ik nodig heb. Ik weet dat ik die heb ergens voel ik me zo zwak omdat ik al die jaren me zo heb laten leven maar ergens weet ik ook dat ik sterk ben, toch sterk genoeg voor dit...
De voorbije dagen zijn weer een wervelwind van emoties geweest, het bevrijd voelen, een avondje weg, dit geeft me kracht omdat ik weet dat dit leven is. Ik herleef, ben 'ik' in plaats van diegene die hij wil die ik ben. Maar dan komt na middernacht weer een sms, de stemming slaat om ook al doe ik zo mijn best om dit niet toe te laten.
Het is rustig nu hier, omdat ik mezelf over zoveel zet om hem plezier te doen naar zijn gevoel, meer bepaald die ex terug in zijn leven gehaald. Hij gebruikt me nu nog des te meer, ik laat me gebruiken. Ik had verwacht om zo nu even rust te vinden maar dit was weer een illusie, deze nacht tot de vroege uurtjes met hem gepraat, deze ochtend vroeg op, deze namiddag stond ik bij die ex om met haar alleen te praten, ik was doodmoe in de vroege avond en ging in de zetel wat slapen. Hij gunde me het niet, kon terug niet aanvaarden dat ik geen aandacht aan hem gaf, ik moest opstaan en naar mijn bed, ik weigerde, hij ging constant door dat ik naar mijn bed moest toen ik uiteindelijk dacht dat ik zo van zijn gezaag af was mocht in niet naar mijn bed. Ik ging voor de pc zitten, stond hem ook niet aan. Maakt dit me kapot, ja, maakt dit me triest, neen, dit geeft me de kracht! Zijn geluk hangt af van anderen, ik zal hoe dan ook nooit mijn geluk met hem vinden, dit bewijst het weer maar eens.
Ergens hoop ik dat het in orde komt met die ex en denk ik ook dat er kans in zit, dit geeft me nu nog hoop om op een toch redelijk normale manier hier te vertrekken. Maar ondertussen doe ik voort met mijn stappen om hier te ontsnappen, heb ik het niet nodig des te beter, maar als alles me duidelijker lijkt dan heb ik dit al in handen. Ik laat mijn geluk niet afhangen van hoe het tussen hen zal lopen, daar zorg ik wel zelf voor.
Ik wil niet als vijftiger die stap opeens nemen en zoveel spijt hebben van alles. Ergens heb ik nu ook wel spijt maar neemt die spijt niet de overhand. Ik heb het een plaatsje gegeven, en ik heb niet veel goede dingen geleerd in mijn relatie maar heb wel geleerd hoe het niet moet, heb heel veel geleerd hoe sommige mensen zijn en hoe dit nooit meer zal veranderen. En door hetgeen ik meegemaakt heb zal ik des te meer van al het mooie die me toch te wachten staat kunnen genieten en dat is me heel veel waard.
Ik heb een heel wrang gevoel van wat er hier aan het gebeuren is maar ben ook zo gelukkig omdat ik nu al zoveel meer mooie momenten kan beleven wat vroeger niet kon. Ik ben gelukkig omdat de momenten waarvan ik denk 'ik geraak hier weg' ongeveer evenveel voorkomen als de momenten van 'ik geraak hier niet weg', vroeger was dit nog helemaal niet zo. Ik ben ook gelukkig omdat ik steun en vriendschap krijg van een aantal mensen met een gouden hart. Ik ben nu niet de ideale vriendin, ben dat ook nooit geweest en ik weet dat de 'ideale' niet bestaat maar als je maar telkens veel meer krijgt dan dat je kan geven dan klopt het niet, maar toch hebben die mensen er begrip voor en ik zie hun ook herademen als ik beetje bij beetje me loswring en dat doet deugd!
Elke dag naar het huis gaan waar een persoon zit die je eigenlijk niet meer kunt rond je verdragen is zwaar. Moest je dan nog elk je eigen weg kunnen gaan zou het al iets simpeler zijn. Maar hij aanvaard niet dat het niet meer gaat en wil dat mijn gedrag 'normaal' is, als het niet zo is dan doet hij maar moeilijker en moeilijker tot hij ontploft. Nu is hij poeslief omdat hij gelukkig is dat hij terug contact heeft met die ex. Toch zie ik achter de schijn van poeslief nog zijn frustraties die hij één voor één tracht te verstoppen. Ik huiver ervan, hij is een vat vol agressie.
Wat hij ook doet het interesseert me niet meer, na jaren mezelf deels verantwoordelijk te achten voor zijn daden weet ik nu dat maar 1 iemand verantwoordelijk is voor zijn daden en dat is hijzelf. Sinds ik dit besef sinds kort heb is er een grote last van mijn schouders gevallen.
Vanavond komt die ex, ik zal er niet bij zijn, zal wat van mijn tijdelijke vrijheid genieten, van op afstand hopen dat de vonk weer overslaat.
Ik lig maar te draaien in mijn bed, kan niet slapen en ben doodmoe. Hoe radeloos ik ben om hier weg te geraken... heel radeloos ook al krijg ik beetje bij beetje meer duidelijkheid. Geduld is niet mijn sterkste kant maar aan de andere kant hoe kan je nog van geduld spreken als je al lange jaren in deze situatie zit... Maar sinds ik voor mezelf heb uitgemaakt dat het zo is kan het eigenlijk niet snel genoeg gaan. Maar in de haast wil ik ook mezelf en anderen niet in een gevaarlijke situatie brengen daarvoor breng ik het geduld nog op nu.
De radeloosheid uit zich in de stappen die ik onderneem. Ik heb terug voor contact gezorgd met dat meisje met wie hij een affaire had, waar hij ook nog duidelijk enorm veel voor voelt. Zij wil terug contact ook maar is duidelijk, juist vrienden niets meer, hij heeft haar hart gebroken en wil zichzelf daarvoor beschermen. En ik wil het forceren...
Voor mij is het duidelijk, hij had voor haar moeten kiezen, heeft destijds de verkeerde keuze gemaakt, wat heeft het zin om bij elkaar te blijven als de liefde voorbij is. En als je elkaar dan nog wat geluk op andere vlakken gunt maar als dat ook al geen mogelijkheid meer is.
Ik zal het tijd moeten geven en er rustig bij blijven, ik zie het nu als mijn enige ontsnappingsmogelijkheid maar in feite is dit het niet. Als het zo kan dan zou het een droom zijn maar als het niet zo kan dan moet het op de harde manier en dan heb ik ook mijn ontsnappingsmogelijkheid.
Ik droom te veel, verlang te veel, in mijn hart ben ik al volledig los en dan is het zo moeilijk om toch nog zo vast te zitten aan hem...
Elke maandag ben ik blij dat het weekend weer achter de rug is. Vandaag is het niet minder. Ik ben behoorlijk hopeloos, dat komt door al maanden thuis geen rust meer te kunnen vinden, eigenlijk al jaren maar de laatste maanden is het op zijn hoogtepunt. Ik slinger heen en weer tussen hoop en wanhoop. Ik zou meer moeten slapen ook, heb mijn slaap echt nodig maar gisteren is hij maar na 23u naar bed gegaan en omdat dan maar de uren zijn dat ik een beetje rust kan vinden kan ik het niet opbrengen om dan ook al te gaan slapen met als gevolg dat ik maar laat in bed beland en hier nu nog eens doodmoe zit ook. Ik ben het zo moe dat alles in mijn leven rond hem draait, zelfs mijn slaap indirect en soms directer.
Moest ik maar eens weten dat ik hier zeker uit geraak, meer in mezelf geloven, op momenten dat ik vermoeid ben ben ik zo angstig dat het nooit zal lukken. Ergens diep van binnen weet ik wel dat het ik het uiteindelijk zal doen want leven zoals nu is geen leven. En dan heb ik weinig te verliezen naar mijn gevoel en van daaruit zal ik wel de kracht halen en het opeens aandurven.
Gelukkig heb ik mensen rondom mij waar ik om geef en die om mij geven. Waar ik bij terecht kan en ik de moed bij vind om door te gaan. Maar door mijn weinig zelfvertrouwen en doordat ik zo labiel ben voor het moment heb ik ook een enorme angst om die te verliezen.
Dit weekend was het weer de moeite, vorige week had ik mijn schoonma deels in vertrouwen genomen omdat ze in dezelfde situatie zit als ik. En tot mijn grote verbazing reageerde ze heel anders dan ik verwacht had, ze zei me dat ze 23 jaar geleden op het punt had gestaan om te scheiden en dit dan niet gedaan heeft en tot de dag van vandaag er nog spijt van heeft. Ze zei me dat als ik eens zou weggaan van hem ik zou moeten maken dat ik de eerste tijd onvindbaar ben en het daarna wel zou passeren, dat ze hem niet in staat ziet om mij te vermoorden. En dit heb ik nodig zulke uitspraken, omdat ik weet dat ik zoiezo lastig zal gevallen worden door hem maar daar geraak ik wel door, dat is mijn vrijheid wel waard, maar ik ben zo angstig dat hij alle controle verliest en mij effectief zou vermoorden, daarom zit ik hier nu nog op dit moment.
Dit weekend vroeg ze opeens hulp om te scheiden, ik schrok en heb haar gezegd dat ik haar zal helpen, ze zou bij ons komen wonen. Ze vertelde me dat niemand wist hoe het voelde om dag in dag uit in angst te moeten leven, geen rust te kunnen vinden tenzij je het zelf meemaakt en toen zei ze dat ik maar al te goed moest verstaan hoe het voelde, ik voelde me goed bij die uitspraak. Toen ze vroeg hoe het met mij ging zei ik dat het niet ging en dan draaide ze zoals de wind, zei ze me 'maar ja, van mij is het wel al 23 jaar hé, van jou nog niet...', het is al meer dan 1/3de van mijn leven, kan ook al tellen volgens mij hoor... Daarna zei ze me 'als ik bij jullie kom kunnen we alles samen aan en moet je het nog een kans geven'. En weg was mijn vertrouwen, weg was de gedachte dat zij me verstond. Ondertussen heb ik het al kunnen aanvaarden, het blijft zijn moeder en ik doe geen moeite meer, tussen haar en ik is het ieder voor zich. Ik zal haar wel nog helpen omdat ik denk dat het in mijn voordeel is dat ze bij ons komt, als zij hier is en ik vertrek kan zij de gemoederen bedaren en ergens hoop ik nog dat ik langs die weg overbodig word. Want waarvoor kan hij me niet laten gaan?! Voor zijn gemak en ergens ook voor sex. Zijn gemak kan zijn moeder voor zorgen, die doet toch al alles zoveel beter dan ik, en sex komt misschien ook op een andere manier in zijn leven. Toch laat ik alles niet rusten in de hoop dat het ooit zo ver komt maar doe ik rustig voort met de voorbereidingen.
