|
Mijn vertrouwen in mannen is voor de tweede keer geschaad, welliswaar op een volledig andere manier maar toch doet het me pijn. Iemand die me zeer nauw aan het hart lag en veel voor me betekent heeft in mijn ontsnapping heeft me de leugens t.o.v. mijn ex in het laatste jaar verweten. Dit doet me heel veel pijn. Ja, het laatste jaar leefde ik meer in een leugen dan in de waarheid maar hadden me al die jaren eerlijkheid van voordien opgeleverd?! Heel veel hartpijn, blauwe plekken op mijn ziel en op mijn lichaam en een groot minderwaardigheidscomplex. Schuldig voel ik me helemaal niet omdat dit hier ook niet aan de orde is, moet je je schuldig voelen als je liegt om even een vriendin te kunnen zien op een namiddag? Als je liegt om je eigen familie te kunnen zien? Als je liegt over hoe je je diep vanbinnen voelt om klappen te vermijden?
Ik voel me sterk omdat ik weet dat ik mijn 'plicht' gedaan heb, meer dan mijn plicht zelfs, tot op de dag van vandaag. Ik heb mezelf al die jaren volledig ingezet voor ons, voor onze relatie en eigenlijk was het puur voor hem, ik ging ten onder.
Als ik het verwijt las schoten de tranen in mijn ogen maar ik weet dat het geschreven is door iemand die me toch minder goed kende dan ik verwachtte, die niet beseft wat ik meegemaakt heb, wat gezinsgeweld met iemand doet en hoe je het kappot maakt. Hoe je moet vechten om met je hoofd boven boven water te blijven. Elke dag was een strijd, zelfs op de goede dagen omdat je weet dat het geringste hem kan doen omslaan. Je staat op en voor je nog maar beseft welke dag het is vandaag ben je al op je hoede.
Stel dat ik tot de dag van vandaag eerlijk was geweest dan zat ik daar nog in het huis, wegkwijnend omdat het vrijdagavond was, 2 dagen weekend, 2 dagen constant samen zijn. Daarom was iedere leugen dit alles meer dan waard!
12-11-2010 om 22:54
geschreven door chann 
|
