Als ik ooit in een nieuwe relatie stap zal dat steeds mijn angst zijn dat ik mijn vrijheid terug zou verliezen. Ik ben er zo bang voor! En ik weet dat dit het eerste is dat ik steeds in mijn leven voor zal vechten, na al die jaren als vogel in een roestig kooitje te hebben geleefd. Na gisteren nog eens een festivaletje met vriendinnen te moeten afzeggen, op een manier alsof het me niets deed maar vanbinnen toch wel veel pijn ervan had. Ik wil nooit meer moeten vechten voor die vrijheid, maar als het ooit zal moeten dan zal ik het zeker terug doen en wil me die twijfel en angst ook ergens besparen. Maar dan is er ook het verlangen naar liefde en geborgenheid en ik weet ook dat het verlangen groter is dan die drang om me dit te moeten besparen, dus ergens hoop ik dat het me gewoon nooit meer overkomt.
Het weekend kan alweer tellen, nog een dag te gaan en ben alweer op sinds gisteren eigenlijk. De laatste dagen was het weer terreur, soms heel subtiel andere momenten niet zo subtiel. Zoals hij vorig weekend vroeg wat hij kan doen om me gelukkig te maken, ik kan dan iets zei en hij dan direct panikeerde (ik had dan zoiets van luister toch man, het is zelfs geen oplossing want er is te veel al tussen ons gebeurd) vroeg ik het gisteren en hij zei 'weggaan'. Waarom laat hij me dan gewoon niet gaan op een normale manier?! Zoals als hij soms zit te dreigen om me buiten te gooien, ik zou niet liever hebben! Kan ik vandaag kiezen tussen de lotto winnen en buitengegooid worden, ik twijfel geen seconde en kies voor dat laatste!
Ik zou gewoon graag eens een week mezelf kunnen zijn zonder rekening te moeten houden met... Eens tot rust kunnen komen en doen wat ik graag doe. Niet constant naar die klok moeten kijken. Altijd een excuus klaar hebben als ik eens eventjes doe wat ik graag doe.
Het is niet gelukt om een datum vast te leggen in het caw, wel zal mijn begeleider tegen de volgende keer geinformeerd hebben of er nu plaats is of tegen wanneer bij de twee steden die mijn voorkeur hebben. Ik mocht ook een vluchthuis gaan bezoeken maar dit wou ik niet, het interesseert met niet hoe het eruit ziet of hoe het er aan toe gaat, het is een tussenstap en waar ik beland zie ik dan wel, erger dan nu kan toch niet.
Ik heb het momenteel énorm zwaar, het is echt verschrikkelijk, ben verward, ben gewoon op.
Thuis valt alles relatief goed mee hoor, geen agressie meer maar gewoon dat constante controlerende en de kleine subtiele pesterijen zorgen dat je steeds op je hoede bent en dat je nooit jezelf kan zijn.
En opeens was er de kinderwens... Het was niet een totale verrassing, het was alsof een griepje die al in je lijf broeit, je voelt je niet tip top maar je kan niet met zekerheid zeggen wat het is... En opeens stond ik daar op een ochtend in de living van die vriendin naar haar kleuter van 18 maand te kijken terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
Ik ontwaak deze ochtend en het eerste dat door mijn hoofd gaat is dat ik niet eens weet hoe een 'normale' ruzie gaat tussen een koppel. Gisterenavond zat het me heel hoog, ons huis is momenteel een kruising van de flodders en de onslows en ik kan absoluut zo niet leven maar ik heb al verschillende pogingen gedaan om er iets aan te doen en ik kan het niet, alle energie ontbreekt me en als ik toch denk er wat te hebben dan is het verdwenen na een half uur, de hopeloze situatie, mijn inspanningen,... terwijl ik hem daar op een stoel zie zitten, het gaat niet.
Gisteren stonden we samen na de middag op, ja in zo'n huis kan je niet anders dan de marginaliteit in ere te houden en zeker niet voor de middag op te staan. We komen beneden en alles lijkt hem niets te doen, ik ontplof, onmiddellijk krijg ik 'onhandelbaar' opgeplakt. En zo is het de rest van de dag voort gegaan. Uiteindelijk heeft hij 'actie' ondernomen om de boel wat te beteren en zijn ma opgebeld die nu deze namiddag komt kuisen, ik schaam me dood (in zijn plaats)!
Hoe gaat een ruzie in een gewoon gezin? Is het niet dat de éne partner zijn frustraties uit en de andere partner dan ofwel gelijk geeft en samen een oplossing zoekt ofwel geen gelijk geeft en dan zijn of haar standpunt op een normale manier duidelijk maakt?!
Gisteren een leuk dagje gehad, gewoon genieten met een vriendin, museum gaan bezoeken wat ook al jaren geleden is en ik heel graag doe en daarna een terrasje. Vandaag gewoon thuis gebleven en mijn levenskwaliteit smelt als een ijsje in de zon. Het is gewoon leven aan de rand van de maatschappij op die dagen. Zo lang mogelijk slapen want al wat ik slaap passeert vlugger, dan opstaan in ellendigheid, het huis is een boeltje, er zijn boodschappen nodig maar er is nauwelijks geld, ik spreek dat ik niet op die manier kan leven en hij antwoord dat hij liever zou hebben dat ik op mijn werk zit en begint dan nog eens te dreigen.
Morgen en vrijdag zijn nog twee stiekeme verlofdagen, morgen caw en naar een vriendin, vrijdag heb ik met een vriend afgesproken, ik kijk er naar uit!
Ik ken de trucken, name it and I've done it... jammergenoeg... Aan de overkant van de tafel zit ze met een uitnodiging, ik heb haar al een maand voordien horen zeggen dat ze zeker zal gaan. Ik zie haar gezicht veranderen, ik meen nog even een laatste poging te zien om haarzelf te overtuigen, om wat moed samen te krijgen. De poging wordt gestaakt. En dan komt het de wanhoop dat ze toch niet zal 'kunnen' gaan, uitnodiging verdwijnt in een stapeltje brieven.
Een paar uur later zit ik opnieuw aan die tafel met mijn partner erbij, ze haalt terug de uitnodiging boven en begint erover te praten, de show is begonnen. Ze zal niet gaan want en de redens komen spectaculair van alle kanten. Trouwens ze kan zoveel gaan als ze wil, elke dag. Dat is waar maar ze is al zolang niet meer gegaan en ze zal ook zolang nog niet gaan, misschien wel wachten tot het te laat is.
Ik herken gewoon mezelf er zo in, gelukkig niet op dat vlak maar wel op zoveel andere vlakken. Alles wordt afgewogen qua fun en meestal maak ik aan de hand van die afweging mijn beslissing. Maar op sommige momenten heeft het niet willen missen en willen meemaken zelfs de doorslag en ontbrak me de moed, werd ik overspoeld van angst. En zo heb ik feestjes en etentjes en bioscoopbezoekjes en gaan winkelen, eens uitgaan, reisjes en noem maar op gemist allemaal met de glimlach op mijn gezicht en de truckendoos onder mijn arm. De laatste maanden sla ik niets meer af van uitgaan omdat dat echt wel mijn ding is en al vergt het inspanningen, ik geniet en ik ben telkens wel blij met mijn beslissing.
Als kind ben ik vaak gepest, eens de kleuterklas voorbij was was ook mijn zorgeloze leventje op dat vlak voorbij. In het vierde leerjaar was het een pestvrij jaar om dan in het 5de en 6de tot een hoogtepunt van pesterijen te komen. Ik huiverde om naar het middelbaar te gaan maar vreemd genoeg betekende het middelbaar compleet de verlossing van pesten voor mij. Omdat ik jaren zwaar gepest ben is dat wel iets dat je onbewust meedraagt met je, wat terughoudender zijn bij nieuwe personen en situaties vooral in groep, dan ben ik toch wat op mijn hoede. Deze avond bedacht ik me opeens dat ik thuis met een pester zit, dat de situaties die hij creëert een grote gelijkenis hebben en hoe ik er mee omga ook. Lichamelijk als mentaal voel ik me hetzelfde als toen.
We zitten halfweg het weekend... oef... Het is begonnen met teleurstelling, mijn schoonma kon toch niet komen. Ik heb me doorheen de zaterdag geworsteld. Boodschappen gedaan en terwijl naar het kerkhof gegaan. Daar praat ik dan in gedachten met mijn ma, ik geloof niet in leven na de dood, maar dan hoop ik toch maar dat ze me zou horen, je weet toch maar nooit. Is eigenlijk begonnen toen ik iemand leerde kennen die enorm veel aanvoelt, zoveel dat ik vaak versteld ervan sta en die tevens ook gelooft en dan denk je daar wel af en toe aan. En ook al zegt mijn verstand dat er niets is na de dood, het doet me goed daar zitten mijmeren. Ik vind het kerkhof ook een zachtere plaats in de maatschappij, alsof het daar normaal is dat iedereen eens knikt of glimlacht naar je. Het is alsof het daar toegelaten is, als je daar loopt toch behoort tot de mensen met een hart en vanaf je weer de straat opkomt het drukke onpersoonlijke leven herbegint.
De nachten zijn echt zwaar, ik ben doodmoe en kan niet slapen omdat ik te veel pieker. Tegen dat de wekker gaat ben ik eindelijk vast in slaap en 's morgens sta ik dan ook doodmoe op. Als ik doodmoe ben dan zakt de moed mij in de schoenen. Het is terug het eerste weekend in weken dat ik niet ontzie omdat ik weet dat mijn schoonma hier zal logeren. Ik hoop dan ook dat ik gespaard blijf vandaag van de vrijdagse letterlijke walging eens ik naar huis moet vanavond.
Naast piekeren en angst heb ik toch ook al andere gevoelens, positieve gevoelens. Het gevoel dat ik beslissingen kan maken los van hem en gewoon doe wat mij juist lijkt ook al denkt hij daar anders over en dat geeft me een innerlijke rust. Het is precies alsof beetje bij beetje mijn capaciteit van denken voor mezelf terugkomt. De vervangster in het caw had me erop betrapt dat ik tot in de kleinste onschuldige beslissingen rekening met hem houdt en was me daar eigenlijk niet van bewust.
Ondertussen ben ik geschrokken terug over wat allemaal in het nieuws komt van zelfdoding. Zes zelfdodingen per dag in België, een paar dagen terug een moeder met haar twee volwassen dochters van in de 30 die samen zelfmoord plegen. Ik heb een beetje een fascinatie voor zelfmoord omdat ik al een paar keer zo diep gezeten heb, volledig geen uitweg meer wist en geen toekomst meer zag dat ik hieraan dacht in het verleden maar ik kon het gelukkig gewoon niet. Ondertussen weet ik ook dat niemand er volledig alleen voor staat, ik heb gelukkig veel mensen rondom mij die om mij geven en me helpen maar zelfs al heb je dat niet er bestaat echt een goed netwerk in België waar je terecht kan. Nu is mijn kijk op zelfmoord ook volledig veranderd en is het een soort onbegrip geworden omdat ik zo aan het vechten ben om naar een beter leven te gaan kan ik moeilijk begrijpen dat mensen hun leven gewoon weggooien.
Volgende week kan ik terug naar mijn vaste begeleider in het caw. Een maand niet bij hem kunnen gaan was toch moeilijk, ondertussen twee keer bij een super sympathieke mevrouw geweest met ook heel veel begrip en goede raad maar als je al maanden bij dezelfde persoon gaat dan is het gewoon heel fijn dat die weet waarover het gaat zonder eerst een hele uitleg te moeten geven.
Gisteren in de 'overal is beter om te zijn dan thuis-mood' eens gaan notebook kijken in een winkel. Ja dat zal mijn eerste aankoop zijn voor ik aan het sparen sla voor mijn eigen plekje, een notebook om toch wat contact te hebben met iedereen rondom mij. Mijn dagen zijn nu druk gevuld omdat alles op mijn schouders valt en als ik ergens zal zitten waar ik al niemand ken en niet zal gaan werken wat zal ik heel de dagen moeten doen?! Ik zit er niet mee in en kijk aan de éne kant echt uit naar rust en tijd voor mezelf maar aan de andere kant ben ik toch ook wel bang om in een gat te vallen. En ik wil het beste van dat vluchthuis maken, ik wil daar niet zielig op een kamertje gaan zitten, ik zal naar een budgetvriendelijke fitness in de buurt opzoek gaan en wil van de tijd ook gebruik maken om eens aan mijn conditie te gaan werken. Ik heb in het caw gehoord dat zoveel vrouwen naar een vluchthuis moeten de hel vinden, het volledige slachtoffer zijn..., maar eigenlijk beschouw ik het helemaal zo niet. Ik ontzie dat niet, zie het als een mengeling van een avontuur en een tot rust komen en een nieuwe start, in het engels is het ook 'halfway house' wat ik veel positiever vind dan het nederlandse vluchthuis. Misschien onderschat ik het wel maar dat zie ik dan wel...
In de maanden dat ik niet geblogd heb is de situatie eigenlijk hetzelfde gebleven misschien zelfs erger geworden. Geen rust vinden thuis, de momenten die ik voor mezelf heb die zijn er die gepaard gaan met frustratie van zijn kant dan omdat er dan geen aandacht voor hem is. Niets van hulp in het huishouden tot tegenwerken en me het lastiger maken. Aan begrippen die eigenlijk normaal zouden moeten zijn in een relatie durf ik niet eens te denken, je geborgen voelen, gesteund in bepaalde zaken, liefde krijgen,... Eigenlijk als ik aan die laatste zaken denk dan zie ik ook hem totaal niet meer in het plaatje, ik zie dan nog eerder mijn vriendinnen ook al is dat dan totaal op een andere manier dan in een relatie. Een vriendin die zegt 'wees voorzichtig', of oprechte zorg die ik voel, hij zegt ook 'wees voorzichtig' maar als ik eens een poging doen om voor mezelf te zorgen zoals als ik ziek ben en ik wel wat rusten dan komt hij ook moeilijk doen.
Ik verlang naar liefde en geborgenheid maar bovenal gewoon rust. Rust in mijn hoofd en in mijn lichaam. Eigenlijk ben ik een stuk uitgeput, ik ga maar door met mijn dagelijkse leven heb de zorg voor hem, een familielid en de momenten wanneer ik thuis ben en eigenlijk eens zou kunnen uitblazen verslind hij mijn energie met lastig doen tot ruzie maken of gewoon veeleisend zijn. Dit is al zo'n gewoonte geworden zelfs al laat hij me eens een uur gerust, ik sta telkens op 'stand-by' en kom niet tot rust.
Ik weet wat zulke situaties met een mens doen, heb het van dichtbij mogen beleven. Ik heb vele jaren mijn mama heel ongelukkig gezien, naar mij toe was ze de perfecte moeder die dat ook trachtte weg te steken maar toen de diagnose kanker een feit was en de traditionele manieren er uitzichtlozer begonnen uit te zien begon ze daarnaast haar genezing te zoeken in het alternatieve. Toen geraakte ze er meer en meer van overtuigd dat haar ziekte te maken had met haar lange jaren ongelukkig te leven. En nu volg ik haar in haar voetsporen, enkel nog erger, de manier van leven is erger en mijn levensstijl is dan nog eens ongezonder. Het beste van mijn situatie is dat het in mijn handen ligt om beide feiten een totale ommezwaai te geven.
Ik zit de woorden op het scherm te lezen, gechoqueerd. Ik kan het bijna niet vatten dat ikzelf dit nog maar een paar maand geleden geschreven heb, ik lees precies het verhaal van iemand anders en ben er gedegouteerd van... Hoe komt het dat alles zo ver lijkt, zoals het net mij niet overkomen is?! Ik denk dat het een onbewuste zelfbescherming is omdat je er anders onderdoor gaat... Ik ben er niet goed van!
Wanneer weet je dat het genoeg is?! Wanneer je om 1u40 's nachts bevend om adem zit te snakken. Dit kan zo niet meer verder, rustige dag en avond gehad maar een half uur voor we gingen slapen weer plotse ommezwaai.
Zoveel terug gebeurd de voorbije week. Zoals ik al een tijd voelde aankomen, hij is zijn werk kwijt. Eigenlijk was dit het enige die hier heel de situatie nog slechter kon maken, minder inkomen en vooral verveling en frustratie die zal toeslaan en de dierbare momenten dat ik alleen was ben ik ook kwijt. Hij heeft een job op het oog waar hij in ploegen zou moeten werken, hopelijk lukt het, want dat zou dan toch voor mijn situatie een verbetering zijn, ik kan er maar van dromen dat hij een week de nacht zou hebben en ik eens zou mogen proeven van rustige avonden.
Ik dacht dat hij net liever ging zijn omdat hij me nu nog meer nodig heeft met die werkloosheid, een paar dagen is het zo geweest maar dan is het terug omgeslegen. Gisteren was hij me doodgewoon aan het chanteren, toen ik dit zei gaf hij me gelijk, ik laat me niet chanteren en deed alsof het me koud liet, toen ik even in de badkamer alleen was kreeg ik weer een enorme huilbui. Hij wil me ook verplichten om hem graag te zien, heb de voorbije week de woorden uitgesproken dat ik hem niet graag meer zie. Na al die jaren voel ik nog iets hoor maar geen liefde meer zoals het zou moeten zijn en dat is ook iets wat niet meer terug kan komen, daarom is er te veel gebeurd. Je zou denken dat dit zijn gedrag zou veranderen maar hij probeert het op te lossen zoals hij alles wil oplossen met dominantie.
Maandag... Eindelijk maandag... Ik probeer er nu nog niet aan te denken dat het volgende weekend drie dagen zal duren...
Dit weekend met een vriendin gesproken die er in gelooft dat ik als alles weer in orde zou komen met die ex ik op een makkelijker manier hier zou weggeraken. Ik heb besloten om dit een kans te geven, wat zijn enkele maanden nog als het dit als resultaat zou hebben. Eén iets is zeker, blijven doe ik niet. Een mens geraakt afgestompt van zo te leven, ik word in alles beperkt, gewoon in mijn zijn, denken en doen.
Ik verlang naar mijn leven alleen. Ik zal er wel geraken heb geen twijfels daarrond.
'S morgens vroeg, ik doe mijn ogen open, moet plassen, kom recht in mijn bed en hoor de woorden 'naar waar ga je', het is alsof een hand mijn keel dicht nijpt en me alle adem afneemt.
Ik kan het niet begrijpen van mezelf dat ik op sommige momenten moeite heb met de voorbereidingen die ik maak om op zo'n manier te vertrekken. Gewoon omdat het niet hoort, omdat ik het een laffe manier vind. Maar in feite is het door hem dat het zo moet, en daarom zal ik me daar ook over moeten zetten. Gisterenavond terug ruzie om sex. Hij weet dat ik me zo slecht hier voel maar toch verwacht hij iemand die overloopt van de goesting, niets is minder waar... Hij begon al vlug zijn macht te gebruiken, probeerde me op alle manieren te manipuleren. En waarom heeft hij zoveel macht omdat hij toch denkt dat ik zijn bezit ben en hier nooit of te nimmer weg geraak. Ik ben zo gelukkig dat er toch een deftige hulpverlening hier bestaat want zonder zou ik het nooit aankunnen en dat ik mensen rondom mij heb die me zo steunen. Moest ik die twee factoren niet hebben dan zou ik hier ook nooit uit weg geraken.
Gisteren telefoontje gehad dat een boek die ik besteld heb 'gebroken prinsessen' over partnergeweld binnen is. Ik hoop er vandaag om te kunnen zodat ik nog kan beginnen lezen. Vandaag sta ik op het punt door de gebeurtenissen van gisterenavond om geen dag meer langer te blijven. Ik moet maken dat ik tegen de volgende keer dat ik me zo voel klaar ben met mijn voorbereidingen en dat ik dan effectief de stap kan zetten.
Ik verdien het niet om hier op zo'n manier te leven en behandeld te worden. Ik verdien respect en geluk, maar daar moet ik zelf voor zorgen, jammer dat hij niet in zo'n leven in het plaatje past, maar dat is nu eenmaal zo. Energie steek ik er niet meer in, ik kan dan beter energie in mijn voorbereiding steken. Ik ben tenminste al blij dat ik dit door heb.
